Morgunblaðið - 14.06.1996, Blaðsíða 42

—
42 FÖSTUDAGUR 14. JÚNÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
RAGNHEIÐUR
MA GNÚSDÓTTIR
+ Ragnheiður var
fædd í Skógs-
nesi í Gaulveijabæj-
arhreppi í Arnes-
sýslu 24. ág^úst
1924. Hún lést á
heimili sínu í Kópa-
vogi 5. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar voru Magn-
ús Þórarinsson
Öfjörð, f. 21. júlí
1888, d. 25. apríl
1958 á Selfossi,
kennari, bóndi,
hreppstjóri og odd-
viti í Skógsnesi, og
kona hans Þórdís Ragnheiður
Þorkelsdóttir, f. 10. mars 1892,
d. 15. apríl 1950 í Reykjavík,
húsfreyja. Börn þeirra, auk
Ragnheiðar, voru: 1) Þórarinn,
f. 25. janúar 1921, d. 28. apríl
1937, 2) Guðný, f. 23. mars
1922, 3) Margrét, f. 5. júní 1923,
4) stúlka, f. 24. ág-
úst 1924, d. 29.
sama mánaðar, 5)
Skúli, f. 9. maí 1928,
6) Áshildur, f. 29.
sept. 1930.
Hinn 13. janúar
1945 giftist Ragn-
heiður Gissuri El-
íassyni, f. 12. sept-
ember 1916,
hljóðfærasmíða-
meistara. Þau
skildu. Börn þeirra
eru: 1) Elías Ragn-
ar, f. 27. september
1945, 2) Þórdís, f.
3. ágúst 1947, 3) Hákon Örn,
f. 28. ágúst 1949, 4) Hjördís, f.
17. desember 1950, 5) Ásdís, f.
5. apríl 1958, 6) Magnús Þórar-
inn, f. 5. apríl 1958.
Utför Ragnheiðar fer fram
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Ég lifi hjá mömmu og mamma hjá mér
[ minningu heilagri hvar sem ég er.
Ég veit að hún gætir mín vökul og hlý,
vonimar rætast, við sjáumst á ný.
(Geir G. Gunnlaugsson)
Hjördís.
Drottinn er minn hirðir, mig mun
ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig
hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Þessar hendingar úr 23. sálmi
Davíðs komu aftur og aftur upp í
hugann daginn sem fyrrverandi
tengdamóðir mín Ragnheiður
Magnúsdóttir lést eftir erfíða sjúk-
dómslegu. Og hún veitti huggun
fullvissan um að nú nyti hún hvíld-
ar þeirrar sem sálmurinn gefur fyr-
irheit um, en hvíldarinnar var orðin
þörf.
Ég er þess nokkuð viss, að Ragna
hefði kosið að um hana yrði ekki
skrifað að henni látinni, svo hljóð-
lega sem hún vildi lifa lífi sínu, en
ég veit hins vegar að hún virðir
mér það til vorkunnar að vilja minn-
, ast hennar nokkrum orðum, svo
lengi varði samfylgd okkar.
Kynni okkar Rögr.u hófust fyrir
tæpum þtjátíu árum er ég fór að
; 4 venja komur mínar á heimili hennar
—* í fylgd elsta sonar hennar. Það sem
við fyrstu kynni vakti athygli mína
var hve hún var falleg kona. Hún
var dökk yfirlitum og það var yfir
henni sérstök reisn. Mér fannst þá,
og reyndar alltaf síðan, að hún líkt-
ist fremur suðrænni hefðarkonu en
íslenskri húsmóður, þó að því hlut-
verki skilaði hún með miklum sóma.
Við aukin kynni okkar Rögnu kom
síðan í ljós að hún var mörgum
góðum kostum búin. Þannig var
hún ákaflega listræn og listfeng og
hafði þann hæfileika að geta búið
til fallega hluti úr nánast öllu. Hún
hafði ríka sköpunarþörf og það
fylgdi henni alla ævi að vera sífellt
að búa til eitthvað fallegt, sem hún
síðan gaf öðrum, en hún var ákaf-
lega gjafmild.
