Morgunblaðið - 16.06.1996, Síða 20

20 D SUNNUDAGUR 16. JÚNÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
SUMARFRÍ Á ÍSLANDI
HÚN VAR ekkert sérstaklega glæsileg, gamla frystihúsrótan sem Björgvin kom með
heim og reif í sundur til að gera úr henni húsbíl.
RÚTAN var með sætum fyrir 22. . .
BJÖRGVIN Björgvinsson, húsa-
smíðameistari í Hafnarfirði, var
einna fyrstur húsbílaeigenda hér
á landi til að innrétta heila rútu.
Þegar hann smíðaði innréttingar
í 22 manna Benz-rútu fyrir 11
árum hafði hann engar fyrirmynd
að smíðinni og sérvörur fyrir hús-
bíla fengust ekki. Smíðina var
hann samt svo ánægður með, og
fjölskyldan ekki síður, að þeim
dettur ekki í hug að selja 26 ára
gamla húsbílinn sinn, sem af sér-
stökum ástæðum gengur undir
gæluheitinu „Bollan“. Meira um
það síðar.
„Ég hélt að hann væri eitthvað
bilaður þegar hann kom með þetta
heim,“ segir Ingibjörg Svala Ól-
afsdóttir þegar hún rifjar upp
daginn góða fyrir ellefu árum
þegar eiginmaðurinn Björgvin
kom stoltur heim með fimmtán
ára gamla frystihúsrútu. Bíllinn
var vægast sagt lúinn og af mynd-
um af honum að dæma er engin
furða að Ingibjörg Svala ætti erf-
itt með að ímynda sér þau hjónin
og börnin ferðast og sofa þar um
borð.
Meistari í nýrri iðngrein?
Björgvin er hins vegar bjart-
sýnn húsasmíðameistari, sem
hefur fengist við að byggja sum-
arbústaði, og ákvað að hann
færi létt með að vera líka húsbíla-
smíðameistari. „Við hjónin höfð-
um áhuga á ferðalögum, en við
vorum þá með þrjá krakka og
það var erfitt að fara með þann
hóp í tjaldútilegur. Þess vegna
fannst okkur húsbíll góður kost-
ur, en ég viðurkenni alveg að
frystihúsrútan var að niðurlotum
komin þegar ég keypti hana,
Hvernig gamalli
rútu er breytt í bollu
Morgunblaðið/Þorkell
SÍÐDEGISKAFFI við borðið í húsbílnum. Borðið og bekkirnir breytast í fyrirtaks rúm á nóttunni.
A myndinni eru þau Björgvin, dæturnar Heiðrún og Elísa Björg, vinkonan Lína Birgitta
Sigurðardóttir, Björgvin Guðmundur og Ingibjörg Svala.
enda fékk ég hana ódýrt,“ segir
Björgvin og brosir að minning-
unni. „Við vorum með rúmgóðan
bílskúr og þangað fór bláa frysti-
húsrútan. Ári síðar var ég búin
að gera hana upp.“
Þetta ár gekk ekki alveg
þrautalaust. Björgvin vann allar
endurbætur á bílnum sjálfur og
var úti í skúr flest kvöld og helg-
ar. „Ég reikna með að vinnu-
stundirnar, sem fóru í bílinn,
hafi ekki verið undir 1500, en
það er alltaf erfitt að meta svona
vinnu til fjár, svo ég hef aldrei
reiknað út hvað bíllinn kostaði.
Ég reif allt innan úr rútunni og
þeyttist um allar trissur til að fá
efni í innréttingarnar, keypti
mikið í BYKO og fékk bólstrara
til að vinna bekki og sæti. Það
eina sem ég notaði af gömlu inn-
réttingunum var bílstjórasætið
og tvö sæti við hliðina á því.
