Morgunblaðið - 25.05.1996, Blaðsíða 46

46 LAUGARDAGUR 25. MAÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
MATTHÍAS
JÓNSSON
SANDRA DROFN
BJÖRNSDÓTTIR
+ Matthías Jónsson kennari
fæddist í Kollafjarðarnesi í
Strandasýslu 23. apríl 1917.
Hann lést á Landspítalanum 24.
apríl síðastliðinn og fór útförin
fram frá Akraneskirkju 3. maí.
Við vorum samvistum okkar
bemsku- og æskuár á mannmörgu
heimili í sveit á öðrum og þriðja
áratug aldarinnar. Hann var sonur
presthjóna, ég bam hjóna sem
dvöldu á prestssetrinu nokkur ár í
húsmennsku. Hann var tveimur
áram yngri en ég, fæddur 1917.
Við vomm leikfélagar í æsku og
tengdumst ungir vináttu- og
tryggðarböndum sem aldrei slitn-
uðu þótt leiðir okkar skildu nokkuð
meðan við enn vomm ungir að ámm
og við síðan veldum okkur búsetu
hvor í sínum landsíjórðungi, enda
störf okkar manndómsára um
margt mjög ólík.
Matthías var einn af 8 bömum
prófastshjónanna á Kollafjarðamesi,
Guðnýjar Magnúsdóttur og séra
Jóns Brandssonar, er náðu fullorð-
insaldri. Hann varð snemma tápmik-
ill og frískur og hneigður fyrir
íþróttaleiki hverskonar og kenndi
seinna íþróttir um alllangt skeið.
Systkinahópurinn á Kollafjarðar-
nesi var glaðvær og listfengur og
Matti var þar engin undantekning.
Á því heimili var mikið söng- og
tónlistarlíf á okkar æskuámm og
urðu bræðumir þekktir orgel- og
harmonikuleikarar innan við tvítugs-
aldur og því eftirsóttir á öllum
skemmtunum sveitanna um stóran
hluta sýslunnar. Magnús var þeirra
fremstur, en með harmonikuna stóð
Matti honum lítið að baki og saman
fóm þeir bræður margar ferðimar
á hestum langan veg til að skemmta
á sumarhátíðum. En yfir vetrartím-
ann var farið gangandi eða á skíðum
og hljóðfærið þá borið á bakinu. Ég
minnist ferða með þeim bræðmm á
vetrarskemmtun á Hólmavík á skíð-
um. Það var ekki talið tiltökumál í
þá daga þótt slík ferð tæki allt að
sólarhring og ekki farið að sofa fyrr
en heim var komið, vegalengdin er
rúmir tuttugu kílómetrar.
Löngu liðinna samvistarára með
þeim systkinum á Kollafjarðamesi
er mjög ljúft að minnast. í fari
þeirra og framkomu allri dafnaði
aðeins það góða.
+ Laufey Svava Brandsdóttir
var fædd í Reykjavík 16.
september 1908. Hún lést 15.
mai síðastiiðinn og fór útförin
fram frá Dómkirkjunni 21. maí.
Núna, þegar Laufey Svava er dáin,
sækja að manni ótal minningar.
Ég hitti Svövu fyrir um það bil
tólf árum því hún var fyrsta mann-
eskjan í fjölskyldu mannsins míns,
fyrir utan tengdaforeldra, sem mað-
urinn minn kynnti mig fyrir en
Svava er ömmusystur hans. Það fór
undir eins vel á með okkur Svövu
og næstu árin var ósjaldan skeiðað
á Birkimelinn. Svava var hafsjór
af fróðleik um gömlu Reykjavík og
það var auðvelt að sitja löngum
stundum og hlusta á hana segja
frá. Mann rak í rogastans að hlusta
á hvernig almenningur bjó þegar
hún var að alast upp, heilu fjölskyld-
umar með örfáa fermetra til um-
ráða fyrir sig og sína. Breytingam-
ar á þjóðfélaginu urðu gífurlegar á
þeim tíma sem Svava var og hét.
