Morgunblaðið - 26.05.1996, Síða 36

36 SUNNUDAGUR 26. MAÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Ástkaer móðir okkar, tengdamóðir,
amma og Iangamma,
GUÐRÚN JÓNSDÓTTIR,
frá Kjalveg,
lést í Seljahlíð þann 24. maí.
Atli Snædal Sigurðsson, Stefanía Baldursdóttir,
Júlfus Snædal Sigurðsson, Laufey Valdimarsdóttir,
Jón Hallgrímur Sigurðsson, Maríanna Einarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Maðurinn minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÓLAFUR ÁRNASON
frá Oddgeirshólum,
andaðist í Sjúkrahúsi Suðurlands, Selfossi, aðfaranótt 19. maí.
Útförin fer fram frá Selfosskirkju miðvikudaginn 29. maí kl. 13.30.
Guðmunda Jóhannsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Maðurinn minn og faðir okkar,
MAREL KRISTINN MAGNÚSSON,
andaðist í Landspítalanum föstudaginn 24. maí.
Jarðarförin auglýst síðar.
Guðbjörg Pálsdóttir,
Erna Marelsdóttir, Alfreð Júlfusson,
Guðmar Marelsson, Pálfna Jónasdóttir.
t
Bróðir okkar og mágur,
EGGERT ÓLAFSSON
frá Miðvogi,
dvalarheimilinu Ási,
Hveragerði,
verður jarðsunginn frá Fossvogskapellu
miðvikudaginn 29. maí kl. 13.30.
Ragnhiidur Ólafsdóttir,
Jóna Ólafsdóttir, Páll Guðmundsson.
t
Faðir okkar, bróðir, afi, langafi og
tengdafaðir,
PÉTURPÉTURSSON
stórkaupmaður,
andaðist í Landspítalanum þann
17. maí síðastliðinn.
Útför hans fer fram frá Dómkirkjunni í
Reykjavík þriðjudaginn 28. maí og hefst
athöfnin kl. 15.00.
EinarÁ. Pétursson,
Pétur G. Pétursson,
Steindór Pétursson, Guðrún S. Grétarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn,
Helga Pétursdóttir, Theodor Rósantsson,
Guðrún S. Jónsdóttir, Guðmundur T. Friðriksson.
t
BJÖRGVIN MAGNÚSSON
frá Geirastöðum
f Hróarstungu,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 28. maí kl. 13.30.
Fyrir hönd aðstandenda,
Jóhanna Ingólfsdóttir,
Svali Hrannar Björgvinsson,
Zóphónías Hróar Björgvinsson,
Margrét Björgvinsdóttir.
BJÖRGVIN
MAGNÚSSON
+ Björgvin Magn-
ússon lést að
heimili sínu í Reykja-
vík þann 17. maí sl.
Hann var fæddur í
Eyjaseli í Jökulsár-
hlíð. Foreldrar hans:
Magnús Eiríksson í
Eyjaseli og síðar
bóndi á Geirastöðum
í Hróarstungu og
kona hans Margrét
Eyjólfsdóttir frá
Arnheiðarstöðum í
Fljótsdal. Björgvin
ólst upp á Geirastöð-
um. Systkini hans:
Guðrún (látin), Jón og Eyþór.
Hann fluttist ungur til Reykja-
víkur, varð pípulagningameist-
ari og síðar leigubílstjóri (einn
af stofnendum Bæjarleiða) þar
í borg. Fyrri kona: Kristín Pét-
ursdóttir. Dóttir þeirra Mar-
Srét. Fyrri maður Margrétar:
lafur Sigurðsson. Böm þeirra:
Guðrún og Brandur (búsett í
Toronto). Sonur Guðrúnar og
Greg Chapman sambýlismanns
hennar: Brynjar Björgvin.
Seinni maður Margrétar Björg-
Björgvin Magnússon ólst upp á
Geirastöðum í Hróarstungu, eins
og um getur í framangreindu
ágripi. Þangað leitaði hugur hans
jafnan, austur yfir Jökulsá og í
áttina að Dyrfjöllum, og hvergi
þótti honum betra að dveljast um
stund en við Geirastaðakletta í
túninu heima. í æsku vann hann
hefðbundin sveitastörf, var vel á
sig kominn til sálar og líkama og
þótti gaman að íþróttum. Hann
naut góðs uppeldis, enda Geira-
staðaheimilið annálað fyrir menn-
ingarbrag. Margrét móðir hans var
kona sístarfandi sem hlynnti að
fjölskyldu sinni og samtíðarfólki
af hógværð og góðgirni. í þeim
verkum öllum var Magnús bóndi
konu sinni mjög samhentur. Voru
þau hjón þó ekki steypt í sama
mót, hún hversdagslega hljóðlát
kona, en hann örari í lund, félags-
lyndur og fundaglaður. Var haft
á orði þar eystra að á málþingum
tæki Magnús á Geirastöðum öðr-
um fram um mælsku og orðkringi.
