Morgunblaðið - 12.04.1996, Blaðsíða 34

34 FÖSTUDAGUR 12. APRÍL 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
OLAFUR ÞORIR
JÓNSSON
ÁSA SIG URBJÖRG
ÁSGEIRSDÓTTIR
+ Ólafur Þórir
Jónsson var
fæddur á Grettis-
götu 35b í Reykja-
vík þann 28. októ-
ber árið 1914.
Hann lést í Land-
■ spítalanum 30.
mars síðastliðinn.
Foreldrar _ hans
voru Jón Ólafsson
rafvirkjameistari
og Jóhanna Jóns-
dóttir húsmóðir.
Hann átti tvær al-
systur, Ragnhildi
Agústu og Ingi-
björgu (Stellu), sem báðar eru
látnar, og tvo hálfbræður sam-
feðra, Viggó og Guðmund Kr.
Jónssyni. Þegar Ólafur Þórir
var níu mánaða lést móðir hans
og ólst hann upp hjá föðurafa
sínum og ömmu, Ólafi Einars-
syni og Ragnhildi Filippusdótt-
ur, á Grettisgötunni. Filippía
Ólafsdóttir, föðursystir hans,
bjó einnig í sama húsi og lagði
sitt af mörkum við uppeldið;
hún átti þrjú börn, Þórunni,
Baldur og Sigríði Bergsteins-
börn.
Ása Sigurbjörg Ásgeirsdóttir
var fædd á Blönduósi þann 27.
ágúst árið 1914. Hún lést í
Landspítalanum 3. april siðast-
liðinn. Foreldrar Ásu Sigur-
bjargar voru Hólmfríður Zóph-
oníasdóttir húsmóðir og Ásgeir
Þorvaldsson múrarameistari.
Þau bjuggu á Blönduósi og ólst
Ása Sigurbjörg upp hjá þeim.
Systkini hennar voru níu talsins
(og var hún þriðja í röðinni);
Hrefna, látin, Sigríður, látin,
Soffía, Arndís, tvíburarnir
Olga, látin, og Þorvaldur,
Helga Maggý, látin, Zóphonías
og Valgarð. Ása Sigurbjörg
fluttist til Reykjavíkur 9. nóv-
ember 1932 og starfaði við
ýmis þjónustustörf. Þann 10.
nóvember 1934 gengu þau Ólaf-
ur Þórir og Ása Sigurbjörg í
hjónaband og bjuggu sér heim-
ili í Reykjavík. Þau eignuðust
Stórt skarð var höggvið í fjöl-
skylduna þegar tengdaforeldrar
mínir kvöddu þennan heim með
aðeins fjögurra daga millibili, fyrst
Ólafur Þórir þann 30. mars og svo
Ása Sigurbjörg þann 3. apríl.
Þau voru nánast jafnaldrar, á
áttugasta og þriðja aldursári, höfðu
verið gift í yfir sextíu og tvö ár og
staðið saman í blíðu og stríðu og í
gleði og sorg. Þau kvöddu okkur öll
með sínu éinstaka viðmóti þar sem
bæði var hlegið og grátið í senn
þegar rifjaðar voru upp ljúfar minn-
ingar frá liðnum árum. Það veitti
okkur styrk í sorg okkar að sjá
'hversu friðsæl þau voru í lok þessa
lífs og fullvissu þess að vel væri
tekið á móti þeim af bömum þeirra.
sex börn, þijú þeirra létust ung
en þrjú eru á lífi, þau eru: 1)
Jóhanna Ólafsdóttir hjúkrunar-
fræðingur, búsett í Bandaríkj-
unum, f. 20.9. 1936, gift Braga
Sigfússyni, þau eiga fjögur
börn, Ragnhildi, f. 9.2. 1956,
hún á tvö börn, Jón Kristin, f.
9.2.1957, hann á fjögur börn,
Þóri, f. 31.8 1958, hann á tvö
stjúpbörn, og Hrefnu, f. 22.9.
1969 2) Hrefna Maren hjúkrun-
arfræðingur, búsett í Banda-
ríkjunum, f. 21.10. 1937, gift
Bruce Denmark, þau eiga tvo
syni, Andrew, f. 22.4. 1972, og
Richard, f. 26.4.1974. 3) Ásgeir
Þór rafveitustjóri, f. 10.5.1947,
kvæntur Kristínu Árnadóttur,
þau eiga fjögur börn, svein-
barn, f. 19.9. 1971, d. 13.11.
1971, Árna Ólaf, f. 12.3. 1973,
Ásu Guðnýju, f. 9.7. 1977, og
Þóru Kristínu, f. 17.12. 1979.