Ég hugsaði oft með sjálfri mér þeg-
ar Svava kom í heimsókn, bæði til
okkar og annarra, og fór hlýjum
orðum um þau heimili sem hún kom
á, hvort hún væri ekki alveg bit á
öllu þessu plássi sem nútímafólk
telur sig þurfa á að halda. En því
var nú öðm nær, aidrei bar á
Matti stundaði öll algeng störf
til sveita á sínum unglingsárum eins
og þá tíðkaðist. Um tíma vomm
við samvistum á sjó á litlum bát
hjá Karli Aðalsteinssyni á Smáhöm-
mm, en þaðan var stundað útræði
fram undir 1950. Báturinn sem við
vomm saman á hét Sigurfari. Eftir
á að hyggja finnst mér eins og far-
sæld hafi fylgt honum í öllu því sem
hann tók sér fyrir hendur um dag-
ana. Tel ég þó að í æðum hans
hafi ekki rannið sjómannsblóð.
Matti nam í æsku jákvætt viðhorf
og umburðarlyndi til flestra þátta
í umhverfí sínu og honum var ljúf
framkoma og jafnlyndi einstaklega
eðlileg sem fullorðnum manni. Að
launum hygg ég að honum hafi
hlotnast bæði friður og vellíðan svo
öllum hlaut að líða vel í návist hans.
Og er nú hægt að hugsa sér far-
sælli lífsstefnu?
Gamansemin var ríkur þáttur í
hans fari. Hún var ætíð bæði ein-
læg og sönn. Ég tel að hann hafi
haft ótvíræða leikhæfileika.
Margra atburða löngu liðinna sam-
vistarára okkar er ljúft að minn-
ast. Lítils atburðar vil ég geta. Þá
var ég orðinn fjölskyldumaður og
búsettur niðri á tanganum á
Hólmavík. Þar var nokkuð þéttbýlt
og stutt á milli húsa, bæði stórra
og smárra. Ég var að leggja af
stað gangandi frá húsi mínu, vetur
var og nokkur nýfallinn snjór. Allt
í einu fæ ég snjóbolta í mig. Ég
stansa og lít í kringum mig en sé
engan og hugsa að nú séu strák-
arnir að hrekkja mig og legg af
stað að nýju en hef ekki gengið
langan spöl þegar ég fæ aftur snjó-
bolta í mig. Rétt á eftir kemur
fullorðinn maður fram úr fylgsni
sínu. Þetta er þá Matti, æskuvinur-
inn sem verið hefur í leyni fyrir
mér og gerir fyrst vart við sig með
þessum hætti. Hann var þá gest-
komandi í bænum og nokkuð langt
um liðið frá því fundum okkar
hafði borið saman og þama urðu
miklir fagnaðarfundir.
Þannig var Matti, ailtaf svo óút-
reiknanlegur en góðvildin og gam-
ansemin ætíð á sínum stað þó æsk-
an væri þá langt að baki.
Guð blessi minningu hans og
veri með eftirlifandi eiginkonu og
afkomendum öllum um ókomna tíð.
Ásgeir Ó. Sigurðsson.
hneykslun hjá Svövu heldur fylgdist
hún af miklum áhuga með hýbýla-
prýðileik okkar hjóna og sjálfsagt
annarra.
Svava var svo sjálfsagður hluti
af okkar tilvem að ég minnist þess
að þegar við hjónin giftum okkur
fómm við ekki ein úr brúðkaups-
veislunni til okkar heima heldur var
Svava með í ferð. Hún fylgdi okkur
að vísu ekki alla leið í himnasæng-
+ Snælaugur Kristinn Stef-
ánsson fæddist að Árbakka
á Árskógsströnd 18. október
1945. Hann lést 16. maí síðast-
liðinn og fór útförin fram frá
Akureyrarkirkju 24. maí.
Okkur setti hljóð á uppstigning-
ardag er við fréttum um sviplegt
fráfall mágs okkar og svila. Við sem
þekktum Snælaug vissum að hér
var á ferðinni rólegur og vel gerður
maður, sem ekki bar tilfinningar
sínar á torg.