Heimilishald Rögnu einkenndist
alla tíð af mikilli risnu og þannig
var það á heimili þeirra fyrrum
tengdaforeldra minna. Heimilið var
mannmargt en auk heimilisfólks
voru þar alltaf einhveijir gestkom-
andi, ættingjar, vinir, kunningjar
eða nágrannar. Og mér fannst, að
sífellt væri verið að bera fram góð-
an mat eða kaffi og meðlæti. Fyrir
þessu öllu stóð Ragna á einhvern
svo áreynslulausan hátt, að maður
veitti því varla athygli að oft sat
til borðs tugur manna eða meira.
Og eins og vill verða í stórum hópi
voru umræðuefnin mörg og marg-
vísleg og skoðanaskipti oft fjörug.
Mér fundust heimsóknir á heimilið
því skemmtilegar og var því oft
mætt í mat eða kaffi, án þess að
gera boð á undan mér, og var ég
ekki ein um það. En viðmót húsráð-
enda gaf ekki annað til kynna en
að þetta væri allt fullkomlega sjálf-
sagt og þetta viðmót þeirra, að
maður væri alltaf velkominn,
breyttist ekki þótt aðstæður þeirra
breyttust.
Ragna var hlédræg í allri fram-
komu. Hún var fámál, allt að því
þögul stundum, en lagði þó sitt til
málanna og var fjarri því að vera
skaplaus. Það var ekki fyrr en eftir
margra ára kynni að mér varð ljóst,
að hlédrægni hennar átti rætur að
rekja til eðlislægrar kurteisi. Hún
sá ekki ástæðu til þess að hafa sig
mikið í frammi og taldi það ekki
vera í sínum verkahring að segja
fólki til, hvorki um orð þess né at-
hafnir. Og það var þessi kurteisi
hennar sem svo mjög mótaði sam-
skipti okkar öll árin sem við áttum
samleið. Þannig var hún afar af-
skiptalítil, í bestu merkingu þess
orðs, um það sem ég hafðist að,
en var alltaf tilbúin að veita aðstoð
væri eftir henni leitað. Fyrir þetta
ber að þakka. Þessi framkoma
hennar í minn garð leiddi síðan til
þess, að samskipti okkar voru alla
tíð góð og aldrei hallaði orði á milli
okkar.
Eftir að ég og sonur hennar slit-
um samvistir minnkuðu samskipti
okkar eins og gengur en við hitt-
umst þó á hátíðarstundum í fjöl-
skyldu hennar og á jólum. Og alltaf
mætti mér góðvild og einlægur
áhugi hennar á því hvernig mér
farnaðist í lífinu. Það var síðan í
heimsókn til hennar síðastliðinn
aðfangadag, að hún sagði mér frá
því, að hún hefði greinst með
krabbamein, sem langt væri gengið
og hún myndi því ekki þiggja með-
ferð. Viðbrögð mín við þessum tíð-
indum voru sorg og eftirsjá. Sorg
yfir því sem orðið var og yrði ekki
breytt og eftirsjá vegna þess sem
látið hafði verið ósagt og ógert á
liðnum árum. Er ég ræddi þetta við
hana sagði hún það sem ekki mun
gleymast, þ.e. að við skyldum ekki
horfa til fortíðar heldur færa þetta
allt til betri vegar á þeim tíma sem
eftir væri. Um þetta bundumst við
fastmælum og þetta tókst okkur.
Við lögðum okkur fram og ekki
síst hún, sem miðlaði ótæpilega af
sjálfri sér. Þannig tókst henni, þrátt
fyrir erfið veikindi sín, að gera sam-
verustundir okkar síðustu mánuði
ákaflega gefandi og það í raun svo,
að þær urðu andrými fyrir mig í
erli daglegs lífs.
Við veikindi sín öll tókst Ragna
á af slíku hugrekki að ekki gleym-
ist og horfði með æðruleysi til þess
sem beið hennar. Hún var svo lán-
söm að njóta góðrar umönnunar
barna sinna í veikindum sínum, en
öll sýndu þau henni mikla um-
hyggju og ástúð. Á engan er hallað
þótt ég nefni sérstaklega dætur
hennar Þórdísi og Ásdísi, en umönn-
un þeirra átti stærstan þátt í því
að henni varð að þeirri ósk sinni
að fá að dvelja á heimili sínu til
síðasta dags. Og þar kvaddi hún
með sömu reisninni og hún hafði
lifað.
