Morgunblaðið - 07.05.1996, Blaðsíða 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 7. MAÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
EIRIKUR
ÓLAFSSON
+ Eiríkur Ólafs-
son fæddist á
Siglufirði 4. janúar
1936. Hann lést í
Reykjavík 30. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Friðrikka Björns-
dóttir, f. 14. sept.
1900, d. 3. _ febr.
1990, og Ólafur
Eiríksson, f. 23.
júní 1897, d. 16.
** des. 1985. Systkin:
Kristín, f. 1925, d.
1992, Bima, f.
1929, Sigríður, f.
1927, Ásta, f. 1932, Eygló, f.
1939, Anna, f. 1943, og Olafur
Reynir, f. 1945. Eftirlifandi
eiginkona Eiríks er Sigurlaug
Straumland, f. 1939. Börn: 1)
Andrés, f. 1957, kvæntur Deb-
orah Spence, þeirra sonur er
Kári, f. 1994. 2) Ólafur Frið-
rik, f. 1966, sambýliskona hans
er Valgerður Vilmundardóttir,
þeirra dóttir Sigrún Elva, f.
1992.
Eiríkur var bifreiðasmiður
að mennt og starfaði sem
tjónaskoðunarmaður hjá
Sjóvá-Almennum tryggingum.
Utför Eiríks verður gerð frá
Fossvogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 15.
Það er þriðjudagskvöld. Síminn
hringir. Vinkona okkar, Silla, í sí-
manum. „Þetta er að verða búið.“
Það þyrmir yfír okkur. Hvernig
getur svona lagað gerst? Eiríkur
atlur. Búinn að beijast eins og
hetja síðan í júní sl. er hann gekkst
undir hjartaaðgerð. Síðan þá sí-
endurteknar æðaaðgerðir. Aldrei
kvartað. „Hvernig líður þér?“
„Bara vel.“
Silla og Eiríkur giftust 1962 og
hófu búskap ásamt Sigrúnu, móður
Sillu, en Sigrún er svo óijúfandi
hluti tilveru Sillu og Eiríks að varla
er hægt að nefna þau án hennar.
Milli Eiríks og Sigrúnar var afar
óvanalegt samband tengdasonar
og tengdamóður, enda hefur hún
alla tíð verið þeim stoð og stytta.
Sigrún tók einnig okkur að sér og
eigum við henni ýmislegt að þakka.
Fyrir tveimur árum voru Eiríkur
og Silla að ráðgera ferð til írlands
— en þar býr Andrés, sonur þeirra,
ásamt eiginkonu sinni,
Deboruh, og Kára. Þá
kom til tals hvort Sig-
rún færi líka. „Auðvit-
að,“ sagði Eiríkur „ég
fer ekki án þess að hún
komi líka.“ Þetta lýsir
að einhveiju leyti
þeirri væntumþykju
sem hann bar til henn-
ar.
Árið 1970 hefjast
okkar fyrstu kynni.
Og frómt frá sagt —
þau byijuðu ekki -vel.
Ekki betur en svo að
fimm ár þyrfti til að
binda þau bönd vináttunnar sem
aldrei síðan féll skuggi á. Stofn
vináttunnar er að Guðný og Sigur-
laug störfuðu hjá véladeild Sam-
bandsins í Ármúla. Við hjón bjugg-
um í Breiðholti en Silla og Eiríkur
í Langagerði. Til að nýta ferðina
á vinnustað talaðist svo til að
Guðný kæmi við á morgnana og
næði í Sillu. Þær urðu vinkonur.
En þar komu eiginmenn hvergi
nærri.
1972 byggja Eiríkur og Silla
ásamt Sigrúnu, móður Sillu,
sumarbústað við Deildarárgil í
Mýrdal. Þessi bústaður varð fjö-
regg Eiríks. Þar þekkti hann hveija
plöntu og fuglalífið — og þar voru
hans sælustu stundir. Við hjón
vorum svo lánsöm að fá að dvelja
með þeim á þessum dýrðlega stað.
