Morgunblaðið - 24.05.1996, Blaðsíða 5

4 B FÖSTUDAGUR 24. MAÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
Ljósakróna
frá 1930
FIMM arma ljósakróna úr
brúneruðu messing með
gulum glerskermum, sem hver
er 22 sm í þvermál, rak á fjörur
Eyjólfs Pálssonar fyrir fjórum
árum. „Ljósakrónan var fram-
leidd árið 1930 og sett upp,
splunkuný, í glæsilegu húsi í
miðborginni. Danski hönnuður
inn, Poul Henningsen, hefur
alltaf verið í miklu dálæti hjá
mér og því stóðst ég ekki
freistinguna að kaupa ljósa-
krónuna þegar
kunningi minn
sagði mér að hún
væri föl úr dánar-
búi,“ segir Eyj-
ólfur.
Ljósa-
krónan
telst
ekki
til ant-
ikmuna
en Eyjólf-
ur segir hana
einstaka því sams kon- Morgunblaðið/Árni Sæberg
eUd°verið°framlleÍdd- LJÓSAKRÓNA frá 1930 eftir
ar síðustu áratugina. Poul Henmngsen.
„Hönnunin er sígild,
en ég hef ekki áður séð þennan
skærgula lit á skermum eftir
Henningsen. AIIs konar Iampar
og ljósakrónur hannaðar af hon-
um eru þó enn, rúmri öld frá
fæðingu listamannsins, fram-
leiddar og seldar víða um heim.“
Fyrir allmörgum árum var
Eyjólfi gefið gamalt, tölusett
auglýsingaveggspjald með mynd
af Ijósakrónunni. Hann vissi að
gefandinn hafði haft mikið fyrir
að finna veggspjaldið og loks
haft upp á því á fornsölu í Kaup-
mannahöfn. „Þar sem jafnvel
veggspjöldin eru orðin fágæt
hvarflaði ekki að mér að ég ætti
eftir að eignast sjálfa fyrirmynd-
ina,“ segir Eyjólfur og horfir
stoltur á ljósakrónuna þar sem
hún trónir tígulega yfir borð-
Eyjólfur
Pálsson
DAGLEGT LÍF
Stássið
í stofunni
MARGIR segja að hvers kyns
efnislegir hlutir skipti
harla litlu máli þegar upp
er staðið. Samt ganga fáir lífsins
braut á enda án þess að einn eða
fleiri gripir hafi orðið þeim hjart-
fólgnari en aðrir. Raunverulegt
verðmæti gripanna vegur ekki
alltaf þyngst, því þeir kunna að
hafa huglægt gildi fyrir eigend-
urna og tengjast endurminningum
um ástvini eða góðar stundir. Dag-
legt líf heimsótti nokkrar konur
og karla og skoðaði kærustu grip-
ina; stofustássin sem skipa öndveg-
issæti á heimilum þeirra, eiga sér
svolitla sögu eða voru valin og
keypt með fegurðarskynið eitt að
leiðarljósi.
vþj
Eyjólfur Pólsson,
hönnuóur
Huldar Breiófjöró
bókmenntafræóinemí
Símboðinn
eykur
kvenhyllina
stofuborðinu.
25
dollara
skenkur
STEINUNN Sigurðardóttir
segist alltaf hafa verið að
safna í búið. Skenkurinn, sem
hún keypti fyrir mánaðarkaupið
sitt þegar hún var átján ára, er
þó meðal örfárra gripa, sem hafa
fylgt henni gegnum súrt og sætt.
„Ég starfaði þá sem stofustúlka
í íslenska sendiráðinu í Washing-
ton og fór yfirleitt að rölta í
görðunum við Smithsonian söfn-
in á sunnudögum. Þar var Hjálp-
ræðisherinn jafnan með flóa-
markað og mér fannst óskaplega
gaman að gramsa í öllu dótinu.
Skenkinn keypti ég einmitt á
slikum markaði fyrir 25 dollara
og hef aldrei séð eftir kaupun-
um.“
Steinunn telur líklegt að
skenkurinn, sem er úr eik og
mikið útskorinn, sé frá aldamót-
um og smíðaður í Bandaríkjun-
um. Hún segist ekki hafa hug-
SKENKURINN sem fékkst fyrir mánaðarkaupið.
Morgunblaðið/Þorkell
Sigurðardóttir
mynd um verðmæti hans. „Mér
finnst hann guðdómlegur og ég
vona að sonur minn kunni að
meta gripinn eins
og ég þegar fram
líða stundir."
Iskenknum
geymir Steinunn
silfurborðbúnað,
dúka, skálar, slæður
og ýmislegt smálegt.
