Morgunblaðið - 19.05.1996, Blaðsíða 26

26 SUNNUDAGUR 19. MAÍ1996
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 19. MAÍ1996 27
STOFNAÐ 1913
ÚTGEFANDI
FRAMKVÆMDASTJÓRI
RITSTJÓRAR
RÓUN efnahags- og at-
vinnumála í helztu við-
skiptalöndum okkar íslendinga
hefur meiri áhrif á sveiflumar í
efnahagslífinu en fram kemur í
almennum umræðum. Athygli
okkar sjálfra beinist fyrst og
fremst að þeim sveiflum, sem
verða í sjávarafla og verðlagi á
útflutningsafurðum en minna að
því, sem gerist í þeim ríkjum, sem
við eigum mest samskipti við.
Þegar litið er á þróun efna-
hagsmála á lýðveldistímanum
kemur í ljós, að yfirleitt fara
hæðir og lægðir saman við
áþekka framvindu mála í helztu
viðskiptalöndum. En að vísu
verða þessar sveiflur gjarnan
sterkari hér.
Þjóðarbúskapur okkar Islend-
inga er nú á hraðri leið upp úr
öldudalnum eftir a.m.k. sex erfið
kreppuár. Ein af ástæðunum
fyrir þeirri kreppu var samdrátt-
ur í efnahagsmálum í helztu við-
skiptalöndum okkar. Hann byrj-
aði á sínum tíma í Bandaríkjun-
um og átti m.a. þátt í að Bush,
þáverandi Bandaríkjaforseti,
náði ekki endurkjöri. Þessi sam-
dráttur náði síðan til Evrópu og
loks til Japans og eru bæði Evr-
ópuríkin og Japanir enn að kljást
við afleiðingar hans.
Árvakur hf., Reykjavík.
Hallgrímur B. Geirsson.
Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
Nú eru hins vegar að verða
þáttaskil. Mikil efnahagsleg
uppsveifla hefur verið í Banda-
ríkjunum á síðustu misserum.
Hún á mestan þátt í, að sigurlík-
ur Clintons í forsetakosningun-
um í haust eru umtalsverðar.
Framkvæmdastjóm Evrópusam-
bandsins birti nú fyrir nokkrum
dögum spá sína um efnahags-
þróun í aðildarríkjum Evrópu-
sambandsins á næstu misserum.
Þar kemur fram, að þjóðarfram-
leiðslan í ESB-ríkjunum muni
aukast um 1,5% á þessu ári og
um 2,4% á næsta ári. Fram-
kvæmdastjórnin gerir ráð fyrir,
að sjö af aðildarríkjunum muni
uppfylla þær kröfur, sem gerðar
verða til þátttöku í sameiginleg-
um gjaldmiðli Evrópuríkja.
Jafnframt er flest sem bendir
til þess, að efnahagslíf Japana
sé nú á uppleið eftir erfið ár að
undanförnu. Hugsanlegt er, að
meiri vöxtur verði í efnahagslífi
Japans á þessu ári en í Banda-
ríkjunum. Japönsk fyrirtæki
auka nú mjög fjárfestingar sínar
á nýjan leik.
Þessi jákvæða þróun íýielztu
viðskiptalöndum okkar íslend-
inga mun endurspeglast í fram-
vindu efnahagsmála hér alveg
með sama hætti og neikvæð þró-
un á undanförnum árum jók
samdráttinn frá því, sem ella
hefði orðið.
Framkvæmdastjórn Evrópu-
sambandsins telur, að þjóð-
arframleiðsla okkar íslendinga
muni aukast á þessu ári um 1,8%
og um 2,7% á næsta ári eða
heldur meira en í Evrópusam-
bandsríkjunum að meðaltali
bæði árin.
