Morgunblaðið - 26.05.1996, Blaðsíða 29

28 SUNNUDAGUR 26. MAÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 26. MAÍ1996 29,
JltargtiiiÞlftfeffe
STOFNAÐ 1913
UTGEFANDI
FRAMKVÆMDASTJÓRI
RITSTJÓRAR
Árvakur hf., Reykjavík.
Hallgrímur B. Geirsson.
Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
BOÐSKAPUR HVITA-
SUNNUNNAR
HVÍTASUNNAN er ein af
þremur meginhátíðum
kristinna manna. Til þess
liggja ærnar ástæður. Hún
er í fyrsta lagi kirkjuhátíð til
minningar um þann atburð
er heilagur andi kom yfir
postula Krists í Jerúsalem. í
annan stað tímasetjum við
stofnun kristinnar kirkju með
þeim atburði. í þriðja lagi
halda Gyðingar þessa hátíð í
minningu þess er Drottinn lét
Mósesi boðorðin tíu í té á
Sínaí-fjalli. íslenzka nafnið á
þessari kirkjuhátíð, hvíta-
sunna, er þýðing úr fornensku
og er dregið af hvítum klæð-
um sem borin voru á miðöld-
um við skírn, sem þá var tíðk-
uð þann dag öðrum fremur.
Postulasagan greinir svo
frá:
„Þá upp var runninn hvíta-
sunnudagur, voru þeir allir
saman komnir. Varð þá
skyndilega gnýr af himni eins
og aðdynjandi sterkviðris og
fyllti allt húsið, þar sem þeir
voru . . . Þeir fylltust allir
heilögum anda og tóku að
tala öðrum tungum, eins og
andinn gaf þeim að mæla.“
Hvað má lesa út úr þessari
frásögn, þegar postularnir
töluðu mörgum þjóðtungum?
í fyrsta lagi að kærleiks-
boðskapur höfundar tilver-
unnar á erindi við mannkyn
allt, sérhverja þjóð, sérhvern
einstakling, hvaða tungu sem
hann talar.
í annan stað að allar þjóð-
ir, allir menn eru jafnir fyrir
skapara sínum; geta heyrt,
skilið og tileinkað sér boðskap
hans, ef vilji þeirra stendur
til þess.
A nærri tvö þúsund ára
kærleiksboðskapur Krists er-
indi við þjóðir heims á líðandi
stundu? Svo sannarlega. Það
er jafnmikilvægt í dag sem
fyrr á tíð að glöggva sig á
kenningu hans, sem er vegur-
inn, sannleikurinn og lífið.
Þar á meðal á táknrænum
boðskap postulasögunnar,
sem hvítasunnan minnir okk-
ur á.
Þrátt fyrir menntun, þekk-
ingu og framfarir 20. aldar-
innar stöndum við frammi
fyrir tröllvöxnum vandamál-
um, sem segja má að þjóðir
heims hafi hrannað upp og
beri ábyrgð á. Tvær heims-
styijaldir á 20. öldinni,
aragrúi staðbundinna stríða,
viðvarandi hryðjuverk og of-
beldi víða um heim, fátækt
og vesöld hundraða milljóna
manna, ofnýting auðlinda
jarðar og á stundum mis-
þyrming á umhverfinu tala
sínu máli þar um. Heilagur
andi Guðs, sem er kærleikur,
þarf að koma yfir þjóðir heims
og einstaklinga til þess að
mannkynið haldi vöku sinni
um þau heimspekilegu, sið-
ferðilegu og trúarlegu gildi,
sem velferð þess hvílir á.
Þar sem mennirnir á hinn
bóginn rísa hæst í sögu og
samtíð, eins og í margs konar
hjálparstarfi við þurfandi,
eins og í læknavísindum í
þágu náungans, eins og í feg-
urstu listaverkum kynslóð-
anna, eins og í trúarlegri leit
að ljósinu og sannleikanum,
þar tala þeir tungum heilags
anda og gera boðskap hvíta-
sunnunnar að sínum. Megi
menning þeirrar tegundar,
það er kristin menning, verða
ríkjandi á nýrri öld, sem í
hönd fer, en helstefna ofbeld-
is og tillitsleysis víkjandi.
