Morgunblaðið - 22.06.1996, Síða 36

__ 36 LAUGARDAGUR 22. JÚNl 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Systir mín,
HERDÍS KRISTÍN FINNBOGADÓTTIR,
lést á Droplaugarstöðum 20. júní. Fyrir hönd annarra vandamanna, Albert Finnbogason.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUÐLAUGURTORFASON,
Hvammi,
Hvítársíðu,
lést 13. júní sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Þökkum af alhug hlýjar samúðarkveðjur.
Steinunn Anna Guðmundsdóttir,
börn, tengdabörn og barnabörn.
t
Okkar kæri
ÓLI ÍSFELD,
Hiimisgötu 13,
Vestmannaeyjum,
lést í Sjúkrahúsi Vestmannaeyja aðfaranótt miðvikudags 19. júní.
Fyrir hönd ættingja og vina,
Sigfús Thorarensen.
t
Hjartkær sambýliskona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
KOLBRÚN ÞYRI LÁRUSDÓTTIR
MYHRBERG,
lést í Gautaborg 8. júní sl.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Peter Deiniein,
Erik, Áslaug og Olga Marie Myhrberg,
tengdabörn og barnabörn.
t
Elskaður eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, sonur og afi,
SIGTRYGGUR SNORRI
ÁSTVALDSSON,
Skógarási 7b,
lést af slysförum 20. júní og er nú heima
hjá Drottni.
Sigríður Esther Birgisdóttir,
Snorri Sigtryggsson,
Kristbjörg Sigtryggsdóttir,
Eyþór Sigtryggsson,
Karl Sigtryggsson,
Guðrún Sigtryggsdóttir, Þröstur Ríkharðsson,
Anna Marfa Sigtryggsdóttir, Bjarki Guðlaugsson,
Kristbjörg Lúthersdóttir
og barnabörn.
t
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
BJÖRN GUÐMUNDSSON,
forstjóri,
Lálandi 1,
Reykjavík,
lést á gjörgæsludeild Sjúkrahúss
Reykjavíkur, Fossvogi, 20. júní sl.
Ólafía Ásbjarnardóttir,
Ásbjörn Björnsson, Helga Einarsdóttir,
Ásta Friðrika Björnsdóttír,
Guðmundur Karl Björnsson,
Gunnlaugur Rafn Björnsson,
Ólafur Björn Björnsson, Linda Björk Ingadóttir
og barnabörn.
MAGNÚS
ÞÓRARINSSON
+Magnús Þórar-
insson fæddist í
Reykjavík 4. janúar
1926. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 11. júní síðast-
liðinn og fór útför
hans fram frá Foss-
vogskirkju 19. júní.
Einn elsti og traust-
asti starfsmaður Þjóð-
leikhússins, Magnús
Þórarinsson, er látinn.
Lát hans bar brátt að
og gerði ekki boð á
undan sér. Magnús
hafði starfað í Þjóðleikhúsinu í tæp-
an aldarfjórðung, fyrst sem smiður
og yfírmaður smíðaverkstæðis leik-
hússins, síðan um árabil sem leik-
sviðsstjóri, en tók svo aftur við
stjórn leikmyndaverkstæðisins í
Sundagörðum og varð jafnframt
staðarhaldari þar. Allra síðustu árin,
eftir að Þjóðleikhúsið lagði niður
eigið leikmyndaverkstæði, annaðist
Magnús sem smiður alls lags störf
og viðgerðir í leikhúsinu sjálfu og
var allsherjar tækniráðgjafi í Ijósi
kunnáttu sinnar og reynslu. Reynd-
ar átti hann aðeins eftir örfáa daga
í starfi þegar hann lést, því hann
varð sjötugur í ársbyijun og hugðist
hætta nú í lok leikárs.