Svo við tökum okkur í munn orð
Matthíasar Jochumssonar:
+ Sandra Dröfn Björnsdóttir
var fædd 15. mars 1979.
Hún lést af slysförum á Sauðár-
króki 13. maí síðastliðinn.
Útför hennar fór fram frá
Hofsóskirkju 18. maí síðastlið-
inn.
Hvert örstutt spor var auðnuspor með þér,
hvert andartak er tafðir þú hjá mér,
var sólskinsstund og sæludraumur hár,
minn sáttmáli við guð um þúsund ár.
Hvað jafnast á við andardráttinn þinn?
Hve öll sú gleði er fyrr naut hugur minn
er orðin hljómlaus utangátta og tóm
hjá undrinu að heyra þennan róm.
Hjá undri því, að líta lítinn fót
í litlum skóm og vita að heimsins gijót
svo hart og sárt er honum §arri enn,
og heimsins ráð sem brugga vondir menn,
já vita eitthvað anda hér á jörð
er ofar standi minni þakkargjörð
í stundareilífð eina sumarnótt.
Ó alheimsljós, ó mynd sem hverfur skjótt.
(Halldór Kiljan Laxness)
Kveðja frá
Ommu og afa.
Elsku Sandra. Hver hefði getað
trúað því að þessir dagar, sem við
náðum fyrst saman skyldu vera
þeir síðustu. Þegar þú fluttist til
okkar varst þú bara frænka okkar
utan af landi, sem við höfðum
sjaldan hitt. En þegar þú kvaddir
varstu orðin eins og systir okkar.
Þessar vikur sem við áttum hurfu
að mestu í próflestur og daglegt
amstur. Engu að síður áttum við
margar góðar stundir með þér.
Þegar við komum þreytt heim úr
skóla eða eftir erfiðan dag við lest-
ur gátum við alltaf treyst því að
þú lýstir upp tilvemna með þínu
bjarta brosi og skemmtilegu sög-
um. Þú fræddir okkur um ágæti
lífsins úti á landi, á svo sannfær-
andi hátt, að við trúðum því að án
„Neistaballanna" og vina á Sauð-
árkróki væri líf manns innantómt.
Nú þegar þú ert farin hefur það
orðið svo. Húsið sem áður ómaði
af hlátri er þögult og sporin heim
orðin þung.
Við söknum þín, Sandra, en
innst inni vitum við að þú ert ekki
ina heldur fór í sína sæng á Birki-
melnum.
Hægt var að læra ýmislegt af
Svövu og er mér þá ofarlega í huga
hreinskilni hennar um menn og
málefni því ekki var til hræsni í
Svövu. Hún sagði hlutina stundum
á svo skemmtilega umbúðalausan
hátt að maður fór stundum að
skellihlæja, ekki af því hvað hún
sagði heldur hvernig hún sagði það
og hún hafði alveg húmor fyrir því.
En nú er Svava ekki lengur hjá
okkur og söknuðurinn mikill. Það
er þó huggun að hún liflr áfram í
huga okkar og hjörtum.
Sólveig Einarsdóttir.
Aldrei er svo bjart
yfir öðlingsmanni,
að eigi geti syrt
eins sviplega og nú
og aldrei svo svart
yfir sorgarranni
að eigi geti birt
fyrir eilífa trú.
Elsku Magga, Baddý, Olla og
Margrét Björk, guð varðveiti ykk-
ur. Okkur innilegustu samúðar-
kveðjur til allra sem eiga um sárt
að binda.
Baldvina, Anton, Gunnlaugur,
María, Egill, Guðfinna,
Ragna, Olöf og fjölskyldur.
farin langt. Við finnum alltaf fyrir
nærvera þinni og vonum að þér
líði vel.
Fjölskyldu þinni, Bassa, Sigrúnu,
Kristínu, Boggu, Hafdísi og fjöl-
skyldum sendum við okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Guð blessi
ykkur og veiti ykkur styrk.
Barbara, Ævar Rafn
og Gústaf Smári.
Heilsa, máttur, fegurð, fjör,
flýgur burt sem elding snör.
