Morgunblaðið - 12.04.1996, Blaðsíða 32

32 FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 1996
MORGUNBLAÐIÐ
+ Kamilla Þor-
steinsdóttir var
fædd í Reykjavík 19.
janúar 1911. Hún
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 31. mars síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Jónasína Guðlaugs-
dóttir og Þorsteinn
Asbjörnsson, húsa-
smíðameistari, en
þau voru bæði ættuð
úr Arnessýslu. Kam-
illa ólst upp í for-
eldrahúsum í hópi 7
systkina, sem öll eru látin.
Rúmlega tvítug að aldri hóf
Kamilla hjúkrunarnám. Arið
1935 réðst hún til starfa á Krist-
neshæli og 21. apríl 1936 giftist
hún Eiríki G. Brynjólfssyni,
framkvæmdastjóra þar. Þau
eignuðust 4 börn, sem eru:
Edda, kennari á Selfossi, Auð-
ur, hjúkrunarfræðingur og
húsfreyja í Hleiðargarði, gift
í eilífðinni er tíminn ekki til. Og
þar situr hún amma mín á gulum
kollstól. Korkur undir fæti og kaffí-
'bolli í hönd. Þetta er sterkt kaffí,
því kaffíð í eilífðinni er auðvitað al-
mennilegt kaffi. Áslaug frænka situr
hjá ömmu og fussar yfír fiugunum.
Oskaplega er mikið af flugum héma
í eldhúsinu hjá þér, Kamilla, segir
hún. Er alltaf svona mikið af flugum
hérna fyrir norðan? Svo þrasa þær
dálítið um flugurnar, standa svo upp
og bleyta tuskur. - Hviss, hvuss
tuskurnar þjóta um loftið og flug-
urnar hrynja niður eins og víkingar
í Valhöll. Ámma og Áslaug standa
; sig eins og hetjur og flugurnar eiga
vængjum fjör að launa. Ha, ha, seg-
ir amma og brosir hróðug - þijár
. i einu höggi. Ég get nú gert betur
, en þetta, segir Áslaug. Kalli, maður
hennar, tvístígur. Við skulum forða
■ okkur héðan, Eiríkur, ségir hann.
■ Þær eru að ganga af göflunum kon-
j urnar. Ja, sei, sei, segir afí og kumr-
■ ar í skeggið og tyllir sér á tá. Hon-
> um finnst þetta dálítið fyndið og
nokkuð gott tækifæri til að stríða
ömmu, svo hann yfírgefur eldhúsið
með semingi. Amma og Áslaug
fylgja fljótlega á eftir þeim. Þær
Jóhanni Halldórs-
syni, bónda. Þor-
steinn, umsjónar-
maður Kristnessp-
ítala, kvæntur
Arndísi Baldvins-
dóttur, og Guð-
ríður, hússtjómar-
kennari, gift
Gunnari Ragnars,
forsljóra. Auk þess
ólu þau upp Haf-
stein Andrésson,
en Kamilla var
ömmusystir hans.
Barnabörn Kam-
illu og Eiríks era
13 og langömmubörnin 6. Kam-
illa vann við hjúkrunarstörf á
Kristneshæli til ársins 1979, en
þá fluttu þau hjónin til Akur-
eyrar, þar sem þau áttu heimili
upp frá því. Eiríkur lést árið
1986 en Kamilla hélt heimili á
Akureyri til dauðadags.
Útför hennar verður gerð frá
Akureyrarkirkju í dag, 12. apríl,
og hefst athöfnin klukkan 13.30.
hafa með sér gulu kollstólana og
kaffibollana og planta sér niður fyr-
ir utan útidyrnar. Svo sleikja þær
eilífðarsólina. Afí og Kalli horfa á
hesta hinum megin árinnar. I kíki.
Því það er heill Skagafjörður af
hestum í eilífðinni.
Svo komum við öll í kaffi. Ekki
öll í einu, en í eilífðinni er tíminn
ekki til og það líða aðeins nokkrar
eilífðarmínútur á milli okkar. Og
Edda kemur með kaffið, hún mundi
eftir að kaupa það. Hvað? Eruð þið
komin? spyr amma. Öll sömun? Al-
máttugur, ég verð að hella upp á.
