Morgunblaðið - 22.06.1996, Side 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 22. JÚNÍ1996 37
insson var, innan sinna vébanda.
Fyrir það ber að þakka af alhug.
Aldrei er svo bjart
yfir ððlingsmanni,
að eigi geti syrt
eins sviplega og nú;
og aldrei svo svart
yfir sorgarranni,
að eigi geti birt
fyrir eilífa trú.
(M.Joch.)
Ferðafélag íslands sendir fjöl-
skyldu Magnúsar innilegar samúð-
arkveðjur.
Grétar Eiríksson.
Flugbjörgunarsveitin í Reykjavík
kveður í dag einn sinn virtasta fé-
laga, Magnús Þórarinsson sem lagð-
ur er nú til hinstu hvílu. Magnús
átti langan og farsælan feril í starfi
Flugbjörgunarsveitarinnar, allt frá
árinu 1953 og fram á hinsta dag. Á
ferli sínum iagði Magnús grundvöll-
inn að mörgum þeim framförum í
björgunarmálum sem sveitin byggir
enn á og á engan hallað þegar full-
yrt er að hann var einn af máttar-
stóipum Flugbjörgunarsveitarinnar.
Allt frá upphafi starfa hans með
seitinni nutu hæfíleikar hans sín til
fullnustu, sérstaklega þegar reyndi
á stjórnun og mannaforráð við erfíð-
ar aðstæður. Fjöldi flugslysa, tak-
markaður búnaður og ófullkominn
tæki, miðað við það sem nú þekkist,
einkenndu fyrstu starfsár hans með
Flugbjörgunarsveitinni en róleg og
yfirveguð framkoma ásamt áræði,
kjarki og þori við hvaða aðstæður
sem upp komu áunnu honum virð-
ingu og traust innan Flugbjörgunar-
sveitarinnar og hjá öllum þeim öðrum
sem með honum störfuðu. Magnús
sat um langt árabil í stjórn Flug-
björgunarsveitarinnar, þar af í 12
ár sem gjaldkeri. Hann lagði einnig
grunninn að þjálfun nýliða sveitar-
innar og annaðist stjórn þeirrar þjálf-
unar sjálfur í rúman áratug. Braut-
ryðjendastörf hans á sviði nýliða-
þjálfunar lifa enn í dag, ekki einung-
is í Flugbjörgunarsveitinni heldur hjá
fjölmörgum björgunarsveitum víðs
vegar um landið. Ábyrg framkoma,
þekking, kunnátta til verka og agi
voru aðalsmerki nýliðaþjálfunarinnar
undir stjórn Magnúsar. Hann gerði
miklar kröfur til nýliðanna, en var
ætíð réttsýnn og réttlátur og skildi
við þá að þjálfun lokinni sem félagi
og var þeim fyrirmynd um þá bestu
kosti sem björgunarmann geta prýtt.
Þegar Magnús lét af stjórnarsetu og
nýliðaþjálfun var krafta hans óskað
til að vera fulltrúi Flugbjörgunar-
sveitarinnar hjá Almannavömum
ríkisins og gegndi hann þeirri stöðu
með miklum sóma í 9 ár. Magnús
var ákaflega hægur og prúður mað-
ur í allri framkomu en dugmikill og
drífandi í hveiju því sem hann tók
sér fyrir hendur. Þegar ný björgun-
armiðstöð Flugbjörgunarsveitarinn-
ar var tekin i notkun árið 1990, var
meðal annars ólokið vissum hlutum
í félagsaðstöðu hússins. Leitað var
til Magnúsar um ráð til að klára
þessi verk á sem hagkvæmastan
hátt. Innan tíðar og án þess að höfð
væru um það mörg orð var aðstaðan
fullbúin og hafði Magnús unnið það
mest einn síns liðs og þá sem ætíð
vönduð vinnubrögð og falleg ásýnd
einkenni verka hans. Magnús Þórar-
insson átti 43 ára óslitinn starfsferil
innan Flugbjörgunarsveitarinnar og
var á þeim tímam sæmdur æðsta
heiðursmerki Flugbjörgunarsveit-
arinnar auk þess sem hann var einn
af þremur heiðursfélögum Flug-
björgunarsveitarinnar frá upphafí.
Með Magnúsi Þórarinssyni er
genginn mikill heiðursmaður sem
fyrir verk sín og persónu naut
óskiptrar virðingar allra sinna fé-
laga og minning hans mun lifa
áfram innan Flugbjörgunarsveitar-
innar og langt út fyrir raðir hennar
í þeim verkum sem hann vann og
því ósérhlífna brautryðjendastarfi
sem svo margir hafa notið.
