Morgunblaðið - 03.04.1996, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 3. APRÍL 1996 35
ELÍN
G UÐMUNDSDÓTTIR
+ Elín Guðmunds-
dóttir var fædd
á Flesjustöðum í
Kolbeinsstaða-
hreppi 20. júní 1915.
Hún andaðist í Sjúk-
arhúsi Akraness 24.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Agústa
Ólafsdóttir og Guð-
mundur Eyjólfsson.
Hún átti þijú systk-
ini, Guðveigu, f. 2.
október 1916, d.
1990, húsfreyja
Borgarnesi, maki
Jónas Gunnlaugsson; Katrínu,
f. 18. september 1918, húfreyja
í Tröðum, maki Helgi Gíslason;
og Skarphéðinn, f. 17. janúar
1921, d. 1976, bifreiðastjóri í
Borgarnesi, maki Agústa Jó-
hannsdóttir. Frá unga aldri ólst
Elín upp hjá Davíð Sigurðssyni
frá Skiðsholtum.
Hinn 22. apríl 1939 giftist
Elín Árna Guðjónssyni, f. 29.
desember 1907, d. 26. maí 1977,
bónda á Stafholtsveggjum. Börn
þeirra eru: 1) Sólveig, f. 25.
ágúst 1940, maki Jón Elís Sæ-
mundsson og á hún fimm börn.
2) Davíð Valdimar, f. 21. ágúst
1943, maki Guðmundína Jó-
hannsdóttir, eiga
þau tvær dætur 3)
Ágústa, f. 21. ágúst
1943, maki Hlynur
Þórðarson. 4) Guð-
jón, f. 9. desember
1944, maki Margrét
Ingadóttir, eiga þau
fjögur böm. 5) Guð-
mundur, f. 24. mars
1946, maki Margrét
Ingadóttir og eiga
þau Ijögur börn. 6)
Magga Hrönn, f. 6.
janúar 1948, maki
Jón Emilsson, eiga
þau tvö börn. 7)
Hreinn Heiðar, f. 31. mars 1949,
d. 24. september 1972, maki
Guðbjörg Magnúsdóttir, eiga
þau eina dóttur. 8) Sumarrrós,
f. 2. janúar 1951, maki Páll Sig-
urðsson, eiga þau tvo syni. 9)
Reynir, f. 3. nóvember 1953,
maki Guðbjörg Ólafsdóttir og á
hann tvær dætur. 10) Rúnar
Þröstur, f. 23. júní 1956, maki
Erla Einarsdóttir og á hann sex
böm. Elín og Ámi bjuggu á
Stafholtsveggjum til ársins 1975
er þau fluttu í Borgarnes þar
sem þau bjuggu til æviloka.
Útför Elínar fór fram frá
Stafholtskirkju 2. apríl síðast-
liðinn.
Elín Guðmundsdóttir frá Staf-
holtsveggjum er látin, okkar góði
nágranni og vinkona í áratugi. Eg
kom í Borgarfjörðinn um 1950, sett-
ist þá að á Laugarlandi í Stafholtst-
ungum. Á næsta bæ, Stafholts-
veggjum, bjuggu Ella og Ámi með
sinn stækkandi bamahóp. Mikið
dálæti höfðu bóndi minn og tengda-
foreldrar á fjölskyldunni og vom tíð-
ar heimsóknir að Veggjum. Þar var
hvorki hátt til lofts né vítt til veggja,
en hjartaþelið gott, gestum vel fagn-
að, kræsingar á borðum og bæði
vom hjónin ræðin og skemmtileg.
Árni Guðjónsson, maður Elínar,
var fræðimaður, hæglátur, prúður
og mikill ungmennafélagi. Börnin
10, frísk og falleg, komust ö!l vel
til manns. Ekki er því lítið dagsverk
þeirra hjóna Elínar og Árna. Sá
harmur var þó að þeim kveðinn að
missa af slysförum einn sona sinna,
ungan mann, haustið 1972. Lét
hann eftir sig konu og ófædda dótt-
ur. Öll börn þeirra Veggjahjóna em
fjölskyldufólk og afkomendurnir því
orðnir æði margir.
