Morgunblaðið - 19.05.1996, Blaðsíða 4

4 B SUNNUDAGUR 19. MAÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
Þór Eldon hefur
fengist við tónlist í vel
á annan áratug og með-
al annars verið í hljóm-
sveit sem sló í gegn á
alþjóðavísu. Hann sagði
Arna Matthíassyni að
hann sé fráleitt orðinn
leiður á rokklífínu.
ÞÓ ÞÓR ELDON hafi leikið
með ýmsum hljómsveit-
um, þar á meðal Sykur-
molunum og Unun, hef-
ur hann haldið sig til hlés; verið
lítið fyrir viðtöl og uppákomur.
Eftir að Sykurmolamir liðu undr
lok hvarf Þór sjónum manna um
hríð, eða að minnsta kosti úr sviðs-
ljósi rjölmiðla. Fyrir tveimur árum
sendi Unun, hljómsveit sem hann
hafði stofnað með Gunnar Hjálm-
arssyni, frá sér sína fyrstu breið-
skífu og um þessar mundir standa
samningaviðræður sem hæst um
útgáfu á hljómsveitinni ytra.
Van Houtens kókó
Þór Eldon hóf að fást við ljóð-
og myndlist sem einn stofnenda
Medúsu súrrealistahópsins með
Siguijóni B. Sigurðssyni, sem tók
sér nafnið Sjón, Ólafí Engilberts-
syni, Sveini Baldurssyni, Einari
Melax, Þorsteini Kára Bjamasyni
og Matthíasi Magnússyni, Medúsa
hóf störf með útgáfu Ijóðabókar
eftir Siguijón, en frá upphafí var
ætlunin að fást við allar listir, þar
á meðal tónlist. Þegar kom að tón-
listinni höfðu ýmsir fleiri slegist í
hópinn, þar á meðal Einar Melax,
sem var menntaður tónlistarmað-
ur, sá eini þeirra sem kunni eitt-
hvað fýrir sér.
Einar Melax, Kristinn Árnason
og Siguijón settu saman hljóm-
sveitina Reiða konu í Austurbæn-
um . eða ? til að hita upp á lokatón-
leikum Melkiors og sömdu þá
nokkur lög við ljóð Siguijóns.
Henni entist ekki aldur, en menn
vildu halda áfram og Þór keypti
sér gítar eitt sinn þegar hann átti
pening, Einar Melax kenndi hon-
um einhver undirstöðuatriði og
tónlistarferillinn var hafinn.
„Hljómsveitin, sem var reyndar
aldrei formleg hljómsveit, frekar
hluti af Medúsuhópnum, fékk heit-
ið Van Houtens kókó. Verkaskipt-
ing var einföld og ég spilaði á gít-
ar vegna þess að ég keypti hann.
Frá því að vera hópur af vitleys-
ingum með græjur í höndunum
varð þetta smám saman að hljóm-
sveit sem lék víða um bæ,“ segir
Þór.
Til er lítilræði af upptökum af
Van Houtens kókó, en Þór segir
að hljómur á þeim sé svo afleitur
að honum fínnist ekki rétt að gefa
þær út.
Van Houtens kókó hætti smám
saman að spila þó Þór segist ekki
muna hvort hljómsveitin hafi
nokkum tímann hætt; „allt í einum
vorum við ekki að spila lengur án
þess að nokkur hefði tekið ákvörð-
un um það“. Hann hélt þó áfram
að glamra á gítar og þegar Sykur-
molamir urðu til var hann með frá
upphafí.
Tónlistin
stærsta áhugamálið
„Tó'nlistin var stærsta áhuga-
málið strax og ég byijaði að spila
og miklu minna varð um allt ann-
að,“ segir Þór, sem gaf út fjórðu
og síðustu ljóðabók sína, Taktu
bensín elskan, 1987 þegar Sykur-
molamir vom þegar teknir til
starfa. Hann bætir þó við að hann
hafí ekki hætt að semja ljóð þótt
hann gefí þau ekki lengur út á bók.
„Ég var mjög seinn til og skrif-
aði mjög hægt og óskipulega. Því
gaf ég ekki út bók fyrr en ég var
kominn yfír tvítugt, en þó ég hafi
ekki hætt að skrifa ljóð þá em þau
í allt öðra formi, nú sem ég ljóð

Morgunblaöið/Einar Falur
Það er betra að hafa engart
samning en vondan. Þetta
er eins og að taka banka-
lán, það fellur einhvern
tímann á þig og þótt það
sé gott að vera ríkur í tvo
daga þá er ekki gott að
eiga ekki fyrir láninu þegar
kemur að skuldadögum.
sem miðast við að vera sungin.“
Þó tónlistin hafí í fyrstu verið
helsta áhugamálið varð Þór at-
vinnutónlistarmaður með Sykur-
molunum og stefnir í að vera at-
vinnutónlistarmaður áfram. Hann
segist og kunna ágætlega við það
þótt hann sé minna á ferðinni sem
stendur en forðum þegar hann
ferðaðist um álfur allar með Syk-
urmolunum. Tónlistarmenn hafa
margir sagt frá því að ferðalögin
séu það versta við að vera í hljóm-
sveit, en Þór segist ekkert hafa
velt því sérstaklega fyrir sér. „Mér
fínnst lífíð ekki hafa breyst svo
ýkja mikið, ég er enn að gera það
sama og ég var að gera og því
sakna ég einskis frá Sykurmolaár-
unum.