Ólafur Þórir vann almenna
verkamannavinnu allt til ársins
1945. Þá hóf hann nám í raf-
virkjun í Iðnskólanum í Reykja-
vík og hjá föður sinum og starf-
aði hann við þá iðn alla tið. Ása
Sigurbjörg var heimavinnandi
húsmóðir, en vann jafnframt
því heima við saumaskap og
fleira. Barnabarnabörn þeirra
eru fimm talsins.
Útför þeirra Ólafs Þóris og
Ásu Sigurbjargar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
Það fylgir því mikill söknuður
að kveðja eftir tuttugu og fimm ára
kynni. Allar ánægjulegu samveru-
stundirnar bæði hér í Reykjavík og
ekki síður er þau komu í heimsókn
vestur í Stykkishólm þar sem fylgst
var með árangri barnabarnanna í
tónlist eða í íþróttum. Eða þegar
farið var til silungsveiða í nágrenni
bæjarins. Þau fylgdust af áhuga
með öllu sem við tókum okkur fyr-
ir hendur, meira að segja þegar ég
fór að syngja með Kvennakór
Reykjavíkur mættu þau á flesta
tónleika og uppákomur, sem haldn-
ar voru á vegum kórsins, þegar
heilsan leyfði.
Mikils virði var öll hjálpin sem
þau veittu okkur hvort sem var við
barnagæslu, í húsbyggingum eða
við hvaðeina annað þegar aðstoðar
var þörf. Sem dæmi um það er at-
vik sem rifjast upp frá fyrri árum
þegar leitað var að dagmömmu fyr-
ir eldri dóttur mína. Höfðu þau
samband að fyrra bragði og óskuðu
eftir að fá að gæta hennar og mik-
ill var sá léttir.
Oft var glatt á hjalla á laugar-
dagseftirmiðdögum er fylgst var
með knattspyrnunni og getraunun-
um í sjónvarpi og amma Ása að
baka pönnukökur eða vöfflur með
kaffinu sem borið var fram í hálf-
leik.
Á þessari stundu veg ég salt á
milli sorgar og gleði, sorgar yfir
að missa ykkur bæði á svo skömm-
um tíma og gleði yfir því að þið
fenguð að fara saman með fullri
reisn.
Takk fyrir allt.
Kristín Árnadóttir.
Ég hef hugsað stöðugt um
mömmu og pabba. Gegnum árin
hef ég ekki hitt þau eins oft og ég
hefði óskað en þær stundir sem við
áttum saman eru mér ævarandi
fjársjóður.
Ég mun aldrei gleyma mildu
hjartalagi pabba, hrífandi skop-
skyni hans og ákveðnum skoðunum
(sem ég alltaf virti), hve yndislegur
eiginmaður, faðir, tengdafaðir og
afi hann var, drenglyndi hans og
hvað gott var að vera í návist hans.
Ég heyri léttan hlátur hans og sé
ljómann í augum hans þegar hann
kom auga á eitthvað sem honum
fannst fallegt eða skemmtilegt.
Hann lagði hart að sér til að sjá
fjölskyldunni farborða og á stund-
um axlaði hann líka ábyrgð sem
aðrir hefðu átt að bera. Hvílíkur
maður.
Mamma var máttarstólpi. Gam-
ansemi hennar var kyrrlát og hlý.
Hún var ávallt reiðubúin til að
hjálpa fjölskyldunni og öðrum ef á
þurfti að halda. Hún gat rakið ætt
ijölskyldunnar að minnsta kosti tvö-
hundruð ár aftur í tímann, allt eft-
ir minni. Hún var tryggur og náinn
samferðamaður pabþa og þau hjálp-
uðust að við að stíga yfir margvís-
lega erfíðleika í lífinu. Það er engin
tilviljun að svo skammt var á milli
kveðjustunda þeirra. Þó að hún
ynni allt sitt líf hörðum höndum
varð henni sex barna auðið en varð
fyrir þeirri þungu sorg að missa
þrjú þeirra. Ég hef orðið þeirrar
blessunar og hamingju aðnjótandi
að eitt þeirra þriggja eftirlifandi
varð eiginkona mín. Hve ástrík
móðir og amma hún var mátti sjá
af því hvernig hún umgekkst börn
sín og barnabörn.
Hvorki mamma né pabbi gerði
ónauðsynlegt veður útaf hlutunum.
Allir voru alltaf velkomnir á heim-
ili þeirra.
Enginn og ekkert getur svift
okkur og börn okkar því sem þess-
ar einstöku manneskjur voru okk-
ur. Aldrei mun bregða skugga á
minningu okkar um þau. Söknuður
okkar er sár.
í kærri minningu,
Bruce H. Denmark,
Andrew L. Denmark,
Richard Thor Denmark,
Ásgeir Þór Ólafsson.
Eitt af því sem við vitum með
vissu, það er að allir munu einhvern
tíma deyja. Samt er það sá hlutur
sem kemur okkur oftast í opna
skjöldu. Og nú hvað mest þegar
ástkær afi okkar og amma hafa
verið kvödd yfir í annan heim.