Auk jákvæðrar þróunar í
heiztu viðskiptalöndum búum við
nú við mikinn uppgang við sjáv-
arsíðuna, sem kemur í kjölfar
meiriháttar byltingar í rekstri
íslenzkra sjávarútvegsfyrir-
tækja. Það verður að teljast mik-
ið afrek stjórnenda sjávarút-
vegsfyrirtækja að hafa snúið
rekstri þessara fyrirtækja svo
gersamlega við á sama tíma og
þorskstofninn hefur verið í lág-
marki og aflaheimildir þar af
leiðandi mjög takmarkaðar.
Til viðbótar kemur batnandi
staða íslenzkra iðnfyrirtækja á
undanförnum misserum, aukinn
útflutningur á þeirra vegum og
hröð uppbygging í ferðaþjón-
ustu. Þetta ásamt því jafnvægi,
sem skapast hefur í efnahagslíf-
inu í kjölfar kjarasamninganna,
sem gerðir voru í febrúar 1990
og þeirra samninga, sem fylgt
hafa á eftir þeim og staðfestu
þeirra ríkisstjórna, sem setið
hafa á þessu tímabili að gefa
ekki eftir þrátt fyrir erfið ár,
veldur því að nú er bjart fram-
undan í efnahagsmálum okkar
íslendinga.
Raunar má gera ráð fyrir, að
nýtt vaxtar- og velmegunarskeið
sé framundan. Við þurfum að
vísu að gæta þess að missa ekki
stjórn á þeirri hagsæld, sem
framundan er, eins og stundum
hefur gerzt áður. Það þarf líka
að halda fast við þá aðhalds-
stefnu í fjármálum ríkis og sveit-
arfélaga, sem áherzla hefur ver-
ið Iögð á undanfarin ár. En ef
rétt er á haldið er alveg ljóst,
að bjartir tímar eru framundan.
BJARTARI
HORFUR
1 Q1 ÞAÐ hafa
löl. aðvísu
alltaf verið einhveijir
sem kunnu skil á
Vermeer og hann var
í metum við hirðina í
Haag á sínum tíma.
Hann gleymdist að mestu einsog
Melville og talað um að franski list-
gagnrýnandinn Thoré hafi „upp-
götvað" hann 1866, en þá hafði
hann eytt 24 árum ævi sinnar í
rannsóknir á verkum þessa ein-
stæða meistara hins eilífa andar-
taks og sérstæðu meðferðar á ljós-
inu sem impressjónistamir dáðu
öðru fremur.
Sjálfur kynntist ég verkum
Vermeers af samtölum við Gunn-
laug Scheving og síðar af samtölum
okkar Sverris Haraldssonar sem
Páll Vígkonarson og Gunnar Þor-
leifsson gáfu út af hugsjón einni
saman, bæði á íslenzku og ensku,
1977. Þessi útgáfa gladdi Sverri
og gekkst hann mjög upp í henni
á sínum tíma og mér er einkar
minnisstætt Samstarf okkar þótt oft
reyndi á bæði spyrðilinn og spyril-
inn. Þess má geta til gamans að
litlu munaði að handritið að þessari
bók fyki út í veður og vind í bókstaf-
legri merkingu. Þegar ég hafði
skrifað samtölin í þriðja eða fjórða
sinn og gengið frá þeim í hendurn-
ar á Sverri áðuren þau yrðu prentuð
hugkvæmdist mér ekki að taka af-
rit af handritinu. Það var því aðeins
til eitt handrit að bókinni. Við
Sverrir töluðum lengi og mikið um
handritið og hann fagnaði þessum
verklokum en sumt hafði hann séð
áður. Ég fór því himinlifandi frá
Hulduhólum þennan dag og hugðist
afhenda Páli Vígkonarsyni handrit-
ið. Hann gekk á með éljum og
hvassviðri. Við þurftum að stanza
á rauðum ljósum á gatnamótum
Hringbrautar og
Njarðargötu; ég gætti
ekki að hvassviðrinu
og opnaði gluggann
en þá sogaði vindur-
inn handritið út um
gluggann og Sverrir
hvarf útí buskann. Við Haraidur
sonur minn sem ók bflnum horfðum
agndofa á þessar hamfarir og
hvemig margra mánaða vinna
hvarf útí veður og vind. Við lögðum
bílnum við ljósin og hlupum út. Ég
sá að handritsblöðin fuku að tijá-
garðinum við suðurenda Hljóm-
skálagarðsins og þar gátum við tínt
þau upp hvert af öðru, blaut og
undin, einsog fölnuð laufblöð á
hausti, en misstum ekkert blað með
vindinum. Það voru trén við Hljóm-
skálagarðinn sem björguðu bókinni
um Sverri Haraldsson. Ég hef ævin-
lega verið þeim þakklátur fyrir það.