Og hvaðan ber ykkur svo að? spyr
amma á meðan hún tygjar kaffí-
könnuna. Svo hellir hún upp á og
við sötrum og svolgrum svartbauna-
seyðið úr tíglóttu glösunum. Nema
náttúrlega amma og Áslaug, því þær
eru svo miklar pempíur að þær geta
ekki drukkið kaffi úr öðru en bolla.
Og pönnukökurnar bakast af sjálfu
sér á tveimur pönnum. Falla niður
á grindina og amma getur bara
horft á, því Helgi tók við pönnuköku-
bakstrinum af henni. Staldra stutt
við, en hverfa undir ijúkandi púður-
sykur og svo ofan í okkur. Mig grun-
ar að englar eilífðarinnar renni á
MINNINGAR
lyktina og nappi sér einni og einni
svona inn á milli. Þetta eru nefnilega
meistara-pönnukökur, sem lifðu sitt
örstutta skeið á þessari jörð og tínd-
ust ofan í bamabömin svo hratt að
varla auga á festi.
Og svo hlær amma, því að allt
er fyndið í eilífðinni og þá hlæja
náttúrlega Milla Þorsteins, Milla
Rún og Milla-Emilía, því þeim fínnst
ailt fyndið líka. Og Doddi getur þá
auðvitað ekki annað en hlegið líka
og svo Systa og síðan fylgir heila
hersingin og allir hlæja, því að allt
er fyndið í eilífðinni. Og ailir englarn-
ir í Paradís em að rifna úr hlátri
og jafnvel Skaparinn hlær svolítið í
skeggið líka, en hann hefur ekki
hlegið lengi og er orðinn dálítið ryðg-
aður í því. Á endanum verður hann
að fara á stjá og athuga málið og
reyna að þagga niður í þessum háv-
aðabelgjum. En við gefum honum
bara kaffí og pönnukökur og lesum
fyrir hann úr færeysku bamabókun-
um. Skammimar ykkar, segir
amma. En það verður ekki aftur
snúið hjá Skaparanum, hann veltist
um af hlátri á gula kollstólnum, eins
og allir hinir.
Seinna siglir kveldið inn um dyrn-
ar því það kveldar líka í eilífðinni.
Og þetta er auðvitað norðlenskt
sumarkvöld, þar sem kyrrðin færist
yfír en sólin sest aldrei. Við laum-
umst út á grasflötina með kaffíglös-
in og Maríukex í röndóttum pökkum.
Viljið þið ís? spyr amma dálítið sposk
á svip. Það vilja auðvitað allir og
við borðum ís úr litlu skálunum með
blómunum. Hvað? Viljið þið ekki
meira? segir hún svo hlæjandi þegar
allir eru búnir að fara minnst þijár
ferðir í ísinn. Þið verðið að klára
þetta. Auður, þú færð þér nú meira.
Brynjólfur? Balli minn? Helgi? Dóra
mín, vilt þú nú ekki aðeins meira?
En jafnvel mestu ísætumar eru bún-
ar að vera. Hvaða voðalegir aum-
ingjar eruð þið? segir hún þá og
snýr dálítið upp á sig.
Afí er í símanum. Hann hlær svo
mikið að hann nær varla andanum.
En annað slagið strammar hann sig
af til að stríða viðmælandanum að-
eins meira. Æi, við skulum láta
hann afa ykkar vera, segir amma.
Hann er að tala við einhveija hesta-
kalla í Skagafirði. Við skulum heldur
koma og fá okkur að borða, bætir
hún við. En afi er hættur að tala í
símann og nú geta allir, allir í Ráðs-
mannshúsinu sest að snæðingi. Við
borðum iambahrygginn hennar
ömmu og eplaköku á eftir. Og afi
borðar líka, hann er nefnilega hætt-
KAMILLA
ÞORSTEINSDÓTTIR
ur með krúskuna. Á eftir föram við
í Braga-uppsprettuna enn á ný og
dembum því niður með ögn af Síríus-
súkkulaði, en það vex á tijánum í
eilífðinni. Síðan stingur amma upp
á því að við horfum á Spaugstof-
una. Hún hefur með sér handklæði,
því hún hlær svo mikið að venjuleg-
ur vasaklútur dugar ekki til. Því
Spaugstofan í eilífðinni er jafnvel
ennþá fyndnari en sú jarðneska. Og
nú hristist öll eilífðin að Skaparanum
meðtöldum. En honum er varla hlát-
ur í hug lengur, því englarnir gera
ekki handtak, sitja bara með hand-
klæðin (þeir lærðu það af ömmu)
og veltast um. En þá stingur amma
upp á því að við gefum Skaparanum
bara færeysku bamabækumar. Og
hann er auðvitað alsæll með það og
hættir alveg við að skamma okkur.
