Morgunblaðið - 20.06.1996, Blaðsíða 36

36 FIMMTUDAGUR 20. JÚNÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Kristín Frið-
riksdóttir fædd-
ist í Neðri-Hvestu í
Arnarfirði 12. ágúst
1936. Hún lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 13. júní síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Frið-
rik Jónson frá
Hvestu, lengst af
bóndi en einnig
starfsmaður Aburð-
"■ arverksmiðju rík-
isins og Sigríður
Þórðardóttir kenn-
ari. Friðrik fæddist
27. mars 1906 og lést 21. maí
1992, en Sigríður fæddist 11.
júní 1901 og lést 30. október
1975. Systkini Kristínar eru
Þórður, sem fæddist 22. desem-
ber 1937 og er kvæntur" Sól-
borgu Pétursdóttur, og tvíbu-
rasysturnar Guðrún og Ses-
selja, sem fæddust 18. mars
1939. Guðrún er í sambúð með
Auðni Jónssyni og Sesselja er
gift Siguijóni Antonssyni. Eft-
irlifandi eiginmaður Kristínar
er Valdimar Hergeirsson, yfir-
kennari Verslunarskóla Is-
lands. Hann fæddist í Reykjavík
9. ágúst 1930. Faðir hans var
Hergeir Elíasson, sem fæddist
7. janúar 1901 og lést 23. jan-
úar 1959 og móðir hans var
Við kveðjum nú kæra vinkonu
okkar Kristínu Friðriksdóttur, sem
látin er langt um aldur fram aðeins
59 ára gömul eftir langvinna bar-
áttu við illvígan sjúkdóm. Við höf-
um öll þekkst frá því á 6. áratugn-
um og sum lengur, og fyrir okkur
sem komum af landsbyggðinni ung
að árum til Reykjavíkur, þótt þá
væri borgin ekki meira en stórt
bæjarfélag, var félagsskapurinn
dýnnætur. Strax þá mynduðust
sterk bönd tryggðar og vináttu, sem
haldist hafa í rúma fjóra áratugi. Á
þessum árum efndum við oft til
afmælisveislna án tilefnis, en á
seinni tímum höfum við haldið
myndarlega upp á stóru afmælin,
sem hefðu átt að vera miklu fleiri
með Kristínu.
Einnig minnumst við skemmti-
legra og reynsluríkra ára í Kaup-
mannahöfn, á Norden og í Rumeni-
ensgade, þar sem vinir og kunningj-
ar voru velkomnir, og var þar oft
glatt á hjalla. Eftir heimkomuna
stofnuðum við okkar heimili, en
komum saman reglulega og voru
þær samkomur kallaðar sauma-
klúbbar þótt lítið væri um hannyrð-
ir. Kristín og Valdimar hófu sinn
búskap á Kaplaskjólsvegi 5, en
fluttu síðar á Grenimel 10, þar sem
þau hafa búið ásamt börnum sínum
þremur til þessa. Þeirra fallega
heimili ber vott um hlýleika og
myndarskap húsmóðurinnar, en
gestrisni og glaðværð voru henni
ríkulega í blóð borin.
■'** Við vottum Valdimar, börnum,
tengdabörnum og barnabörnum
okkar dýpstu samúð, og þökkum
Kristínu fyrir langa og góða sam-
fylgd. Hvíli hún í friði.
Pétur og Birgitte, Jóna
og Njáll, Auðbjörg og
Guðmundur, Eygló og
Árni, Ásdís og Jón.
Á bjartasta tíma ársins færðist
sorgarský yfir fjölskylduna á Greni-
mel 10. Hetjuieg barátta Stínu vin-
úonu okkar við erfiðan sjúkdóm var
á enda og hafin ferðin hennar mikla
til betri heims.
Minningamar streyma fram á
slíkri stundu. Fyrstu kynni okkar
Vestfirðinganna í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur, Stína úr Amarfirði en
ég frá Dýrafirði. Að lokinni skóla-
göngunni réðum við okkur tvítugar
^að aldri til að reka mötuneyti fyrir
Ragnheiður Þórð-
ardóttir, sem fædd-
ist 10. nóvember
1901 og lést 21. maí
1969. Dóttir Kristin-
ar og fósturdóttir
Valdimars er
Brynja Tomer, en
saman eignuðust
Kristín og Valdimar
tvö börn, Ragnar
Þór og Oldu Björk.