Hvað er lífið? Logi veikur,
lítil bóla, hverfull reykur.
(B. Halldórsson.)
Þegar mér barst sú hörmulega
fregn að Sandra, vinkona mín,
væri dáin spurði ég sjálfa mig. að
því hver hefði vald til þess að gera
svona nokkuð, að taka frá okkur
þessa yndislegu stúlku sem átti allt
lífið framundan. Þú sem varst svo
hraust, dugleg, og ósérhlífin, í
blóma lífsins. Þú varst yndisleg vin-
kona og þó að okkur lenti stundum
saman þá vorum við fljótt orðnar
vinkonur aftur. Ég man sérstaklega
eftir því þegar ég byrjaði í skólanum
á Hofsósi að þú og bekkjarsystur
okkar tókuð mér svo vel strax fyrsta
daginn og hvað mér þótti vænt um
það. Á amfælisdaginn þinn þann
15. mars sl. komstu hingað, á Sauð-
árkrók, og heimsóttir mig. Þú hafð-
ir fengið ökuskírteinið fyrr um dag-
inn og svo „rúntuðum" við um
Krókinn allt kvöldið. Þú sagðir mér
að þú ætlaðir jafnvel að koma á
Krókinn í skóla næsta haust og við
töluðum um allt sem við ætluðum
að gera saman en það verður að
bíða betri tíma, elsku Sandra mín.
Þú fékkst veigamikið hlutvekrk sem
þú verður að sinna.
Elsku Sigrún, Bassi, Kristín,
Bogga, Hafdís og aðrir aðstandend-
ur og vinir, megi Guð styrkja ykkur
í þessari miklu sorg.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Vertu sæl, elsku vinkona.
Guðrún Þóra Helgadóttir.
Skammt er á milli lífs og dauða.
Á örskotsstundu ráðast örlög
manna og enginn fær þau umflúið.
Þvílíkur harmur sem heltók okkur
þegar bróðir minn hringdi og sagði
að Sandra Dröfn okkar hefði lent
í umferðarslysi og væri dáin. Við
gátum ekki trúað að þetta hefði átt
sér stað. Engu að síður blasti sú
staðreynd við, hún var frá okkur
horfm.
Lái okkur hver sem vill þó að
augnablik höfum við efast um til-
vist almættisins, þegar spumingar
sem þessar fara að leita á hugann.
Hvers vegna er ung stúlka aðeins
17 ára gömul tekin frá okkur? Var
ekki lífið rétt að byija? Hún var enn
að búa sig undir framtíðina full af
lífskrafti og löngun til þess að ná
árangri. Það fer eflaust betur á því
að okkur er ekki ætlað að skilja
tilganginn þegar ástvinur er kvadd-
ur á brott um það leyti sem lífíð
er að byija. En við verðum að halda
í þá trú að handan grafar sé henni
ætlað enn stærra og meira hlut-
skipti sem við erum sannfærð um
að hún ræki af sömu samviskusemi
og heiðarleika sem einkenndu hana
í námi og öllu því sem hún tók sér
fyrir hendur.
Þegar hugurinn leitar til baka er
margs að minnast, ekki síst þegar
við vomm í sumarleyfi með Söndra
og foreldram hennar ásamt eldri
systur. Þær vikur vom okkur öllum
yndislegar og gleymast aldrei.
Sorgin og söknuðurinn er sárari
en orð fá lýst, og seint mun tíminn
græða þau sár sem í hjörtum okkar
em, en við vitum að guð gefur okk-
ur styrk og sefar sorgir okkar, og
linar þjáningar. Það er dásamlegt
að eiga þær minningar sem við eig-
um um frænku okkar. Þær minn-
ingar munu lýsa skærar en allar
stjömur alheimsins, og hjálpa okkur
í sorginni. Guð blessi minningu
hennar.
Við biðjum góðan guð að blessa
foreldra hennar og systur og veita
þeim og fjölskyldum þeirra styrk
og stuðning og megi algóður guð
lina þjáningar þeirra, blessa þau
og varðveita og halda sinni verndar-
hendi jrfír þeim um alla framtíð.