Þessi sæti voru að sjálfsögðu
gerð upp. Þegar upp var staðið
var komin innrétting, salerni, ís-
skápur, miðstöð, rennandi vatn
og öll önnur þægindi. Við höfum
ferðast átta saman og það fór
vel um alla, enda er nánast hægt
að breyta rútunni í eina stóra
flatsæng."
Þegar gamla frystihúsrútan
kom út úr bílskúrnum aftur var
hún ekki lengur dökkblá, heldur
hvít með rauðum röndum. „Ég
sprautaði hana inni í skúrnum
og það var nú ekki auðvelt," seg-
ir Björgvin. „Þrátt fyrir að hann
teldist rúmgóður var hann nú
ekki stærri en svo að ég varð að
taka dekkin undan til að geta
unnið á þaki rútunnar og ég varð
að smeygja mér meðfram bíl-
skúrsveggjunum með sprautu-
Bílarnir með
gluggatjöldunum
FERÐALANGAR, sem hafa
verið að furða sig á því af
hverju sumir sendibíistjórar
eru með fín, rósótt glugga-
Ijöld fyrir gluggum bílanna
sinna og ljósakrónur ding-
landi neðan úr loftinu, geta
hætt að velta þessu fyrir sér.
Sendibílstjórar nota bílana
sína eftir sem áður glugga-
tjalda- og ljósalausa, en þessi
fíni sendibíll er áreiðanlega
einn af mörg hundruð húsbíl-
um landsmanna. Þeir eru
nefnilega mjög margir, sem
kjósa að eiga sumarbústað á
hjólum, innrétta sendibíl eða
jafnvel lieila rútu og hafa þar
allt til alls, rúm, borð, vask,
eldavél, salerni og svo auðvit-
að gluggatjöldin og Ijósin.
Arið 1983 voru húsbílarnir
ekki margir og þeir sem
stunduðu ferðamennsku af
þessu tagi voru flestir mál-
kunnugir. Nokkrir þeirra
tóku sig saman þann 28. ágúst
árið 1983, hittust í í Þjórsár-
dalnum og stofnuðu Félag
húsbílaeigenda. Björn Þor-
björnsson, lögreglumaður í
Borgarnesi, er formaður fé-
lagsins, sem nú nær til eig-
enda 500 húsbíla. Að auki
hafa eigendur 140 bíla sam-
einast í félagi á Akureyri.
Þróunin í fjölda félags-
manna var hæg í fyrstu,
en upp úr 1990 fjölgaði
mjög með hverju ár-
inuv
„Eg var einn af
átta stofnfélögum
Félags húsbíla-
eigenda og hafði
átt innréttaðan
sendibíl frá
1980,“ segir
Björn þegar
hann er beðinn
um að rifja upp
tilurð félagsins.
„Af stofnfélögun-
um voru flestir á
slíkum amerískum
„van“ bíl. Við ákváð-
um að ekki væri van-
þörf á að stofna hags-
munafélag og nú höfum við
náð hagstæðari kjörum hjá
tryggingafélögum en áður
tíðkuðust og vinnum að því
að fá hluta bifreiðagjalda
felldan niður. Flestir þessara
bíla eru nefnilega aðeins not-
aðir þrjá mánuði á ári, en
standa í geymslu yfir vetrar-
mánuðina. Þetta eru okkar
sumarbústaðir.“
Aðstaöan batnar
hægt og bítandi
Björn segir ekki
vanþörf á hags-
munafélagi. „Að-
staða fyrir húsbíla
hefur verið mjög
léleg og lengi vel
var okkur alveg
úthýst af tjald-
stæðum. Það er
að breytast hægt
og bítandi og sums
staðar er komin
aðstaða til að tengja
bílana við rafmagn og
losa salernin. Útlend-
ingar, sem koma hingað
á húsbílum, eru miklu
háðari rafmagninu en við,
sem höfum vanist lélegri að-
stöðu og erum flestir með
aukarafgeymi, svo við getum
verið sjálfum okkur nógir
með rafmagn. En á stærstu