Morgunblaðið - 16.06.1996, Page 17

MORGUNBLAÐIÐ
SUNNUDAGUR 16. JÚNÍ 1996 D 17
I
I
I
)
I
I
)
I
I
>
I
)
>
)
i
í
i
Í
>
>
>
;
SUMARFRÍ Á ÍSLANDI
ÞAÐ ÞÝÐIR ekkert að ætlast til
að fólk trúi því að það sé gaman
að vappa um árbakka eða við
stöðuvatn allan daginn, bauka við
að prófa alls konar agn, sveifla
stönginni og bíða. Og bíða. En
ef fólk fæst til að reyna þetta og
er svo heppið að fá físk, þá trúir
það, því biðin hefur borgað sig.
Það skiptir engu máli
hvort aðrir kalla það
veiðimannseðli, villi-
mennsku eða drápsfýsn,
það er bara svo ansi gam-
an að draga silung, að
ég nefni nú ekki konung-
inn sjálfan, laxinn.
Eg hef raunar verið
óskaplegur ættleri til
fjölda ára, þvi í minni
fjölskyldu eru börnin
varla farin að standa út
úr hnefa þegar þau krefj-
ast þess að fá að veiða
„lass“ (ábending til for-
eldra: það er fínt að Ieyfa þeim
að draga bleikju fyrstu árin, það
er lax í þeirra augum og svo
miklu ódýrara en að fara með
þau í Laxá eða Miðfjarðará).
Stundum hef ég að vísu slegist í
för með fjölskyldunni, þegar hún
hefur lagt í hina skrautlegustu
leiðangra til þess eins að veiða.
Mitt hlutskipti hefur verið að
fylgjast með, svona dálítið í
fjarska. Ahuginn hefur dofnað
eftir klukkutíma hvísl á árbakk-
anum, því það má ekki fæla fisk-
inn, nú eða ég hef hreinlega ver-
ið rekin i burtu, því það má ekki
vera í skærlitum regngöllum. Það
fælir vist líka. Og þessi kenning
er áreiðanlega rétt, því þá sjaldan
ég greip í stöng fékk ég aldrei
fisk. Grænklædd fjölskyldan í
vöðlum upp undir hendur mokaði
hins vegar upp fiskinum svo hefði
nægt litlu þorpi til matar í heilan
vetur.
Niðurlægingin, sem fylgdi því
Sjálfshjálp
fiskifælunnar
að koma heim með öngulinn í
rassinum þegar fjölskyldan fagn-
aði enn einu aflametinu, varð til
þess að ég lét alla veiðimennsku
lönd og leið í nokkur ár, enda
var margsannað mál að mig
skorti hinn raunverulega veiðiá-
huga. Svo greip mig mikil úti-
legudella og á sumrin sleppti ég
varla úr helgi í tjaldinu. Þá
slysaðist ég stundum til að tjalda
við snoturt vatn, þar sem silung-
urinn bylti sér í vatnsborðinu.
Ef vinir voru með í för stukku
þeir gjarnan til, rifu fram veiði-
stangir og byijuðu að veiða.
Þetta endaði með því að ég fór
að þreifa mig áfram smátt og
smátt.
Ég þurfti að læra allt baukið,
því takmarkaður veiðiáhugi
minn áður hafði það í för með
sér, að ég greip í mesta lagi til-
búna stöng af einhverjum í fjöl-
skyldunni og stóð með hana í
höndunum þangað til mér var
orðið kalt eða ættingjarnir
kröfðust þess að fá að reyna við
alla laxana, sem augljóslega
syntu um alla á. Ég lærði að
hnýta réttu hnútana (það þýðir
sko ekkert að setja bara ein-
hvern rembihnút og ætlast til
að öngullinn tolli á) og ég ber
mig ótrúlega fagmannlega að
við maðkana. Svo eru það
flotholtin, sem ég á núna
í öllum stærðum og í jóla-
gjöf fékk ég forláta tösku
undir alla smáhlutina.
Meðal lítt veiðifýsinna
þjóða eru slíkar töskur
að vísu kallaðar verk-
færakassar, en þær gera
sitt gagn fyrir því.
Raunaleg reynsla fyrri
ára hafði stælt mig og
því lét ég ekkert á mig
fá þótt forskólabörn
veiddu feita silunga á
maísbaunir allt í kringum
mig, en fiskurinn væri tregur
til að bíta á mitt agn. Þar kom
þó að ég slípaðist í silungaveið-
inni, var farin að segja ýktar
veiðisögur, eins og veiðimanna
er siður og taldi fulla ástæðu til
að halda áfram að þróa tæknina.
Núna var það flugan.
Flugustöngin, sem ég eignað-
ist, er engin smásmíði, tólf feta
tvíhenda og þarf meirapróf á
hana. Eftir kastnámskeið í vetur
tel ég mig að minnsta kosti vita
hvernig ég á að starta þessu
tæki og mér tekst jafnvel að
sveifla flugunni langt út á vatn.
Ég bið bara og vona að það bíti
enginn á og allra síst sterkur
lax. Ég hlýt að hafa misst af síð-
ustu kennslustundinni, því ég
hef ekki hugmynd um hvernig
á að bera sig rétt og fagmann-
lega að við að landa á fluguna.
En þetta er allt að koma. í
síðustu viku eignaðist ég veiði-
vesti. ■
Eftir að hafq komið heim með önqulinn
í rassinum oftar en tölu á festir hefur
RagnhHdur Sverrisdóttir loks
séð Ijósið. Nú sveiflar hún veiðistöng
sem aldrei fyrr oq það kemur fyrir að
hún fær einn og einn fisk.
Vitara V6
Nýr eöaljeppi þar sem afl
og öryggi hafa forgang.
Vitara V6 er einstaklega aflmikill, meö h{jóöláta V6 oél,
24 oentla, sem afkastar 136 hestöflum.
Hann er byggöur á sjálfstæöa grind og er meö hátt og lágt drif.
Nákvæmt oökoastýrið og lipur gírskiptingin gerir Vitara V6
auöoeldan í akstri á oegum sem utan oega.
Öryggisloftpúöar fyrir ökumann og framsætisfarþega,
höfuöpúöar á fram og aftursætum og styrktarbitar í huröum
gera Vitara V6 aö einum öruggasta jeppa sem býöst.
Einstaklega hýóölátt farþegarýmiö er búiö öllum þægindum
sem eiga heima í eöaljeppa eins og Vitara V6.
Ævintýri A VatnajÖkli
Ævintýraferðir á snjóbflum og
* vélsleðum á stærsta jökul í Evrópu.
Svefnpokagisting og veitingar í
Jöklaseli með óviðjafnalegu útsýni.
JÖKLAFERÐIR HF.
A vit ævintýranna
P.O.Box 66.780 Homafjörður, » 478 1000, Fax: 478 1901, Jöklasel « 478 1001