Nú hafa þau hækkað til muna, og
ekki laust við þau séu þónokkuð
stolt yfir því að hafa bjargað Sverri
Haraldssyni og minningum hans.
En það er af Vermeer að segja
að ég orti um hann ljóð vegna
áhrifa frá Sverri Haraldssyni og er
það birt í bókinni, bæði á íslenzku
og ensku, í þýðingu May og Hall-
bergs Hallmundssonar bekkjar-
bróður míns úr menntaskóla. í bók-
inni segir að það sé ort „í orðastað
Sverris Haraldssonar". Það á vel
við. En mér þótti ekkisízt til þess
koma þegar Sigfús Daðason skáld
skrifaði um Sverri dauðan og sagði
að texti þessarar bókar væri svo
líkur honum að það færi ekki á
milli mála hvaðan hann væri ættað-
ur. En þá hafði ég semsagt skrifað
hann jafnoft og fyrr greinir og
sleppti honum ekki lausum fyrren
ég þóttist viss um að hann væri
með þeim hætti sem Sigfús lýsti.
Stytzta leiðin milli spyrils og spyrð-
ils þarf ekki endilega að vera segul-
bandið!!
Grein Sigfúsar Daðasonar birtist
í Morgunblaðinu föstudaginn 1.
marz 1985, daginn sem útför Sverr-
is Haraldssonar fór fram. Þar segir
hann m.a.: „En í inngangi að
myndabók sinni 1977 segir Sverrir
m.a. frá paradís æsku sinnar, hjá
afa sínum og ömmu í Vestmanna-
eyjum og hlýtur sú lýsing að verða
minnisstæð hveijum sem les. Eftir
orðum Sverris að dæma hefur hann
átt fullkomna bemsku hjá fólki sem
hann líkir við fískimennina í guð-
spjöllunum. „Afi átti engan sinn
líka, og hann sá til þess, að engan
skugga bar á uppvaxtarár mín.“
Hlýtur þessi kafli í bókinni að verða
þeim umhugsunarefni sem þekktu
Sverri. Gæti ekki listamannssið-
fræði Sverris, a.m.k., átt uppruna
sinn hér?
Annars er textinn í listaverkabók
Sverris ekki síður athyglisverður
fyrir það hve fullkomlega bók-
menntalegur og jafnvægisfullur
stíllinn er á löngum köflum. Ég
veit raunar ekki hvernig þeir Sverr-
ir og Matthías Johannessen settu
saman þennan texta, en ég hygg
þó að mark Sverris sé þar auð-
greint."
Allt er þetta heldur ánægjulegt
en því má bæta við að ég þurrkaði
samtöl okkar Sverris útúr þessu
verki því ég taldi að það ætti að
vera eins nálægt Ijóðrænni frásögn
og unnt var. Að því leyti sótti ég
fyrirmyndina í samtalsbók okkar
Tómasar Guðmundssonar, Svo kvað
Tómas, sem hafði komið út í desem-
ber 1960. Þar em öll samtöl einnig
þurrkuð út en eftir stendur einung-
is sá kjarni sem úr þeim var unninn.
M.
