Morgunblaðið - 19.05.1996, Side 1

Ragnhildur
Rúriksdóttir
AÐ
DREYMA
8 HEIM
SUNNUDAGUR
SWNMApi996R
BLAÐ
w

wm
Morgunblaðiö/Kristinn
GRASLE
EIÐAR
Úið í æðarfuglinum og hálfgert kerlingarvæl há-
vellunnar berst um kyrrt sjávarloftið og mæta
Bjama Gústavssyni. Hann stígur um borð í Stóra-
Storm og stefnan er tekin á Grænhólma og Þor-
Bjarni er annað og meira en íslenskur trillukarl.
Hann er einnig Béla Hegedús, einn 52 ungverskra
flóttamanna sem komu hingað til lands á Þorláks-
messu 1956. Guðmundur Guðjónsson varð margs
AÐ er í raun verulega lang-
sótt að horfa til þess að
flóttamaður frá Ungverja-
landi skuli ílendast á Islandi
sem sjómaður. Hvergi liggur
haf að Ungverjalandi og Bjarni
brosir og segist aðeins hafa séð
haf í bíói áður en hann flúði hei-
malandið. Hann verður sextugur
á þessu ári og var því aðeins tví-
tugur er hann sá sitt óvænna og
forðaði sér undan valdatöku
kommúnista.
Að sjá sitt óvænna og forða
sér sem flóttamaður frá heima-
landi sínu er ekki lítið mál og
Bjarni segist í fyrstu ekki hafa
litið svo á að hann væri að flýja
Ungveijaland fyrir fullt og ailt.
„Þetta áttu fyrst að vera bara
eitt eða tvö ár á meðan það hægð-
ist um eftir uppreisnina. En hvert
árið af öðru leið og það þróaðist
út í að ég festist hér á landi og
það má segja að ég hafi ekki
getað lent á betra landi þótt hér
sé stundum erfitt að lifa og
óstjórn sé á ýmsum hlutum. Hér
er þó friður,“ segir Bjarni, en
hvers vegna var hann knúinn til
að flýja land?
„Ég rassskellti nokkra komma.
Ekkert alvarlegt, en það var nóg.
Félagi minn einn sem var tekinn
fyrir líkar sakir var látinn í nauð-
ungarvinnu í námurnar í eitt og
hálft ár. Ég flýði með tveimur
öðrum, fyrst læddumst við í lest
og komum okkur síðan með vöru-
bíl til Austurríkis. Þar fengum við
hæli ásamt fleiri flóttamönnum.
Félagar mínir áttu ættingja
Bandaríkjunum og fengu leyfi tii
að fara þangað. Sama gilti um
aðra sem áttu ættingja í öðrum
löndum. Ég var ekki svo heppinn,
var landlaus og þurfti að taka
skjóta ákvörðun þegar Gunnlaug-
ur Þórðarson forstöðumaður
Rauða krossins á íslandi kom út
og spurði hverjir vildu koma til
íslands. Það voru engin loforð um
eitt eða neitt og mín ákvörðun
og fleiri var tekin í skugga þrál-
áts orðróms um að Rússar ætluðu
að láta sverfa til stáls og taka
Austurríki. Þá hefði það ekki ver-
ið góður staður fyrir flóttamenn
frá Ungverjalandi. Það var því
að hrökkva eða stökkva.
Mágur minn í Ungveijalandi var
kommaforingi og hann skrifaði
mér reglulega eftir að ég var kom-
inn til Islands. Ég gat alltaf merkt
það á vissum orðum sem hann
notaði, að það væri ekki tímabært
að koma aftur heim. Hann var
svona að gefa mér í skyn og það
var mikilsvert. En í millitíðinni
má segja að ég hafi ílenst á ís-
landi, ég kynntist konu minni
Önnu Gunnlaugsdóttur, vindbörð-
um Skagamanni í húð og hár, og
við giftum okkur árið 1961. Ég
bjó þá í Hafnarfirði en var til í
að flytja upp á Akranes og þar
hef ég verið síðan. Ekki skipti
minnstu þar um að á Akranesi er
stutt í allan veiðiskap," segir
Bjami, sem á að auki þijú upp-
komin börn með betri helmingi
sínum frú Önnu.
móðssker, en þar liggja gráslepputrossurnar.
vísari eftir kynni af Bjarna á dögunum.
SJÁ BLS. 2