Morgunblaðið - 09.06.1996, Blaðsíða 4

4 B SUNNUDAGUR 9. JÚNÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
augum á upptökutækin á
borðinu og segist hafa ein-
hveiju sinni (kannski í fyrsta
og síðasta skipti?) tekið við-
tal við ónefndan mektar-
mann og talið sig sigla lygn-
an sjó í því sambandi. Annað
kom hins vegar í ljós.
„Ég taldi mig hafa undir-
búið mig á allan hugsanlega
máta. Eg ætla ekki að segja
hver viðmælandinn var en
þegar um hálftími var liðinn
af samtali okkar hringdi sím-
inn hjá honum og ég ákvað
að athuga hvort upptakan
væri ekki í lagi,“ segir
Bowie. „Ég hafði kveikt á
upptökutækinu en fyrir
hljóðnemann var sérrofi sem
ég hafði ekki gætt að setja
í samband, þannig að fyrir
eyru bar hálftímalöng þögn.
Ég kveikti á rofanum og
hélt áfram með viðtalið í um
þijátíu mínútur til viðbótar
og byggði viðtalið á þeim
kafla. Þetta var skelfilega
miður því að spjallið á undan
hafði verið hörkugott,“ segir
hann og þótt að atvikið vekji
bros er ekki laust við að um
mig fari uggur, að minnsta
kosti sé ég ástæðu til að
beygja mig yfir tólin á borð-
inu og athuga hvort segul-
bandið rúlli ekki með eðlileg-
um hætti.
Getur merö verió list?
Allt virðist í sóma og talið
berst að Outside, sem er
ávöxtur endurnýjaðs sam-
starfs Bowies og Brians
Enos en saman unnu þeir
þríleikinn öfluga Low, Hero-
es og Lodger á seinni hluta
áttunda áratugarins. Að
sumra mati náði listsköpun
Bowies hæstum hæðum í því
samstarfi. í þeirri skoðun
leynist sannleikskorn en hún
er samt fullmikil einföldun
að mér finnst, þar sem
marga tilkomumikla tinda
er að sjá þegar litið er um
öxl. Ef það sem liðið er af
ævistarfi Davids Bowies
væri líkt við land, væri Nep-
al eða Sviss nærtækustu
dæmin; mikil fjöll og fögur,
en illvíg sum og stundum á
brattann að sækja. Þó er
Dagbók söngelska spæjarans
„Platan hefur eiginlega sjálf tekið slíkum breytingum.
Breskt tímarit hafði beðið mig um að skrifa dagbók sem
lýsti lífi mínu um tveggja vikna skeið eða svo. Þetta átti
að vera grein af því tagi sem margir kannast við; einhver
nafntogaður einstaklingur hefur orðið. Mér fannst hugmynd-
in ekki ýkja spennandi og þróaði þess í stað persónuna
Nathan Adler og skrifaði uppskáldaða dagbók í hans nafni.
Hún íjallaði fremur um áferð samtímans eða þann vef sem
hann er ofinn úr en leiðinlegan hvunndag undirlagðan af
upptökum í hljóðveri og öðru þess háttar. Þessi skrif urðu
kveikja eða uppistaða plötunnar.
Mexíkóskur teiknari fékk söguþráðinn síðan lánaðan og
breytti honum í teiknimyndasögu og nýverið setti belgískur
höfundur teiknimyndasagna sig í samband við mig með eitt-
hvað svipað í huga.
Belginn hefur hreint frábærlega mikla hæfileika og er
að mínu mati einn sá frambærilegasti á því sviði. Hann vill
búa til heila röð teiknimyndasagna byggða á efninu og leika
sér að því fram og til baka. Ég á von á að sú hugmynd verði
að veruleika.
Hvað mín eigin skrif varðar, held ég að ég muni birta
hverja sögu áður en samhangandi plata kemur á markað,
þannig að um verði að ræða nokkurs konar sagnabálk eða
greinaflokk fyrir tímarit, kannski fjórar eða fimm sögur
alls. Bandaríski leikstjórinn Robert Wilson hefur síðan fall-
ist á að vinna með okkur Brian við að móta þennan efnivið
í mynd leikverks sem sett verði á svið árið 2000. Þegar
ég.verð þeirrar skoðunar að efnið í heild sinni gangi jafn
vel upp og sjálfstæð lög á þessari plötu og næstu, er tíma-
bært að búa því búning. Það er því spennandi vinna fram-
undan.“
Skóldsaga í buróarliónum
Bowie kveðst hæstánægður með að dagbókarfærslur
Nathans Adlers skuli færast á milli tjáningarmiðla á þennan
hátt, en „ég hef ekki gert nein framtíðaráform um að enda-
stöð þeirra verði skáldsaga."