Elín og Árni bmgðu búi og fluttu
til Borgamess þegar bamahópurinn
var floginn úr hreiðrinu. Þau keyptu
notalega íbúð í Bröttugötm Og enn
áttum við þau Ellu og Árna að
nágraönnum, því um svipað leyti
fluttum við í Borgames og hófum
störf hjá Vegagerðinni.
Eftir lát Árna kom Ella til starfa
hjá Vegagerðinni og var matráðs-
kona í vinnuflokki nokkur sumur
eða til ársins 1986, þá orðin 70
ára. Kristófer, maðurinn minn, var
verkstjóri í þeim sama flokki og var
samstarf þeirra mjög gott. Ella var
afburða matargerðarkona og allir
vom ánægðir.
Hún hafði gaman af að rifja upp
þennan tíma í vegavinnunni. Karl-
arnir hennar, eins og hún nefndi
þá, hugsa áreiðanlega til hennar
með hlýjum og þakklátum huga.
Síðustu árin dvaldi Ella á heimili
aldraðra i Borgarnesi. Átti við van-
heilsu að stríða, fékk lömum, var
bundin við hjólastól og átti erfítt
með að tjá sig. En hún lagði ekki
árar í bát, hugsunin var skýr og
GUSTAV
UNDALL-BEHREND
+ Gustav Undall-
Behrend var
fæddur 5. septem-
ber 1912, I Lendum
í Danmörku.
Gustav var sonur
hjónanna Marie og
Tomas Behrend.
20. desember 1940
kvæntist hann eft-
irlifandi konu sinni,
Simonu Behrend.
Þau eignuðust 4
börn, þau eru: Bent,
búsettur á Sauðár-
króki, maki Alda
Ferdinantsdóttir,
María, búsett á Sjávarbakka,
maki Bjarne Hammer, Daniel,
búsettur á Egilsstöðum, maki
Hafdís Bjarnadóttir, Tomas,
búsettur í Dan-
mörku, maki Mar-
grét Jónsdóttir.
Barnabörnin urðu
13 og barnabarna-
börnin 11.
Snemma árs
1938 kom hann til
íslands, vann við
ýmis störf til sjávar
og sveita. Árið 1940
hóf hann búskap á
Sjávarbakka í Arn-
arneshreppi og bjó
þar til ársins 1986,
er hann fluttist til
Akureyrar og bjó
þar til dauðadags.
Útför Gustavs verður gert
frá Glerárkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.
Elsku afi minn.
Nú ertu farinn frá okkur, á stað
sem er allt svo fallegt og gott. Það
verður sárt að koma til íslands næsta
sumar og eiga ekki eftir að sitja hjá
þér í Seljahlíðinni og heyra þig segja
sögur frá dögum þínum í Danmörku
og öðrum dögum úr lífi þínu.
Margar eru minningarnar um þig,
t.d. þegar við fengum að fara með
þér á elliheimilið með eggin, stóra
skeiðin þín sem þú borðaðir alltaf
hafragrautinn þinn með, eða guli
sparibaukurinn sem þú gafst mér
þegar ég var lítil, glaðlega brosið
þitt, hláturinn og tárin sem honum
fylgdu, lifa alltaf í huga mínum.
Svona gæti ég lengi haldið áfram
vinnugleðin mikil. Hún var afkasta-
mikil handavinnukona og ótrúlegt
var að sjá vinnuna hennar fram til
þess síðasta.
Með þökk í huga fyrir einstaka
tryggð hennar við okkar fjölskyldu
sendum við Kristófer börnum henn-
ar og öðrum aðstandendum innleg-
ar samúðarkveðjur og blessunar-
óskir.
Ólína Gísladóttir.
Sunnudagurinn 24. mars síðast-
liðinn var fullur af sorg og sökn-
uði. Mamma og pabbi tilkynntu
mér og systrum mínum að Ella
amma væri dáin. .Hún var orðin
mjög lasin og lúin, svo maður vissi
að þetta myndi gerast einn góðan
veðurdag. Það sem verst af öllu
er að við vorum ekki búin að hitta
hana síðan í júní 1994, því við
búum erlendis.
