Morgunblaðið - 12.06.1996, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINIMINGAR
MIÐVIKUDAGUR 12. JÚNÍ 1996 41
MARÍA
G UÐMANNSDÓTTIR
+ María Guð-
mannsdóttir
(Lillý) fæddist í
Hafnarfirði 19.
febrúar 1924. Hún
andaðist á Sjúkra-
húsi Suðurnesja 4.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru þau Guðmann
Grímsson frá Sand-
gerði, f. 1.9. 1902,
d. 7.2.1987, og Guð-
rún Eggertsdóttir
frá Hafnarfirði, f.
26.8. 1895, d. 18.11.
1949. María ólst upp
í foreldrahúsum í Sandgerði.
Bræður hennar eru Arthúr, f.
13.9. 1932, kvæntur Ásdísi
Ólafsdóttur, búsett í Sandgerði,
og Reynir, f. 4.7.1937, kvæntur
Ólöfu Magnúsdóttur, búsett í
Keflavík.
Hinn 25. október 1945 giftist
María Lúðvík Kjartanssyni, tré-
smið, f. 20.4.1924, d. 15.9.1994.
Foreldrar Lúðvíks voru þau
Kjartan Ólason, f. 3.4. 1890, d.
24.1. 1979, og Sigríður Jóns-
dóttir, f. 8.10. 1894, d. 21.9.
1972. Þau María og Lúðvík
eignuðust sex börn sem öll eru
búsett í Reykjanesbæ; Guð-
mann Rúnar, f. 20.12. 1943,
kvæntur Fríðu Felixdóttur og
eiga þau fjögur börn; Sigurð
Kjartan, f. 18.8. 1948, kvæntur
Önnu Huldu Ósk-
arsdóttur og eiga
þau fjögur börn;
Guðrúnu Sigur-
veigu, f. 1.6. 1951,
gift Jóhannesi Jens-
syni og eiga þau
tvær dætur, Hjör-
dísi, f. 18.6. 1953,
gift Sigþóri Óskars-
syni og eiga þau
Ragn-
heiði, f. 7.5. 1959,
gift Halli Þór-
mundssyni og eiga
þau fjóra syni; og
Særúnu, f. 17.10.
1961 og á hún tvo syni með
Sturlu Orlygssyni en þau slitu
samvistum. Barnabarnabörnin
eru orðin þijú.
Þau María og Lúðvík byggðu
sér heimili á Skólavegi 18,
Keflavík, og bjuggu þar lengst
af. María helgaði sig heimilinu
þar til hún hóf störf í mötu-
neyti varnarliðsins árið 1967.
Þar starfaði hún allt þar til hún
veiktist alvarlega í ársbyrjun
1992 og dvaldi á Sjúkrahúsi
Suðurnesja upp frá því. Árið
áður, eða 1991, höfðu þau flust
að Kirlquvegi 1 í Keflavík
(Hornbjarg), og hugðust eiga
þar rólegt ævikvöld.
Utför Maríu verður gerð frá
Keflavíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku mamma. Á þessum degi,
sem í hönd fer, langar mig að minn-
ast þín sem varst mér svo óendan-
lega kær, þín, sem í mínum huga
verður alltaf hetjan mín, sem vakt-
ir yfir mér þegar ég var barn og
veittir mér ómetanlegan stuðning
allt til þess dags þegar þú veiktist.
Það var lærdómsríkt að upplifa það
hvernig þú varst allt í senn góð
eiginkona, kærleiksrík móðir, úti-
vinnandi húsmóðir, vinur í raun,
óhaggandi persóna sem stóð af sér
hvaða stórhríð sem yfir dundi og
ekki voru þær fáar. Hvunndags-
hetja, það varst þú. Það verður erf-
itt að venja sig af því að fara á
sjúkrahúsið í heimsókn til þín en
þó er það hugsunin um að þér líði
betur núna sem verður ofan á. Þetta
voru löng fjögur og hálft ár sem
þú varst mikið veik og þau liðu eins
og það væri búið að leggja hvers-
dagsleikann á hillu til geymslu og
sumir þættir í mannlífinu urðu
smámunir og ómerkir, við hliðina á
því sem þú þuiftir að þola.
En núna er allt breytt og þá
gleymir maður sér í minningunum
um þig. Elsku mamma, það er von
mín og trú að þú sért í góðum hönd-
um og hafir fengið hvíldina góðu
sem þú áttir svo sannarlega skilið.
Þín verður alltaf minnst í öllu dag-
legu amstri þar til við hittumst á ný.
Þér þakka ég móðir, fyrir trú og tryggð;
á traustum grunni var þín hugsun byggð.
Þú stríddir vel, unz stríðið endað var,
og starf þitt vott um mannkærleika bar.