Eins og lög mæla fyrir um svip-
aði Björgvin til bæði móður og föð-
ur. Hversdagslega var hann maður
fárra orða. Hins vegar kunni hann
líka listina að njóta góðs félags-
skapar, var stemmningsmaður og
fór á kostum þegar tilefnin kröfð-
ust þess af honum og hversdags-
leiki rofinn með einum eða öðrum
hætti. Á slíkum stundum átti hann
um öndvegi eitt að velja. Kom þar
til þekking hans, kunnátta og
smekkvísi á það sem andann gleð-
ur. Minningar um þessa samfundi
geyma nú vinir og vandamenn í
sjóði sem seint mun þijóta.
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík • Sími 553 1099
Opið öll kvöld
lil kl. 22 - einnig um hclgar.
Skrcylingar fyrir öll tilefni.
vinsdóttur: Harald-
ur Bessason. Þeirra
dóttir: Sigrún
Stella. Seinni kona
Björgvins Magnús-
sonar: Jóhanna
Ingólfsdóttir.
Þeirra synir: Zóp-
hónías Hróar og
Svali Hrannar.
Sambýliskona Zóp-
hóníasar Hróars:
Judy-Gale Victor. Á
heimili Björgvins
ólust upp að
nokkru eða öllu
leyti tvö börn: 1)
sonur Kristínar Pétursdóttur,
Pétur Olafsson. Kona hans: Lísa
Bang. Þeirra börn: Stefán Örn
og Anna Kristín. Sonur Stefáns:
Pétur Arnar. 2) Dóttir Jóhönnu
Ingólfsdóttur: Þórunn Friðriks-
dóttir. Maður hennar: Árni Eð-
valdsson. Þeirra dætur: Jóhanna
og Anna Rán. Sonur Þórunnar
Friðriksdóttur er Hrafnkell
Tumi Kolbeinsson.
Björgvin verður jarðsunginn
frá Fossvogskirkju þriðjudag-
inn 28. maí kl. 13.30.
Þau Geirastaðahjón, Margrét og
Magnús, áttu góðar bækur sem
Björgvin kynntist í æsku. í heima-
húsum kviknaði því ævilangur
áhugi hans á íslenskum bókmennt-
um, ekki hvað síst ljóðum önd-
vegisskálda á borð við Jónas Hall-
grímsson og Pál Olafsson, sem líka
var Austfirðingur og hafði átt
heima í Tungunni. Stórbrotið um-
hverfi þar eystra hafði sterk áhrif
á Björgvin og þar að leita skýring-
ar á djúpstæðum áhuga hans á
íslenskri náttúru og myndlist.
Hugurinn stefndi snemma til
mennta. Úr skólagöngu varð þó
minna en ætlað var, því að um
tvítugt veiktist Björgvin af berkl-
um í mjöðm. Varð það honum
þungt áfall sem leiddi til langdvala
á Vífilsstöðum og sjúkrahúsum.
Afleiðingar sjúkdómsins urðu hon-
um varanlegur fjötur um fót sem
kreppti ómjúklega að á lokaáfanga
ævinnar.
Eftir sjúkradvöl fluttist Björgvin
til Reykjavíkur og átti þar heima
síðan. Hann lauk iðnskólaprófi og
varð pípulagningameistari. Heilsa
hans leyfði þó ekki að hann stund-
aði þá iðn til langframa. Gerðist
hann þá leigubílstjóri og hélt því
starfi áfram af miklum dugnaði
meðan kraftar entust. Enn er óget-
ið annarra starfa Björgvins sem
urðu umfangsmeiri en frá verði
skýrt í stuttu máli. Snemma gerð-
ist hann bókasafnari og tókst sinám
saman að byggja upp eitt af vand-
aðri bókasöfnum í einstaklings
eigu. Var kona hans frú Jóhanna
honum mjög samhent á þeim vett-
vangi. Bækur sínar og tímarit
bundu þau hjónin sjálf og gættu
ýtrustu vandvirkni við frágang
þeirra og uppröðun. Um Björgvin
mátti því segja að hann væri ekki
einungis vel að sér í íslenskum
bókmenntum bæði fornum og nýj-
um, heldur var hann með afbrigð-
um fróður um bækur og tímarit
og allt sem laut að útgáfustarfsemi
hér á landi frá upphafi vega. Eins
og fyrr greinir var myndlist honum
hugleikin og gegnum tíðina tókst
honum að koma sér upp frábærlega
vönduðu mályerkasafni og dró þá
ekki af sér. I stofum þeirra hjóna
í Eskihlíð 8A getur að líta málverk
eftir helstu meistara íslensku þjóð-
arinnar.
Síðustu ár ævinnar átti Björgvin
þess ekki kost að heimsækja bóka-
markaði og málverkasýningar.