Indriði, Kristjana,
Sævar Már, Steinar Örn,
Hilda Björk, Aðalbjörg Rósa.
Elsku Sandra mín. Ekki gmnaði
okkur að við væmm í síðasta skipti
saman um páskana. Það var nú
meira brasið á okkur þá, en eftir
stendur stofan hjá ömmu og afa
stórfín. Ég minnist þess hvað þú
varst alltaf mætt snemma og hvað
þú gerðir grín að því að ég var aldr-
ei komin á fætur þegar þú komst
frá Hofsósi. Það átti sko ekki að
slá slöku við. Sama sagði afí um
þig þegar hann lýsti því hvemig
þú málaðir húsið þeirra að utan.
Ég held að það hafí verið sama
hvað þú varst beðin um, þú varst
alltaf til í að hjálpa öllum.
Á leiðinni í og úr páskafríinu
fómm við í rútu, þú varst^ auðvitað
með svæfilinn með þér. Á leiðinni
talaðirðu svo mikið um alla vini
þína sem þú hafðir hitt um helgar
fyrir norðan, allir spurðu þig hvort
þú ætlaðir ekki að koma á Krókinn
í skóla. Það em svo margir sem
sakna þín sárt, þú, sem varst alltaf
svo glaðleg, ert farin, en ég veit
að þú vakir yfir okkur.
Sigrún, Bassi, amma, afí, Kristín,
Bogga, Hafdís og fjölskyldur, guð
gefí ykkur styrk í þessari miklu
sorg.
Þó ég sé látin, harmið mig ekki með tárum.
Hugsið ekki um dauðann með harmi og
ótta, ég er svo nærri að hvert eitt ykkar
tár snertir mig og kvelur, þótt látinn mig
haldið. En þegar þið hlæið og syngið með
glöðum hug, lyftist sál mín upp í mót til
ljóssins. Verið glöð og þakklát fyrir allt það
sem lífið gefur, og ég, þótt látinn sé, tek
þátt í gleði ykkar yfir lífinu.
(Óþekktur höfundur, Neistar frá sömu sól.)
Þín frænka,
Auður.
Elsku Sandra mín.
Það var erfíð stund þann 13. maí
þegar mér var tilkynnt um lát þitt.
Við áttum margar góðar stundir
saman og mig óraði ekki fyrir því
að sú síðasta væri í febrúar þegar
þú birtist skyndilega á Króknum,
hjá ömmu og afa án þess að ég
vissi nokkuð um ferðir þínar. Þar
áttum við góðar stundir þessa
stuttu helgi.
Þær vom ófáar stundirnar sem
við áttum saman í dúkkuhúsinu á
Króknum eða þegar þú vaknaðir í
hillunni fyrir ofan rúmið einn morg-
uninn þegar við höfðum sofíð báðar
á mjóum bekk. Einnig þegar ég kom
með þér í skólaferðalagið til að
koma í ferminguna þína. Alltaf
varstu svo glöð og til í að gera
hvað sem var og svo fljót að koma
til hjálpar. Það vom ófá bréfin sem
ég fékk á Eiðum í vetur og hvað
þau veittu mér mikla ánægju. Já,
svo oft kom maður af pósthúsinu
með bros á vör og bréf í hendi frá
þér.
Það hefði orðið gaman að vera
með þér á Króknum næsta vetur í
skóla eins og við voram búnar að
ætla okkur og það verður erfítt að
vera án þín þar, en ég veit að þú
verður hjá mér og okkur öllum.
Elsku Sandra, vonandi líður þér
vel þar sem þú ert núna og megi
góður Guð varðveita þig og minn-
ingu þína.
Elsku Sigrún, Bassi, afi, amma,
Kristín, Hafdís, Bogga og fjölskyld-
ur, megi Guð gefa ykkur styrk í
þessari miklu sorg.
Þín frænka,
Ingunn Berglind.
LAUFEYSVAVA
BRANDSDÓTTIR
SNÆLAUGUR
STEFÁNSSON