Ég þakka Rögnu langa og góða
samfylgd og góða vináttu. Fjöl-
skyldunni sendi ég samúðarkveðjur
og þakka hlýju í minn garð.
Áslaug Þórarinsdóttir.
Elsku amma okkar á Þingó er
dáin. Erfitt er að sætta sig við að
sjá hana ömmu okkar ekki aftur í
bráð.
Við vorum alltaf svo stolt af okk-
ar fallegu unglegu ömmu með sitt
svarta hár, dökka hörund og pæju-
lega útlit.
Hún var engin venjuleg amma
sem gaf okkur kaffi og kleinur og
spurði hvernig gengi í skólanum,
heldur tók hún á móti okkur sem
einn af vinum okkar og spurði hvað
væri að frétta af strákamálum.
Hún var ávallt glaðleg og bros-
andi og ekki var laust við stríðni
af og til. Það skipti ekki máli hvar
í heiminum maður var staddur, allt-
af fann maður fyrir nálægð hennar
og voru bréfin hennar ávallt svo
yndisleg og full af visku.
Amma okkar bjó ævinlega yfir
góðum ráðum sem hafa nýst okkur
vel gegnum tíðina.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tið.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Hinsta kveðja,
Bryndís Ragna, Iris
Huld, Laufey Yr, Gissur
Orn og Konný Arna.
Þá er komið að kveðjustundinni
Ragna mín.
Kynni okkar hófust árið 1987,
þegar við byijuðum að vinna saman
á Sambýlinu, og var okkur vel til
vina allar götur síðan og ekki bara
okkur tveimur heldur öllum þeim
stúlkum sem þar unnu. Þú áttir svo
auðvelt með að samlagast öðrum,
aldursmunur skipti þig engu, kyn-
slóðabil var hugtak sem ekki var til
í þinni orðabók. Þótt þú hafir verið
afar nett og fínleg, var kraftur þinn
hreint ótrúlegur og var það aug-
ljóst, að þú hafðir einhverntíma
þurft að taka ærlega til hendinni.
Það var alveg sama með hvað mað-
ur leitaði til þín, mataruppskriftir,
tilsögn í hannyrðum, þá kom maður
aldrei að tómum kofunum. Þú varst
óspör á að stappa í mann stálinu,
öllum var liðsinnt, ekkert að þakka,
aðeins þitt bjarta bros.
Seinna komst ég að því, að þitt
ríkidæmi og stolt voru börnin þín
sex og barnabörnin, enda gerði ég
mér grein fyrir því, að það hlaut
að hafa verið erfiðara en orð fá
iýst, að vera einstæð móðir á þeim
árum með öll þessi börn. En þú
sást alltaf góðu og spaugilegu hlið-
arnar á lífinu og leystir þetta allt
saman á farsælan hátt. Ég er þér
þakklát fyrir árin sem við unnum
saman, því oft var glatt á hjalla
hjá okkur og það þurfti ekki mikið
til að gleðja þig. Við áttum ekki
f
■
I
I

j i
! |
t
Móðursystir okkar,
RAGNHEIÐUR ÞORSTEINSDÓTTIR
frá Aðalbóli
í Hrafnkelsdal,
andaðist á elliheimilinu Grund 12. júní sl.
Jarðarförin verður gerð frá Fossvogskapellu fimmtudaginn 20. júní
kl. 10.30.
Magnús Magnússon,
Þorsteinn Kristinsson.
t
HREFNA KOLBEINSDÓTTIR,
áður Hverfisgötu 53,
Reykjavik,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli miðvikudaginn 12. júní.
Útförin verður gerð frá Fossvogskirkju fimmtudaginn 20. júní
kl. 15.00.
Kristín Leifsdóttir,
Ásgeir Leifsson, Helga Ólafsdóttir,
Einar Indriðason,
Hrefna indriðadóttir, Jose Antonio DeBustos,
Leifur Hrafn Ásgeirsson,
Ylfa Sigríður Ásgeirsdóttir.
t
Hjartans þakkir til ykkar allra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug
við andlát og útför móður okkar, tengdamóður og ömmu,
AÐALHEIÐAR KARLSDÓTTUR
frá Garði,
Ólafsfirði.
