Morgunblaðið - 10.05.1996, Page 1

AUGLÝSING
Guðrún Pétursdóttir
f nærmynd
Á sólbjörtum vordegi ekur blaðamaður um
Þingholtin í Reykjavík. Leiðin liggur að
heimili þeirra Ólafs Hannibalssonar og Guð-
rúnar Pétursdóttur, lífeðlisfræðings og for-
stöðumanns Sjávarútvegsstofnunar Háskóla
íslands, sem er í framboði til embættis for-
seta Islands. Á þeim vikum sem liðnar eru
síðan Guðrún lýsti yfir framboði sínu hef-
ur þjóðin kynnst henni nokkuð, - en þó er
þörf á að kynna hana og viðhorf hennar bet-
ur fyrir lesendum.
Það sem einkum vekur athygli við störf og
áhugamál Guðrúnar er fjölbreytnin. Hún
vinnur við undirstöðuatvinnuveg þjóðarinn-
ar, hefur gegnt lykilstörfum og stundað viða-
miklar rannsóknir við Háskóla íslands og
erlenda háskóla, hefur búið í ýrnsum lönd-
um og verið virk í menningar- og listalífí
auk þess sem hún þekkir sögustaði og nátt-
úruperlur íslands vel í gegnum störf sín sem
leiðsögumaður erlendra ferðamanna. Fram-
boð Guðrúnar einkennist af ferskleika og
festu, en látleysi, víðsýni og rík kímnigáfa
hafa aukið vinsældir hennar meðal þjóðar-
innar, - enda berst hún undir kjörorðinu
„ein af okkur".
Fjölskyldan að Freyjugötu 40 er glaðleg og óþvinguð,
húsið er þríbýli, garðurinn gamalgróinn og kötturinn
Sigurður fylgist grannt með gestakomum úr hásæti sínu
á garðsveggnum, Ásdís, sjö ára dóttir Guðrúnar og
Olafs, er að sippa fyrir utan þegar blaðamann ber að
garði, hún spyr hver maðurinn sé, hvort hann eigi konu
og hvað hann eigi mörg böm? Mörtu fjögurra ára mæt-
ir blaðamaður í dyrunum, hún fræðir hann á því sem
hún hefur nýlega lært: að Drottinn sé sá sem öllu ráði
- „það er samt ekki hún Ásdís systir“ bætir hún við.
Strax í anddyrinu blasa myndlistarverk við, heimilið er
reyndar allt prýtt listaverkum, - mörgum nýstárlegum,
enda eru ófáir vinir þeirra Guðrúnar og Ólafs úr röð-
um listamanna.
Eldhús, borðstofa og stofa eni út í eitt, húsgögn fábrot-
in ef frá er talið giíðarstórt borðstofuborð sem rúmar
að minnsta kosti 16 manns, og nettur flygill sem móð-
ir Guðrúnar átti en gaf heimilinu rneð þeini orðum að
nú væri hún hætt að spila og nær að aðrir nytu hljóð-
færisins. „Okkur datt ekki í hug að hann kæmist fyrir
hér inni“ segir Guðrún og hlær við, „en þú sérð að hann
fer ekki svo illa, - þetta er eins og að búa með kurteis-
um fíl.“
Guðrún er hávaxin og grönn, rnóeygð og létt í spori,
augun leiftrandi og stutt í brosið. Hún. vísar mér til
sætis við borðið góða og ég geng hreint til verks og
opna samtalið með spumingu;
Hvaða málaflokk munt þú setja í fyrirrúm ef
þú nærð kjöri?
„í mínum huga er ekki vafi á því að við verðum að
leggja áherslu á að efla menntun. Það er gmndvallar-
atriði fyrir framtíð okkar íslendinga að rækta mannauð-
inn í landinu. í honum er styrkur okkar fólginn. Hann
ræður því hvemig við getum spilað úr tækifæmm fram-
tíðarinnar, bæði innanlands og utan. Stærð fiskistofn-
anna er takmörkuð og þeir munu ekki einir standa
undir aukinni hagsæld samfara aukinni mannfjölgun
þjóðarinnar á næstu áratugum, án nýjunga í veiðurn,
vinnslu og sölumálum. Vonir okkar hafa heldur ekki
alltaf ræst sem skyldi við að koma annarri aðalauðlind
okkar, raforkunni, í verð á síðustu áratugum. Skyn-
santleg fullnýling þessara auðlinda okkar er háð frarn-
þróun meginauðlindar okkar, þjóðarinnar sem bygg-
ir landið. Aukin áhersla á menntun í víðustum skilningi
er því þjóðinni lífsnauðsyn. Við erum þegar farin að
sækja okkur verkefni til annarra landa, - jafnvel mjög
Geymið blaðið