TILLITS-
SEMI í UM-
FERÐINNI
UMFERÐIN tekur sinn toll
í mannslífum og meiðsl-
um, eins og alltof mörg dæmi
sanna. Tuttugu og tveir ís-
lendingar létust í umferðinni
í fyrra, eða tveir á mánuði
að meðaltali. Yfir 1.600 ein-
staklingar urðu fyrir meiðsl-
um; þar af 239 fyrir alvarleg-
um meiðslum, sem sum hver
há viðkomendum alla ævina.
Flest umferðarslys verða
fyrir mannleg mistök. Og
mörg, því miður, vegna tillits-
leysis í umferðinni. Það er því
rík ástæða til þess, þegar
mikil ferðahelgi fer í hönd,
að hvetja ökumenn og aðra
vegfarendur til varkárni og
tillitssemi í umferðinni. Það
er skylda okkar að virða þær
umferðarreglur, sem settar
eru til að tryggja öryggi okk-
ar og annarra, bæði í þéttbýli
og stijálbýli. Okkur ber hvar-
vetna og alltaf, en ekki sízt
í umferðinni, að hafa þann
boðskap í huga, að það sem
við viljum að aðrir menn gjöri
okkur, það skulum við og
þeim gera. Vonandi aka allir
heilum vagni heim um helg-
ina.
Morgunblaðið árnar lands-
mönnum góðrar og slysa-
lausrar hvítasunnuhelgar.
1 QO SVERRIR
lO^.Haralds-
son segir að Marcel
Proust sem sá tvisvar
málverk Vermeers,
Útsýn yfir Delft, í
Haag 1902 og á sýn-
ingu tæpum tveimur áratugum síð-
ar, eða sex mánuðum áðuren hann
lézt 1921, hafi sagt um myndina:
„Ég vissi að ég hafði séð fegursta
málverk í heimi“. Og þetta hefur
hann eftir Rubinstein: „Ef þér farið
á málverkasýningu, þar sem verk
Rembrandts eru til sýnis, farið þér
þaðan út fullvissir um, að hann sé
mesti málarinn. Síðan sjáið þér sýn-
ingu á verkum Vermeers, og þá
skilst yður allt f einu, að hann sé
mesti málari allra tíma. Allt tóm
vitleysa. Hvorugur er betri en hinn.
Rembrandt er heimur út af fyrir
sig og Vermeer annar heimur. Og
sama máli gildir um Beethoven og
Mozart, Haydn, Schubert, Boulez
og Stockhausen."
Síðan segir Sverrir hann haldi
að Dali hafi haft mest dálæti á
Vermeer af öllum listmálurum og
hafí meira að segja reynt að kópéra
eina af frægustu myndum hans,
Saumakonuna, en gefízt upp og
gert fantasíur í kringum hana í
staðinn. „Þessi mynd er lítil eins
og flest málverk Vermeers. Þau eru
aðeins 39 að tölu og virðast flestöll
máluð í sama húsinu, jafnvel sama
stofuhorninu á heimili hans. Aðeins
þrjár myndir eru málaðar utan dyra,
HELGI
spjall
þ.á m. Útsýni yfir
Delft. Þær eru allar
með elztu myndum
Vermeers." Og Sverrir
heldur áfram: „Myndir
Vermeers eru að sjálf-
sögðu eftir meistara,
sérstæðan og svo fullkominn í list
sinni að undrun sætir. í málverkum
hans ríkir yfírþyrmandi kyrrð. Það
er engu líkara en hann hafí unnið
bug á tímanum og stöðvað hann í
andartaki málverksins. í myndun-
um er fullkomið samræmi. Þar er
enginn senuþjófur. Allt með ein-
dæmum nákvæmt, og birtan með
ólíkindum."
Einsog ég hef sagt áður hef ég
leitazt við að skoða allar þær mynd-
ir Vermeers sem mér hefur verið
unnt og leitað þær uppi á listasöfn-
um. Það er einsog að safna verð-
mætum bókum. Hvert skipti sem
maður upplifir málverk eftir Verme-
er eignast maður nýja reynslu og
hún er jafndýrmæt og annað sem
er mikilvæg upplifun í lífinu. Mynd-
ir hans sýna okkur inní heim sem
er löngu horfínn en lifír þó enn
vegna þessara mynda. Hann sýnir
okkur umhverfi fólks sem er löngu
gengið á fund feðra sinna en lifír
þó með okkur í nýju umhverfi vegna
málverkanna. Og í list Vermeers
upplifum við hvernig tíminn er
stöðvaður, jafnvel dauðinn og tor-
tímingin komast ekki upp með
moðreyk. Þessi stórfenglegi hol-
lenzki meistari hefur séð fyrir því.