Hvíl þig, móðir, hvíl þig, þú varst þreytt;
þinni hvíld ei raskar framar neitt.
A þína gröf um mörg ókomin ár,
ótal munu falla þakkartár.
(J.M.B.)
Þín dóttir,
Særún.
í dag verður til moldar borin
ástkær tengdamóðir mín, María
Guðmannsdóttir. Kynni mín af
Lillý, eins og hún var almennt köll-
uð, hófust þegar ég tók að venja
komur mínar til Guðrúnar, elstu
dóttur hennar. Lillý var myndarleg
kona sem bar sig vel og það var
þessi reisn yfir henni sem gerði
hana áberandi jafnvel í stórum hópi.
Það var hlýja í viðmóti hennar og
glettnin var aldrei langt undan enda
gefst gjarnan gott tilefni til góðlát-
legra og skondinna athugasemda
þegar ungt fólk fer að draga sig
saman.
Hagur fjölskyldunnar var Lillýju
mikils virði og hún lagði sig fram
um að rækta og treysta fjölskyldu-
böndin. Hún hafði mikið samband
við sína nánustu, bæði með heim-
sóknum og símtölum. Hún var í
raun móðir allrar fjölskyldunnar og
hafði meðfæddan hæfileika til að
sinna því vandasama hlutverki
þannig að aldrei bar skugga á.
Samviskusemi og vandvirkni
voru áberandi þættir í fari Lillýar.
Það var sama hvað hún tók sér
fýrir hendur, hvaðeina skyldi gert
óaðfinnanlega. Heimilið bar hús-
móðurinni glöggt vitni að þessu
leyti og góður starfsmaður var hún
og trú sínum vinnuveitanda. Þá var
hún alla tíð mjög opin fyrir nýjung-
um og tækni hvers konar og fylgd-
ist vel með því sem var að gerast
í þjóðlífinu. Hún var nútímakona.
Þau hjónin, Lillý og Lúlli, bjuggu
nær allan sinn búskap í húsi sem
þau reistu sér að Skólavegi 18 í
Keflavík. Þegar þau voru orðin ein
eftir á heimilinu og starfslokin nálg-
uðust tóku þau þá ákvörðun að
skipta um húsnæði. Árið 1991
keyptu þau hjónin fallega íbúð í
nýju og glæsilegu húsi, Hornbjargi,
sem ætlað er eldri borgurum. Lillý
naut þessara tímamóta sérstaklega
og eftirvæntingin var mikil. Hún
var við góða heilsu og sá framund-
an áhyggjulaust og rólegt ævikvöld
í þægilegri íbúð. Þá var hún félags-
lynd og sá fyrir sér skemmtilegt
nábýli við fjölmargt hresst fólk á
svipuðu reki.
Gæfan getur verið fallvölt og það
fer ekki allt eins og ætlað er. I jan-
úar 1992, aðeins þremur mánuðum
eftir að þau fluttu í nýju íbúðina
sína, fékk Lillý heilablóðfall. Hún
skaddaðist alvarlega, lamaðist að
hluta, missti málið og gat ekki tjáð
sig. Því verður ekki með orðum lýst
hversu átakanlegt það var að sjá
þessa annars hraustu, glaðlyndu,
félagslyndu og góðu konu verða
ósjálfbjarga og einangraða á þenn-
an hátt. Upp frá þessu varð Sjúkra-
hús Suðurnesja hennar heimili og
þar dvaldi hún í rúmlega ijögur ár.
Það voru löng og erfið ár þrátt fyr-
ir góða aðhlynningu.
Það þarf sterka persónu til að
bugast ekki við slíkt áfall. Þú lést
aldrei bugast, elsku Lillý mín, hélst
reisn þinn og sérkennum þrátt fyrir
þessa miklu fötlun og gafst öðrum
styrk og ró þar til yfir lauk.
Nú er komið að leiðarlokum, Lillý
mín, og þú hefur verið leyst frá
þrautum þínum hér á jörð. Ég vil
þakka þér samfylgdina í gleði og
sorgum. Það var gæfa að fá að
kynnast þér og ég mun ætíð búa
að því sem þú gafst mér. Hvíl í friði.
Þinn tengdasonur,
Jóhannes Jensson.