Svo höldum við ættarmót fram á
nótt og nú þýðir ekkert fyrir ömmu
að skrúfa niður í heymartækjunum,
því hún notar þau ekki lengur. Enda
syngur hún manna hæst með Skag-
fírðingum.
Og þá er kominn háttatími og
allir fara að sofa. Amma les um
Litla-Kút og Labba-Kút. Mergur og
bein, breyttist í stein, stattu héma
kyrr, hver sem um þig spyr, les
amma dimmri röddu, þegar nornin
breytir kútnum í stein. Nomir í bók-
um eru nefnilega bölvað rakkara-
pakk. En þá geispar Skaparinn alveg
voðalega, svo að amma verður að
gera hlé á lestrinum þangað til
seinna. Og svo sofnum við öll við
tifið í klukkunni hans afa og þytinn
í tijánum fyrir utan gluggana.
Þakka þér fyrir allt, amma mín.
Þín
Rósa.
Elsku amma!
I dag verður þú borin til grafar
og við samgleðjumst þér innilega,
samgleðjumst þér þar sem þú hefur
nú fengið langþráð frelsi. En sökn-
uður okkar er sár og tárin virðast
engan endi hafa.
Skrýtið þetta með lífið og dauð-
ann, þú kemur grátandi í heiminn á
meðan aðrir gleðjast yfír komu þinni
og þú hverfur héðan í gleði á meðan
aðrir gráta yfir för þinni.
Yið systurnar sitjum hér hvor í
sínu landi og hugsum um hve ljúft
það væri að sitja yfir kaffibolla í
eidhúsinu hjá þér en þaðan eigum
við okkar kærastu minningar. Það
var nefnilega þannig með eldhúsið
þitt amma að þar var hvorki til tími
né rúm og því er okkur fijálst að
ferðast þangað í huganum hvaðan
sem er og hvenær sem er.
í dag erum við þar samankomnar
með grænan Braga, sterkt blandað
í kaffiglösunum og þú situr á móti
okkur hnarreist í rauða náttsloppn-
um. Þessum sem þú vildir helst vera
í allan sólarhringinn. Og þarna sitj-
um við umvafðar friði og kærleika
og hlæjum og hlæjum. Þú hafðir
ótrúlegt skopskyn, amma, skopskyn
sem einkenndist af hlýju og bitnaði
ekki á öðra fólki. Það var alltaf hleg-
ið í eldhúsinu þínu. Það var rétt eins
og hláturinn ætti þar heima, hefði
tekið sér bólfestu í skápunum, brúnu
brakandi eldhússtólunum eða
kannski í súkkulaðinu sem virtist
endumýjast sjálfkrafa. En þannig
var það auðvitað ekki, hláturinn,
hlýjan og gleðin var til staðar vegna
tilveru þinnar.
Þegar hlé verður á hlátrinum þá
spjöllum við. Tökum okkur á hendur
langt ferðalag þar sem víða er kom-
ið við. Ýmist eram við systur þátt-
takendur í uppvaxtaráram þínum í
Reykjavík eða þú setur þig inn í
okkar verkefni í dag. í eldhúsinu
þínu var ekkert kynslóðabil og þegar
þangað var komið voru ailir jafnir
hvað sem öðra leið.
Nú era kaffigiösin tóm og tími
kominn til að kveðja. Við systur
hverfum aftur til okkar heima og
þú yfír í aðrar víddir. Veraldlegt
yfirbragð eldhússtundanna er nú
horfið en eftir sitja minningar, minn-
ingar sem era okkur kærari en ann-
að í þessu lífi. Þú heldur áfram að
taka á móti okkur í eldhúsinu þínu,
amma, sem framvegis verður ekki
herbergi í stórri blokk heldur her-
bergi í hugum okkar, þangað sem
við getum alltaf leitað. Takk fyrir
þá stóru gjöf.
Elsku amma, vertu sæl!
Þínar,
Kamilla Rún og Dóra Björk.