FYRIRFÓLK VERMEERS
Ég hef oft leitt hugann að æskuum-
hverfí hans í Delft; oft hugsað um
heimili hans, konu hans og ellefu
böm; oft hugsað um vini hans og
þann stóra heim sem birtist okkur
í þessu litla umhverfí heimilisins.
Það er ígildi heillar veraldar.
Einsog allt sem minnir á Vermeer
og list hans.
Eitt sinn gerði ég mér sérstaka
ferð til Edinborgar að beija augum
eina Kristsmálverkið sem til er eft-
ir Vermeer. Það er í listasafni Edin-
borgar, ógleymanlegt einsog sú
veröld önnur sem vex úr hugsýn
þessa mikla snillings einsog fjall-
ræðukyrrð inní eilíf fyrirheit krist-
ins boðskapar.
M.
ESS ERU MÖRG DÆMI
að hrikt hafí í innviðum
Alþýðusambands ís-
lands á þingum þess.
Atburðirnir í gær, föstu-
dag, þegar við lá að ASÍ
klofnaði em ekki nýtt
fyrirbæri í sögu þess.
Raunar hafa deilur hvað eftir annað kom-
ið upp í tengslum við samtök verzlunar:
manna, enda var þeim haldið utan við ASÍ
árum saman. Sennilega eiga einhverjir úr
hópi annarra starfshópa á ASÍ-þingi enn
erfítt með að sætta sig við, að þeir eigi
samleið með verzlunarmönnum. Alla vega
er það furðulegt, að enginn fulltrúi verzl-
unarmanna hafi náð kjöri í sambandsstjóm
ASÍ! Verzlunarmenn eru annar fjölmenn-
asti hópurinn á þinginu. Reiði þeirra yfír
niðurstöðum kosninga til sambandsstjóm-
ar er því skiljanleg.
Það em þó ekki þessi átök, sem hafa
mest áhrif á framvindu mála næstu misser-
in á vinnumarkaðnum, heldur afstaða
þingsins til kjaramála. Fyrri miðstjóm ASÍ
lagði fram drög að ályktun um kjaramál
á þinginu, sem gerðu ráð fyrir, að ASÍ
mótaði launastefnu sem hefði það að mark-
miði að ná kaupmætti nágrannaþjóða á
fímm ámm. Þótt margir hafí talið og þ.á
m. fulltrúar á ASÍ-þingi, að þetta væri
óraunhæft markmið að stefna að, var þessi
stefnumörkun þó engu að síður vísbending
um, að Alþýðusambandið væri til viðræðu
um langtíma stefnumörkun í launamálum,
sem gæti átt þátt í að tryggja áframhald-
andi stöðugleika í efnahagslífi og rekstri
fyrirtækja fram yfír aldamót.
Niðurstaða ASÍ-þings var hins vegar
sú, að þessi drög að stefnumörkun í launa-
málum vom ekki samþykkt heldur var
gmndvallaratriði í samþykkt þingsins um
kjaramál að rétta ætti hlut launafólks með
beinum hækkunum launataxta. I tillögu
kjaramálanefndar þingsins var ákvæði
þess efnis, að með styttingu vinnutíma
mætti skapa raunhæfar forsendur fyrir
hækkun grunnlauna, þar sem afköst og
framleiðni mundu aukast sainhliða og
gæði framleiðslu fara vaxandi. Þessi þátt-
ur í tillögum kjaramálanefndar var felldur
á þinginu að tillögu nokkurra Dagsbrúnar-
manna.
Það þarf ekki mikla spámenn til að sjá,
að ASI-þingið hefur annars vegar hert
tóninn í launastefnunni og hins vegar hafn-
að nútímalegum viðhorfum til þess, hvern-
ig bæta megi kjör launafólks með raun-
hæfum hætti. Ut af fyrir sig má segja,
að það hafi verið mikil kröfugerð að ná
kaupmætti nágrannaþjóða á fímm árum
en það fór þó eftir því hver viðmiðunin
hefði orðið. í umræðum hér hefur fyrst
og fremst verið talað um Danmörku en
þar er kaupmáttur einhver sá hæsti í heimi
pg mun hærri en á öðrum Norðurlöndum.
