Morgunblaðið - 10.04.1996, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 10. APRÍL 1996 39
KJARTAN
BENJAMÍNSSON
+ Kjartan Benj-
amínsson fædd-
ist í Reykjavík 2.
september 1920.
Hann lést á heimili
sínu 31. mars síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Margrét
Sveinbjörnsdóttir,
f. 10. ágást 1886,
d. 25. janúar 1942,
og Benjamín Jón
Gíslason, f. 6. júlí
1889, d. 26. október
1934. Fyrri eigin-
kona Kjartans var
Helga Stefánsdótt-
ir, f. 26. apríl 1921, d. 1944.
Eftirlifandi eiginkona hans er
Lilja Halldóra Guðnadóttir, f.
3. mars 1920. Börn Kjartans
og Lilju eru: 1) Sóldís, f. 20.
október 1950, maki, Kenneth
Marty Russell, f. 19. mars 1967,
Sóldís á 4 börn frá fyrra hjóna-
bandi. 2) Benjamín Magnús, f.
15. mars 1952, maki, Anna
Kristin Guðbrandsdóttir, f. 8.
febrúar 1960 og eiga þau 3
börn, Benjamín á 3
börn frá fyrra
hjónabandi. 3)
Bryndís, f. 7. mars
1954, maki, Sturla
Halidórsson, f. 10.
febrúar 1955 og
eiga þau 4 börn. 4)
Helgi, f. 6. apríl
1955, maki, Díana
Jósefsdóttir, f. 15.
desember 1958 og
eiga þau 4 börn.
Fyrir átti Kjartan
Guðnýju Jóhönnu,
f. 13. febrúar 1945,
maki, Ólafur Hann-
es Kornelíusson, f. 5. september
1945 og eiga þau 2 börn. Lang-
afabörnin eru 8 talsins.
Kjartan fór snemma til sjós
með föður sínum og var síðan
á varðskipum í nokkur ár. Hann
vann hjá Rafmagnsveitu
Reykjavíkur í um 30 ár eða þar
til hann lét af störfum vegna
aldurs.
Útför Kjartans fór fram frá
Bústaðakirkju 9. apríl sl..
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd.
Síðast þegar sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(H. Pétursson)
Allt lífið verðum við mennirnir
stöðugt vitni að upphafi og endi.
Sérhvert sumar endar að hausti,
dagur að kveldi og þegar við fæð-
umst í þennan heim vitum við það
fyrir víst að héðan verðum við að
hverfa aftur, þannig endar lífíð með
dauða.
Við erum alltaf jafnilla undir það
búin að mæta dauðanum og dauðinn
er alltaf sama ráðgátan. Við erum
ekki alltaf sammála almættinu þeg-
ar dauðann ber að garði. Það er
helst að við beygjum okkur undir
vilja þess þegar aldrað fólk, las-
burða og algjörlega þrotið að kröft-
um kveður þennan heim, þá kemur
dauðinn oft sem langþráður vinur.
Þó svo að við andlát ástvinar
grípi söknuðurinn um sig, fyllist
hugurinn þakklæti þegar litið er um
farinn veg og minningar hlaðast upp
bæði ljúfar og sárar.
Kjartan tengdafaðir minn var
handlaginn og var alltaf eitthvað
að dunda og dytta að hinu og þessu,
allt frá skartgripagerð til hjólavið-
gerða. Kjallarinn í Ásgarðinum var
oft fullur af hjólum sem var reynt
að laga, taka úr einu og setja í hitt.
Minnist ég hjóldruslu sem ég fékk
Kjartani í hendur og bað að laga
fyrir nafna sinn, Kjartan son minn,
þegar hjólið kom til baka eftir
nokkra daga, leit það út sem nýtt,
búið að laga það sem þurfti að laga,
sprauta rautt og líma myndir til
skrauts, og var drengurinn með
stjörnur í augunum þegar hann
sagði að „afí hafí smíðað nýtt hjól“.
Já Kjartan dundaði margt, saumaði
út, bjó til skartgripi úr hvaltönnum
og nú síðast klukkur sem hann
færði börnum sínum núna síðastlið-
ið haust, og var aðalefniviðurinn
trjástofn úr garðinum í Ásgarði.