Magnús var einn þeirra manna,
sem hefur góð áhrif á allt sitt um-
hverfi. Hann hafði hlýja og þægilega
nærveru, var verklaginn með af-
brigðum og ráðagóður í hvívetna í
öllu því er varðaði smíðastörf í leik-
húsi. Hann var skapgóður og glað-
lyndur og oftar en ekki fylgdi bros
og hlátur tilsvörum hans og ráðlegg-
ingum. Hann var allt til hinstu
stundar ungur í anda og ég held
að eitt af því, sem hafi haldið svo
lengi í hann í leikhúsinu, hafi verið
samvinnan við allt það duglega og
hæfileikamikla fólk, sem þar starfar
- flest mun yngra en hann sjálfur.
Magnús tók við leiksviðsstjórn á
aðalsviði leikhússins meðan ég
starfaði sem leikstjóri við leikhúsið
á áttunda áratugnum og reyndist
einstaklega góður í allri samvinnu.
Þar var nú ekki verið að gera hlut-
ina flóknari en efni stóðu til_ eða
draga til sín óþarfa athygli. í því
hafróti tilfinninganna, sem oftar en
ekki ræður ríkjum á leiksviðinu, var
fágætur styrkur að hafa þennan
trausta og hægláta stjórnanda bak-
sviðs, sem'af látlausu öryggi stýrði
sínu sviðsmannaliði eins og best
varð á kosið.
Ég veit að ég mæli fyrir munn
allra samstarfsmanna Magnúsar,
þegar ég fullyrði að það var ekki
hægt annað en láta sér þykja vænt
um hann. Fegins hendi tókum við
þeirri föðurlegu umhyggju sem var
honum svo eiginleg og ábendingar
hans til okkar leikstjóranna varð-
andi útfærslu og framkvæmd alls
sem leikmynd og sviðsvinnu varð-
aði, voru glöggar og vel hugsaðar.
Aldrei þurfti að biðja hann tvisvar
um nokkurt viðvik og reyndar
sjaldnast að biðja yfirleitt, því hann
hafði séð fyrir hvað gera þurfti og
varð gjarnan fyrri til að hrinda því
í framkvæmd. Mér er sérstaklega
minnisstæð sviðsstjórn hans og
verkstjórn í ferðalögunum með
Stundarfrið, sem við fluttum á fjöl-
mörgum erlendum leiklistarhátíð-
um. Þar þurfti að hafa hröð handtök
við að koma upp sviðsmynd og tækj-
um á örskammri stund og rífa svo
allt niður á enn styttri tíma. Þessu
stjórnaði Magnús af alkunnri út-
sjónarsemi og virkjaði til þess hveija
hönd, þannig að allur leikhópurinn
lagði sitt af mörkum og viðamiklu
verkefni var lokið á örskammri
stund.
Þegar ég kom til starfa við Þjóð-
leikhúsið sem leikhússtjóri fyrir
fimm árum var verksvið Magnúsar
orðið annað og fjarlægara daglegu
sköpunarstarfí í leikhúsbyggingunni
sjálfri, nefnilega yfirmaður leik-
myndaverkstæðisins í Sundagörð-
um, en þangað hafði
verkstæði leikhússins
þá verið flutt og jafn-
framt var hann um-
sjónarmaður geymslu-
húsnæðisins þar. Öllum
þessum hlutverkum
gegndi hann með sóma
og af sinni alkunnu
samviskusemi, en mér
er ekki grunlaust um,
að hann hafi glaðst,
þegar ákveðið var að
leggja niður verkstæð-
ið og hann var aftur
kallaður niður í Þjóð-
leikhús þar sem hann
vann síðustu misserin við viðgerðir,
eftirlit og tækniráðgjöf. Þótt hann
ynni þar einn og sér að sínu, var
hann þar aftur farinn að hrærast
innan um allt það lifandi sköpunar-
starf sem þar fer fram og var dag-
legum samvistum við allan þann
flölda fólks, sem í leikhúsinu starfar.