Við vottum ekkju Magnúsar,
Guðbjörgu Jónsdóttur, sonum
þeirra, tengdadætrum og barna-
börnum okkar innilegustu samúð á
þessari erfíðu stund.
Félagar Flugbjörgunar-
sveitarinnar í Reykjavík.
GUNNLAUGUR
SIG URBJÖRNSSON
Gunnlaugur
Sigurbjörnsson
fæddist í Reykjavík
26. desember 1963.
Hann lést á heimili
foreldra sinna í
Kópavogi 9. júní
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Kópavogskirkju 20.
júní.
„Hann er upphaf-
inn“. „Hann er upphaf-
inn í dýrð“. Þessi fall-
egi kór hljómaði í huga
mér eftir kyrrðar-
stundina, sem við áttum við dánar-
beð Gunnlaugs. Það er enginn efi
í mínum huga að hann er upphafinn
i dýrðina, laus við það helsi sem
sjúkdómurinn hneppti hann í. Gulli
var fyrsta barnið, sem fæddist í
fjölskylduna eftir að ég kom þar
inn. Hann var ljúft og gott barn
og er margs að minnast. Andrés-
blöðin voru vinsæl hjá Gulla, Bjarna
bróður hans og Eyjólfi syni mínum
og þýðing mín á þeim, úr dönsku,
virtist falla í góðan jarðveg hjá
þeim frændum öllum. Gulli hafði
snemma gaman af ferðalögum og
lagði stundum af stað til að kanna
heiminn, við litlar vinsældir full-
orðna fólksins, en snemma beygist
krókurinn og ferðalög voru eitt af
hans helstu áhugamálum ásamt
tónlist og íþróttum. Hann ferðaðist
vítt og breitt um landið með fjöl-
skyldu sinni og vinum. Það var því
þungbært að horfa upp á að sú
ánægja væri frá honum tekin, þeg-
ar líkami hans fjötraðist af mein-
inu, sem hrjáði hann. Foreldrar
hans bmgðust við því á einstæðan
hátt og fóru með hann í nokkrar
ferðir upp á hálendið snemma í
vor, ásamt bræðrum hans og vinum.
Án efa var það meiriháttar afrek,
en þar bættust líka dýrmætar perl-
ur í minningasjóðinn. Gulli sagði
mér, að eftir að hafa framan af
fyrstu ferðinni verið í dumbungs-
veðri, hefði birt upp og landið birst
þeim í sinni fegurstu mynd. Það
veitti honum því mikla gleði að
hafa fengið að upplifa það enn á ný.
Það er erfitt að skilja hví ungur
og hraustur maður er kallaður svo
snemma héðan, en „Öliu er afmörk-
uð stund, og sérhver hlutur undir
himninum hefir sinn tíma. Að fæð-
ast hefir sinn tima og að deyja
hefir sinn tíma, að gráta hefir sinn
tíma og að hlæja hefir sinn tíma,“
og við spyijum eins og stendur í
Prédikaranum: „Hvern ávinning
hefir starfandinn af öllu striti sínu?“
Og svarið er þar einnig: „Allt hefir
hann gjört hagfellt á sínum tíma,
jafnvel eilífðina hefir hann lagt í
bijóst þeirra, aðeins fær maðurinn
ekki skilið það verk, sem Guð gjör-
ir, frá upphafi til enda.“
Þær þjáningar sem lagðar voru
á Gulla líkjast engu því sem ég hef
áður þekkt og í þeim raunum öllum
komu mannkostir hans vel í ljós.
Fyrir mér var Gulli drengurinn góði,
sem ég hafði þekkt frá fæðingu,
ljúfur og dagfarsprúður, það var
honum víðsíjarri að hreykja sér á
nokkurn hátt, og það var eitthvað
svo sjálfsagt að ég leiddi ekki einu
sinni hugann að því. Eftir að veik-
indin fóru að ágerast og dómurinn
féll, var enginn uppgjafartónn í
Gunnlaugi. Hann skyldi beijast til
þrautar og ég fann hve heilsteyptur
og sterkur hann var, æðrulaus, en
ákveðinn í að gefast ekki upp. Hann
æfði skrift með vinstri hendinni
eftir að hann missti þá hægri, en
í henni byijaði sjúkdómurinn. Hann
breytti um mataræði og voru for-
eldrar hans óþreytandi við að
styrkja hann í baráttunni, en bæti-
efnin og heilsufæðið nægðu ekki,
meinið hafði náð þeim tökum sem
ekki var í mannlegum mætti að
stöðva, hvorki með illu né góðu.