HELGI
spjall
REYKJAVÍKURBRÉF
Laugardagur 18. maí
Með þórarni þór-
arinssyni Tímarit-
stjóra er genginn
einn helzti talsmað-
ur Framsóknar-
flokksins um
margra áratuga
skeið og sá sem með
skrifum sínum markaði einna helzt stefnu
flokksins í Tímanum eftir að Jónas Jóns-
son frá Hriflu lét af þeirri forystu. Þórar-
inn Tímaritstjóri starfaði að einhveiju leyti
með öllum forystumönnum Framsóknar-
flokksins en hóf ungur stjórnmálabaráttu
sína undir handaijaðri Jónasar frá Hriflu
sem hafði mikil áhrif á hann þegar í upp-
hafi og ávallt síðar þótt kastaðist í kekki
eftir brottför Jónasar úr flokknum á 5.
áratugnum. Þórarinn fylgdi Jónasi lengst
af en leiðir þeirra skildu undir lokin. En
Þórarinn hefur sterkar taugar til síns
gamla leiðtoga og segir í sögu Framsókn-
arflokksins, Sókn og sigrar, sem hann lagði
mikla vinnu í og skrifaði af metnaði að
endanlegur viðskilnaður Jónasar við Fram-
sóknarflokkinn í kosningunum 1946 hafi
verið „óhjákvæmilegur“. Hann talar um
áhrif og áróðurshæfni Jónasar en segir
um framboðið í Suður-Þingeyjarsýslu vorið
1946 m.a.: „Ýmsir framsóknarmenn gerðu
sér vonir um að heldur myndi draga til
sátta í Framsóknarflokknum eftir myndun
nýsköpunarstjórnarinnar þegar flokkurinn
var orðinn einn í stjórnarandstöðu. Þetta
rættist þó ekki, enda taldi Jónas Jónsson
sig hafa fengið betri aðstöðu til að gera
upp sakirnar við flokksstjórnina, sem að
dómi hans hafði haldið óheppilega á mál-
um. Þetta kom fram á margan hátt, og
þó gleggst í tímariti sem hann nefndi
Ófeigur og hóf göngu sína 1944. Þar deildi
hann hart og óvægið á flokksforystuna
og ýmsa forystumenn í Framsóknarflokkn-
um. Óneitanlega veikti þetta Framsóknar-
flokkinn og var vatn á myllu nýsköpunar-
stjórnarinnar og flokka hennar. Tíminn
og Dagur leiddu þessar ádeilur Jónasar
að mestu leyti hjá sér.
Þegar leið að Alþingiskosningunum vor-
ið 1946 var það orðið nokkuð almenn skoð-
un í Framsóknarflokknum, að ekki væri
hægt fyrir miðstjórn flokksins að styðja
Jónas til framboðs í Suður-Þingeyjarsýslu.
Þetta mál var tekið til meðferðar í mið-
stjórn flokksins 3. maí og segir svo um
það í fundargerð: „Formaður skýrði þessu
næst frá fundarhöldum um framboð í Suð-
ur-Þingeyjarsýslu og aðdraganda þeirra.
Kvað þá menn, sem af hálfu miðstjómar
mæta á þessum fundum, þá Eystein Jóns-
son og Steingrím Steinþórsson þurfa að
vita hver afstaða miðstjómarinnar er
gagnvart framboði Jónasar Jónssonar. Las
formaður tillögur til ályktunar um þetta
mál og einnig ákvæði flokkssamþykktanna
sem að þessu lytu. Kvað hann að prófkjörs-
leiðin hefði komið til orða, og myndi þá
einkum hafa orðið kosið milli Jónasar Jóns-
sonar og Karls Kristjánssonar, en Jónas
Jónsson hefði lýst því yfír að hann tæki
ekki tillit til prófkjörs.
Urðu um þetta mál litlar umræður, að-
eins vörpuðu nokkrir fundarmanna fram
orðum úr sætum sínum.
Var síðan gengið til atkvæða um tillög-
una, sem var svohljóðandi: „Miðstjórn
Framsóknarflokksins lýsir yfír því, að
flokkurinn muni ekki viðurkenna framboð
Jónasar Jónssonar af hálfu Framsóknar-
flokksins. “
Þórarinn bendir á að í þessum kosning-
um hafí tveir framsóknarmenn verið í kjöri
fyrir flokkinn, minni hlutinn studdi Björn
Sigtryggsson á Brún en flokksfélagið í
sýslunni studdi Jónas Jónsson. Miðstjómin
studdi Björn sem fékk mun færri atkvæði
í þessum kosningum en Jónas.