Þegar ég var lítil vorum við fjöl-
skyldan alltaf hjá henni á jólunum
ásamt frænkum og frændum. Það
var hefði hjá henni að hafa möndlu-
graut í hádeginu á aðfangadag og
þá komum við öll saman í litlu íbúð-
inni hennar í Borgarnesi og borðuð-
um graut. Um kvöldið var borðaður
góður matur og tekið upp fullt af
pökkum svo að stofan flaut í jóla-
pappír og gjöfum. Henni leið lang-
þest þegar hún hafði einhvern sem
þarfnaðist hennar í kringum sig.
Hún var mjög lagin í höndunum
og hafði mjög gaman af því að
pijóna, sauma út og mála dúka,
svuntur, púða og alls slags dót. Hún
hefur pijónað ullarsokka og vettl-
inga á barnabörnin og barnabarna-
börnin svo lengi sem ég man eftir
mér. Hún var einnig mjög lagin í
eldhúsinu og bakaði heimsins bestu
jólaköku með rúsinum.
Hún veiktist fyrst um páskana
1992 og svo aftur ári seinna. Sama
ár flutti hún á Dvalarheimili aldr-
aðra í Borgarnesi og bjó þar þang-
að til hún veiktist fyrir nokkru og
var flutt í sjúkrahúsið á Akranesi
þar sem húm kvaddi þennan heim.
Elsku þið öll sem þekktuð mína
ástkæru ömmu, ég bið Guð um að
styrkja ykkur og styðja alla tíð.
Elsku amma mín. Um kinnar
mínar runnu heit stór tár. Tár full
af sorg og söknuði. Allt sem áður
var eru núna bara minningar. Hjá
þér fann ég frið allan, hlýju og
von. Hlýju og von ég fann í örmum
þínum. I hjarta mínu sárt ég'finn
hversu heitt ég sakna þín. Hugar-
kveðju sendi ég þér, elsku amma
mín. Þig mun ég muna alla mína
tíð. Og Guð mun gæta þín til við
hittumst á ný.
Edda Rún Rúnarsdóttir,
bamabarn í Noregi.
GUÐRUN
EINARSDÓTTIR
að segja frá góðum minningum um
þig því öðru vísi minningar á ég
ekki um þig. Ég hafði aldrei hugsað
um það fyrr en í dag hvað þessar
minningar eru dýrmætar.
Þú byrjaðir aldrei á nýju verkefni
á mánudegi, það geri ég heldur ekki,
bara af því að þú gerðir það ekki.
Þú hugsaðir alltaf fyrst um aðra
áður en þú hugsaðir um sjálfan þig.
Alltaf fylgdistu vel með okkur öllum,
ekki breyttist það þó við flyttum
langt í burtu frá þér.
Það var alltaf gott að koma í
Seljahlíðina til ykkar ömmu, þið vor-
uð alltaf svo góð og þar leið manni
svo vel.
Það er ekki hægt að lýsa því með
orðum hversu góður og elskulegur
afi þú varst. Eg á alltaf eftir að
sakna þín, ég er stolt af því að hafa
átt þig sem afa.
Elsku amma mín, megi guð hjálpa
þér í gegnum þennan erfiða tíma.
Elsku pabbi minn, ég veit að þetta
er líka erfitt fyrir þig og systkini
þín og mamma, sem sagðir alltaf
að hún hefði ekki getað fengið betri
tengdaföður en afa. Ég veit að þetta
er erfitt fyrir ykkur öll, eins og okk-
ur hin, en við getum öll huggað
okkur við það að núna líður afa
betur og við eigum allar þessar fal-
legu og dýrmætu minningar um
hann, sem aldrei geta dáið.
Þín
Auður María.