í þessu sambandi verður eftir sem áður
fróðlegt að sjá hver verður niðurstaða
þeirrar vinnu, sem forsætisráðherra hefur
falið Þjóðhagsstofnun að standa fyrir með
því að gera raunhæfan samanburð á kaup-
mætti hér og í nálægum löndum.
Sú ákvörðun ASÍ-þings að fella út úr
tillögum kjaramálanefndar ákvæði, sem
hefði sýnt að verkalýðshreyfingin í heild
staðfesti fyrir sitt leyti hverjar væru for-
sendur fyrir raunhæfri hækkun grunn-
launa, vekur auðvitað ugg um, að gömul
og úrelt viðhorf til kjarabaráttu séu að
verða ofan á innan launþegahreyfingarinn-
ar. Sá skilningur á nýjum viðhorfum,_ sem
einkennt hefur kjaramálastefnu ASÍ allt
frá því febrúarsamningar voru gerðir 1990
hefur verið ein helzta forsenda þess að við
náðum tökum á óðaverðbólgunni og búum
nú í allt öðru samfélagi en á síðasta áratug.
Eins og menn muna varð mikið uppnám
á vinnumarkaði síðla sumars og um haust-
ið 1995 vegna úrskurðar kjaradóms um
laun stjórnmálamanna og æðstu embættis-
manna. í kjölfar þess varð verkalýðshreyf-
ingin að horfast í augu við, að hún hafði
sjálf gert samninga, sem hún gat ekki
komizt frá, þrátt fyrir úrskurð Kjaradóms.
REYKJAVÍKU RBREF
Laugardagur 25. maí
Þótt forystumenn verkalýðshreyfíngar-
innar yrðu að kyngja þeirri niðurstöðu var
ljóst, að þetta var geymt en ekki gleymt.
Þegar saman fara samþykktir ASI-þings
nú og þessi forsaga er óneitanlega ástæða
til að hafa áhyggjur af þeim kjarasamning-
um, sem framundan eru um næstu áramót.
Gjörbreytt
samfélag
FÓLK ER FUÓTT
að gleyma og nú er
liðinn meir en hálf-
ur áratugur frá því
að óðaverðbólgan
var stöðvuð með sameiginlegu átaki ASÍ,
Verkamannasambandsins, Vinnuveitenda-
sambandsins og ríkisstjórnar. Við búum
nú í samfélagi, sem er gjörbreytt frá því,
sem var á síðasta áratug.
Þegar ríkisstjórn Gunnars Thoroddsens
fór frá völdum vorið 1983 nam verðbólgan
á ársgrundvelli allt að 130%. Meðaltals-
hækkun verðbólgu yfír árið, meira og
minna allan áratuginn, nam sennilega á
milli 60 og 80%, þótt það væri breytilegt
eftir árum. Stöðugar verðhækkanir á
neyzluvörum einkenndu þann áratug. Fyr-
irtæki gátu ekki gert nokkrar rekstrar-
áætlanir, sem máli skiptu. Þau urðu sífellt
að hækka verð á vöru og þjónustu til þess
að halda í við verðbólguna. Þau tóku sér
yfirleitt umframhækkanir til þess að vera
alveg viss.
Verðtrygging fjárskuldbindinga hafði
verið tekin upp árið 1979. Hún þýddi að
höfuðstóll lána fjölskyldna til húsnæðis-
kaupa og fyrirtækja til fjárfestinga hækk-
uðu ár hvert sem nam verðbólguhækkun.
Getur fólk gert sér í hugarlund nú hvað
það þýddi fyrir hvern og einn ef höfuð-
stóll húsbréfalána hækkaði um 60-80% á
ári hveiju?! I upphafi voru vextir, af verð-
tryggðum fjárskuldbindingum lágir eða
um 2%. Um miðjan áratuginn höfðu þeir
hækkað í jafnvel 10% eða fimmfaldast.
Afleiðingin af þessu varð sú, að heil
kynslóð íslendinga, sem var að koma sér
upp húsnæði á þessum tíma missti allar
eigur sínar. Það var gersamlega útilokað
fyrir almenna launþega að ráða við þessi
ósköp, ekki sízt þegar við það bættist, að
vísitölubinding launa og verðlags var af-
numin vorið 1983 en vísitölubinding lána
og verðlags látin halda sér.