Þar áttum við yndislegar stundir
saman. Ýmislegt var brallað, farn-
ar skðunarferðir og margt sér til
gamans gert. Afrek Eiríks er hann
fékk Guðnýju hina lofthræddu til
að „klífa“ Hjörleifshöfða verður
lengi í minnum haft.
1974-75 dveljum við hjón er-
lendis. Við heimkomuna er að sjálf-
sögðu strax haft samband við Sillu.
Við setjumst að á Reykjum í Hrúta-
firði. Áuðvitað komum við af og
til til Reykjavíkur. Hótel okkar
varð fljótlega Safamýri 54. Þá
hefjast kynni eiginmannanna, Hö-
skuldar og Eiríks. í stuttu máli var
stofnað til vináttu sem við von-
umst til að endist yfir „gröf og
dauða“.
Á þeim 26 árum sem liðin eru
frá okkar fyrstu kynnum höfum
við hjón búið á landsbyggðinni í
21 ár. Því segir það sig sjálft að
mörg hafa símtölin orðið og marg-
ar ferðirnar. Alltaf hefur heimili
MINNINGAR
Sillu og Eiríks staðið okkur opið.
Guðný fór t.d. í réttindanám við
KHÍ og það leiddi til þess að í fjög-
ur sumur þurfti hún í 6 vikur hvert
sumar aðstöðu í Reykjavík. Má
segja að þá hafi þótt sjálfsagt að
hún dveldi þar. Eiríkur var snilling-
ur í matreiðslu á fiski. Hann gat
útbúið ótrúlegustu fiskrétti sem
kennarinn með heimilisfræði í vali
hefði ekki getað látið sér detta í
hug. Var því stundum hringt og
beðið um uppskrift að „réttinum
með bönönunum — með tómötun-
um — eða hinu og þessu“. Eiríkur
var líka einstakur á heimili. Okkar
kynslóð þekkti lítið til samhjálpar
á heimili. Á þeim tíma sem við
hófum búskap þótti eðlilegt og
sjálfsagt að maðurinn aflaði tekna
en konan sæi um heimilið. Eiríki
þótti sjálfsagt að ganga í öll störf
hvort var að skúra gólf, ryksuga,
þvo upp eða matbúa.
Þegar við nú setjumst niður og
lítum yfir farinn veg finnst okkur
að þau öll, Eiríkur, Silla, Sigrún,
Andrés og Óli séu svo stór hluti
tilveru okkar að þau hafi alltaf
verið hér og muni verða svo lengi
sem við lifum. Viljum við hjón nú
kveðja kæran vin með virðingu og
þökk fyrir allt og allt. Elsku Silla,
Sigrún, Andrés, Óli og fjölskyldur,
þið eigið alla okkar samúð og virð-
ingu. Dætur okkar og tengdasynir
biðja fyrir samúðarkveðjur.
Guðný og Höskuldur Goði.
Með þessum ljóðlínum viljum við
minnast vinar okkar, Eiríks Ólafs-
sonar. Góður vinur er hveijum
manni ómetanlegur og þótt Eiríkur
sé ekki hér lengur verða minning-
arnar frá þeim 18 árum sem við
áttum með honum ekki frá okkur
teknar. Þakklæti er okkur efst í
huga — þakklæti fyrir að hafa
fengið að njóta þeirra forréttinda
að eiga vináttu hans.
Við komum hér á kveðjustund
að kistu þinni, bróðir, ■
að hafa við þig hinzta fund
og horfa á genpar slóðir.
Og ógn oss vekja örlög hörð,
er ennþá koma í hópinn skörð,
og barn sitt faðmi byrgir jörð,
vor bleika, trygga móðir.
En minning þín er mjúk og hlý
og mun oss standa nærri.
Með hveiju vori hún vex á ný
og verður ávallt kærri.
Ef lífsins gáta á lausnir til,
þær ljóma bak við dauðans þil.
Og því er gröfin þeim í vil,
sem þráðu útsýn stærri.
Sigurlaugu, Andrési, Óla og Sig-
rúnu vottum við dýpstu samúð og
sendum þeim okkar bestu hugsanir.