Mig langar til að kveðja hana
langömmu mína, sem er núna kom-
in til Guðs. Ég hef oft komið og
gist hjá langömmu og það var alltaf
jafn gaman og gott að vera hjá
henni. Einu sinni þegar ég var lítill
fór langamma að kenna mér að
boxa og ég hló svo mikið að ég
ætlaði alveg að rifna. Þegar ég kom
aftur suður og fór að segja frá því
í skólanum mínum að ég ætti
langömmu, sem kynni að boxa, vildi
enginn trúa mér, en þetta var alveg
satt, þótt við boxuðum auðvitað
bara í gríni.
JAKOB SIGMARSSON
+ Jakob Sigmars-
son fæddist á
Þverá, Fellshreppi í
Skagafirði, 25. febr-
úar 1928. Hann lést
í Reykjavik -7. apríl
f siðastliðinn. For-
eldrar Jakobs voru
Sigmar Þorleifsson
og Kristjana Guð-
mundsdóttir. Synir
þeirra eru Guð-
mundur, látinn, Ing-
ólfur, látinn, Finn-
bogi, Hjálmar, Sig-
iirbjörn, Vilhelm og
Valgarð.
Eiginkona Jakobs er Sóley
Marvinsdóttir. Börn þeirra:
Kristjana, María og Stefán
Ómar.
Jakob verður jarðsunginn
frá Víðistaðakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Hinn 5. október 1959 bættist
ungur maður frá Hofsósi í lið lög-
reglunnar í Hafnarfirði, sem var
fáliðað eins og oftast, fyrr og síð-
ar, þessi maður var Jakob Sigmars-
; son, sem nú er kvaddur hinstu
kveðju, en hann hafði verið starfs-
j maður Vegagerðar ríkisins og hér-
aðsjögregluþjónn á Hofsósi.
Ég man að mér leist strax vel á
þennan vörpulega unga mann, sem
kom mér fyrir sjónir sem hraustur,
hægur og gætinn, enda kom það
fljótt í ljós að mat mitt var rétt,
auk þess reyndist Jak-
ob orðvar, reglusamur
og góður drengur.
A þessum fyrstu
áram okkar Jakobs í
lögreglunni voru tog-
arar bæjarbúa á Ný-
fundnalandsmiðum og
því oft erfitt fyrir lög-
regluna að halda uppi
reglu þegar sjómenn-
irnir komu í land eftir
langt úthald og þótti
mér þá gott að hafa
Jakob mér við hlið, því
hann var alitaf róleg-
ur, yfirvegaður og
hafði góð áhrif á þann, sem við
urðum að skipta okkur af og ef til
átaka kom var enginn betri en hann,
því hann var óvenju handtakagóður.
Við Jakob vorum saman í Lög-
regluskóla ríkisins, fyrri hlutann
1964 og síðari hlutann 1970 og var
samvinna okkar mjög góð. Mér er
minnisstætt atvik úr skóianum þar
sem ungu, hraustu lögreglunem-
arnir (rétt rúmléga tvítugir) voru í
kefladrætti. Þa fengum við Jakob,
sem þá var 42 ára, til þess að tak-
ast á við þá með keflinu og fór
hann létt með að draga þá hvern
af öðrum, þar til enginn var eftir.
Jakob var gleðimaður, spilaði á
harmonikku og píanó og hafði gam-
an af söng. Mér er minnisstætt
þegar hann kom í fertugs- og fimm-
tugsafmælið mitt með harmonikk-
una og spilaði langt fram á nótt.
Einnig spiiaði hann oft á skemmt-
unum lögreglumanna.
Síðustu átta árin sá Jakob um
ökutæki lögreglunnar, húsbúnað og
tæki af sinni alkunnu snilld og hóg-
værð, jafnframt sinnti hann störf-
um_ undirritaðs í forföllum mínum.
Ég vil færa Jakobi þakkir fyrir
að hafa fengið að vera samstarfs-
maður hans og vinur, jafnframt vil
ég senda konu hans, börnum og
öðrum ástvinum samúðarkveðjur
frá konu minni og mér, og bið Guð
að styrkja þau í sorg þeirra.
Þá vil ég fyrir hönd lögreglunnar
þakka Jakobi trúmennsku, dugnað
og alúð í störfum sínum fyrir lög-
regluna, og færi konu hans, börnum
og ástvinum innilegar samúðar-
kveðjur lögreglunnar í Hafnarfirði.
Ólafur K. Guðmundsson.
