Morgunblaðið - 06.06.1996, Side 46

46 FIMMTUDAGUR 6. JÚNÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SKULIBJORGVIN
SIGFÚSSON
+ Skúli Björgvin
Sigfússon fædd-
ist að Leiti í Suður-
sveit 14. júní 1907.
Hann lést á Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
28. maí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Guðrún
Jóhannsdóttir frá
Græntanga í Suður-
sveit og Sigfús
Skúlason frá Sig-
rríðarstöðum í
Lj ósavatnsskar ði.
Börn þeirra voru:
Helga Guðríður,
húsmóðir á Neðrabæ í Suður-
sveit, Þóra, húsmóðir á Jaðri í
Suðursveit, Skúli Björgvin,
bóndi á Leiti í Suðursveit, sem
nú er kvaddur, og yngst var
Ester María, húsmóðir í
Reykjavík, sem lést fyrir rúm-
um mánuði.
Skúli ólst upp á Leiti og fór
fljótt að vinna þau verk sem til
féllu eins og þá tíðkaðist. í
veganesti frá sínu bernsku-
heimili fékk hann bestu dyggð-
ir; heiðarleika og vinnusemi.
Hann var því vel undirbúinn
fyrir ævistarfið, þótt skóla-
ganga yrði ekki löng, aðeins sú
skólaskylda sem þá tíðkaðist.
11. júlí 1931 urðu þáttaskil í
lífi Skúla er hann kvæntist eft-
irlifandi eiginkonu sinni Guð-
rúnu Jónsdóttur, sem var frá
Suðurhúsum í
Borgarhöfn. Það
var mikið gæfuspor
því Guðrún var
mörgum góðum
kostum búin og
hörkudugleg til
allrar vinnu.
Skúli og Guðrún
reistu sér bú að Leiti
í Suðursveit og
bjuggu þar allan
sinn búskap, að und-
anskildum tiu síð-
ustu árunum, er þau
brugðu búi og flutt-
ust til Reykjavíkur.
Þau eignuðust fjóra syni:
Helga, sem hefur alla tíð búið
með foreldrum sínum og verið
þeirra stoð og stytta; Sigfús,
hann kvæntist Helgu Haralds-
dóttur, þau skildu. Þeirra börn
eru Ellý og Skúli Gunnar. Sam-
býliskena Sigfúsar er Barbara
Ármanns; Gísli, hans kona er
Anna Fjalarsdóttir. Þeirra börn
eru: Fjalarr, Halldór og Anna
Beta. Fyrir hjónaband eignað-
ist Gísli son, Jón, með Ingunni
Jónsdóttur; Hilmar, tvíbura-
bróðir Gísla, hann var kvæntur
Sigurlaugu Sveinbjörnsdóttur.
Þeirra synir eru Sveinbjörn og
Helgi Rúnar. Barnabarnabörn-
in eru fimm.
Útför hans fer fram frá Ás-
kirkju i dag og hefst athöfnin
kl. 13.30.
Afi minn og nafni, Skúli Björgvin
Sigfússon, lést á Sjúkrahúsi Reykja-
víkur þann 28. maí sl. eftir stutta
^sjúkralegu. Afi var fæddur 14. júní
^TÍrið 1907 á Leiti í Suðursveit, en
Leiti er næsti bær við kirkjujörðina
að Kálfafellsstað. Þetta sama ár og
afi fæddist hafði séra Pétur Jónsson
á Kálfafellsstað byggt Leitið fyrir
mág sinn, Sigfús Skúlason frá Sig-
ríðarstöðum, föður afa míns. Þegar
langafi lést árið 1935, tók afí við
búinu ásamt ömmu minni Guðrúnu
Jónsdóttur frá Borgarhöfn. Afi og
amma bjuggu blómlegu býli á Leiti
allt til ársins 1986, þegar þau ásamt
Helga, syni sínum, fluttu til Reykja-
víkur.