Mig langar að þakka tengdamóð-
ur minni með nokkrum fátæklegum
orðum þessi 28 ár sem við vorum
samferða. Það tók mig langan tíma
að kynnast Lillý, en því betur sem
ég kynntist henni jókst virðing mín
fyrir þessari sterku konu. Mér
fannst hún aldrei bugast þó á móti
blési á stundum. Ég vil líka þakka
henni styrk og stuðning sem hún
veitti mér í veikindum dóttur
minnar. Nú er hennar langa stríði
lokið og ég veit að hún er komin á
betri stað þar sem henni líður betur
og hún getur fýlgst með okkur öll-
um og hjálpað áfram.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Elsku Guðrún, Hjödda, Heiða og
Særún. Þið eigið aðdáun mína alla
fyrir þrautseigju ykkar og dugnað
þessi ár sem mamma ykkar var
veik. Guð veri með ykkur öllum og
styrki í sorg ykkar.
Anna.
Elsku amma mín er látin. Tilfinn-
ingar eru blendnar, gleði vegna þess
að hún er nú laus úr þeim fjötrum
sem líkami hennar hafði verið henni
í mörg ár, sorg vegna þess að yndis-
legrar ömmu er sárt saknað. Ámma
mín var sterk kona sem stóð af sér
allar raunir. Hún átti hjarta sem
var fullt af ást rétt eins og pokarn-
ir sem hún gaf mér þegar ég var
lítil voru alltaf fullir af kúlum. Hún
nærði marga með kærleika sínum.
Kúlur minna mig á allar þær nætur
sem ég gisti hjá ömmu og afa, þær
voru ófáar. Alltaf gat ég verið viss
um að ég og amma myndum ganga
út í búð og kaupa fullan poka af
kúlum. Á kvöldin sátum við síðan
oft og spiluðum. Mér fannst ég vera
ósigrandi en löngu seinna komst ég
að því að amma mín hafði alltaf
gætt að því að láta mig vinna því
ég var svo tapsár. Mesta fjörið var
þó þegar komið var að háttatíma.
Ég svaf á milli afa og ömmu. Afi
sofnaði fyrst en þá var kvöldið okk-
ar tveggja rétt að byija. Við fórum
með bænirnar og alltaf var það
ætlunin að fara að sofa þar á eftir.
Ég held að það hafi okkur aldrei
tekist því það var þá sem amma
mín breyttist í vinkonu mína. Þarna
lágum við síðan, tvær smástelpur,
segjandi brandara og flissandi fram
eftir allri nóttu. Þetta voru gleði-
stundir, allar stundir með ömmu
voru gleðistundir.
Elsku amma, ég græt vegna þess
sem einu sinni var gleði mín. Þú
varst allt í senn góður vinur og
yndisleg amma. Þakka þér fyrir all-
ar okkar samverustundir. Þær lifa
i minningunni, þú lifir í minning-
unni. Ég elska þig.
Þín,
María.
Elsku amma, við elskum þig og
munum alltaf gera. Við vitum að
þér líður vel núna þegar þú ert
komin til hans afa.
Lítill drengur lófa strýkur
létt um vota móðurkinn,
- augun spyija eins og myrkvuð
ótta og grun í fyrsta sinn:
Hvar er amma, hvar er amma
hún sem gaf mér brosið sitt
yndislega og alltaf skildi
ófullkomna hjalið mitt?
Lítill sveinn á leyndardómum
lífs og dauða kann ei skil;
hann vill bara eins og áður
ömmu sinnar komast til.
Hann vill fá að hjúfra sig að
hennar bijósti sætt og rótt.
Amma er dáin, amma finnur
augasteininn sinn í nótt.
(Jóhannes úr Kötlum)
Þín,
Telma og Óskar.
Þegar við minnumst Maríu Guð-
mannsdóttur, finnst mér tilhlýðilegt
að minnast þeirra beggja hjóna,
hennar og manns hennar sem bæði
eru látin.
Þegar ég minnist hjónanna Lúð-
víks Kjartanssonar og Maríu Guð-
mannsdóttur þá streyma fram
minningarbrotin hvert af öðru sem
mér eru kær eftir að hafa þekkt
þau í tugi ára.
Lúðvík kvaddi okkur fyrir tæpum
tveimur árum. Þá var ég erlendis,
átti þess ekki kost að minnast vinar
míns þá en læt verða af því nú er
komið er að kveðjustund konu hans
Maríu sem skildi við þetta líf fjórða
þessa mánaðar eftir langt og
strangt dauðastríð.
Mér finnst það eigi ákaflega vel
við að minnast þeirra beggja sam-
an, svo samrýnd voru þau hjón.
Ég minnist okkar fomu kynna
og ennþá man ég ljóma drauma þinna
er bernskan móti báðum okkur hló.