Fjölskyldan mín á eftir að sakna
Kjartans mjög, að geta ekki haft
hann með í Svínadalinn þar sem við
erum með sumarbústað, Kjartan
fann sig vel þar úti í náttúrunni því
hann. var mikill náttúruvinur og bar
mikla virðingu fyrir gróðri og því
sem jörðin gaf. Hann lá ekki á liði
sínu ef þurfti eitthvað að gera,
mála bústaðinn, gróðursetja tré eða
búa til jarðarbeijakassa. Hann vann
verk sín í hljóði og vildi ekki eða
hafði þörf fyrir að hreykja sér af
sínum verkum.
Kjartan gekk ekki heill til skóg-
ar, hann bar veikindi sín í hljóði og
var ótrúlega sterkur, eftir erfiðar
aðgerðir eða lyfjagjafir var hann
alltaf fljótur að ná sér upp og hverfa
til fyrri starfa. Maður hugsar oft
hve misþungar byrgðar mannfólkið
þarf að bera en við trúum því að
þetta hafi allt sinn tilgang.
Hún tengdamóðir, mín Lilja Hall-
dóra Guðnadóttir, stóð eins og klett-
ur við hlið mannsins síns en þau
voru einstaklega samrýnd, fóru allt
saman og máttu ekki hvort af öðru
sjá, þau leiddust eins og nýtrúlofuð
væru og aldrei heyrði maður styggð-
arorð á milli þeirra.
Langur vinnudagur er að kveldi
kominn, komin er kveðjustund og
svefninn er kærkominn þeim sem
þreyttur er. Fyrir handan landa-
mæri lífsins eru fagnaðarfundir, þar
sem Kjartan kemst í hóp þeirra vina
og vandamanna sem áður hafa kvatt
þessa jarðvist.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt ög allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Með þessum orðum kveð ég
Kjartan með kæru þakklæti fyrir
ánægjulega samfylgd.
Minning þín lifír sem ljós í hjarta
mínu.
Aima Kristín Guðbrandsdóttir.
Það er alltaf sárt að missa ein-
hvern, en hann afi átti hvíldina skil-
ið hann hafði lengi þraukað og allt-
af harkað af sér.
Hann var blíður og góður og
hjálpsamur í öllu. Hann lagaði hluti
sem enginn gat lagað, ferðaðist
mikið og skemmti sér í þeim ferðum.
Hann dundaði sér mikið og brall-
aði, var alltaf glaður og bjartsýnn
og hugsaði blítt til allra. Það var
líka sjaldan sem hann reiddist, því
hann var alltaf svo blíður og góður.
Elsku afi, megi góður Guð varð-
veita þig.
Kveðja,
Sóldís Lilja Bei\jamínsdóttir.
Elsku afi minn, nú er kveðju-
stundin stóra runnin upp, stund sem
ég var mikið búin að hugsa um og
kvíða fyrir en vissi að að lokum
yrði hún óumflýjanleg og erfið.
Fimmtudaginn 28. mars var okkar
síðasta kveðjustund í þessum heimi,
en samt vitjaðir þú mín á laugar-
dagskvöld. Eg átti svo erfitt þá en
vissi að þú værir hvíldinni feginn.
Þegar ég hringdi svo heim á súnnu-
dagskvöld og fékk þetta staðfest
var eins og allt væri að lokum kom-
ið. Ég sakna þín sárt og veit að fleiri
gera það líka þótt þeir láti það mis-
vel í ljós. Þú varst alltaf svo góður
við okkur, alltaf var hægt að koma
með hinn og þennan hlut til að láta
gera við, og alltaf fannstu lausn á
öllu. Þú varst alltaf tilbúinn til að
hafa Ölmu hjá ykkur þótt þú værir
lasinn. Þú varst alltaf mjög þolin-
móður við hana og kenndir henni
ýmislegt þrátt fyrir það að hún
væri alltaf að trufla þig þegar þú
lagðir þig eða lokaðir augunum í
smátíma.