Skáldskapurinn er þó ekki langt undan að sögn Bowies,
því hann hefst handa við ritun skáldsögu í janúar á næsta
ári, en þá hefur hann tíma aflögu, tvo mánuði án nokkurra
fyrirliggjandi verkefna eða annarrar vinnu.
„Ég ætla að freista þess að færa hugmynd sem hefur
verið að velkjast um í kolli mér í skáldsögubúning. Viðfangs-
efnið er í rauninni ekkert leyndarmál en í mjög grófum drátt-
um má lýsa söguþræðinum þannig að fjallað sé um ógöngur
manns sem lifir mjög efnislegu lífi en er í mikilli þörf fyrir
andlegan grundvöll. Eg held að í raun og veru sé þetta fram-
hald alls þess sem ég hef fengist við frá fyrstu tíð, að minnsta
kosti er grunnstefið nærfellt hið sama og verið hefur til
íjallgangan aldrei leiðinleg.
Outside er flókin smíði,
plata með söguþræði, slung-
in sérkennilegum og lifandi
persónum og yfír henni er
blær sem ber ríkulegri til-
raunagleði vitni. Hún er ekki ósvipuð dularfullu ferðalagi
til enn dularfyllri áfangastaðar, þar sem fararstjórinn er
Nathan Adler, einkaspæjari og jafnaldri höfundar síns. Hann
er á gamlársdag árið 1999 að hefja rannsókn á morðinu á
Baby Grace Blue, fjórtán ára snótar sem hefur verið hlutuð
í sundur á vægast sagt skelfilegan hátt; svo yfirþyrmandi
ljótan að dauði hennar er næstum því heillandi.
„Enginn vafi lék á að þetta var morð, en var það list?“
spyr spæjarinn í dagbókarbroti sem birtist með plötunni og
það er eðlilegt að velta því fyrir sér hvort dráp geti verið
listgrein þegar búið er að breyta fórnarlambinu í skúlptúr
með hjálp eggvopna og holnála. Stundum hljómar Outside
eins og skáldsaga sem hefur verið gædd eigin röddu og því
er eðlilegt að forvitnast um hvort einhvern tímann hafi
hvarflað að Bowie að móta þennan efnivið í bókarlíki eða
kvikmyndahandrit í stað skífunnar.
þessa; sú tilfinning að vera
slitinn úr tengslum við
ákveðnar rætur, standa utan
við, samtímis því að vera í
leit að einhvetjum tengslum
við alheiminn.“
Ymsir gamlir félagar Bowies standa vaktina með honum
á Outside, en auk Eno má nefna Mike Garson sem leikur á
píanó og skreytti Aladdin Sane eftirminnilega 1973, þar á
meðal hið ljúfsára lag, Lady Grinning Soul. Þeir endurnýj-
uðu kynni sín fyrir Black Tie/White Noise, en þá höfðu
þeir ekki bundið bagga sína sömu hnútum síðan 1974, sem
er drykkiangur tími að mati Bowies. Ástæðurnar voru hins
vegar af andlegum toga, hversu kátleg sem það kann að
virðast.
„Mike aðhylltist vísindakirkjuna á þessum árum og það
meira en góðu hófi gegndi, sem olli ósætti okkar því ég
hafði djúpstæða andstyggð á henni og því sem hún tákn-
aði. Að lokum varð hann sömu skoðunar og í dag er vísinda-
kirkjan honum mikill þyrnir í augum. Við náðum aftur sam-
an í kjölfarið og það hefur verið mikil og góð reynsla að
starfa með honum að nýju,“ segir Bowie.
„Til að valda einstaklega árangursríkum
óþægindum í lífinu þarf virkilega að gera
tilraunir með hugsanir og gjörðir“
Morgunblaðið/Anna Theódóra Pálmadóttir