Lúðvík kynntist ég fyrst á æsku-
árum okkar hér í Keflavík er við
vorum að byija að takast á við það
lífshlaup er beið okkar og okkur
var ætlað að ganga. Lúðvík var
ákaflega rólegur og yfirvegaður
ungur maður sem gott var að vera
í návist við. Á þessum tíma var
ekki fyrir að fara fjölbreyttu at-
vinnulífi hér. Aðallega var það
bundið útgerðinni sem allt byggðist
á enda var þá blómaskeið útgerðar
hér og aðalvinna ungra manna var
sá starfi sem þar myndaðist. Við
þau störf vann Lúðvík þangað til
hann ákvað að velja sér ævistarfið
sem varð bifreiðaakstur og öku-
kennsla. Við þetta vann hann þar
til að hann varð fyrir því að missa
heilsuna á besta aldri. Eftir að hann
náði nokkurri heilsu aftur réðst
hann til trésmíðavinnu á Keflavík-
urflugvelli. Eins og kom fram strax
á æskuárum Lúðvíks með skapgjörð
hans þá var hann afskaplega góður
í allri umgengni, hægur og ljúfur
maður sem kom sér allstaðar vel á
vinnustöðum og annarsstaðar þar
sem hann þurfti að umgangast fólk.
Hann naut þeirrar gæfu að eign-
ast fallega og góða konu sem reynd-
ist honum stoð og stytta í lífinu og
bar mikla umhyggju fyrir honum,
ekki hvað síst eftir að hann missti
heilsuna. Þess vegna varð það hon-
um mikið áfall þegar hún fékk það
veikindaáfall að hún varð alveg
rúmföst og varð að dvelja á sjúkra-
húsum þar til dauðinn leysti hana
frá þeim sjúkdómshlekkjum sem
hún var bundin við. Eflaust hafa
þau spor sem vinur minn varð að
ganga að sjúkrabeði konu sinnar
oft á dag verið honum þung, ekki
hvað síst þegar maður hefur það í
huga að hann sjálfur var sjúkur.
Ég laut þar yfir rósina svo enginn annar sá,
að öllum sóttu lífsins þungu gátur.
Svo kyrrt var þarna inni að klukkan hætti
að slá
en klökkvans þöp er innibyrgður grátur.
(Davíð Stefánsson)
Já, erfitt var að koma að sjúkra-
beði Maríu og sjá þessa konu, sem
hafði verið með svo hressilegt yfir-
bragð og fegurð meðal meðbræðra
og systra að hún vakti eftirtekt
okkar hinna fyrir klæðaburð sinn
og fágaða framkomu, liggja nú lam-
aða og geta ekki tjáð sig en geta
móttekið þau orð sem til hennar
voru töluð. Það segir sig sjálft að
enginn getur lesið þær hugsanir
sem bærast með sjúklingnum sjálf-
um og aðstandendum hans undir
þeim kringumstæðum.
María var ákaflega myndarleg
húsmóðir, því bar heimili hennar
vitni. Umhyggja fyrir öllu og öllum
var ríkur þáttur í lífi hennar. María
stundaði útivinnu eftir að bömin
komust til fullorðins ára. Hana
stundaði hún á Keflavíkurflugvelli.
Lúðvík og María byggðu sér fallegt
hús við Skólaveg 18 hér í bæ en
eftir að árin færðust yfir þau fluttu
þau i nýtt og fallegt sameignarhús
að Kirkjuvegi 1 en því miður fékk
María ekki að njóta þeirrar íbúðar
nema í stuttan tíma því hún veikt-
ist eftir þriggja mánaða veru sína
þar.
Og nú sefur allt svo vel og vært
sem var í dagsins stríði sært
og jafnvel blóm með bruna sár
þau brosa í svefni gegnum tár.
(Davíð Stefánsson)
Við sambýlisfólk þeirra á Kirkju-
vegi 1 söknum góðra vina og nú
þegar þau eru bæði frá okkur farin
biðjum við almættið að vera þeim
innan handar á þeim vegum sem
þeirra eru nú.
Magnús Þór.
GARÐS
APÓTEK
Sogavegi 108
REYKJAVÍKUR
APÓTEK
Austurstræti 16
eru opin til kl. 22
"á"
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Garðs Apótek
Elsku faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
ÞORVALDUR ÞORKELSSON
frá Lundi,
Þverárhlfð,
sfðast til heimilis
á Presthúsabraut 22,
Akranesi,
sem andaðist í Sjúkrahúsi Akraness
þann 3. júní, verður jarðsunginn frá
Akraneskirkju fimmtudaginn 13. júní kl. 14.00.
Blóm og kransar afþakkaðir, en þeim, sem vildu minnast hans,
er vinsamlegast bent á að láta Sjúkrahús Akraness njóta þess.
Arndís Þorvaldsdóttir, Sæbjörn Eggertsson,
Valborg Þorvaldsdóttir, Hörður Óskarsson,
Þorvaldur Ragnarsson, Ragnar Guðmundsson,
barnabörn og barnabarnabörn.