+ Guðrún Einars-
dóttir fæddist í
Keflavík 10. maí
1920. Hún lést í
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 27. mars síð-
astliðinn. Guðrún
var dóttir hjónanna
Einars Guðbergs
Sigurðssonar út-
gerðarmanns í
Keflavík, f. 22.
sept. 1892, drukkn-
aði 26. febrúar
1947, og Maríu
Guðmundsdóttur, f.
20. mars 1900, d.
28. des. 1984. Börn þeirra auk
Guðrúnar eru Lúðvík, f. 1918,
d. 1934, Gunnar bifreiðastjóri,
f. 1919, Hulda, f. 1921, d. 1930,
og Ingimar lögfræðingur, f.
1925. Hinn 18. nóvember 1939
giftist Guðrún Birni Magnús-
syni, plötu- og ketilsmið frá
Emmubergi á Skógarströnd,
f. 15. október 1913, d. 14. nóv-
ember 1991. Þau bjuggu alla
sína tíð í Keflavík.
Guðrún og Björn
eignuðust fjögur
börn: 1) óskírður
drengur, f. 4. maí
1940, lést aðeins
þriggja mánaða
gamall. 2) Lúðvík
Guðberg, refa-
bóndi, f. 8. maí
1944, kvæntur Þór-
dísi Garðarsdóttur
og eignuðust þau 3
börn og eru 2
þeirra á lífi og 3
barnabörn. 3) Ein-
ar Guðberg, yfir-
verkstjóri á Keflavíkurflug-
velli, f. 24. ágúst 1949, kvæntur
Júlíönnu Maríu Nilssen og eiga
þau 4 börn og 5 barnabörn. 4)
María Kristín, fiskvinnslukona
og húsmóðir, f. 25. des. 1957,
gift Jens Elíssyni og eiga þau
3 börn.
Guðrún verður jarðsungin
frá Keflavíkurkirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 14.00.
Okkur systkinin langar að minn-
ast í örfáum orðum föðursystur
okkar Guðrúnar Einarsdóttur, sem
við kölluðum alltaf Gunnu frænku.
Hún ól allan sinn aldur í Keflavík
og gerði ekki víðreist þaðan. Gunna
var mikil sómakona sem ræktaði
sambandið við okkur krakkana með
sérstökum og eftirminnilegum
hætti. Meðan við vorum yngri voru
heimsóknir Gunnu og Björns,
manns hennar, skemmtilegar
stundir, fullar af glaðværð og góð-
mennsku sem treysti fjölskyldu-
böndin. Stundum fórum við í reisur
til Keflavíkur að heimsækja Maju
ömmu og alla hina ættingjana. Þá
var gaman að koma á Suðurgötuna
þar sem okkur var tekið opnum
örmum. Á heimili Gunnu og Björns
voru reisn og höfðingsskapur í fyrir-
rúmi.
Það var einkenni Gunnu hvað
hún átti auðvelt með að tala við
okkur krakkana og gera hversdags-
lega viðburði að mikilvægum. Ekki
alvöruþrungna heldur skemmtilega.
Hún var hrein og bein í viðmóti en
jafnframt hlý og góð. Það er okkur
mikilvægt í minningunni um hana.
Samband Þórunnar, móður okkar,
og hennar var alla tíð mjög gott.
Eftir að hún féll frá fyrir aldur fram
átti Gunna allan heiður af því að
halda við okkur góðu sambandi.
Hún kom oft í heimsóknir til
Reykjavíkur til okkar krakkanna
eftir að við stofnuðum okkar heim-
ili og á hennar heimili vorum við
alltaf jafnvelkomin. Á seinni árum
hafa aðstæður verið þannig að
Gunna átti erfiðara með heimsóknir
til okkar og ferðir okkar til Kefla-
víkur færri en skyldi. En alltaf
fylgdist hún með og alltaf voru þau
í góðu sambandi faðir okkar og hún.
Gunna átti við heilsuleysi að
stríða frá unglingsaldri sem setti
sitt mark á alla hennar ævi. Vegna
þessa var líf hennar oft á tíðum
erfitt en hún bar höfuðið hátt og
vildi aldrei ræða um veikindi sín.
