Morgunblaðið - 12.04.1996, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 1996 31
ÞÓRARINN
ALEXANDERSSON
+ Þórarinn Alex-
andersson fædd-
ist 8. ágúst 1907 í
Sælingsdalstungu í
Hvammssveit, Dala-
sýslu. Hann lést í
Reykjavík 30. mars
síðastliðinn. For-
eldrar Þórarins
voru Ólöf Bærings-
dóttir, f. 22. ágúst
1888, d. 4. apríl
1964, og Alexander
Guðjónsson, f. 27.
júlí 1886, d. 2. októ-
ber 1938, búendur á
Skerðingsstöðum í
Hvammssveit.
Systkini: Krisljana, f. 1910, lát-
Þórarinn ólst upp hjá foreldrum
sínum fyrstu æviárin en átti jafn-
framt hlýtt athvarf hjá föðurömmu
sinni, Þorbjörgu Jónsdóttur, og Stef-
áni Davíðssyni, sem létu sér afar
annt um hann og varð þeim Stefáni
einkar vel til vina. Þegar á níunda
ári varð Þórarinn smali á búi móður-
systur sinnar og manns hennar á
Breiðabólsstað á Fellsströnd. Þar
með var lífsbaráttan hafin. Eftir
fermingu tók vinnumennskan við,
fyrst á Sámsstöðum í Laxárdal,
Fremri-Brekku í Saurbæ, Hvoli í
sömu sveit og síðan aftur á Fremri-
Brekku, þar sem bjuggu hjónin
Ragnheiður og Magnús Ingimundar-
son. Dvölin þar varð honum hollur
og góður skóli. Frá Brekku fór hann
á vertíð í Vestmannaeyjum og opn-
aðist honum þar nýr heimur til sjós
og lands. Haustið 1928 réðst Þórar-
inn sem vinnumaður að Blikastöðum
í Mosfellssveit, þar sem Magnús
Þorláksson rak stórbú, en átthagarn-
ir löðuðu og vorið 1929 varð hann
vinnumaður í Stórholti í Saurbæ á
búi Guðmundar Theódórs frá Borð-
eyri. Framtíðardraumurinn var að
verða sjálfstæður bóndi þar vestra.
Á þessum árum var hann vel hraust-
ur og ekki sporlatur maður. Miklar
annir, vökur og erfiði fóru oft sam-
an. Margar voru ferðirnar yfir
Svínadal að vetrarlagi í margs konar
veðri til Búðardals að sækja lækni
eða lyf, jafnvel farið áfram fyrir all-
an Gilsfjörð og í Króksfjarðarnes á
sterkum fótum. Oft var komið við í
Ásgarði í Hvammssveit og þegin
gisting. Þar bjuggu þá hjónin Bjarni
Jensson hreppstjóri og kona hans,
Salbjörg Ásgeirsdóttir, og var gest-
risni þeirra og greiðasemi við brugð-
ið.
Ungmennafélagið Stjarnan var
öflugt á þessum tíma og tók Þórar-
in, Margrét, f. 1911,
Einar Georg, f.
1916, Stefán
Trausti, f. 1921, lát-
inn, Jóna, f. 1925,
látin, og Sigurbjörn,
f. 1927.
Þórarinn kvænt-
ist 7. ágúst 1948
Sigríði Maríu Sig-
urðardóttur og er
einkadóttir þeirra
Hanna, f. 15. sept-
ember 1949, hjúkr-
unarfræðingur.
Jarðarförin fer
fram frá Háteigs-
kirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
inn þar virkan þátt í söng- og leik-
mennt og hafði unun af, enda glað-
sinna, söngvinn og hafði ánægju af
að blanda geði við aðra.
Veturinn 1936 var ætlunin að
fara aftur á vertið til Vestmanna-
eyja en sú ferð var aldrei farin.
Þann vetur kom lömunarveiki upp á
nokkrum bæjum í Saurbæ. Framtíð-
aráform breyttust. Lömunarveikin
tók hann heljartökum og sleppti
aldrei, þó að verulega linaðist. Hann
komst á Landspítalann, aliamaður,
og dvaldi þar næstu tvö árin. Þar
naut hann allrar þeirrar aðstoðar er
þá var unnt að veita í slíku tilviki.