Þú varst alltaf réttlátur gagn-
vart öllum og sagðir oft ekki mik-
ið, en ef þér mislíkaði eitthvað þá
fékk maður að heyra það, þú
kenndir okkur margt og það voru
ófáar sögurnar sem þú sagðir okk-
ur. Alltaf varstu boðinn og búinn
til að sækja okkur og keyra þangað
sem við vildum fara. Alltaf fylgd-
istu vel með okkur öllum og kunnir
yfirleitt góð skil á högum hvers og
eins. Það var alltaf mjög gaman
að koma suður til þín og ömmu
því þið voruð alltaf svo dugleg að
fara með okkur í bíltúr og göngu-
ferðir.
Elsku afi minn, ég veit þú hvílir
nú á góðum stað þar sem beðið
hefur verið eftir þér með gott rúm.
Þakka þér fyrir allar góðu minn-
ingarnar sem þú skildir eftir, ég
mun ætíð minnast þín. Guð blessi
þig og varðveiti.
Þín dótturdóttir,
Lilja Halldóra.
Með nokkrum fátæklegum orðum
langar mig að minnast tengdaföður
míns sem lést á heimili sínu á pálma-
sunnudag. Þegar ég kom fyrst á
heimili þeirra hjóna sem ungling-
stelpa og Kjartan tók á móti mér
brosandi var fyrsta hugsun mín,
mikið er þetta fallegur eldri maður.
En hann var ekki bara fallegur held-
ur sýndi hann mér mikla hlýju og
var einstaklega skapgóður. Það yrðu
mörg ungmennin hissa ef ég segði
þeim hvernig við unglingarnir eydd-
um mörgum laugardagskvöldum
heima hjá Kjartani og Lilju við að
horfa saman á sjónvarpið eða að
spjalla saman. Og það eru ekki
margar unglingsstelpurnar sem til-
vonandi tengdapabbi keyrir í skól-
ann á morgnanna.
0 dunandi eyja
sem á dögum sköpunarinnar!
ennþá í smiðju
eld, kulda og vatns
engan stað á jörðu
eigum vér dýrari
því þetta land
var sál vorri fengið til fylgdar.
(Hannes Pétursson.)
Ekki er hægt að minnast Kjart-
ans án þess að segja frá hve heitt
hann unni landi sínu og fáa þekki
ég fróðari'um það enda var varla
til sá staður sem hann hafði ekki
komið á. Við hjónin leigðum oft
sumarbústaði víða um landið og
töldu Kjartan og Lilja það ekki eft-
ir sér að koma í heimsókn þó langt
væri að fara. En sjáldan hef ég orð-
ið glaðari við að sjá þau birtast
heldur en þegar við hjónin leigðum
bústað nálægt Egilsstöðum fyrir
nokkrum árum. Við höfðum fyrst
verið á ferðalagi um landið og viss-
um því ekki hvort þau ætluðu að
koma. Bíllinn okkar hafði bilað á
Hellisheiði eystri og var hann dreg-
inn til Vopnafjarðar. Þaðan létum
við svo draga liann í bústaðinn.
Þótt stutt væri að keyra til Egils-
staða var langt að ganga það með
vörur fyrir sex manna fyölskyldu og
fögnuðu því allir ákaft þegar þau
birtust öllum að óvörum.
í tuttugu og þijú hafði Kjartan
barist við þann sjúkdóm sem að
lokum lagði hann að velli. Hann
vann margar orustur og þeir sem
þekktu hann ekki trúðu því ekki
hversu oft var barist því alltaf leit
hann svo vel út og eins og ekkert
amaði að honum. En síðustu or-
ustuna getur enginn unnið, en hann
stóð ekki einn því samhentari hjón
en þau Kjartan og Lilja eru vand-
fundin.
Elsku Lilja, megi Guð styrkja þig
og íjölskyldu okkar í framtíðinni.
Ég vil kveðja Kjartan með þessu
ljóði.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífeins degi,
hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka hér,
þinn kærleikur í verki var gjöf sem gleymist eigi
og gæfa var öllum sem fengu að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Þín tengdadóttir,
Díana.
Hvernig listaverk
fengirdu þér ef þú
ynnir 44 milljónir
í Víkingalottóinu?
V I K
Til mikils að vinna!
i

Alla miðvikudaga _ w
fyrirkl. 16.00.