Sólveig Anna Þórleifsdóttir, Einar Þórarinsson,
Karl G. Þórleifsson, Anna Freyja Eðvarðsdóttir,
Sigrún Þórleifsdóttir, Gestur H. Sæmundsson
og ömmubörnin.
síðri stundir á þínu hlýlega suðræna
heimili, maður var alltaf hjartan-
lega velkomin og þú lagðir þig í
framkróka við að dekra við mann.
Hjá þér fékk ég heimsins bestu
pönnukökur. Stundum gafst tóm til
að ræða hin ýmsu hugðarefni, s.s.
þjóðmál, barnauppeldi og bók-
menntir, því þú varst afar bók-
hneigð. Þú gafst mér mikið með
nærveru þinni, og það er mér í
fersku minni að þegar ég veiktist
taldir þú í mig kjark og bentir mér
á það góða í lífinu, eins og að meta
fegurðina í kringum mig. Þú sást
eitthvað fallegt í öllu, enda varstu
mjög listræn. Mér er það ógleyman-
legt, þegar þú réttir að mér poka
með þurrkuðum skógargróðri og
sagðir mér að gera eitthvað úr
þessu. Pokaskjattinn lá óhreyfður í
langan tíma, en svo kom að því að
jólin nálguðust, og þú spurðir mig
kankvís hvernig gengi, vitandi að
kjarkinn og frumkvæðið vantaði.
Þetta dugði þó til að ég fór að
spreyta mig á þessu, og viti menn,
mér tókst að hnoða saman þessum
líka fína aðventukransi sem er ein
höfuðprýði heimilisins um jólahátíð-
ina. Margir hafa haft á orði, hvern-
ig mér hafi dottið þetta í hug. En
ég segi þeim, þakkið Rögnu, hún
lét mig búa þetta til. Svo þín verð-
ur alltaf minnst á svolítið sérstæðan
hátt og með þakklæti á mínu heim-
ili. _
Ég sendi börnum og barnabörn-
um þínum mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Það deyr enginn sem
maður elskar, heldur lifir hann
áfram í hjörtum okkar.
Hafðu þökk fyrir allt og Guð
geymi þig.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf sem gleym-
ist eigi.
Og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast þér.
(Ingibjörg Sig.)
Ágústa.
Kær vinkona mín, Ragnheiður
Magnúsdóttir, er látin. Ég minnist
þess þegar ég kom til vinnu á Sam-
býlið, þá 18 ára gömul. Hún tók
mér strax opnum örmum og við
urðum um leið hinar bestu vinkon-
ur. Það var ýmislegt brallað og allt-
af stutt í hláturinn enda var við-
kvæðið oft ef eitthvað sniðugt hafði
verið gert: „Þetta eru örugglega
Ragna og Helga.“ Hún var ekki
síðri ef eitthvað amaði að. Þá byggði
hún mann iipp eins og henni einni
var lagið. Ég held að án þess að á
nokkurn sé hallað þá sé hún sú
manneskja sem að mér þykir vænst
um af þeim sem hafa unnið þar.
Þrátt fyrir aldursmun, sem ég
aldrei fann, gat maður rætt við
hana um allt, s.s. strákamál,
áhyggjur, nýjustu ballferðina, upp-
skriftir og allt milli himins og jarð-
ar.
Þegar ég svo kynntist sambýlis-
manni minum þá spurði hún strax:
„Er hann góður við þig?“. Rögnu
var alltaf umhugað um að maður
hefði það gott og að allir væru
góðir við mann.
Þegar ég fór að búa þá gaf hún
mér þennan fína sófa sem enn er
í fullri notkun í stofunni. En þó að
sófinn skipi veglegan sess í hjarta
mínu þá eru það samverustundirn-
ar, heilræðin og brosið sem mér
þykir vænst um.
Nú ylja ég mér við minninganna
eld í sófanum þínum/mínum og
reyni að brosa, því að það hefðir
þú viljað.
Ragna mín, kynni mín af þér
hafa gert mig ríka og jafnvel að
betri manneskju.
Vemdi þig englar, elskan mín
þá augun fögru lykjast þín,
líði þeir kringum hvílu hljótt
á hvitum vængjum um miðja nótt.
Nei, nei, það varla óhætt er
englum að trúa fyrir þér,
engill ert þú og englum þá
of vel kann þig að lítast á.
(Steingr. Thorst.)
Helga María Fressmann.