Brynja fæddist 1.
janúar 1963. Hún er
blaðamaður á Morg-
unblaðinu og er í
sambúð með Ragn-
ari Sigurðssyni, nuddara. Dóttir
Brynju og fósturdóttir Ragnars
er Anna Kristín, f. 1986, en sam-
an eiga þau dótturina Sóleyju
Rögnu, f. 1996. Ragnar Þór
fæddist 11. febrúar 1969. Hann
er tölvunarfræðingur og kvænt-
ur Brynju Baldursdóttur hús-
móður. Böm þeirra eru Silja
Rós, f. 1993 og Valdimar, f.
1995. Alda Björk fæddist 2.
febrúar 1973 og er nemi í bók-
menntafræði í Háskóla Islands.
Kristín vann á skrifstofu
Áburðarverksmiðju ríkisins um
árabil, en síðastliðin 18 ár vann
hún hjá Sjómannasambandi ís-
lands. Kristín verður jarðsungin
frá Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin Id. 15.00.
hafnargerðamenn í Þorlákshöfn.
Skorti hvorki kapp né áræði til að
takast verkefnið á hendur, en síðan
eru liðin rúm 40 ár. Þarna hófust
nánari kynni okkar Stínu og vinátta
sem staðið hefur alla tíð. Seinna
leigðum við saman íbúð í Reykja-
vík. Með fjölskyldur okkar víðs
fjarri treystust vináttuböndin á ann-
an hátt en gerist í dag. Vinátta
okkar og samvinna hélst áfram
þegar við stofnuðum báðar heimili
og hafa fjölskyldur okkar verið
tengdar vináttuböndum frá fyrstu
tíð. Skipar jólahátíðin sérstakan
sess í hugum okkar og barnanna
þegar litið er til baka til samveru-
stundanna.
Þegar börnin uxu úr grasi feng-
um við tækifæri til ferðalaga. Eig-
um við margar ógleymanlegar
minningar úr ferðalögum um meg-
inlandið og einnig hér innanlands
með vinum okkar og ferðafélögum
þeim Kristínu og Valdimar. Síðasta
ferðin okkar saman var í fyrrasum-
ar um Vestfirðina í yndislegu veðri
þar sem við komum meðal annars
á heimaslóðir Stínu í Arnarfirði.
Þá þegar var ljóst að Stína gekk
ekki heil til skógar þó að hún léti
lítið á veikindum sínum bera.
Enginn má sköpum renna. Sorg
fjölskyldunnar er mikil og barna-
börnin fá ekki að njóta umhyggju
ömmu Kristínar lengur. Anna Krist-
ín mun sakna ömmu sinnar sem
hún tengdist svo sterkum böndum.
Margs er að minnast nú að leiðar-
lokum en eftir stendur tryggð og
vinátta sem lifa mun í minningunni
um góðan vin. Við hjónin vottum
Valdimar, Brynju, Ragnari, Öldu
og fjölskyldum þeirra okkar dýpstu
samúð.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga
Að heilsast og kveðjast
það er lífsins saga.
Hanna og Sverrir.
blóm vors skammvinna lífs
það rís upp á sléttri grund
með lit og blöð
og einn dag er það horfið...
(Jóhannes úr Kötlum)
Margar svipmyndir koma upp í
hugann þegar maður minnist Krist-
ínar. Allar þessar myndir undir-
strika mannkosti hennar. Það var
einstaklega ánægjulegt að koma í
heimsókn til Kristínar og Valdi-
mars. Móttökurnar voru hlýjar og
höfðinglegar, og gesturinn skipti
svo miklu máli. Við hittum Kristínu
síðast á Sjúkrahúsi Reykjavíkur
stuttu fyrir andlát hennar. Hjúkrun-
arkona kom inn í herbergið og
spurði Kristínu hvort hana vanhag-
aði um eitthvað, og hún svaraði að
bragði: Það vantar kaffi handa
gestunum. Fyrstu kynni okkar af
Kristínu og síðasti fundur voru því
með sama yfirbragði þótt aðstæður
væru ólíkar; gestrisni og umhyggja
fyrir öðrum.