Hulda og Viggó.
Laugardaginn 27. apríl sl. var
sumarið komið í Mýrdalinn. Sól
skein í heiði, túnin farin að grænka,
kindurnar hans Óla á Giljum komn-
ar út, fegnar frelsinu eftir langa
innistöðu, og náttúran öll að lifna
við. Inni í Deildarárgili var þennan
dag einstök veðurblíða og komst
hitinn upp í 15 stig yfir hádaginn.
Aldrei er fegurð dalsins og Deildar-
árgils meiri en á slíkum góðviðris-
dögum. Vinalegt garg fýlsins í
berginu og niður árinnar fylltu sál-
ina ró og friði. í litla rauða sumar-
bústaðnum þeirra Eiríks og Sillu
Gunnu frænku minnar við Deiidará
var ekki setið auðum höndum. Frá
því á sumardaginn fyrsta unnu þau
og Sigrún hörðum höndum við til-
tekt, bæði utan dyra sem innan.
Ég kom ásamt dætrum mínum
í heimsókn til þeirra að áliðnum
þessum fagra sumardegi. Þau voru
búin að hreinsa úr beðum, snyrta
tijágróður og garðurinn litli bar
merki snyrtimennsku og virðingar
þeirra fyrir landinu. Innan dyra
var allt fágað að vanda og þau
voru þreytt en ánægð eftir erfiði
dagsins. Eins og alltaf áður var
okkur tekið með þessari einstöku
blíðu og hlýleika sem þeim einum
er lagið. Eiríkur var ekki bara
maðurinn hennar Sillu Gunnu
frænku, hann var vinur minn og
nágranni í dalnum til margra ára.
Nágranni sem ávallt.var gott að
leita til og leysti hvers manns
vanda af fórnfýsi og gleði. Ná-
granni og vinur sem gott var að
eiga með gleðistund. Það eru ófáar
heimsóknir mínar til þeirra hinum
megin við ána eða „vitlausu megin
við ána“, eins og yngri kynslóðin
í fjölskyldunni orðaði það og við
hlógum oft að. Það var alltaf gam-
an að koma í heimsókn til Eiríks
og Sillu Gunnu. Ræða um landsins
gagn og nauðsynjar. Um lífið og
tilveruna, pólitíkina og sveitina
okkar. Eiríkur tók ætíð málstað
þeirra sem minna mega sín í þjóð-
félagi okkar. Hann tók málstað
hins vinnandi manns, hafði skiln-
ing á kjörum hans og lífsafkomu
og hann þoldi ekki óréttlæti og
misskiptingu auðsins. Eiríkur var
líka einstakur dýravinur og hann
umgekkst dýrin með sömu virðingu
og mennina. Mýrdalurinn var ekki
heimasveit Eiríks, en ég efa að
nokkur heimamaður hafi borið
meiri virðingu fyrir sveitinni okkar
en hann. Sumarbústaðurinn þeirra
í Deildarárgili var honum mjög kær
og hann lagði allan sinn metnað í
að snyrta og fegra umhverfi hans.
Mig langar fýrir hönd eldri og
yngri kynslóðarinnar í Brekkukoti
að þakka af alhug áralanga vin-
áttu og nábýli. Eiríkur er lagður
upp í ferðina löngu sem fyrir okk-
ur öllum liggur. I þeirri ferð munu
vaka yfir honum allar góðar vætt-
ir og í veganesti sendi ég honum
mínar bestu kveðjur. Sillu Gunnu,
Sigrúnu, Andrési, Óla og öllum
þeim sem nú eiga um sárt að binda
sendi ég innilegar samúðarkveðjur.
Ragnheiður Thorlacius.
í dag kveðjum við kæran vin með
söknuði. Kynni okkar Eiríks hófust
þegar hann giftist Sillu Gunnu
frænku minni. Þau komu oft til
Sigluijarðar í fríum og alltaf gist-
um við hjá þeim þegar ferðir lágu
til Reykjavíkur. Eiki, Silla og Unna
móðursystir mín héldu heimili sam-
an um langt skeið og var það okk-
ar annað heimili er ég settist á
skólabekk í Tækniskóla íslands
haustið 1966. Elsta barnið okkar
var J)á nýkomið í heiminn og einn-
ig Óli, yngri sonur Eika og Sillu.