Hún segir skenkinn
vera orðinn svolítið
lúinn, en sér hafi verið
sagt að nyög dýrt yrði
að gera hann upp og
því ætlaði hún að láta
viðgerð bíða enn um
sinn.
AF AUGUÓSUM ástæðum eru
símboðar alla jafna ekki taldir
til híbýlaprýði. Hjá Huldari gegnir
öðru máli, því hann leggur mikla
áherslu á að símboðinn sé á áber-
andi stað í stofunni þegar gesti ber
að garði.
Huldar segir símboðann undir-
strika hversu hann, þ.e. Huldar, er
orðinn ómissandi í þjóðfélaginu.
Velgengni sína þakkar hann sím-
boðanum og segir að án hans væri
hann ekki neitt og þjóðfélagið á
heljarþröm. Hann segir enga tilvilj-
un að sama dag og hann eignaðist
símboðann hafí vextir lækkað um
núll komma eitthvað prósent.
„Símboðinn veitir mér aukið ör-
yggi, enda ekki bara laus við að
vera rakadrægur, heldur er hann
alveg vatnsheldur. Ef jeppar eru
karlmennskutákn bíladellukarla þá
er símboðinn mitt tákn. Ef von er
á gestum stilii ég honum á stofu-
Morgnnblaðið/Ásdís
SÍMBOÐINN sem fær að standa á stofuborðinu þegar gesti ber
að garði.
borðið,“ segir Huldar.
Slíkar tilfæringar
telur Huldar nauð-
synlegar til að sýna
fram á stöðu sína og
virðuleika. „Ef pípir
þá ýti ég á takkann,
læt koma dramatíska
þögn, gretti mig pínu-
lítið og geng þungum
skrefum að símanum
á svipinn eins og ég
sé á leiðinni að bjarga
heiminum eina ferð-
ina enn. Síðan hringi
ég og hvísla ákafur í
símann til að espa upp
Huldar Breiðfjörð
forvitnina í gestunum.“
Huldar segir ekki
bregðast að eftir slík-
an leikþátt eígi hann
athygli allra við-
staddra það sem eftir
lifir kvölds. „Ekki
spillir heldur að sím-
boðinn er af Motorola-
gerð, sem er alfínasta
og dýrasta merkið,
svona einskonar Boss-
merki símboðanna,“
segir Huldar og getur
ekki haft fleiri orð um
kærasta gripinn, sem
pípir í sífellu.
Steinunn Sigurðardóttir
flugfreyia
MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 24. MAÍ 1996 B 5
DAGLEGT LÍF
Mofrgunblaðið/Kristinn
PAPPÍRSSKÚLPTÚRINN sem margir halda að sé lampi.
Vaigeir Guðjonsson,
tónlistarmaóur
Skúlptúr
úr pappír
og Næpan
EINN af kærustu gripum Val-
geirs Guðjónssonar er papp-
írsskúlptúr, sem hann fékk í jóla-
gjöf frá eiginkonu sinni fyrir mörg-
um árum. Síðan hefur listaverkið
skipað veglegan sess á heimilinu,
en þó segir Valgeir að það njóti
sín aldrei betur en nú. „Við erum
nýflutt milli húsa hérna í Þing-
holtsstrætinu. Við innréttuðum
stóra og mikla hæð þar sem áður
var Hólaprentsmiðjan og þegar við
skoðuðum húsnæðið fyrst sáum við
strax kjörinn stað fyrir skúlptúr-
inn. Núna prýðir verkið vegg milli
tveggja glugga, en handan götunn-
ar í nokkurra metra fjarlægð blas-
ir við hið gamla og sögufræga hús,
Næpan, í allri sinni dýrð.“
Valgeiri finnst Næpan vera fal-
legasta hús Reykjavíkur og mikil
forréttindi að hafa hana sem stofu-
stáss í sjónmáli með einum uppá-
halds hlutnum sínum. Hann upplýs-
ir að skúlptúrinn sé eftir Svövu
Björnsdóttur, en fyrir hann hlaut
listakonan gullverðlaun frá Lista-
akademíunni í Munchen.
Hertekur
oftast
sófann
ÞÓTT ég hafi hvergi komið
nærri kaupunum og ekkert
litist á gripinn í upphafi er sjón-
varpssófinn núna sá hlutur, sem
mér er þykir einna vænst um,“
segir Jón Asgeir Jóhannesson
um L-laga sófann sem eiginkona
hans keypti einhvers staðar i
útlöndum fyrir rúmu ári.