Það var skemmtilegt að ferðast
með þeim hjónum, bæði utan- og
innanlands. Þau voru samhent um
að gera samverustundirnar með
ferðafélögum sínum ánægjulegar,
sem meðal annars kom vel í ljós í
mörgum ferðalögum þeirra með
nemendum sem voru að brautskrást
frá Verzlunarskóla íslands.
Kristín var heimsborgari. Hún
fylgdist vel með, var jákvæð fyrir
nýjungum og hafði áhuga á flestu
sem vinir hennar og ættingjar voru
að fást við. Þessi áhugi var sannur
og hefur áreiðanlega verið hvatning
fyrir börnin hennar að takast á við
ögrandi verkefni, því þau áttu vísan
stuðning móður sinnar. Kristín var
trú vinum sínum og ósérhlífin, og
hún tók þátt í gleði og raunum
samferðafólks síns af heilum hug;
yfirborðsmennska var ekki til í
hennar fari. Hún var mikil fjöl-
skyldumanneskja, og börnin og fjöl-
skyldur þeirra skipuðu stóran sess
í lífi hennar. Við hjónin biðjum góð-
an guð að styrkja Valdimar, börn
hennar, tengdabörn og bamabörn
í þeirra miklu sorg.
Auður og Oli.
Það er lán manna að fá að njóta
návista við gott fólk, sem styrkir,
bætir og kætir. Mín kæra Kristín
var mér mjög náin alveg frá því
við kynntumst í stúdentsferð minni
með VÍ 1978. Þá var Valdimar eins
og svo oft áður fararstjóri okkar
sem vorum að reyna að hlaupa af
okkur hornin eftir stúdentspróf.
Hinn agaði yfirkennari breyttist þá
í hinn mesta gleðigjafa. Kristín
kom með Öldu og Ragnar. Frá
þeim tíma hófst okkar vinátta og
í raun nýtt líf. Því frá þeim tíma
hafa Valdimar, Kristín og þeirra
fjölskylda verið hluti af mínu dag-
lega lífi. Það var mér mikið happ
að vera búinn að kynnast Kristínu
þegar móðir mín féll skyndilega frá
í ágúst 1978. Frá þeim tíma hefur
Kristín verið einn af sterku hlekkj-
unum í lífi mínu.
Það er erfitt að trúa því að Krist-
ín sé dáin. Hún sem alltaf var svo
sterk, varð nær aldrei misdægurt.
En fyrir fjórum árum fannst mein-
ið. Lífið hélt samt áfram sinn vana-
gang, allir voru bjartsýnir og flest-
ir trúðu að læknavísindi nútímans
myndu ráða við sjúkdóminn.
Kristín er af þeirri kynslóð sem
fylgdist með og tók þátt í þeim
gífurlegu breytingum sem orðið
hafa á íslensku þjóðfélagi á síðustu
50 árum.
Að hafa fengið að lifa með Krist-
ínu eru forréttindi. Hún ætlaðist
til meira af sjálfri sér en öðrum.
Hún gerði alla hluti af trú-
mennsku, reyndi alltaf að gera eins
vel og hún gat, hvort sem það var
í vinnu eða heima. Kristín var hin
sterka stoð heimilisins. Þar var allt
með mesta myndarbrag.
Það hefur verið einn af föstu
punktunum í tilverunni hjá okkur
Valdimar að fara í sund saman um
helgar. Ég komið við á Grenimeln-
um. Fyrir eða eftir sundsprettina
og heita pottinn naut ég stunda
með Kristínu þegar því varð við
komið. Allar þær veitingar sem hún
hefur lagt fyrir mig, hafa í raun
verið veislur. Alltaf var lagður
metnaður og „sálin“ í það sem
borið var fram. Stórveislurnar
hennar Kristínar gleymast þeim
ekki sem þeirra nutu. Ógleyman-
legar eru skíðaferðir til Sviss og
Austurríkis, þá var oft hlegið dátt.
Við töluðum um lífið og tilveruna,
þegar kom að þjóðmálum eða því
sem snerti hið mannlega, kom fram
hennar sterka réttlætiskennd.
Kristín vildi að menn nytu ávaxta
síns erfiðis, en sóun og græðgi
voru henni ekki að skapi.