Eftir að afi og amma fluttu til
Reykjavíkur hefur Leitið verið í eyði
og verður að játast að erfitt var að
sætta sig við að ekki væri hægt að
^fleimsækja afa og ömmu í sveitina
lengur. Hefi ég nokkrum sinnum
komið að Leiti eftir að þau fluttu
til Reykjavíkur og koma þá upp í
hugann ljúfsárar minningar, sem
óneitanlega eru oft tengdar afa.
Fyrstu minningamar eru frá því
áður en Skeiðarársandur var brúað-
ur, en þá þurfti að fara norður fyr-
ir land til að komast akandi í Suður-
sveitina. Var það fyrir vikið enn
meira ævintýri en ella og minnist
ég þess enn að sjá afa standandi í
dyrunum á Leiti þegar ekið var upp
að hlaðinu að loknu löngu ferða-
iagi. Eftir brúun Skeiðarársands var
ég nokkur sumur í sveit hjá afa og
ömmu og tengist það skemmtileg-
ustu æskuminningum mínum. Eg
sé afa enn ljóslifandi fyrir mér á
leið í fjósið að mjólka kýrnar, eða
í hlaðinu á Leiti að gá til veðurs;
ég sé ömmu fyrir mér að gefa
hænsnunum eða við olíueldavélina
að baka óumdeilanlegu bestu flat-
kökur og rúgbrauð í heimi.
Afí var mjög félagslyndur maður
og hafði ávallt gaman af að hitta
og tala við fólk. Hann var með bens-
ínsölu í hlaðinu á Leiti í fjöldamörg
ár og held ég að arðsemissjónarmið
hafi þar engu ráðið um, heldur sú
staðreynd að það gaf honum tæki-
færi til að hitta og ræða málin við
fólk úr öllum landshlutum eða
heimshornum.. Afi kippti sér ekki
upp við að vera oft vakinn um miðja
nótt til að selja ferðalöngum bensín.
Hann gat talað um heima og geima
við þetta fólk og var sérstaklega
skemmtilegt að sjá hann tjá sig við
útlendinga, en afi lét þá staðreynd,
að hann hafði aldrei komið út fyrir
landsteinana eða lært erlend tungu-
mál, ekki halda aftur af sér. Hann
gat á sinn sérstaka hátt gert sig
skiljanlegan við þessa gesti og held
ég að þeir hafi haft jafngaman af
honum og hann af þeim.
Dugnaður afa í heyskap og öðrum
bústörfum er mér minnisstæður.
Afi, Helgi sonur hans og ég vorum
oftast þrír í heyskapnum suður á
Steinasandi og voru það oft langar
vinnutamir án mikils svefns ef
„hann hékk þurr“. Afi vann þá
manna mest við að henda böggum
á vagn og inn í hlöðu í rykmettuðu
og röku hitalofti og sá auk þess um
að mjólka kýrnar og sinna öðrum
bústörfum allan tímann. Afi var þá
kominn á áttræðisaldur og þjáðist
af heymæði. Auk þess var hann
haltur sökum lærbrots sem hann
Minnismerki úr steini
Steinn er kjörið efní í allskonar minnismerki. Veitum
alla faglega ráðgjöf varðandi hverskonar minnismerki.
Áralöng reynsla.
IS S. HELGASON HF
1STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 • SlMI 557 6677
il
hlaut á yngri árum og ekki var sinnt
um að búa um. Þrátt fyrir þetta
vann afi af slíkum krafti að tvítugur
maður hefði ekki haft roð við hon-
um.
Afi var með eindæmum ern alveg
undir það síðasta, þrátt fyrir nokkuð
háan aldur. Hann hefði orðið níræð-
ur næsta sumar og hélt ég satt að
segja að hann ætti mörg góð ár
eftir og er því kannski erfiðara en
ella að sætta sig við brotthvarf hans.