Mamma og pabbi dvöldu í Langa-
gerðinu hjá þeim þetta haust og
var Katrín þar á daginn og ósjald-
an í vöggunni með Öla. Við áttum
oft yndislegar stundir hjá þeim
þessi ár sem ég var í skólanum.
Ég kom oft við á verkstæði
Egils Vilhjálmssonar á leiðinni
heim úr skólanum til að spjalla við
hann. Eiki var alltaf tilbúinn til
að hlusta á raunir mínar og sigra
í náminu, stappa í mig stálinu eða
gleðjast með mér er vel gekk.
Heimsóknir á báða bóga héldu
áfram þó að samverustundunum
fækkaði eftir að við fluttum út á
land, þá voru þau börnum okkar
alltaf innan handar þegar þau voru
í námi í Reykjavík.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Hávamál.)
Við fjölskyldan þökkum fyrir að
hafa átt svo góða samfylgd gegn-
um árin og kveðjum með söknuði
þennan vel gerða og skemmtiiega
mann. Elsku Silla Gunna, Unna,
Andrés Debora og Kári, Óli, Valka
og Sigrún Elva, ykkur sendum við
dýpstu samúðarkveðjur.
Páll Hlöðversson.
SIGTRYGGUR
PÁLSSON
+ Sigtryggur
Pálsson var
fæddur á Sauðár-
króki 18. apríl
1919. Hann lést á
Landspítalanum
30. apríl. Foreldrar
hans voru Ásta
Magnúsdóttir og
Páll Pálsson. Sig-
tryggur ólst upp á
Ytri-Hofdölum í
Skagafirði hjá
móðurömmu sinni,
Guðrúnu Bergs-
dóttur og seinni
manni hennar Sig-
tryggi J. Guðjónssyni.
Sigtryggur kvæntist konu
sinni, Valgerði Björnsdóttur,
10. júní 1950, en hún lést 27.
desember 1978. Börn þeirra
eru Björn Ragnar, f. 23.12.
1949; Ásta Sigríður, f. 1.2.
1952; Sigrún, f. 25.7. 1953;
Ólafur Kistjón, f. 25.4. 1955;
Sigtryggur Páll, f. 18.7. 1959.
Fósturdóttir Sigtryggs og
dóttir Valgerðar er Ester
Bergmann Halldórsdóttir, f.
14.4. 1943.
Útför Sigtryggs
fer fram frá Kópa-
vogskirkju í dag og
hefst athöfnin
klukkan 15.
Ég kynntist Sig-
tryggi fyrst árið 1984,
er ég kom inn í fjöl-
skyldu hans sem
tengdadóttir hans.
Okkar kynni voru frá
fyrstu stundu mjög
ánægjuleg. Hann var
einstaklega hógvær
og nægjusamur mað-
ur og vildi allt fyrir alla gera, en
fannst það hreinn óþarfi ef gera
átti eitthvað fyrir hann.
Sem ungur maður fór Sigtrygg-
ur í búnaðarskólann á Hólum og
lauk þaðan búfræðiprófi. Síðan lá
leið hans suður til Reykjavíkur.
Þetta var á stríðsárunum og vann
hann mest í byggingarvinnu. Val-
gerði konu sinni kynntist hann
skömmu eftir að hann kom til
Reykjavíkur og hófu þau búskap
í litlu leiguhúsnæði en á þessum
árum var ekki auðvelt fyrir ungt
fólk að fá húsnæði. Því tóku þau
fljótlega ákvörðun um að fá lóð í
Kópavogi sem var þá að byggjast
upp. Vann Sigtryggur hörðum
höndum allar frístundir sem hann
átti og gat fjölskyldan flutt í hús-
næðið um 1950. Þarna ólust börn
hans upp í miklu fijálsræði og
nánum tengslum við náttúrna. Þar
gat hann haft kindur, hesta og
hænsni og voru þau því í nokkurs
konar sveit þótt hann ynni í
Reykjavík.