Kristín vann lengur en kraftar
hennar í raun leyfðu. Nú á sjúkra-
húsinu, þegar dró að lokum, vildi
hún sjá til þess að þau verk sem
hún vann væru unnin á réttum
tíma. Hennar trúmennska var ein-
stök og væntumþykja fyrir fjöl-
skyldunni.
Sorgin er mikil og söknuðurinn.
Við sem eftir stöndum og vitum
að við eigum ekki eftir að lífa nýj-
ar stundir með Kristínu verðum að
njóta hinna mörgu góðu minninga.
Sá sem á þann sjóð er ríkur og
getur haft þær að leiðarljósi í lífinu
í framtíðinni.
Ég þakka þér af öllu hjarta fyr-
ir allt sem þú gerðir fyrir mig frá
því við kynntumst. Hvernig þú
tókst mér, studdir mig, leiðbeindir
mér, hafðir trú á því sem ég var
að gera og hvernig þú hefur verið
minn sanni vinur og félagi. Þú ert
lögð af stað í langa ferðalagið, en
ég fæ send kort minninganna frá
þér í framtíðinni.
Við vottum öllum þeim sem
syrgja Kristínu okkar dýpstu sam-
úð. Valdimar, minn góði vinur, og
öll fjölskyldan, megi góðar minn-
ingar styrkja ykkur í sorginni stóru.
Góður Guð, tak sálu Kristínar og
gef henni eilíft líf.
Þorvaldur Ingi og fjölskylda.
Lýs, milda Ijós, í gepum þennan geim,
mig glepur sýn,
því nú er nótt, og harla langt er heim.
Ó, hjálpin min,
styð þú minn fót; þótt fetin nái skammt,
ég feginn verð, ef áfram miðar samt.
(M. Joch.)
Að hryggjast og gleðjast hér um
fáa daga, að heilsast og kveðjast
það er lífsins saga.
Kristínu Friðriksdóttur sem við
kveðjum í dag kynntist ég fyrir 13
árum. Við fyrstu kynni fann ég að
þar fór merk og mikilhæf kona, sem
spannaði allt það besta sem einni
konu er gefið. Hún var glaðlynd,
gjafmild og mátti ekkert aumt sjá
að hún reyndi ekki að bæta úr því,
hún var afar vinsæl og átti stóran
hóp vina og var oft mannmargt á
heimili hennar á Grenimel 10 og
eiginmanns hennar Valdimars Her-
geirssonar. Enginn mátti þar fara
hjá garði án þess að þiggja veiting-
ar því myndarleg húsmóðir var
hún. í þess orðs fyllstu merkingu,
hún átti fallegt heimili og ástríka
fjölskyldu. Hún var búin að beijast
eins og hetja í langan tíma við þenn-
an sjúkdóm sem lagði hana að lok-
um að velli. Það er sárt til þess að
vita að þegar fólk er búið að koma
sér vel fyrir og hægt er að horfa
til betri daga þá er klippt á lífs-
strenginn, en svona er lífið stundum
miskunnarlaust og kalt.
Að leiðarlokum vil ég votta eigin-
manni og fjölskyldu hennar dýpstu
samúð. Það er mannbætandi að
hafa kynnst slíkri persónu sem
Kristín Friðriksdóttir var, megi al-
máttugur góður Guð fylgja henni á
nýjum lífsleiðum.
Lyfti mér langt I hæð
lukkunnar hjól,
hátt yfir stund og stað,
stjömur og sól,
hljómi samt harpa mín:
:,:Hærra, minn Guð, til þín,:,:
hærra til þín.
(M. Joch.)
Auðunn H. Jónsson.
Fimmtudaginn 13. júní síðastlið-
inn barst okkur sú fregn að sam-
starfskona okkar Kristin Friðriks-
dóttir væri látin. Kristín hafði að
undanförnu átt við erfið veikindi
að stríða. Þó svo að ljóst hafi verið
fyrir nokkru að hveiju stefndi er
engu að síður erfitt að trúa þegar
manneskja á besta aldri er kölluð
burt úr þessum heimi.