Afi var skemmtilegur maður og
hafði mjög gaman af að segja sögur
á sinni sérstöku „Suðursveitarmál-
lýsku" sem þeir einir þekkja sem
talað hafa við Suðursveitunga. Sög-
ur afa tengdust oftast fegurstu sveit
landsins, Suðursveitinni, sem var
honum mjög kær. Tveimur dögum
fyrir dánardægur sitt sagði hann
mér sögur úr sveitinni frá því í
gamla daga, og sló ekki feilnótu,
frekar en fyrri daginn. Þrátt fyrir
að nokkuð væri farið að draga af
honum, var hann eldskír í koilinum
allt til endaloka.
Ég vona að nú, þegar þjáningar
afa eru á enda, sé hugur hans í
sveitinni, sem var honum svo kær.
Megi Guð styrkja ömmu mína, syni
þeirra og fjölskyldur í sorginni og
blessa minningu afa míns.
Skúli Gunnar Sigfússon.
Af eilífðar ljósi bjarma ber
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en augað sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(E.B.)
Á skilnaðarstundu koma upp í
hugann minningar um samveru-
stundir, sem ekki gleymast; hlý orð
og óskir á tímamótum, gamanyrði
á gleðistundum og huggunarorð á
erfíðleikastundum.
Gestrisni var þeim hjónum Guð-
rúnu og Skúla í blóð borin og nutu
þess allir, bæði skyldir og óskyldir,
að setjast að þeirra veisluborði.
Ekki get ég látið hjá líða að minn-
ast á hversu gott og kjarnyrt mál
Skúli talaði. Hann hafði einstakan
eiginleika að segja á skemmtilegan
hátt frá mönnum og málefnum og
hreif alla með sér í græskulausu
gamni. Hann varðveitti bamið í
sjálfum sér, var einlægur og öilum
leið vel í návist hans.
Suðursveitin var áður einangruð
vegna mikilla jökulfljóta, Horna-
fjarðarfljóts og Skeiðarár, sem ekki
eru lengur óyfirstíganlegur farar-
tálmi, jökulinn í norðri og hafnlausa
sjávarströnd í suðri. Mannlíf Suður-
sveitar og Oræfa hefur örugglega
mótast af þeim aðstæðum og þjapp-
að íbúum þessara einangruðu
byggða þéttar saman. Greiðvikni og
samheldni var áberandi í fari þessa
fólks og var hvorki spurt um vinnu-
tíma né laun, ef einhver þurfti á
aðstoð að halda vegna bygginga og
annarra framkvæmda.
Samvinnan var einstök þegar ráð-
ist var af stórhug í að rækta upp
hrjóstruga sanda á sjöunda áratugn-
um. Að þessum miklu framkvæmd-
um stóðu tíu bændur og heyja þar
saman síðan.
Oft minntist Skúli á tímana
tvenna, hversu allir búskaparhættir
hefðu breyst frá hans fyrstu búskap-
arárum. Okkur sem lifum í nútíma
þjóðfélagi væri hollt að hugleiða
hversu aldamótakynslóðin þurfti að
leggja mikið á sig í daglegu lífi.
Skúli lét sér mjög annt um vel-
ferð sinna nánustu. Eftir að Guðrún
missti heilsuna á sl. ári annaðist
Skúli hana af mikilli alúð. Ég bið
Guð að gefa henni styrk.
Háa skilur hnett
himingeimur,
blað skilur bakka og egg,
en anda, sem unnast,
fær aldregi
eilífð að skilið.
(J.H.)
Að leiðarlokum er mér efst í huga
þakklæti fyrir hlýhug og órofa
tryggð sem aldrei brást.
Megi bjartar minningar ylja ást-
vinum Skúla um ókomin ár.
Sigurlaug Sveinbjörnsdóttir.
RIKARÐUR R.