Minntist hann oft margs þess góða
fólks er sýndi honum umhyggju,
nærfærni og skilning á þessum tíma
vanlíðunar og vanmáttar. í þá daga
voru þekking og aðstæður til endur-
hæfmgar með allt öðrum hætti en
nú. í heimahögum hafði hann lært
að synda og fékk nú þá hugmynd
að sundið gæti ef til vill nýtzt sér
til lífsins á ný. Ekki voru allir hrifn-
ir af þeirri hugmynd, en leyfi fékkst
til að prófa og með mikilli hjálp
góðra manna komst hann í Sund-
höll Reykjavíkur. Lífsviljinn var
sterkur og reynt skyldi til þrautar,
enda kom fljótt í ljós að kraftur jókst
smám saman í veikum vöðvum, þó
að hægt miðaði. Nokkur sigur hafði
unnist og sérhvert styrktarspor
glæddi vonir og efldi sjálfsmynd.
Þórarinn sá í hendi sér að engir
möguieikar yrðu til framtíðar á
heimaslóðum og óttaðist því brottför
af sjúkrahúsi. En prófessor Jón Hjal-
talín, yfirlæknir lyfjadeildar Landsp-
ítala, var meira en læknir líkamlegra
meina, hann var mannvinur. Hann
skynjaði hugrenningar skjólstæð-
ings síns og kom til móts á þann
hátt er gjörbreytti lífi Þórarins og
framtíðarsýn. Hann beitti sér fyrir
EINAR
ÁSGEIRSSON
+ Einar Ásgeirsson var fædd-
ur í Ásgarði á Stokkseyri 16.
ágúst 1902. Hann lést 4. apríl
síðastliðinn. Foreldrar hans voru
Ásgeir Jónasson, sjómaður og
síðar kafari frá Rútsstaða-Norð-
urkoti og kona hans, Þorbjörg
Guðmundsdóttir, fædd í Súlu-
holti.
Systkini Einars eru Anna,
maki Gunnlaugur Gunnlaugsson
frá Steinsholti, þau bjuggu á
Syðri-Sýrlæk; Þorbjörg, hús-
freyja í Merkigarði á Stokks-
eyri, maki Guðmundur Einars-
son frá Leiðólfsstöðum; Ólína,
húsfreyja á Skriðufelli og síðan
í Selparti, fyrri maður Gunnar
Gunnlaugsson frá Litlu-Háeyri;
hann drukknaði; seinni maður
Sæmundur Jóhannsson frá
Lækjarbotnum; Þorgeir, verka-
maður í Reykjavík, ókvæntur;
Ingibjörg, húsfreyja í Reykjavík,
maki Oskar Gissurarson frá
Byggðarhorni; Jónas, verkamað-
ur í Reykjavík, ókvæntur; Guð-
munda, búsett í Reykjavík, ógift;
Einar, kvæntist Margréti Þórð-
ardóttur frá Reykjum á Skeiðum
19. okt. 1929. Börn þeirra: Ey-
steinn, f. 15. nóv. 1931, húsa-
smiður, maki Sigríður Sigurðar-
dóttir frá Hofsósi, þau eiga tvö
fósturbörn. Ásgeir, f. 11. des.
1936, húsgagnabólstrari, maki
Björg Sigurðardóttir ættuð úr
Breiðdal. Þau eiga fjögur börn.
Dagbjartur, f. 20. ágúst 1942,
dáinn 6. desember sama ár. Ingi-
björg, fædd 2. ágúst 1950, hár-
greiðslumeistari, maki Jóhann
Guðjónsson, ökukennari.
Utför Einars fer fram frá
Fríkirkjunni í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30. Jarðsett
verður í Ólafsvallakirkjugarði.
Fallinn er til foldar mætur maður,
Einar Ásgeirsson mágur minn, er
lengst af bjó í Eskihlíð 12, Reykjavík.
Hann var á nítugasta og fjórða ald-
ursári. Einar var fæddur 16. október
1902 að Ásgarði á Stokkseyri. Hann
var tekinn í fóstur af móðurbróður
sínum Bimi Guðmundssyni, bónda í
Vesturkoti á Skeiðum, og konu hans
Ingibjörgu Ásmundsdóttur. Þar eyddi
hann sínum æskuárum í Ólafsvalla-
hverfinu eða „Hverfmu" eins og við
MINNINGAR
því að hann fengi starf við hæfi úti
í samfélaginu, skrifstofustarf hjá
Innflutningsnefnd í Arnarhvoli - til
reynslu. Sá tími var að mörgu leyti
tími innri baráttu - allt skyldi lagt
í sölurnar. Þar vannst einnig sigur
og skrifstofustarf stundaði hann
óslitið í 46 ár, á Innflutningsskrif-
stofunni og síðar í gjaldeyrisdeild
bankanna á Laugavegi 77.