Hann hélt sig þá heima við og
orti sér til hugarhægðar. Stundum
felldi hann staðháttarlýsingar í
löng kvæði eins og hann væri að
auka við málverkasafn sitt. íslensk
tunga var honum ljúf í taumi og
hagyrðingur var hann góður og
sendi oft vinum sínum skemmti-
legar vísur. Stundum fannst hon-
um lágskýjað hjá íslenskri þjóð og
kom þá fyrir að nokkurrar svart-
sýni gætti í vísnagerðinni. Fyrir
allmörgum árum kvað hann til að
mynda þessa stöku:
Ef ég himna höllu gisti
heljar díkis laus við glóðir,
yrði ég vísast einhver fyrsti
Islendingur þar um slóðir.
Síðar orti hann fjöldann allan
af bjartsýnisvísum.
Nokkuð snemma fór Björgvin
að kenna heyrnardeyfu og ágerðist
sá kvilli með aldrinum. Gat hann
þá ekki notið söngs og tónlistar
nema að takmörkuðu leyti. Engu
að síður var honum alltaf ljóst að
fagrir tónar og hagleg myndverk
sameinast í orðlistinni.
Sautjánda maí á þessu vori var
Björgvin snemma á fótum að
vanda. Hann átti von á sonum sín-
um heim frá New York næsta dag,
þeim Zóphóníasi Hróari arkitekt
og Svali Hrannari sálfræðingi. Síð-
ar í sumar ætluðu barnabörn og
barnabarnabarn hans í Toronto að
gera honum heimsókn. Vafalaust
hefur hann hlakkað til þessara
samfunda og verið byrjaður að
yrkja vorljóð. En þá kom kallið frá
himnahöllu fyrirvaralaust. Vænta
nú vinir Björgvins og vandamenn
að sú höll verði honum góð og að
þar séu íslendingar ekki jafnfálið-
aðir og hann eitt sinn ugði, heldur
bíði hans Austfirðingar og einhver
slæðingur af fólki úr öðrum lands-
fjórðungum. Umfram allt vonumst
við til þess að í höllinni verði „smá-
vinir fagrir" og að þar haldi „sum-
arsól“ Páls Ólafssonar áfram að
skína.
Haraldur Bessason.
Hann var orðinn þreyttur, fannst
nóg lifað. Lífsþorstinn horfinn,
þessi löngun til að njóta skáldskap-
ar, velortra ljóða, fagurs landslags,
nóttlausrar veraldar, allt hæfilega
kryddað með ljúfum miði.
Það eru um þijátíu og fimm ár
síðan ég kynntist honum, hann var
maðurinn sem móðir mín varð hrif-
inn af. Ég var ekkert alltof ánægð
í upphafi, mér hefur sennilega
fundist hann óþarfa viðbót við
kunningjahópinn, jafnvel ógnun.
Hann gerði enga tilraun til að
kaupa hylli mína eða koma sér í
mjúkinn hjá mér. En smám saman
lærðist mér að meta hann. Við
vorum hreint ekki alltaf sammála,
en þó að skoðanaágreiningurinn
yrði stundum töluverður var það
aldrei erft.
Hann var fáskiptinn en raungóð-
ur, maður þess tíma er vinnan var
réttlæting lífsins og fjölskyldan
hornsteinninn. Hann átti svolítið
bágt með að skilja að lífið þarfnast
ekki réttlætingar, því reyndust síð-
ustu árin honum þung í skauti.
Hann hvatti okkur systkinin til
náms, okkur til lífsfyllingar og til
þess að við gætum séð sómasam-
lega fyrir okkur án óhóflegs vinnu-
álags. Jafnframt var hann alls ekki
sáttur við að menntafólk hefði
margfaldar tekjur verkafólks fyrir
mun skemmri vinnudag. Stundum
benti hann mér á að erfiðisvinnu-
fólk ætti að fá betra kaup en ég
sem hefði þrifalega vinnu og hóf-
legan vinnudag. Eg benti honum á
á móti að hann hefði hvatt mig til
náms til þess að ég þyrfti ekki að
lúta kjörum erfiðisvinnufólksins.
Við urðum yfirleitt sammála um
að þetta væri bara millibilsástand,
framtíðin tæki á slíkum vandamál-
um, vinnan væri samfélaginu dýr-
mæt, enginn gæti án annars verið.
Samfélag jöfnuðar og réttlætis var
sú þjóðfélagsskipan er hann vildi
stefna að.
Nóttlaus veröldin, síkvik birtan,
tíminn gat ekki verið betur valinn.
Gátuna óráðnu sem flesta lifandi
skelfir og við ræddum stundum,
hvort eitthvað tæki við eða það sem
honum hugnaðist ekki síður hvort
eilífur svefninn biði, þá gátu hefur
hann nú leyst.
Þórunn Friðriksdóttir.