Við minnumst afa og ömmu með
gleði í hjarta og erum þeim þakklát
fyrir allar þær góðu stundir sem
við áttum saman. Þessar stundir
urðu margar því þau gátu alltaf
gefið sér tíma til að fylgjast með
barnabörnunum. Það var nánast
sama hvað við vorum að gera hvort
sem var í tónlist, íþróttum eða
skóla, alltaf voru þau mætt á stað-
inn til að hvetja okkur til dáða.
Við minnumst heimsókna okkar
til afa og ömmu. Þar bar margt á
góma, þau, sem eru af þeirri kyn-
slóð sem horfði á ísland breytast
úr frumstæðu bændasamfélagi yfir
i tæknivætt neyslusamfélag, voru
alltaf tilbúin að miðla þeirri reynslu
til okkar. Þar var oft hlegið dátt,
sérstaklega að fyndni afa en hann
var gæddur þeim eiginleika að geta
snúið grafalvarlegum hlut upp í
sprenghlægilega skrítlu. Og ekki
má gleyma kaldhæðnum húmor
ömmu sem hitti oftast beint í mark.
Afí Óli og amma Ása, þið hafið
gefíð okkur svo mikið, það er og
verður okkur ómetanlegt. ÆvLnlega
munuð þið eiga fastan stað í hjarta
okkar.
Þóra Kristín, Ása Guðný
og Árni Ólafur.
Jæja afi og amma, nú skilja leið-
ir að sinni. A þessum tímamótum
hrannast upp minningar og er
kveðjustundin tregafull. En með þá
sannfæringu að við munum hittast
aftur þá er sorgin bærilegri. Ég
gæti fyllt margar síður af frásögn-
um um yndislega hluti sem við gerð-
um saman, litla fjölskyldan mín og
þið tvö, hvort heldur á íslandi eða
í Ameríku. En mér er sérstaklega
minnisstæð ferðin sem við fórum
öll saman til Stykkishólms þegar
hún Þóra Stína frænka var fermd.
Við ákváðum að vera í samfloti
vestur, ég keyrði á undan og þið á
eftir, kannski keyrði ég heldur
greitt, en afi fylgdi mér eins og
skugginn alla leið vestur. Þegar í
Hólminn var komið voru töskur
teknar úr bílnum og keyrt beint
niður á bryggju þar sem skoðunar-
ferð um eyjarnar var að hefjast og
við fórum öll um borð í þriggja tíma
siglingu. Það var úti á miðjum
Breiðafirði sem við áttuðum okkur
á því hvað við vorum að gera, þið
amma komin vel yfír sjötugt og
ekki einu sinni gefínn kostur á að
slaka á. En svona voruð þið alltaf
full af orku til hinsta dags. Ég mun
geyma og varðveita allar þessar
minningar, jólin okkar saman, veiði-
ferðirnar okkar, samtölin okkar í
síma á hverjum degi, fótboltaget-
raunaspil okkar og svo margt. Ég
vil þakka fyrir það að hafa mátt
eiga með ykkur þessar yndislegu
stundir og trúi því, afi, að þú undir-
búir jarðveginn og kannir veiðilend-
ur eins og þú hefur alltaf gert og
við hittumst heil þó síðar verði.
Er vorið kemur sunnan yfir sund
með söng í hjarta, gneistaflug um brár,
þá breytast öll hin löngu liðnu ár
í ljósan dag, í heiða morgunstund.
Við Qallsins rætur á ég lítinn lund
og leyndardóm, sem enn er hreinn og skær
og heillað getur svip þinn, nær og nær,
og nafni þínu gefið hold og blóð,
laugað í dögg og dagsins morgunglóð.
Sú fegurð öll, sem fyrir sjónir bar
á förnum vegi, birtist vinum tveim,
sem ennþá muna yndislegan heim -
sem einu sinni var.
Og endurfundum fagna sálir tvær,
sem ftjálsar teyga angan þína, jörð,
og seltuna við silfurbláan fjörð.
Við stöðvum tímans vald og vængjablak -
eitt andartak, eitt andartak.
(Davíð Stefánsson.)
Bestu þakkir vil ég færa starfs-
fólki á gjörgæslu og hjartadeild
Ladspítalans.
Jón K. Bragason.
„Hann afi á Grettó er farinn upp
í himininn. Englarnir komu um
nóttina og sóttu 'hann af því að
þeir geta látið honum batna. En við
hittum hann aftur seinna þegar
þeir eru búnir að lækna hann.“
Þetta sagði Guðrún Gígja, lang-
ömmubarnið hans afa Óla og ömmu
Ásu. Svona er gott að geta litið á
það þegar einhver deyr sem okkur
þykir mjög vænt um.