Kristín var hörð af sér og vildi
lítið ræða um veikindi sín. Vegna
samviskusemi sinnar reyndi hún að
koma málum þannig fyrir að veik-
KRISTÍN
FRIÐRIKSDÓTTIR
indin bitnuðu sem minnst á vinn-
unni. Því má segja að við samstarfs-
menn hennar höfum ekki gert okk-
ur fyllilega grein fyrir því fyrr en
undir lokin hversu veik hún var í
raun og veru.
Kristín starfaði hjá Sjómanna-
sambandi íslands síðastliðin 18 ár
og leysti starf sitt afburða vel af
hendi. Hún var samviskusöm og
fylgdist vel með öllu því sem var
að gerast í tengslum við starfið.
Kristín var glögg kona og átti gott
með að skilja aðalatriðin frá auka-
atriðunum. Hún hafði mjög ákveðn-
ar skoðanir á flestum málum og
sagði þær hispurslaust. Það fer
ekki á milli mála að það verður
erfitt að fylla það skarð sem hún
skilur eftir sig hér á skrifstofunni.
Kristín var ekki aðeins afburða
starfskraftur heldur var hún einnig
góður vinur. Það er gott að vinna
með fólki eins og Kristínu sem
stendur sig ekki aðeins vel í starfi
sínu, heldur á einnig alltaf auka-
orku til að laga það sem betur má
fara í vinnuumhverfinu.
Fyrir okkar hönd og Sjómanna-
sambands Islands vottum við eigin-
manni hennar, börnum og öðrum
ættingjum dýpstu samúð.
Hólmgeir Jónsson,
Sævar Gunnarsson.
Horfin er af þessum heimi kær
vinur og samstarfsmaður Kristín
Friðriksdóttir. í löngu og farsælu
starfi ávann Kristín sér traust og
virðingu þeirra ótalmörgu sem til
hennar leituðu, fyrir okkur sem
störfuðum daglega með Kristínu á
annan áratug minnumst við góðs
félaga og afburða starfsmanns.
Ekki verðum með þessum fáu
línum lýst lífshlaupi Kristínar að
öðru leyti en því er viðkemur starfi
hennar sem skrifstofustóra Sjó-
mannasambands Islands. Kristín
réð,sig til starfa hjá sambandinu
árið 1980 og gegndi því starfi allt
til dauðadags.
Ég sem rita þessar línur á marg-
ar og ljúfar minningar úr samstarfi
okkar. Kristín var mörgum góðum
kostum búin, kostum sem nýttust
henni vel í starfi hennar. Það sem
ég dáði mest í fari Kristínar var
hreinskilni hennar og var þá sama
hveijir áttu þar hlut að máli, hún
kom ávallt til dyra eins og hún var
klædd en þrátt fyrir hreinskilni
hennar var hún gædd þeim persónu-
töfrum sem gerðu henni kleift að
laða að sér fólk.
Nú er hún Kristín mín horfin
yfir móðuna miklu, blessuð sé minn-
ing hennar.
Valdimar og börnum, tengda-
börnum og barnabörnum og öðru
venslaflóki sendum við hjónin inni-
legar samúðarkveðjur.
Óskar Vigfússon.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Kær vinkona okkar, Kristín Frið-
riksdóttir, er látin. Ekki er hægt
að segja að lát hennar hafi komið
okkur á óvart sem höfum fylgst
með veikindum hennar í vetur, _en
Kristín var sterk kona og því var
alltaf sú von í bijósti og hún mundi
sigrast á sjúkdómi sínum. Kristínar
er sárt saknað af vinnufélögum á
3. hæð í Borgartúni 18, en þar
hafði Kristín unnið næstlengst okk-
ar allra. Fyrir nokkrum árum stofn-
uðum við kvenfólkið á hæðinni með
okkur óformlegan félagsskap sem
við kölluðum Löfðufélagið og eini
tilgangur þess félags var að fara
út að borða og skemmta sér. Eitt
árið brugðu Löfðurnar betri fætin-
um undir sig og skruppu í nokkurra
daga ferð til London. Kristín tók
virkan þátt í starfsemi félagsins
okkar eins lengi og hún gat og sökn-
um við nú góðrar vinkonu.
Fjölskyldu Kristínar sendum við
okkur innilegustu samúðarkveðjur.
Löfðurnar.