Það voru ekki bara launþegar, sem réðu
ekki við þessa þróun mála. Hvert fyrirtæk-
ið á fætur öðru lenti í þrengingum af sömu
ástæðum og er þekktasta dæmið náttúr-
lega Samband ísl. samvinnufélaga, sem
hafði verið stærsta fyrirtækjasamsteypa
landsins, en hrundi eins og spilaborg á
nokkrum árum m.a. og ekki sízt vegna
þess, að SÍS stóð uppi með miklar lána-
skuldbindingar, þegar þetta ævintýri hófst.
Þetta æðisgengna kapphlaup við óða-
verðbólgu, sem launþegar gátu með engu
móti unnið og ekki önnur atvinnufyrirtæki
en þau, sem voru lítið skuldsett í upphafi,
stöðvaðist í febrúarmánuði 1990. Síðan
höfum við búið í gjörbreyttu samfélagi.
Og það vita allir landsmenn. Þótt kreppt
hafi að vegna mikils samdráttar við sjávar-
síðuna og af öðrum ástæðum og fólk hafí
orðið að taka upp hófsamari lifnaðarhætti
búum við í betra, rólegra og farsælla sam-
félagi en áður. Þetta finnur fólk. Sumir
hafa orð á því, að hér sé lítið að gerast.
Menn furða sig á því, hversu rólegt er á
vettvangi stjómmálanna. Stjórnmálalífið
endurspeglar samfélagið í heild. Þetta er
ekki til marks um annað en það, að í fyrsta
sinn í áratugi búum við í eðlilegu samfé-
lagi, þar sem allt er ekki á öðrum endanum
dag hvern.
Bæði fjölskyldur og fyrirtæki hafa und-
anfarin ár getað gert raunhæfar áætlanir
fram í tímann um afkomu sína og eigna-
uppbyggingu. Verðhækkanir eru í slíku
lágmarki, að það er t.d. augljóst, að fæst
fyrirtæki hafa neyðst til þess að varpa
kostnaðarauka vegna launahækkana um
síðustu áramót út í verðlagið.
Þetta gjörbreytta samfélag, sem við
búum í hefur ekki einungis jákvæð áhrif
á efnalega afkomu fólks heldur og ekki
síður á almenna líðan manna. Verðbólgu-
kapphlaupið hafði neikvæð sálræn áhrif á
fjölmarga. Margir þeirra, sem búið höfðu
nokkur ár í útlöndum höfðu orð á því, að
það væri einfaldlega verra að búa á ís-
landi vegna þess hvað spennan væri mikil
í þjóðfélaginu. Hún er horfín að verulegu
leyti, þótt fólk þurfi enn að vinna mikið.
Er það launþegum í hag að efna til
ófriðar á vinnumarkaði, sem stofnar þess-
um mikla árangri í hættu? Vilja Dags-
brúnarmenn og Verkamannasambands-
Maíkvöld við Svarfaðardalsá
menn, sem augljóslega hafa haft forystu
um að herða tóninn á ASÍ-þingi, hverfa
aftur til þess ástands, sem hér ríkti á síð-
asta áratug? Lánskjaravísitalan er enn við
lýði. Kaupgjald er ekki tengt neinni vísi-
tölu. Vilja þessir menn frekar ísland síð-
asta áratugar en ísland þessa áratugar?
Hér skal fullyrt, að hvað sem öðru líður
er það ekki vilji almennra félagsmanna í
verkalýðs- og launþegafélögunum að stíga
skref aftur á bak til fyrri tíma. Verði frum-
varp ríkisstjórnarinnar um breytingar á
vinnulöggjöf að lögum, sem vonandi verð-
ur, hafa þessir almennu félagsmenn vænt-
anlega meira um það að segja en þeir
hafa haft hingað til.
Eignir þjóð-
arinnar -
hagnaður
fyrirtækj-
anna
MEÐ ÞESSU ER
ekki sagt, að laun-
þegar eigi ekki rétt
á kjarabótum.