Breiðfirðingafélagið var stofnað
árið 1938 og varð öflugt um langan
tíma. Varð Þórarinn brátt virkur
félagi þar í Breiðfirðingakórnum og
bridsdeild þess á meðan orka leyfði.
7. ágúst 1948 kvæntist Þórarinn
uppeldissystur minni, Sigríði Maríu
Sigurðardóttur, og er einkadóttir
þeirra Hanna,.f. 15. september 1949,
hjúkrunarfræðingur. Eftir að störf-
um lauk leyfði líkamleg geta ekki
mikla virkni eða tilbreytingu, en sem
barn lærðist honum að taka lykkjuna
og það nýtti hann sér óspart þessi
ár og afraksturinn varð ótrúlegur.
Þórarinn var karlmenni. Heiðar-
leiki og rökfesta voru ríkir eiginleik-
ar í fari hans, góð frásagnargáfa
og leiftrandi kímni á stundum þótt
alvörumaður væri undir niðri.
Umhyggja og ást þeirra mæðgna
var slík að ég held að fágætt megi
teljast. Með þeirra hjálp og umhugs-
un gat hann dvalið heima á sínu
góða heimili þar til síðasta daginn
er hann var á sjúkrahúsi, enda mat
Þórarinn þær mikils og að verðleik-
um.
Við fjölskyldan þökkum fyrir að
hafa átt svo góða samfylgd gegnum
öll árin og gleðjumst nú yfir að geta
notið góðra og ljúfra minninga um
Þórarin.
Ingimar K. Sveinbjörnsson.
„Þú skalt ekki hryggjast, þegar
þú skilur við vin þinn, því að það,
sem þér þykir vænst um í fari hans,
getur orðið þér ljósara í fjarveru hans,
eins og fjallgöngumaður sér fjallið
bezt af sléttunni." (Kahlil Gibran).
Hann Þórarinn frændi, sá sem
fylgdist svo vel með okkur alla tíð,
er látinn, 88 ára. Þegar einhver
hverfur á braut, sem maður hefur
þekkt alla sína ævi, hrannast upp
minningar liðinna ára.
Aldrei höfum við kynnst nokkrum
manni, sem var eins gefandi og hann
með návist sinni einni saman. Hann
var alltaf brosandi þrátt fyrir erfið
veikindi, en hann var einn af þeim
sem fengu lömunarveikina 1936. En
með atorku og dugnaði tókst honum
að komast út í lífið og var sívinn-
andi meðan kraftar entust.
Þeir bræður, Þórarinn og Stefán
bjuggu saman, ásamt fjölskyldum
sínum, á árunum 1945 til 1956,
fyrst á Fjólugötunni og síðan á
Hofteignum. Þórarinn átti bíl, sem
fátítt var á þeim árum, og ófáar
ferðir voru farnar á sunnudögum í
Skeiðamenn kölluðum svo í daglegu
tali. Þá var þar margt ungt fólk að
alast upp og hefur oft verið glatt á
hjalla, því stutt er á milli bæja. Einar
naut engrar menntunar umfram
bamaskóla. Hann ólst upp við venju-
leg sveitastörf á litlu en snotru búi
og naut mikils ástríkis fósturforeldra
sinna. 19. október 1929 kvæntist Ein-
ar elstu systur minni Margréti sem
þá var 22 ára gömul. Ég man svo
vel þegar þessi ókunnugi maður var
að koma að Reykjum að heimsækja
kærustuna. Ég var þá smápolli, 8 ára
gamall. Mér leist strax vel á þennan
unga mann, en ég skildi ekki í því
hvemig þau höguðu sér, seinna skildi
ég það. Þau voru oft að leiðast um
túnið. Mér þótti þessi ungi maður
bæði dularfullur og spennandi. Hann
hafði verið á togara, hann kunni að
spila á harmonikku og hann átti grá-
skjóttan gæðing. Allt þetta varð til
þess að ég bar lotningu fyrir þessum
unga glæsilega manni.