Það hefur verið erfítt fyrir Þórarin Þór-
arinsson að ritstýra Tímanum við þessar
aðstæður enda voru þær upphafíð að klofn-
ingi Framsóknarflokksins og leiddu til
þess að hinn gamli forystumaður flokksins
lenti úti í kuldanum en lærisveinn hans á
Tímanum hélt áfram trúboði sínu fyrir
flokkinn úr hinu gamla vígi og reyndi að
sjálfsögðu að leiða þessar deilur hjá sér
eins og hann gat en það hefur áreiðanlega
kostað mikil átök og heilabrot eins og í
pottinn var búið. En Þórarinn kunni ágæt-
lega þá erfiðu þraut stjórnmálanna að
þræða vandratað einstigi og komst nokk-
urn veginn heilskinnaður út úr þessum
viðkvæmu átökum. Hann getur þess líka
í framsóknarsögu sinni að Tíminn hafi leitt
þessar deilur hjá sér eftir fremsta megni
enda viðkvæmara efni en svo að unnt
væri að hafa það í flimtingum þótt ýmis-
legt annað væri haft í flimtingum á Tíman-
um meðan stjórnmálabaráttan var sem
hörðust á þessum árum.
Þórarinn var öllum hnútum kunnugur í
Framsóknarflokknum og má óefað fullyrða
að hann hafí þekkt innra starf flokksins
betur en nokkur annar maður og átt meira
og nánara samstarf við forystumenn
flokksins en nokkur annar, enda má telja
hann sjálfan til þeirra sem þá höfðu hvað
mest áhrif á stefnu flokksins og afstöðu
í einstökum málum. Hann var í senn einn
af höfundum stefnunnar og harðasti túlk-
andi hennar eftir að Jónas Jónsson skildi
við sinn gamla flokk.
að Framsóknarflokkurinn, var eini flokkur-
inn sem hafði verið í öllum ríkisstjómum,
sem færðu út fiskveiðitakmörkin. Hvað
viðvíkur útfærslunni í 50 og 200 mílur
hafði reynt mest á tvo forystumenn flokks-
ins, Einar Ágústsson sem utanríkisráð-
herra og Ólaf Jóhannesson sem dómsmála-
ráðherra. Einar Ágústsson hafði með prúð-
mennsku og festu haldið vel á málum í
erfíðum samningaviðræðum, en Ólafur
Jóhannesson hafði stjómað landhelgis-
gæslunni og sameinað þar einbeitni og
aðgætni, en þetta tvennt er nauðsynlegt,
þegar við ofurefli er að etja. Þeir hafa
ótvírætt með þessu tryggt sér og flokki
sínum gott nafn í íslenskri sögu.“
Engin ástæða er til annars en taka
undir þessi orð. En hinu er ekki að neita
að þar komu fleiri við sögu og lögðu ekki
síður fram stóran skerf til farsælla lykta
í landhelgismálum Islendinga. Stefnan í
landhelgismálum var ekki mörkuð af
Framsóknarflokknum þótt hann kæmi þar
sterklega við sögu, en þar sem áherzla er
lögð á sögu Framsóknarflokksins í þessu
riti er engin ástæða til annars en hrífast
af hugsjónaeldi Þórarins Þórarinssonar og
þörf hans til að koma sínum mönnum að
þegar saga þjóðarinnar er annars vegar.
En menn verða að gæta þess að saga ís-
lenzku þjóðarinnar er ekki einungis saga
ÚR VATNSMÝRINNI
Morgunblaðið/Emelía
Framsóknarflokksins. Það vissi Þórarinn
Þórarinsson manna bezt þótt hlutverk hans
væri að gera skerf flokks síns sem mestan
í þjóðarsögunni. Það var hugsjón hans,
það var ætlunarverk hans og hann gerði
það með verulegum tilþrifum.