STEINBERGSSON
•4- Ríkarður Reyn-
* ir Steinbergs-
son fæddist í
Skriðu í Hörgárdal
í Eyjafjarðarsýslu
13. apríl 1930.
Hann lést á heimili
sínu í Reykjavík
25. maí síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Fossvogs-
kirkju 3. júní.
Ríkarður Stein-
bergsson, verkfræð-
ingur og fram-
kvæmdastjóri Hús-
næðisnefndar Reykjavíkur, er lát- -
inn, langt um aldur fram.
Eftir verkfræðipróf í Kaup-
mannahöfn 1955, starfaði hann
við verkfræðistörf, meðal annars
við virkjunarframkvæmdir við
Grímsá.
Mikið af ævistarfi Ríkarðs var
í þágu félagslegra íbúðabygginga
í Reykjavík.
Á árinu 1969 hófust stórfelldar
íbúðarbyggingar til að útrýma
bröggum og öðru heilsuspillandi
húsnæði í Reykjavíkurborg. Var
Ríkarður ráðinn framkvæmda-
stjóri við þá framkvæmdaáætlun,
sem þá var gerð. í beinu fram-
haldi af því starfí varð hann fram-
kvæmdastjóri Verkamannabú-
staða í Reykjavík.
Fullyrða má að með því skrefi,
sem stigið var með byggingaáætl-
uninni 1969, hafi átt sér stað einn
merkasti þáttur byggingamála í
þágu almenns launafólks í borg-
inni.
Nafn Ríkarðs Steinbergssonar
verður því með óijúfanlegum hætti
tengt þeim þætti í byggingasögu
Reykjavíkur, sem markaði tíma-
mót fyrir þúsundir borgarbúa.
Við Ríkarður áttum allnáið sam-
starf síðasta hálfan annan áratug-
inn, en á þeim tíma átti ég sæti
í stjórn Verkamannabústaða og
síðar Húsnæðisnefnd Reykjavíkur.
Á þessum tíma má segja, að
búið hafi verið að leysa úr því
neyðarástandi, sem ríkti hér á því
tímabili, sem þúsundir manna
bjuggu í heilsuspillandi húsnæði,
sem ekki var neinum bjóðandi.
Samt sem áður hefur fjöldi
manns síðar átt við vandamál í
húsnæðismálum að etja, og félags-
lega íbúðarkerfið leysir enn mikinn
vanda.
Við, sem störfuðum með Rík-
arði Steinbergssyni að húsnæðis-
málum vorum svo lánsöm að þar
ríkti góðvild á milli manna. Og
þótt við meðferð þeirra vandasömu
mála, bæði þeirra er vörðuðu fram-
kvæmdir og eins viðkvæm einka-
mál ýmissa aðila, hlyti á stundum
að hvessa, ríkti vinsemd og góð-
vild persónulega milli manna.
Fyrir utan alvöru starfsins var
Ríkarður góður félagi og gaman
að gleðjast með þeim hjónum í
hópi samstarfsfólks.
Við hjónin sendum Valdísi og
fjölskyldunni innilegar samúðar-
kveðjur.
Kristján Thorlacius.
Kveðja frá Lionsklúbbi
Reykjavíkur
Einn af félögum okkar, Ríkarð-
ur Steinbergsson, verkfræðingur
er fallinn frá eftir stutta, en harða
baráttu við alvarlegan sjúkdóm.
Ríkarður var formaður Lions-
klúbbs Reykjavíkur starfsárið
1995-1996 og gengdi formanns-
störfum að fuliu fram að síðast
liðnum áramótum, en varaformað-
ur tók að mestu við störfum hans
eftir áramótin. Ríkarður kom þó
á fund þann tíma þrátt fyrir sýni-
leg veikindi.
Ríkarður Steinbergsson var tek-
inn inn í Lionsklúbb Reykjavíkur
20. október 1977 sem fullgildur
félagi og tók hann
þátt í starfi kiúbbsins
eftir því sem annir og
aðstæður leyfðu.