Þrátt fyrir fötlun sína var Gunna
afar dugleg að bjarga sér og til
marks um það keyrði hún bíl þar
til fyrir þremur árum. Hún hafði
yndi af hvers kyns handavinnu sem
hún gat þvl miður ekki sinnt eins
og hana langaði til hin siðari ár.
Gunna átti yndislegan eiginmann
sem reyndist henni einstaklega vel
og bar hana á höndum sér alla tíð.
Þegar Björn lést fyrir nokkrum
árum, varð það henni mikið áfall
og var hún ekki söm eftir það.
Saman áttu þau og ólu upp þijú
börn en misstu fyrsta barn sitt
nokkurra mánaða gamalt. Gunna
helgaði líf sitt heimilinu og uppeldi
barnanna og hefur hún alla tíð vak-
að yfir velferð þeirra. Hún var af
þeirri kynslóð sem ólst upp við þá
hugsun að áföll væru hluti af lífínu
og fór hún ekki varhluta af þeim.
Tvö systkini missti hún ung að árum
og faðir hennar fórst á besta aldri.
Barnabarn sem var henni mjög
kært féll sviplega frá fyrir nokkrum
árum.
Það má vera okkur fyrirmynd sú
þrautseigja og dugnaður sem ein-
kenndi allt hennar líf. Það má vera
okkur til eftirbreytni hvernig hún
stóð af sér hremmingarnar, hélt
áfram lífsbaráttunni og sá Ijósið í
myrkrinu þrátt fyrir allt. Börnum
hennar og afkomendum þeirra
sendum við samúðarkveðjur.
Hafi kær frænka þökk fyrir þá'
tryggð, hlýju og gleði sem hún veitti
okkur í gegnum tíðina. Við kveðjum
hana með söknuði og virðingu.
Ingibjörg, Einar, María
og Jónas Ingimarsbörn.
Hjartkær vinkona okkar, Guðrún
Einarsdóttir, lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur að morgni 27. mars
eftir örstutta legu.
Við kynntumst Gunnu eins og
hún var af flestum kölluð, fyrir
rúmum 40 árum, skömmu eftir að
við fluttumst suður með sjó, til
Njarðvíkur frá Reykjavík, í gegnum
eiginmann hennar Bjöm Magnús-
son vélsmið í Keflavík, en hann lést'
í nóvember 1991. Aðra eins mann-
kosta konu var vart hægt að hugsa
sér og kom það ekki hvað síst fram
í því, með hvílíkri hetjulund og
æðruleysi hún bar langvarandi
kvalafull veikindi sín, án þess að
vera að bera þau á torg. En enginn
sem fylgdist með henni í gegnum
lífið komst hjá því að sjá hvernig
hún krepptist alltaf meir og meira
af liðagigtinni, sem engum læknum
tókst að lina og sjá hvernig líðan
hennar var.
En þennan sterka og skapmikla
persónuleika fékk ekkert bugað.
Hún lifði í ástríku hjónabandi með
manni sínum á sjötta áratug og
saman tókust þau á við ótrúlega
erfiðleika I lífshlaupi sínu, en þau
giftu sig árið 1939 í byijun síðari
heimsstyijaldarinnar og eignuðust
fljótlega son, en fengu ekki notið
frumburðar síns nema í fáeinar vik-
ur, því hann lést í frumbernsku og
var það þeim mikill harmur. Eftir
þá fæðingu fékk hún þann úrskurð
að hún myndi ekki geta fætt annað
barn og varð það þeim mikil raun.
En þessi kjarkmiklu hjón létu ekki
deigan síga og tóku að sér þijú
kjörbörn, tvo drengi og eina stúlku
og ólu þau upp í miklu ástríki sem
sín eigin.
Við munum alltaf minnast Gunnu
með hlýjum hug um leið og við
þökkum henni samfylgdina.
Börnum hennar, barnabörnum
og barnabarnabörnum, svo og að-
standendum öllum sendum við inni-
legustu samúðarkveðjur.
Halla og Ingvar.