Um Þingvallafundinn á þjóðhátíðinni
1974 segir hann m.a.: „Mikil hátíðahöld
fóru fram á Þingvöllum þennan dag, að
viðstöddu miklu fjölmenni. Veður var hið
fegursta. Nokkrar raddir höfðu heyrst um
það áður, að áhættusamt væri að boða til
slíkrar hátíðar á Þingvöllumj þar sem ekki
væri hægt að treysta veðri. Ólafur Jóhann-
esson forsætisráðherra kvað slíkar raddir
niður.“
Þó að ýmislegt gott megi segja um sögu
Framsóknarflokksins þá er hitt sönnu nær
að honum hefur ekki tekizt að stjóma
veðurguðunum; ekki enn. Auk þess voru
efasemdimar um hátíðahöld einkum vegna
Vestmannaeyjagossins eins og skýrt er frá
í viðamiklu riti Indriða G. Þorsteinssonar
um Þjóðhátíðina 1974.
Arfleifð
Framsókn-
arflokksins
ÞÓRARINN
Þórarinsson Tíma-
ritstjóri var um
margt eftirminni-
legur maður. Hann
var ágætur kollegi
og tókst góð vinátta milli hans og ritstjóra
Morgunblaðsins og hélzt meðan hann lifði.
Hann var hógvær maður og af hjarta lí-
tillátur. Hann barst ekki á. Og hann hafði
litla þörf fyrir að láta á sér bera. Blaða-
mennska fór honum því betur en stjórn-
mál. Hann hafði til að mynda lítinn áhuga
á að verða ráðherra. Þórarinn hafði líka
áhuga á mörgu öðru en sögu Framsóknar-
flokksins og stjórnmálum þótt þar væri
hann einkum og sér í lagi á heimavelli.
Áhrif hans sem ritstjóra Tímans voru
meiri en samtímaáhrif flestra stjórnmála-
manna á miðjunni eða vinstra væng eins
og sagt er og hann var að mörgu leyti
farsæll ritstjóri og hugmyndagóður. En
flokkur og blað voru eitt. Og hann gat
verið óvæginn og ekki endilega sem við-
ræðubeztur þegar deilt var um álitamál í
pólitík. Hann hafði stefnu Framsóknar-
flokksins í fyrirrúmi og gat hnoðað hana
eins og deig ef því var að skipta. Úr þessu
deigi voru svo bakaðar þær kökur sem
nauðsynlegar voru í þeirri freyðandi
kampavínsveizlu sem stjómmál geta verið
ef svo ber undir. Þetta bakkelsi gat verið
gómsætt, en ekki alltaf. Hitt er svo annað
mál að það var ævinlega skemmtilegt að
hitta Þórarin að máli. Jónas hafði alið
hann upp í miklum áhuga á allskyns mál-
efnum og hann hafði víðfeðma þekkingu
á mörgum þeim þjóðfélagsmálum sem
rætt var um á líðandi stundu, þótt ekki
væri hann langskólagenginn. Hann hafði
ekki sízt áhuga á bókmenntum og leiklist
og var ævinlega viðræðugóður um þau
efni. Hann skrifaði ágætar ritgerðir um
menningu og listir og vel mætti hugsa sér
að sérstakt rit hans um þau efni eigi eftir
að halda nafni hans lengst á lofti af því
sem rekja má til þessa almenna áhuga
Þórarins á umhverfínu og lífí fólksins í
landinu. Þórarinn gat verið öðrum mönnum
sanngjamari ef svo bar undir og þá sótti
hann fyrirmyndir í Sturlu sagnaritara,
enda hafði hann mikið dálæti á fomum
íslenzkum sögum og allri arfleifð okkar.