Þvert á móti. Laun-
þegar eiga auðvitað
að fá réttmæta
hlutdeild í batnandi
hag. Og ekki fer á
milli mála, að hagur þjóðarinnar í heild
fer batnandi og hagur einstakra fyrir-
tækja hefur stórbatnað. Allar hagtölur
benda til hins sama, að þjóðarskútan sigli
hratt upp úr öldudal kreppu og samdráttar
fyrri hluta þessa áratugar. Aðalfundir fyr-
irtækja á verðbréfamarkaði undanfarnar
vikur og mánuði gefa sömuleiðis til kynna,
að fyrirtækin séu nú mörg hver rekin með
viðunandi hagnaði. Það er mikilvægt, að
launþegar finni ríkan vilja stjórnvalda og
forsvarsmanna fyrirtækja til þess að þeir
fái réttmæta hlutdeild í batnandi stöðu.
Afkoma ríkissjóðs batnar sömuleiðis.
Og spurning, hvort ekki er tímabært að
undirbúa skattalækkanir, sem komi til
framkvæmda á næstu misserum og árum.
Frá því að staðgreiðslukerfi skatta var
tekið upp hefur skattaprósentan hækkað
um nær 7 prósentustig og þar til viðbótar
kemur hátekjuskatturinn. Ríkisstjórn og
Alþingi hljóta að íhuga, hvort ekki sé tíma-
bært að taka ákvarðanir um einhveija
lækkun á þessari háu skattprósentu nú
þegar kreppan er óumdeilanlega að baki
og þorskaflinn mun aukast á nýjan leik.
Ríkisstjórn og Alþingi hafa augljósa
möguleika á nýjum tekjustofnum, sem
geta auðveldað þessum aðilum að lækka
skattbyrði hins almenna borgara. Nú þeg-
ar þorskaflinn eykst á ný er tími til kom-
inn, að útgerðin greiði í almannasjóð fyrir
þær aflaheimildir, sem hún hefur hingað
til fengið fyrir ekki neitt en hún hefur
haft efni á að greiða fyrir í viðskiptum
innan greinarinnar. Það væri fráleitt að
úthluta auknum aflaheimildum án þess að
taka greiðslu fyrir.
íslenzka ríkið hefur með samningum
við önnur ríki tryggt rétt íslendinga til
veiða á fiskimiðum utan fiskveiðilögsög-
unnar. Með þessum samningum hafa skap-
ast réttindi sem eru að sjálfsögðu eign
þjóðarinnar og fráleitt að úthluta þeim til
frambúðar án þess að taka greiðslu fyrir.
Það er sjálfsagt að kortleggja aðrar slíkar
sameiginlegar eignir þjóðarinnar, sem eðli-
legt er að taka gjald fyrir afnot af eins
og Finnur Ingólfsson, viðskiptaráðherra
Framsóknarflokksins hefur lagt til.
Þótt hagnaður fyrirtækja hafi aukizt
verulega er hann enn ekki orðinn sambæri-
legur við það, sem talið er nauðsynlegt
og eðlilegt hjá öðrum þjóðum. Það breytir
hins vegar ekki því, að á íslenzkan mæli-
kvarða er hann orðinn umtalsverður og
það skiptir máli, að forsvarsmenn fyrir-
tælq'anna sýni í verki vilja til þess að
starfsmenn þeirra njóti réttmætrar hlut-
deildar í batnandi hag fyrirtækjanna.
Það má ekki gleymast nú, þegar betur
horfír, að það voru ekki sízt launþegar,
sem tóku á sig þungar byrðar með kjara-
samningunum í febrúar 1990 og þeim
samningum, sem fylgdu í kjölfar þeirra
haustið 1991. Launþegar eiga rétt á því
að eftir því sé munað og það sé metið,
nú þegar þáttaskil eru að verða.
En það þarf að gerast með skynsamleg-
um og raunhæfum hætti, sem tryggir stöð-
ugleikann og að efnahagsbatinn haldi
áfram. Á því er engin vafí að það er vilji
alls almennings í landinu. Ef verkalýðsfor-
ingjarnir ætla að taka aðra stefnu, sem
samþykktir ASÍ-þings óneitanlega vekja
áhyggjur um eiga stjórnvöld ekki annan
kost en taka þann slag og snúa sér beint
til félagsmanna verkalýðs- og launþega-
félaganna.
Morgunblaðið/Snorri Snorrason
„Það þarf ekki
mikla spámenn til
að sjá, að ASÍ-
þingið hefur ann-
ars vegar hert
tóninn í launa-
stefnunni og hins
vegar hafnað nú-
tímalegum við-
horfum til þess,
hvernig bæta
megi kjör launa-
fólks með raun-
hæfum hætti.“