Magnús var þó fyllilega sáttur
við að þurfa að láta af störfum fyr-
ir aldurs sakir og horfði fram til
ánægjulegra elliára. En kallið kom
fyrr en nokkum hafði grunað. Ég
þekkti ekki mikið til einkalífs Magn-
úsar né áhugamála hans utan leik-
hússins, veit þó að hann starfaði
jafnan á sumrum fyrir Ferðafélagið
og var lengi vel einn af burðarstólp-
um Flugbjörgunarsveitarinnar og
ég efa ekki að þar hefur hann geng-
ið jafn heill og glaður til verka og
í starfi sínu í leikhúsinu.
Eftirlifandi konu hans, sonum og
öðrum aðstandendum sendi ég inni-
legar samúðarkveðjur. Megi minn-
ingin um góðan dreng og frábæran
leikhússtarfsmann lengi lifa.
Stefán Baldursson.
Vinirnir koma og kynnast og fara
kvaðning til brottfarar lífið er allt.
(Freysteinn Gunnarsson).
Þessi orð fóru um hug minn þeg-
ar mér var tilkynnt um lát vinar
míns, íþrótta- og ferðafélaga í mörg
ár, Magnúsar Þórarinssonar, skipa-
og húsasmíðameistara.
Kynni okkar hófust er ég fór að
æfa handknattleik 1943 hjá Gímu-
félaginu Ármanni, en Magnús var
þá búinn að iðka þá íþrótt í tvo
vetur. Þeir bræður Magnús og Guð-
mundur Þórarinssynir voru hvattir
til íþróttaiðkunar af föður sínum,
Þórarni Magnússyni, skósmíða-
meistara, sem landskunnur var fyrir
áhuga sinn á íþróttum og ná-
kvæmni við stjórnun og alla umsjón
með tímatöku á íþróttamótum hér
í Reykjavík.
Magnús var slíkur eljumaður að
er hann gekk til verks þá var hann
hlaðinn áhuga og orku svo af bar
og var þá oftast fyrirmynd annarra.
Magnús var traustur á velli og
traustur í luhd og þekktur fyrir að
bera sáttarorð milli manna, ef hann
gat því viðkomið, lastmælgi lá hon-
um aldrei á tungu. Magnús lærði
skipasmíði og stundaði þá iðn í
mörg ár. Er halla fór undan fæti í
iðninni, fór hann í viðbótarnám í
Iðnskólanum og lauk þar sveins-
prófi í húsasmíði.
Meistarabréf sitt fékk hann 8.
mars 1965.
Við þessa iðju vann hann, þar til
hann tók við starfi yfirsmiðs og síð-
ar leiksviðsstjóra hjá Þjóðleikhúsinu
frá 1973 og vann þar til dauða-
dags, er hann varð bráðkvaddur
fyrir framan Þjóðleikhúsið.
Magnús hafði ákveðið starfslok
við Þjóðleikhúsið um næstu mánaða-
mót en náði því ekki, því kallið kom
áður.
Magnús var mikill íþrótta- og
útilífsmaður og var einn af sjö
manna hópi, sem kallaðir voru
„skæruliðar". Þeir byggðu sér skíða-
skála í Jósepsdal og undu þar vel
hag sínum.
Þetta var ekki eina íþróttagreinin
sem hann iðkaði, því hann æfði
spretthlaup og varð meðal annars
íslandsmethafi í 400 m hlaupi
drengja, og stóð það met um nokk-
um tíma.
Er Flugbjörgunarsveitin var
stofnuð, vantaði dugmikla og kröft-
uga menn og var Magnús, ásamt
fleirum, valinn þar til starfa og vann
Magnús þar mikið starf, enda varð
hann flokksstjóri B-flokks deildar-
innar. Fyrir vel unnin störf í þágu
Flugbjörgunarsveitarinnar var hann
gerður að heiðursfélaga hennar.
Þau hjón Magnús og Guðbjörg
höfðu mikinn áhuga á ferðalögum
um hálendi íslands. Á ferðum sínum
kynntist hann sæluhúsum Ferðafé-
lagsins og sem smiður sá hann hvar
þörf var á um viðhald og viðgerðir
og tók það verk að sér um ára bil.