Honum var ljóst hvert stefndi og
einnig því tók hann með ró, hugur
hans var hjá ástvinun-
um sem eftir yrðu. Það
er dýrmætt að hafa átt
Gulla og um hann eig-
um við aðeins góðar
minningar, þó sorgin
hafi níst hjörtu okkar
að horfa upp á hans
píslargöngu síðasta
árið. Það er því huggun
harmi gegn að hann
er laus vlð þessa heims
þjáning og hefír hlotið
sinn sess í ríki Guðs.
Jesús sagði sjálfur:
„í húsi föður míns eru
margar vistarverur.
Væri ekki svo, hefði ég þá sagt
yður, að ég færi burt að búa yður
stað? Þegar ég er farinn burt og
hef búið yður stað, kem ég aftur
og tek yður til mín, svo þér séuð
einnig þar sem ég er.“
Ég kveð Gulla í þeirri fullvissu
að hann hafi átt góða heimkomu i
húsi föðurins. Ég bið Guð að blessa
og styrkja Siggu og Didda, Ingvar
Örn, Bjarna, Sóleyju og litla Sigur-
björn, sem er sólargeisli fjölskyld-
unnar og veitti birtu í líf frænda
síns síðustu mánuðina.
Katrín Eyjólfsdóttir.
„Þegar ég hungraður bið um brauð
býður mér heimurinn steina."
(Höf. Grétar Fells)
Þetta kvæði kom upp í hugann
þegar við settumst niður og litum
yfir sögu Gunnlaugs systursonar
okkar. Við höfum fylgst með Gunn-
laugi allt frá fæðingu og ljúf-
mennskan hefur alltaf verið hans
aðalsmerki, allt sem hann gerði leið
fram eins og ljúfur bæjarlækur.
Hann var ávallt á sínum stað, gerði
það sem gera þurfti hávaðalaust
og án orðskrúðs.
Eftir að hann greindist með ill-
vígan sjúkdóm, sem nú hefur
höggvið að rótum, kom berlega í
ljós hvern sálarstyrk þessi drengur
hafði að geyma.
Fyrir rúmu ári var hægri hand-
leggurinn tekinn af Gunnlaugi og
tók hann strax til við að laga sig
að breyttum aðstæðum og þarna
var hver stórsigurinn eftir annan
unninn af honum og hans traustu
fjölskyldu, þótt enginn megi sköp-
um renna.
Eitt lítið dæmi um Gunnlaug,
þegar við systur vorum á leið í leik-
hús en biðum eftir Gunnlaugi sem
var að fá niðurstöðu úr sýnatöku
og ætluðum að hætta við ferðina
ef fréttir væru slæmar. Hann kom
en gaf engar upplýsingar um málið
sagði okkur aðeins að njóta leikhús-
ferðarinnar. Enginn gat ráðið á
svip eða fasi hvað þessi úrskurður
hafði að geyma. Fréttina fengum
við síðar.
Síðustu mánuði vorum við tíðir
gestir á heimili systur okkar þar
sem Gunnlaugur háði sitt stríð. Það
virtist þó ekki liafa breytt hans ljúfa
geði á nokkurn hátt. Hann kvaddi
þennan heim sem slípaður gim-
steinn.
Elísabet og Steinunn
Gunnlaugsdætur.
Frændi okkar, Gulli stóri, eins
og við systkinin kölluðum hann, var
góður vinur og traustur. Þegar mig
vantaði liúsnæði í höfuðborginni
bauð hann mér að búa hjá sér. Ég
var unglingur og hann lítið eldri,
en öllu tók hann með stökustu ró
og kippti sér ekki upp við tilburði
mína til að fullorðnast sem fyrst.
Gulli var alla tíð yfirvegaður cg
hafði góð áhrif á fólk í kringum sig.
Framtíðarplönin voru mörg og
margt sem átti að gera seinna og
grunaði engan þá, að seinna gæti
orðið of seint.
Ég kveð góðan vin sem ég sakna
sárt en veit að hefur það betra á
nýjum stað.
Guðrún Anna Finnbogadóttir.