Starfíð gekk mikið út á enda-
laust flug eða akstur og þá hangs
í bíl eða flugvél, við héldum
kannski þrenna tónleika á viku og
alls fóm því tveir tímar á dag í
að standa á sviði, en hitt í dauðan
tíma sem nýttist ekki nema ef til
vill í lestur. Þetta er vitanlega
ekkert spennandi líf, en ég kann
því vel, mér finnst skemmtilegt
að ferðast um, það er verra að
vera milli túra og bíða eftir næsta
verkefni."
Eins og fram hefur komið bar
lítið á Þór fyrst eftir að Molarnir
hættu, og hann segist einfaldlega
ekki hafa áttað sig á því að und-
irbúa sig fyrir andlát Molanna.
„Ég gætti ekki að því áður en
Molamir hættu að nota sambönd
úti til að undirbúa framhaldið og
þannig hafði Björk til að mynda
tveggja ára forskot, því að hún
var búin að ákveða að hætta rúmu
ári áður en við hættum og búin
að planleggja sinn sólóferil; hún
hafði bara meira vit á þessu. Það
kom því tímabil þar sem ég sat
heima hjá mér og samdi tónlist
og vissi ekkert hvað ég átti að
gera við hana. Á rápi mínu um
bæinn með fulla vasa af tónlist
hitti ég svo Gunnar Hjálmarsson,
sem var eins ástatt fyrir,“ segir
Þór, en af þeirra samstarfi spratt
hljómsveitin Unun.
Horft til útlanda
Þeir félagar Þór og Gunnar
gáfu sér góðan tíma til að vinna
að Unun áður en hljómsveitin kom
fyrir hlustir landsmanna og fengu
meðal annars til liðs við sig Jó-
hann Jóhannsson sem hljómborðs-
leikara, sem varð aldrei eiginlegur
meðlimur í hljómsveitinni. Þeir
ákváðu í upphafi að ráða til sín
söngkonu frekar en söngvara,
„þetta vom þannig lög og okkur
leist heldur ekkert á að vera í
hljómsveit með ungu fjörugu karl-
dýri“. Eftir nokkrar vangaveltur
var svo Heiða ráðin í hljómsveitina
og féll svo vel í hópinn að Þór
segir að Unun sé í raun tríó.
Fyrstu kynni tónlistarunnenda
af samstarfi þeirra félaga innan
Ununar var svo lagið Hann mun
aldrei gleyma henni, sem Rúnar
Júlíusson söng inn í hjörtu lands-
manna. „Næst á dagskrá var síðan
að taka upp breiðskífu,“ segir
Þór, en þeir félagar tóku sér góð-
an tíma í þá vinnu með Jóhann
sem dyggan aðstoðarmann.
Kostnaður í lágmarki
„Sem einn af eigendum Smekk-
leysu, sem gaf Unun út, er ég líka
útgefandi og þekki markaðinn
hérna, þannig að ég gerði ráð fyr-
ir því að við myndum ekki selja
neitt af ráði. Þess vegna var allur
kostnaður mjög lítill, en ég átti
samt von á að við myndum tapa
á útgáfunni. Það má segja að við
höfum horft til útlanda, því ég var
með loforð upp á vasann frá Derek
Birkett hjá One Little Indian um
að hann myndi gefa út allt sem
ég tæki upp. Það gekk reyndar
ekki eftir, því hjá honum Iá platan
í rúmt ár, enda var hann ekki í
aðstöðu til þess þegar á reyndi.
Ég ákvað því að taka þennan kal-
eik frá honum og leita til annarra,
en hann hefur verið mjög hjálpleg-
ur. Þá fór líka allt að ganga mun
hraðar og við fengum strax tilboð
í útgáfuna, sum upp á tugmilljón-
ir, en við fómm þá leið að setja
fram okkar kröfur fyrst; við feng-
um fyrirspurnir frá fyrirtækjum
og sendum á móti ákveðin skilyrði
fyrir samningum. Núna erum við
að ræða við þijú fyrirtæki sem
hafa gengið að þessum skilmálum
og skoðum tilboðin í rólegheitum;
það er betra að hafa engan samn-
ing en vondan. Þetta er eins og
að taka bankalán, það fellur ein-
hvern tímann á þig og þótt það
sé gott að vera ríkur í tvo daga
þá er ekki gott að eiga ekki fyrir
láninu þegar kemur að skuldadög-
um.“
Fjölskyldan eða...
Þótt ungir menn endist í rokkinu
og því róti sem því fylgir, missa
flestir móðinn þegar lengra er
komið og íjölskyldan kallar. Syk-
urmolunum fylgdu mikil ferðalög
og Unun stefnir í svipaða átt því
þegar hefur hljómsveitin lagt land
undir fót, fór til að mynda langa
tónleikaferð um Frakkland síðasta
sumar, hitaði upp fyrir Björk á
stórtónleikum í Bretlandi snemma
á þessu ári og hefur skroppið út
til að leika fyrir útgáfufyrirtæki.
Þrátt fyrir þennan þeyting er Þór
ekki á því að hann sé að guggna
á hljómsveitabrasi og segir að sem
betur fer komi aldrei upp að hann
þurfi að gera upp á milli fjölskyld-
unnar og tónlistarinnar; Margrét
Örnólfsdóttir kona hans þekki vel
þetta líf eftir að hafa verið í Sykur-
molunum með honum á sínum
tíma. „Hún veit að þetta er bara
vinna sem þárf að vinna,“ segir
Þór og bætir við að það sé ekki
mikið mál fyrir fjölskylduna alla
að ferðast hvert á land sem er ef
svo ber við.