Magnús tók sæti í stjórn FÍ árið
1978 og var þá strax kjörinn for-
maður byggingarnefndar. Hann átti
sæti í stjóm FÍ til 1986.
Árið 1987 var hann kjörinn heið-
ursfélagi FÍ fyrir vel unnin störf í
þágn félagsins.
011 störf er Magnús vann fyrir
FÍ voru unnin af hlýhug og vand-
virkni, því hann vildi hag FÍ sem
bestan.
Magnús kvæntist Guðbjörgu
Jónsdóttur og eignuðust þau tvo
mannvænlega syni, Þórarin og
Kristin, sem báðir eru kvæntir og
hafa eignast börn.
Við Þórunn fæmm Guðbjörgu og
sonum þeirra okkar dýpstu hlut-
tekningu og virðingu við andlát hins
mæta manns Magnúsar Þórarins-
sonar.
Haukur Bjarnason.
Kveðja frá
Ferðafélagi Islands
Vorið 1976 stóð Ferðafélagi ís-
lands til boða að ráða Magnús Þór-
arinsson, trésmið, til starfa sumar-
langt til viðhalds á skálum félagsins.
Þó Magnús væri vel þekktur af
störfum sínum innan Flugbjörgun-
arsveitarinnar og sem íþróttamaður
á yngri árum, var hann flestum
stjórnarmönnum félagsins ókunnur,
en þeir er hann þekktu töldu, og
það með vissu, að Ferðafélaginu
bættist með komu hans góður liðs-
maður. Enda varð sú raunin.
Nokkrum næstu sumrum eyddi
hann ásamt konu sinni Guðbjörgu
við viðhaldsverkefni á skálum fé-
lagsins og fórst það vel úr hendi.
Magnús ávann sér fljótt traust
félagsmanna og var kjörinn í stjórn
félagsins 1978 og sat í stjórn þess
til ársins 1987, er hann gaf ekki
kost á sér til áframhaldandi stjórn-
arsetu, en var ávailt fús til að veita
félaginu lið, þegar eftir var leitað.
Sem stjórnarmaður var hann
næstum alla tíð formaður bygginga-
nefndar og starfaði því aðallega að
þeim verkefnum, er vörðuðu bygg-
ingu skála og viðhald þeirra, auk
gerða göngubrúa, sem voru nýmæli
í starfsemi félagsins á þeim tíma.
Stærsta verkefni Ferðafélagsins
á þeim árum er Magnús gegndi for-
mennsku byggingarnefndar, var
opnun gönguleiðarinnar milli Land-
mannalauga og Þórsmerkur, en að
því verki vann hann af miklum
áhuga með samstarfsmanni sínum
Jóni E. ísdal.
Með Magnúsi var ákaflega gott
og ánægjulegt að starfa. Hann var
mjög verkhygginn og góður skipu-
leggjandi til allra verka. Stjórnsam-
ur vel, en hávaðamaður enginn.
Hann lét menn í friði með að leysa
þau verkefni, er hann fól hveijum
og einum, en hafði vel auga með
öllum framkvæmdum og fljótur til
að leiðbeina félögum sínum, væri
þess þörf, en þeir voru ekki allir
verkmenntaðir.
Öll framkoma Magnúsar var með
þeim hætti, að hann átti mjög auð-
velt með að fá menn til liðs við sig,
og sóttust félagsmenn eftir að kom-
ast í vinnuferðir undir hans stjórn.
Feðafélagsmenn kunnu vel að
meta hin óeigingjömu störf Magn-
úsar. Var hann því kjörinn heiðurs-
félagi Ferðafélags íslands á hátíð-
arsamkomu, er félagið minntist 60
ára afmælis síns 1987.
Þegar við nú kveðjum góðan
dreng, skulum við minnast þess, að
það er hveiju félagi mikils virði að
eiga slíka menn sem Magnús Þórar-