Morgunblaðið - 05.05.1996, Blaðsíða 14

14 B SUNNUDAGUR 5. MAÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 5. MAÍ 1996 B 15
LIFSBROT
ÁHEIM-
STÍMDU
Myndir Ragnar flxelsson
Texti Guðni Einarsson
ÞEGAR vorar hrindir Eyjólfur Guómundur Ólafsson
ó Isafirði bóti sínum úr vör. Hann rær einn ó trill-
unni Rúnu IS 1/4. Trillan heitir eftir konunni hans,
Guðrúnu Friðrikku Pétursdóttur, sem dó 74 óra að
aldri. Þess vegna vildi Eyjólfur fó skrósetningarnúmer-
ið IS 74 en það var ekki ó lausu svo hann bætti
bara 100 við. Guðrún var ekkja með tvö börn
þegar þau Eyjólfur rugluðu saman reitum. Þau eign-
uðust sex börn til viðbótar. Börnin og stjúpbörnin
búa ó Isafirði, Akureyri og Eskifirði.
Eyjólfur verður óttræður þann 27. desember
næstkomandi. Hann er fæddur í Reykjavík en kom
vestur með móður sinni ó fyrsta óri og hefur verió
fyrir vestan síðan. Eyjólfur byrjaði ó sjónum þegar
hann fór g síld 1 9 óra gamall. Hann lærði til stýri-
manns á Isafirði og fékk réftindi á 70 tonna bát.
Eyjólfur hefur verið á rækju, síld, færum og línubátum
í útilegum á Breiðafirði. „Þá var ekkert nema svona
þorskur á línuna," segir hann og breiðir út faðminn.
„Það sást ekki smáruslið. Þetta var saltað í bátinn.
Við fórum svona fjórar legur yfirleitt, bátarnir voru
nú ekki stórir greyin."
Svaðilfarir á sjónum
Eyjólfur býr nú á Dvalarheimilinu Hlíf á Isafirði.
Upp um veggi í íbúðinni eru myndir af bátum og
sjómönnum, húsinu hans og ættingjum. „Þetta er
Isbjörninn," segir Eyjólfur og bendir á eina bátamynd-
ina. „Hann strandaði í Deildinni 1 939. Þetta var í
stríðinu. Við vorum á útilegu og beittum í lestinni.
Lönduðum í skip á Bíldudal. Við vorum búnir að
beita aftur en þá gerði norðaustan veður svo við
lögóum ekki en fórum áleiðis heim til Isafjaróar.
Báturinn strandaði á skeri og fékk voða högg á
EYJÓLFUR Guðmundur Ólafsson er á heimstími
á Rúnu, Skutulsfjörður og Hnífsdalur fyrir
stafni. Undir kára steinbítar á hrognum. Eyj-
ólfur er ekki hrifinn af snurvoðinni sem fang-
ar steinbítana þótt þeir líti ekki við agninu
á krókum handfærisins.
hælinn, en fór aftur á flot. Við heistum seglin og
drifum svolítið frá skerinu og inn á víkina. Þar var
sæmilegt veður, en hánótt og svartamyrkur.
Skipstjórinn lét útbúa litla jullu sem við höfðum í
davíðum. Hann lét setja fjórtán belgi á hana.
Báturinn sökk úti á víkinni, en við komumst allir tólf
á jullunni í land. Allir í einu, það var ekkert spursmál.
Hún hefði ekki haft það nema með belgjunum.“
I víkinni voru tveir bæir. Skipbrotsmennirnir gengu
heim á þann sem var nær, en þar ansaói enginn.
„Vió fórum á fremri bæinn. Þá kom fólkið frá hinum
bænum að vita hverjir þetta hefðu verið, þar höfðu
allir verið sofandi."
Eyjólfur lenti öðru sinni í sjávarháska á báti sem
hann átti með Ólafi syni sínum og hét Bára. „Við
feðgarnir vorum keyrðir niður hérna vestur af Ritnum.
Við vorum á færum og grynnkuðum á okkur. Það
kom stærri bátur sem sigldi beint á móti sólu, hún
var nýrisin úr hafi. Hann sá okkur ekki og sigldi á
Báruna. Eg var sofandi og Ólafur minn nýkominn
niður. Báran sökk fljótlega, hún var særð að aftan.
Eg komst i bjarghringinn og Ólafur í gúmmíbátinn.
Við lentum báðir í sjónum en var bjargað um borð
í hinn bátinn," segir Eyjólfur.
Staðið við færin
Eyjólfur segist hafa dálítið staðið við færin um
ævina, en gerir lítið úr því hvað hann sé fiskinn.
Eitthvað þekkir hann af miðum og segist bara róa
í góðu veðri núorðið. „Annars eru að verða svo
mikil bönn á þessu. Það er ekki hægt að kalla þetta
róðra," segir hann.
Venjulega setur Eyjólfur Rúnu fram í maí. Hann.
hefur að jafnaði róið á sumrin og farið fram í Djúp-
ið, útundir Bolungarvík, en segist lítið fiska. „Það
hefur dregið mikið úr því upp á síðkastið. Maður
þarf að fara utar til að -fá betra. Eg bölva snurvoð-
inni. Þetta er bara dulbúið troll núorðið, ekki snurvoð
eins og var í gamla daga," segir Eyjólfur. „Fimmtán
tonna bátur hérna er með 800 faðma af tógi á
tromlu. Haldið þið að það sé spil í honum? Það
er ekki lítil glenna sem menn geta farið í. Þeir eru
lengi að draga þetta saman. Þetta getur ekki verið
hollt fyrir lirfurnar sem eru að brölta af stað, svona
veikburða.
Þorskurinn og ýsan eru uppáhaldsfiskar Eyjólfs.
Hann heldur líka upp á steinbítinn sem hrygnir fram
af Dölunum á leiðinni út í Bolungarvík. „Þetta tekur
enga beitu á meðan. Þarna liggur hann bara í hring
utan um hrognin, svo er þessu mokað upp með
snurvoðinni. Það líkar manni ekki vel."
Allt soltid
Eyjólf langar að nudda við sjómennskuna svo
lengi sem hann hefur heilsu. Hann kann vel við sig
á sjónum, verður fljótt brúnn og sællegur, og þykir
vænt um vini sína múkkann og rituna. Stundum setur^
hann lifrarbrodd á húfuna og lætur rituna sækja.
„Hún er svo flink og maður hefur gaman af henni.,
Múkkinn er líka vinur minn, þetta er á sjónum hjá
manni. Það eru vandræði með múkkann þegar,
maður er að slægja. Hann hefur farið ofan í vélar-
hús hjá mér, en ég náði honum áður en hann slas'
aði sig. Þetta er allt soltið."