Hann var kjörinn í
ýmis embætti í
klúbbnum og var m.a.
ritari klúbbsins starfs-
árið 1979-1980 og í
fjáröflunamefnd
1985-1986, auk
starfa í ýmsum nefnd-
um klúbbsins tíma-
bundið þegar mikið
var að gera.
Sumir lionsklúbbar
í landinu hafa átt erfítt
uppdráttar síðari árin vegna vax-
andi samkeppni í félagsstarfí og
meira framboðs aðþreyingarefnis.
Lionsklúbbur Reykjavíkur hefur
ekki farið varhluta af þessari þróun
og því er sárt að þurfa að sjá á
eftir góðum félaga sem ætíð reyndi
að liðsinna þegar með þurfti.
Við minnumst þessa ágæta fé-
laga okkar með virðingu og þökk.
Eiginkonu Ríkarðs, Valdísi
Garðarsdóttur, börnum, fóstur-
börnum og öðrum ættingjum send-
um við innilegustu samúðarkveðj-
ur.
' Fyrir hönd Lionsklúbbs Reykja-
víkur.
Páll Lúðvíksson.
Það er svo margs að minnast
þegar litið er yfir þau ár sem ég
var svo lánsöm að þekkja Ríkarð,
að erfitt er að velja. Ef hægt er
að segja að klettur sé hlýr, þá var
Ríkarður þessi hlýi klettur. Ákveð-
inn, rökfastur en hlýr og ekki
hægt annað en að virða og þykja
vænt um hann.
Þegar ég og sonur hans opinber-
uðum trúlofun ökkar, rétt áður en
við héldum af stað í ferð með hon-
um og Gógó norður til ömmu Sum-
arrósar og Diddu frænku, var
hann svo kátur og léttur á leiðinni
að ég spurði hann hvort hann
væri svona feginn. „Nei, Ásta
mín. Ég er svo heppinn!" Seinna,
í mat hjá honum og Gógó tók
hann utan um mig og sagði: „Þú
ert uppáhalds, alvöru tengdadóttir
mín!“ „Það var ekki erfitt, þar sem
þú átt bara eina,“ svaraði ég á
móti. „Þú ert það nú samt.“ Og
svo hló hann innilega og sagði að
nú væri tilefni til að fá lystauka
fyrir matinn. Eftir þetta koma ljúf-
ar minningar í hrönnum með hon-
um og fjölskyldunni, ömmu Sum-
arrós og Diddu þar til reiðarsiagið
kom. Gógó féll frá eftir stutta
sjúkdómslegu og í hönd fór erfiður
tími fyrir alla. En sem betur fer
var honum annað ætlað og hann
var svo lánsamur að kynnast Val-
dísi sem hann giftist síðan og átti
með henni mörg góð ár. Með henni
stækkaði barna- og barnabarna-
hópurinn og ekki varð betur séð
en hann nyti þess að hafa allan
fjöldann og hann bar hag allra
fyrir bijósti.
Alltaf var hægt að leita ráða
hjá tengdapabba og gaman að
skiptast á skoðunum við hann
enda víðsýnn, skynsamur og lífs-
glaður. Ef honum mislíkaði þá
sagði hann ekki mikið en hnussaði
í honum. Við hlógum oft að þessu
og sögðum að ef hnussið væri stórt
þá væri það hreinræktað og þar
með mátti segja að málið væri
útrætt, því hann var ekki fyrir
málalengingar og vandræðagang.
Ríkarður, þær eru svo margar
góðu minningarnar og ég þakka
þér allt sem þú hefur verið mér
og dætrum mínum sem sakna þín
sárt. En best er tilfinningunum
lýst í orðum yngri dóttur minnar:
„Ég er viss um að Guð gefur afa
stóra vængi af því að hann var
svo góður.“
Við sjáumst síðar.
Ásta Óskarsdóttir.