Það var enginn leikur fyrir ung
hjón að byija búskap á þessum árum,
kreppan í algleymingi og atvinnu-
leysið mikið. Þessi ungu hjón voru
bjartsýn og ástfangin og létu engar
hindranir á sig fá. Þau fluttu til
Reykjavíkur og tóku á leigu íbúð,
eitt herbergi og eldhús á Freyjugötu
11. Þá var eftir að fá vinnu. Einar
var alveg ómenntaður og því var
ekki um annað að velja en að gerast
verkamaður. Þá var það eyrarvinnan.
Skeijafjörðinn til ömmu og frænd-
fólksins þar, ferðirnar á Þingvöil
og vestur í Dali eru einnig ógleym-
anlegar. En mestu sólargeislarnir í
lífi Þórarins voru Sirrý eiginkona
hans og Hanna dóttir þeirra, og
þvílíkar perlur, samvinna þeirra
þriggja var einstök.
Við systurnar og fjölskyldur okkar
þökkum guði fyrir að hafa fengið
að kynnast Þórarni.
Elsku Sirrý og Hanna, megi guð
vera með ykkur á þessari saknaðar-
stundú.
Sigþrúður og
Ólöf Lilja Stefánsdætur.
Elsku Þóri frændi er dáinn. Allt
frá því að við vorum litlar, hefur það
verið spennandi að fara í heimsókn
til hans. Öll jól frá því að við munum
eftir okkur, höfum við farið í heim-
sókn til Þóra, Sirrýjar og Hönnu
eftir að hafa verið í kvöldmat hjá
ömmu og afa, sem bjuggu í næstu
blokk við þau. Þóri var alltaf svo
kátur og hress og hjálpaði hann okk-
ur oft við að spila á orgelið, sem var
við hliðina á stólnum hans í stofunni.
Oft á sumrin sat Þóri úti í sólinni
fyrir framan blokkina og þá var
gaman að skreppa sem snöggvast
yfir til hans, setjast á stéttina og
spjalla við hann. Það brást ekki að
hann gat alltaf kallað fram bros á
öllum sem í kringum hann voru og
sjálfur ljómaði hann alltaf.
Fyrir okkur var Þóri eins og
afi okkar. Ailtaf fengum við jóla-
gjafir frá þeim, t.d. trefla sem
Þóri pijónaði sjálfur. Þó að hann
sé farinn eigum við góðar minn-
ingar um hann, sem alltaf munu
varðveitast með okkur.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Sirrý og Hanna, megi góður
Guð styrkja ykkur og varðveita í
þessari miklu sorg. .
Hrönn og Helga.
LOVÍSA
ÁRNADÓTTIR
+ Lovísa Árna-
dóttir fæddist á
Þóroddsstöðum í Ól-
afsfirði 19. nóvem-
ber 1908. Hún lést á
Akureyri 2. apríl.
Lovísa flutti ásamt
foreldrum sínum að
Þverá í Svarfaðard-
al árið 1910 og ólst
þar upp við venjuleg
sveitastörf. Hún
fluttist til Ak-
ureyrar vorið 1930
og hefur búið þar
síðan. Lovísa giftist
Daníel Guðjónssyni
5. ágúst 1928. Börn:
Dóróthea, f. 3. júlí 1929, Guðjón,
f. 5. júlí 1931, og Anna Lillý, f.
29% september 1940.
Útför Lovísu fer fram frá
Glerárkirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 14.30.
Undanfarna daga hafði mér orðið
hugsað til Lovísu frænku á Akureyri.
Hvernig skyldi henni og Daníel
líða á Dvalarheimilinu eftir öll árin
í Norðurgötunni?
Kannski voru það hinir óvanalega
fögru marsdagar sem leiddu hugann
norður til þessarar kæru frænku
minnar.
Gott var að minnast hve hlýlegar
móttökur fjölskylda mín fékk þegar
Menn hópuðust á eyrina á bráðabíti
á morgnana, héngu í verkamanna-
skýlinu og biðu eftir að verkstjórarn-
ir bentu einum og einum að koma.
Einhvern veginn var það þannig að
Einari gekk oftast vel að fá vinnu.
Framganga hans var á þann máta
að menn báru traust til hans og vildu
gjarnan hafa hann í vinnu. Seinna
birti til er síðari heimsstyijöldin hófst
1939, eftir það var næg atvinna.