Fyrrverandi tengdafaðir minn,
Jakob Sigmarsson, er látinn aðeins
68 ára að aldri. Svo óvænt, svo
snöggt að varla hefur verið tími tii
að átta sig á þessari sorglegu stað-
reynd. Það hafði mikil áhrif á mig
þegar hann veiktist skyndilega og
var. allur sex dögum síðar. Mér
finnst eins og hið ómögulega hafi
gerst og veit ekki hvað ég á að
segja við litlu afabörnin hans, Sól-
eyju og Eirík, sem alls ekki geta
skilið af hveiju afi er dáinn. Þau
sem alla tíð hafa verið svo hænd
að afa sínum. Þau voru svo heppin
að fá að búa hjá afa og ömmu í
heilt ár þegar þau voru lítil og nán-
ast alla tíð síðan hafa þau búið það
nálægt þeim að aðeins tekur nokkr-
ar mínútur að hiaupa yfir til þeirra.
Og það hafa þau gert. Helst á hveij-
um degi ef þau fengu að ráða. Sem
segir allt um það hvað er vel tekið
á móti þeim þar.
Jakob var rólegur og hægur
maður. Traustvekjandi. Sanngjarn
en ákveðinn og hafði sitt fram án
þess að þurfa nokkur læti til þess.
Alltaf tilbúinn til að hjálpa þeim sem
þurftu og hann hugsaði vel um sína.
Ég minnist þess ekki að hafa séð
hann, aðgerðarlausan. Hann var
alitaf að dytta að, mála, laga og
bæta. Hann spilaði listavel á harm-
ónikku og marga hefur hann glatt
með harmónikkuspili sínu á góðum
stundum. Það var gaman að segja
honum skemmtisögur og brandara
því undir hæglátu yfirborðinu
leyndist mikill húmor.
Sorgmædd kveðja Sóley og Eirík-
ur afa sinn. Allt sem hann gerði
fyrir þau munu þau geyma í minn-
ingúnni um afa sem alltaf var þeim
svo góður. Afa sem laumaði góð-
gæti eða smápeningi í litla lófa.
Afa sem gaf þeim tíma og var annt
um að þeim liði vel. Afa sem var
kvaddur burt alltof fljótt.
Jakob reyndist mér hinn besti
tengdafaðir og hafi hann þakkir
fyrir það. Blessuð sé minning Jak-
obs Sigmarssonar.
Ingveldur Thorarensen.
Það er páskadagur. Hinn fagri
páskasálmur „Sigurhátíð sæl og
blíð, ljómar nú og gleði gefur“
hljómar, en gleðin er tregablandin
því fréttin um andlát vinar berst
um Sólvang. Jakob sem í svo mörg
ár færði gleði og birtu inn í líf okk-
ar með hógværð sinni og lítillæti.
Allir þeir sem dvelja og starfa á
öldrunarstofnunum vita hversu
miklu máli skiptir að þar sé reynt
að lífga upp á hversdagsleikann í
einhverri mynd. Fólk er orðið las-
burða og getur því misvel notið
þess sem boðið er upp á til ánægju
og tilbreytingar úti í þjóðfélaginu.
Það verður að gerast innan veggja
þess stóra heimilis sem hver öldrun-
arstofnun er. Sólvangur er þar eng-
in undantekning. Á hveiju hausti
er því reynt að skipuieggja ýmsa
skemmtan. Margir koma og leggja
okkur lið. Sumir koma ár eftir ár,
aðrir verða óijúfanlegur hluti af
þessari heild. Þannig var hlutur
Jakobs í skemmtanalífi okkar á
Sólvangi, alltaf spilaði hann fyrir
dansi. Það byijaði með því að Sóley
konan hans fékk hann til að koma
og spila stundum er hún átti vakt.
Þegar félagslífið mótaðist meir var
Jakob ávallt boðinn og búinn að
koma og spila. Seinni árin bættist
okkur góður liðsauki þegar Sigurð-
ur maður Báru bættist í hópinn og
saman sáu þeir um að dansinn dun-
aði dátt. Það er því skarð fyrir
skildi.
Með virðingu og þökk kveðjum
við góðan og tryggan vin og sendum
þér og fjölskyldunni, Sóley mín,
hlýjar kveðjur.
Guð blessi minningu Jakobs
Sigmarssonar.
Fyrir hönd vina á Sólvangi,
Sigþrúður Ingimundardóttir,
hjúkrunarforstjóri.