Börnin okkar voru svo heppin
að fá að alast upp í nánum tengsl-
um við afa og ömmu á Grettó, þau
voru alltaf stór hluti af tilverunni.
Við gerðum ýmislegt saman og
aldrei bar skugga á vináttuna. Allt-
af gat afi fengið okkur til að hlæja.
Honum fannst ekki leiðinlegt að
horfa á teiknimyndirnar með
krökkunum og stundum vissi hann
ekki að okkur fannst miklu
t
Maðurinn minn, faðir okkar og fóstur-
faðir,
HARALDUR EINARSSON,
Ljósheimum 4,
andaöist í Landspítalanum að kvöldi
10. apríl.
Helga G. Jakobsdóttir,
Gréta S. Haraldsdóttir,
Sigrún J. Haraldsdóttir,
Friðþjófur P. Friðþjófsson
og aðrir aðstandendur.
skemmtilegra að horfa á hann en
myndina þegar hann var að springa
úr hlátri. Stjórnmál, íþróttir og
kvikmyndir voru stóráhugamál hjá
honum fyrir utan veiði og ýmislegt
fleira, þannig að afi Óli hafði alltaf
eitthvað að spjalla um. Amma og
afi áttu líka alltaf eitthvað fyrir
smáfólkið, dót til að leika sér með
og nammi í postulínsskálinni sem
Guðrún Gígja hélt að amma hefði
prjónað. Amma var alltaf að prjóna
og hekla eitthvað fallegt og hlýtt.
Hún hafði líka alltaf tíma til að
segja sögur og kunni að baka
ýmislegt gott, Daníel Máni fékk
alltaf poka af kleinum í nesti með
sér heim. Þau Ása og Óli lifðu líf-
inu með fullri reisn til síðasta dags,
þau sögðu aldrei að það tæki því
ekki að gera hlutina þótt þau væru
komin yfir áttrætt, þau keyptu sér
nýjan bíl, endurnýjuðu fallega
heimilið sitt og amma var eins og
drottning, alltaf í fínni blússu og
með fallegt gull.
Litla afa- og ömmustelpan sagði
fyrst að englarnir mættu helst ekki
taka ömmu líka því við vildum hafa
hana hjá okkur, en svo hugsaði hún
sig um og sagði: „Það er allt í lagi,
mér finnst það bara gott, þá er afi
ekki einn á himnum.“ Og það liðu
ekki nema þrír dagar þar til engl-
arnir komu og sóttu ömmu. Þau
voru búin að vera gift í 61 ár svo
hjörtu þeirra voru farin að slá í
takt hvort við annað. Þau fóru á
spítalann með nokkurra daga milli-
bili, hún sat við hlið hans þar til
yfir lauk og þá var hún tilbúin að
fara líka. Þetta er svo fallegt, alveg
eins og í ævintýrunum. Þau áttu
sex börn, þrjú hér og þrjú á himn-
um, og nú eru þau farin til þeirra.
Það geta hlakkað til endurfund-
anna og yljað sér við óteljandi fal-
legar minningarnar um samveru-
stundirnar er besta huggunin núna
þegar afi og amma eru farin ,frá
okkur. Guð blessi afa og ömmu,
börnin þeirra og ættingja. í kvöld
kveikjum við englaljós heima, fyrir
alla englana sem við þekkjum á
himnum.
Ásborg Ó. Arnþórsdóttir og
Guðrún Gígja Jónsdóttir.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að .minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Ég á margar góðar minningar
um ykkur, afi minn og amma.
Daníel Máni Jónsson.
Okkur er það bæði ljúft og skylt
að minnast frænda okkar Ólafs
Þóris Jónssonar, sem lést 30. mars
sl. Ólafur Þórir fæddist í húsi ömmu
sinnar og afa á Grettisgötu 35b,
Reykjavík, sonur hjónanna Jóhönnu
Jónsdóttur og Jóns Ólafssonar, raf-
virkjameistara. Móðir hans var ætt-
uð af Álftanesi, en faðir hans úr
Rangárvallasýslu. Föðurafi Ólafs
Þóris, Ólafur Einarsson, var fæddur
í Rifshalakoti, Holtum, og föður-
amma hans, Ragnhildur Filippus-
dóttir, var fædd á Sandhólaferju,
Holtum. Voru þau af hinni svoköll-
uðu Ferjuætt, sem rómuð -er fyrir
listfengi og vandvirkni.
Sorgin kvaddi snemma dyra hjá
þessari ungu fjölskyldu. Ólafur Þór-
ir missti móður sína í frumbernsku.
Ólst hann eftir það að mestu leyti
upp hjá föður sínum og föðurforeld-
rum á Grettisgötunni. Naut hann
hjá þeim góðs atlætis í hvívetna og