Þegar virkjunarframkvæmdir hó-
fust við Ljósafoss þurfti að gera
nýjan veg af Grímsnesvegi að Ljósa-
fossi. Einar var svo heppinn að fá
flokksstjórastarf við þetta verk þar
til því lauk. Eftir það réðist hann
verkstjóri til Reykjavíkurborgar,
fyrst til Hitaveitu Reykjavíkur og
síðar til Vatnsveitunnar. Þar starfaði
hann sem verkstjóri þar til hann
hætti sökum aldurs. Fljótlega eftir
að þau hjón komu til Reykjavíkur
réðust þau í að kaupa lítið hús við
Þverholtið. Húsið vat ósköp lítið en
það rúmaði ótrúlega mikið og oft var
þröngt setinn bekkurinn þegar við
systkinin vorum að koma í bæinn.
Þar áttum við lítið hreiður hjá Ein-
ari og Möggu. 1945 seldu þau þetta
litla hús og byggðu íbúð í blokk við
Eskihlíð 12. Þar bjuggu þau æ síðan
þar til fyrir tveimur árum er heilsan
fór að bila, þá fluttu þau í Vistheimil-
ið Seljahlíð. Þar undu þau sér vel
og voru þakklát starfsfólki fyrir frá-
bæra umönnun. Öll börn Einars og
við komum í heimsóká
til þeirra Daníels í Norð-
urgötu 39b. Ekki vant-
aði þar góðu smákök-
urnar gerðar úr ís-
lensku smjöri og öll fal-
legu blómin sem svo
gaman var að skoða.
Mikilvægast var samt
að finna alla hlýjuna og
umhyggjuna. Það voru
líka ófáar ferðimar f
gamla daga niður í
Norðurgötu til að tefla
við Daníel og þiggja eitt-
hvað góðgæti í leiðinni.
Þau Lovísa og Daníel
vom gift í nær 68 ár.
Ég hringdi í frænku á 60 ára brúð-
kaupsafmælinu og fékk þá að heyra
skoðanir hennar á því hvernig hægt
væri að láta hjónaband endast.
Það voru skoðanir viturrar konu.
Hún var stálminnug og fylgdist
mjög vel með öllu sem gerðist bæði
hjá fjölskyldunni og í þjóðfélaginu.
Hún hafði ákveðnar skoðanir á
hlutunum sem byggðar voru á sann-
girni og rökvísi og hún var samkvæm
sjálfri sér.
Lovísa var einn af þessum góðu
Akureyringum sem rækta garðinn
sinn og fjölskyldu sína og þykir vænl
um bæinn og héraðið.
Blessuð sé minning hennar.
Árni Jónsson.
Möggu eru öðru fólki til fyrirmyndar
og umhyggja þeirra fyrir foreldrum
sínum er einstök.
Einar var alla tíð mikið fyrir
sveitabúskap. Hann fylgdist grannt
með búskapnum hér á Reykjabæj-
unum. Það var eins gott að standa
sig þegar maður kom í heimsókn,
hann spurði margs. Hann vildi vita
um heimtur á haustin, hvað margt
hefði fundist í eftirleitinni, hvað
margt hefði komið úr Arnarfelli, en
þangað fór hann margar ferðir S
smalamennsku þegar hann átti
heima í Vesturkoti. Hann vildi vita
hvernig fóðraðist á veturna, hvort
æmar væru famar að fletta frá sér,
hvað homahlaupin á gemlingunum
væru mikil og margt, margt fleira.
Það var nokkum veginn jafnvíst
og að sólin kom upp að Einar stóð
við hliðið á safngerðinu í Reykjarétt-
um að sjá þegar fjallsafnið rann inn
í gerðið. Þá var bjartur svipur á mági
mínum. Einari þótti vænt um sveitina
sína, Skeiðasveit, sem sést best á því
að hann kaus sér legstað í Ólafsvalla-
kirkjugarði svo nú er hann kominn
heim í gamla „hverfið" sitt aftur.
Kæri vinur, ég er þakklátur fyrir
að hafa fengið að lifa lífinu með
þér, að kynnast svo góðum manni
er lífshamingja. Elsku Magga systir
mín, ég og fjölskylda mín sendum
þér og þinni fjölskyldu dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Ingvar Þórðarson.