Sigtryggur fór síðan að vinna
við múrverk og vann við það í
mörg ár áður en hann settist á
skólabekk og lærði til múrara í
Iðnskólanum. Það voru erfiðir
tímar því hann var á samningi og
vann á daginn og var í skóla á
kvöldin. Þá var hann kominn með
stóra fjölskyldu að sjá fyrir. Hann
var hörkuduglegur til vinnu og
slakaði aldrei á enda unnið í upp-
mælingu. Þetta var mikil líkamleg
vinna, burður á sandi og sementi
oft upp margar hæðir settu mark
sitt á líkamann, hann var mjög
slæmur í baki og það versnaði
með árunum. Einnig var hann með
liðagigt sem gat bagað hann mjög
í kuldum á vetrum.
Konu sína Valgerði missti Sig-
tryggur árið 1978 og var það hon-
um og börnum hans mikið áfall.
Ég hef verið svo heppin að geta
verið í góðu sambandi við hann
og höfum við til dæmis farið sam-
an hringinn í kringum landið
ásamt börnum mínum þremur. Á
því ferðalagi lögðum við af stað
úr borginni snemma dags og
tjölduðum síðan um kvöldið í
Skaftafellssýslu. Það var yndis-
legt veður og eftir að hafa tjaldað
fengum við okkur kvöldgöngu öll
fimm.
Morguninn eftir spurði ég
gamla manninn hvernig hann
hefði sofið um nóttina, þá sváraði
hann því til að hann hefði ekki
sofið vel eftir að hann áttaði sig
á því að hangikjötið og lifrapylsan
hefðu gleymst heima á borði, en
það áttum við að fá með morgun-
matnum. Þetta atvik ásamt mörg-
um öðrum rifjast upp fyrir mér
nú, og finnst mér þetta lýsa honum
vel sem alltaf bar hag annarra
fyrir bijósti og þá ekki síst barna-
barna sinna.
Diddi, eins og Sigtryggur var
oftast 'kailaður, átti við mikið
heyrnarleysi að stríða síðustu ár
og háði það honum mikið í sam-
skiptum við annað fólk. Hann
hafði gaman af því að segja frá
gömlu dögunum og hvernig lífið
var þá. Ég hafði mjög gaman af
því að hlusta og fræðast af hon-
um. Diddi var mikill hestamaður
og hefur átt margan gæðinginn í
gegnum tíðina. Oft hafa leiðir
barna hans og barnabarna legið
upp í hesthús tii að heilsa upp á
afa um helgar og hann hefur verð
ólatur við að kenna krökkunum
að sitja hest ef áhugi hefur verið
fyrir hendi.
Sigtryggur var farsællega gift-
ur maður og áttu þau hjón sex
mannvænleg börn sem hafa öll
rækt samband við pabba sinn vel
og verið mjög samhent í því að
hann gæti átt áhyggjulaust ævi-
kvöld. Það er stór hópur sem á
um sárt að binda eftir að slíkur
öðlingur sem hann var fellur frá.
En við eigum góðar minningar til
að verma okkur við. Það var svo
margt í hans lífsbreytni sem við
getum tekið okkur til fyrirmyndar.
Eg veit að ljóssins verur hafa tek-
ið fagnandi á móti honum og þar
hafa verið ástvinafundir. Þegar við
lítum til baka er svo margs að
minnast og margt að þakka. Ég
er ríkari af gleði yfir að hafa feng-
ið að kynnast Sigtryggi og vil að
endingu þakka okkar mörgu góðu
samverustundir sem ég á eftir að
sakna. Ég vil biðja algóðan guð
að styrkja hans nánustu, börn
hans, barnabörn og aðra ástvini í
sorg þeirra.
Margrét Elíasdóttir.
• Fleiri niinning-argrcinar um
Sigtrygg Pálsson bíða birtingar
ogmunu birtast í blaðinu næstu
daga.