Jón Ásgeir segir konu sína
hafa gott auga fyrir fallegri
hönnun en hann hugsi fremur
um notagildi hlutanna.„Eg hafði
einhver orð um að sófinn væri
alltof fyrirferðarmikill, en
þagnaði fljótlega eftir að
ég fann hversu þægilegur
hann var. Eftir langan
vinnudag er erfitt að hagga
mér úr sófanum, sem ég
hertek um leið og ég kem
heim.
Jón Ásgeir viðurkennir
að hann sé nokkuð frekur
á sófann og krakkarnir
maldi oft í móinn þegar
hann stuggi þeim úr honum.
Annars segir hann sófann
vera svo stóran að fjölskyld-
an rúmist öll í honum „. . .
það er að segja eftir að ég
er búinn að koma mér fyr-
ir.“
Varð að
Morgunblaðið/Þorkell
LAMPABORÐIÐ sem vantaði í stofuna.
en ekki þó svo að hún mætti ekki af þeim sjá. „Ég þurfti
að losa mig við ýmislegt þegar ég flutti til útlanda fyrir
nokkrum árum og var ekki eftirsjá að neinu.“
Harpa keypti borðið fyrir 500 krónur af vinkonu sinni,
sem var að flytja úr landi. Hún segir greiðsluna bara
hafa verið til málamynda.
„Ég var að hjálpa henni við flutningana og tók þá í
fyrsta skipti almennilega eftir lampaborðinu, sem þó hafði
verið í eigu vinkonu minnar alla tíð. Eg veit ekki hvað
kom yfir mig, en mér fannst að þetta borð yrði ég að
eignast. Þegar ég var búin að koma því fyrir í stofunni sá
ég að ekki fór á milli mála að þetta var húsgagnið, sem
alltaf hafði vantað í stofuna."
Jón Ásgeir
Jóhannesson
eignast borðið
*
EG HEF aldrei áður tekið sérstöku ástfóstri við
hluti af neinu tagi fyrr en nýverið að mér áskotn-
aðist gamaldags borð með áföstum lampa, sem ég
léti ekki frá mér fyrir nokkurn pening," segir
Harpa Hauksdóttir. „Öðrum á heimilinu fínnst
ekki mikið til borðsins koma. Eiginmaður minn
segir þetta dæmigert eftirstríðskreppuborð og
hefur ekki fengist til að segja meira þegar ég
er að dásama gripinn. Sama máli gegnir um
tengdamóður mína, sem er mikill fagurkeri,
en hún vék sér undan að svara beint og sagði
aðspurð, að borðið ætti ekki beinlínis vel við
í stofunni hjá mér.“
Harpa kærir sig kollótta um skoðanir ann-
arra á borðinu sínu, sem hún hefur valið
Harpa besta stað í stofunni. Hún segir að sér
Hauksdóttir hafi þótt vænt um ýmsa gripi um ævina,
Morgunblaðið/Ásdís
FUGLINN sem fær að fara í
vinnuna með eiganda sínum.
Guðrún Hannele
Henttinen
Morgunblaðið/Kris
SJÓNVARPSSOFINN sem rúmar alla fjölskylduna.
Guðrun Hannele Hentlinen
verkefnisstjóri
• •
Oðrum
fuglum
fegurri
HANN er bara svo fyndinn og
skemmtilegur," segir Guðrún
Hannele um litla fuglinn sinn, sem hún
keypti fyrir tveimur árum. „Ég er alltaf
að breyta um stað fyrir hann í stofunni
til að athuga hvar hann sómir sér best.
Stundum tek ég hann meira að segja
með mér í vinnuna því mér finnst svo
gaman að horfa á hann.“
Fuglinn er eftir sænska
listamanninn Mats Kall-
in, en verk hans
sá Guðrún
Hannele fyrst
á sýningu í
Svíþjóð fyrir
allmörgum
árum og var þá
ákveðin í að ein-
hvern tíma myndi hún
eignast eitt slíkt. Fyrir
tveimur árum var hún aftur
ferð í Svíþjóð og leitaði þá
að verslun, sem
hafði verk
Kallins á boð-
stólnum. „Val-
ið var erfitt,
því fígúrurnar
eru afar sér-
stakar. Mér
finnst einkenn-
andi hvernig listamanninum
tekst að láta húmorinn skína í
gegn í verkum sínum.“
Þessi glaðlegi, svarti fugl
með rauða gogginn, er um 10
sm og situr á viðarkubb.
Ekki segist Guðrún Hannele
vita hvort hann eigi sér
fyrirmynd úr náttúrunni.
Hún telur líklegra að að hann
sé hugarfóstur listamannsins, en
altént finnst henni fuglinn sinn
öðrum
fuglum
fegurri.
Jón Ósgeír Johannesson
framkvæmdastjóri
Harpa Hauksdóttir
listföróunarfræóingur