Þessum áhuga kom hann oft vel og ræki-
lega til skila á þeim vettvangi þar sem
hann starfaði lengst af. Og ritgerðir hans
um sagnfræðileg og menningarsöguleg
efni em áreiðanlega höfuðprýði þeirra rit-
verka sem hann skilur eftir sig nú þegar
hann er allur og við minnumst hins ötula
samstarfsmanns á akri íslenzkrar blaða-
mennsku. Vilhjálmur Hjálmarsson vitnar
mikið í rit Þórarins Þórarinssonar í ævi-
sögu sinni um Eystein Jónsson og má af
þeim tilvitnum ekki sízt sjá hvernig Þórar-
inn hefur varðveitt arfleifð framsóknar-
manna. Þannig hafa ritstörf Þórarins verið
þeim Vilhjálmi og Eysteini mikill fengur
og sýnir það ekki sízt hversu vel hann
hefur haldið á arfleifð Framsóknarflokks-
ins og með þeim hætti sem vel fer og
vandlega í jafnmetnaðarfullu riti og ævi-
saga Eysteins er.
„En menn verða
að gæta þess að
saga íslenzku
þjóðarinnar er
ekki einungis
saga Framsókn-
arflokksins. Það
vissi Þórarinn
Þórarinsson
manna bezt þótt
hlutverk hans
væri að gera
skerf flokks síns
sem mestan í
þjóðarsögunni.
Það var hugsjón
hans, það var ætl-
unarverk hans og
hann gerði það
með verulegum
tilþrifum.“
ÞÓRARINN
Framsókn Þórarinsson var
framsóknarmaður
Og Veður- af lífi og sál eins
guðirnir °g sjá má af ítar-
legri sögu hans,
enda ber hún þess vitni að hún er ekki
síður áróðursrit en sagnfræðilegt heimilda-
rit. í henni er mikill fróðleikur um Fram-
sóknarflokkinn og innra starf hans, af-
stöðu hans og stefnumörkun og ástæða
til að ætla að höfundurinn skrifi um þau
atriði af mikilli þekkingu svo mjög sem
hann tók þátt í þessum störfum öllum.
Hitt er svo annað mál að saga Þórarins
um Framsóknarflokkinn er í hina röndina
litað áróðursrit enda vafalaust til þess
ætlazt af höfundarins hendi. Sókn og sigr-
ar er í senn fróðleikur um Framsóknar-
flokkinn, afstöðu hans til þjóðmála, stefnu-
skrártúlkun og síðast en ekki sízt boðskap-
ur höfundarins um ágæti flokksins og
mikilvægi. Þeir sem heyra öðrum flokkum
til hafa vafalaust ýmislegt út á þessa
sagnaritun Þórarins að setja því ekki hélt
hann ávallt í heiðri hlutleysisstefnu Sturlu
Þórðarsonar þótt hann reyndi eftir fremsta
megni að hafa fremur það er sannara reyn-
ist eins og Ari fróði innrætti íslenzkum
sagnariturum við upphaf íslenzkrar sögu.
En andstæðingar Framsóknarflokksins
geta áreiðanlega ekki sætt sig við alla
túlkun Þórarins enda varla unnt að ætlazt
til þess og má í því sambandi benda á
skrif hans um landhelgismál, til að mynda
segir hann í kaflanum Viðræður Geirs
(Hallgrímssonar) og Wilsons: „Sjálfstæðis-
flokkurinn virtist algjörlega ráðvilltur."!
En um niðurstöðuna og samkomulagið í
Ósló segir svo: „Fyrir Framsóknarflokkinn
var ánægjulegt að minnast þess, að haust-
ið 1976 voru 40 ár liðin síðan samþykkt
var á flokksþingi að flokkurinn beitti sér
fyrir uppsögn breska landhelgissamnings-
ins frá 1901, en það var forsenda þess
að hægt yrði að færa út fískveiðilögsög-
una. Þess var líka ánægjulegt að minnast,
LANDHELGIS-
NEFNDIN í
Framsóknar-
flokknum vet-
urinn 1970-71.
Jón Kjaransson,
Þórarinn Þór-
arinsson, Tóm-
as Árnason for-
maður,
Jóhannes Elías-
son og Eysteinn
Jónsson.