Á kveðjustund birtast myndir í
huganum, margar myndir sem all-
ar eru fullar af hlýju og hógværð
sem geislaði af Gulla hvar sem
hann kom. Með umhyggju sinni og
elsku gaf hann af sér það sem við
öll viljum þiggja, vináttu frá göf-
ugu hjarta. Fyrir okkur öll er
morgundagurinn það sem koma
skal, og tíminn er mælikvarðinn
fyrir líðandi stund, fortíðina og
morgundaginn. Okkur finnst
morgundagurinn sjálfsagður en
skjótt skipast veður í lofti. Gulli
hafði styrk til að sjá ljósið fram-
undan þótt skammdegið væri til
staðar í framvindu sjúkdómsins
sem hann barðist gegn af öllum
lífsins sálar kröftum. Hann Gulli
frændi horfði ætíð fram á veginn,
þótt hann hafi átt í slíkum þrek-
raunum vegna veikinda sinna að
aðdáun vakti. Með elsku sinni,
hógværð og hlýjum hug, gaf Gulli
okkur minningu sem birtist okkur
aftur og aftur um eilífa framtíð.
Elskulegur vinur og frændi, með
þessum fátæklegu orðum kveðjum
við þar til við hittumst aftur. Kær-
ust minning um góðan dreng lifir
í hjarta okkar. Guð styrki ykkur öll.
Andblær
minninga
drepr frá aupm
rökkvað rúm
í huga
mér.
Bjartur
dagur
þó kvöldið
kalt,
lengir Ijós
í huga
mér.
(E.F.)
Ásdís og Erling.
Þungt er að standa í þessum sporum,
þögn og dofi í huga vorum.
Hörð var raun þinna hetjudáða,
Gulli vinur, unz gekkst þú til náða.
Horfinn. Myrkur á miðjum degi,
ferðum lokið um fjallavegi,
þar sem náttúran bams síns bíður,
háQallablær um hörund líður.
Megi sá blær, með birtu sína,
bera þér hljóða kveðju mína:
Vermi þig sól, þú átt það inni.
Gangi þér vel, - og sæll að sinni.
Valgeir Sigurðsson.
Þegar ég minnist Gulla koma
fyrst upp í hugann öll ferðalögin.
Þær voru ófáar fjallaferðirnar með
Didda, Siggu og strákunum Gulla,
Bjarna og Ingvari Erni, enda urðum
við krakkarnir öll hálfgerðar fjalla-
geitur.
Ætli Gulli hafi ekki verið forystu-
geitin, hans líf og yndi var að þeysa
annað hvort á vélsleða eða jeppa
um fjöll og jökla. Hann var alltaf
svolítið þjóðlegur þegar á hálendið
var komið, í íslenskri lopapeysu og
sjaldan gleymdist sviðakjamminn í
bænum. Ekki lét Gulli staðar numið
þó hann væri orðinn veikur, heldur
dreif fjölskyldu og vini með sér upp
á fjöll.
Góð tónlist var lykilatriði hjá
Gulla, hvort sem það var rokk eða
klassík. Oft í ferðalögum var setið
í jeppanum hjá honum og hlustað
á mörg góð lög, en eitt þeirra 0
Fortuna úr Carmina Burana, hefur
verið í uppáhaldi hjá mér og minnir
alltaf á Gulla, yndislega kraftmikið
lag.
Nú er hann Gulli okkar farinn í
langa fjallaferð. Frá áfangastað
mun hann fylgjast með okkur þar
til við hittumst aftur.
Elsku Gulli minn, þakka þér fyr-
ir samfylgdina.
Elsku Diddi, Sigga, Bjarni, Ing-
var Örn, Sóley og Sigurbjörn. Guð
veri með ykkur og styrki ykkur.
Eftir lifir minningin um yndisleg-
an dreng.
Aðalheiður.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum lífs-
ins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem gleym-
ist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að kynn-
ast þér.
(Ingibj. Sig.)
Það var á þriðjudag í síðustu viku
sem ég hringdi og ætlaði að heyra
í Gulla, því ég hafði lofað í vikunni
áður, þegar ég fór í ferðalag vestur
á Sand, að koma í heimsókn þegar
ég kæmi suður, og fékk þá þær
fréttir að Gulli hefði kvatt á sunnu-
dagskvöld.
Elsku Gulli minn, ekki átti ég
von á því að þú myndir kveðja svona
snemma. En svona er víst lífið, það
veit víst enginn hvað morgundagur-
inn ber í skauti sér.
Gulli minn, þú varst búinn að
eiga við mikil og erfið veikindi
stríða, en ekki kvartaðir þú og
reyndir frekar að hughreysta mig
þegar mér leið illa, því þú sagðir
að við mættum aldrei gefast upp.
Ég vil þakka þér fyrir öll ferða-
lögin sem við fórum í saman, þetta
var skemmtilegur og ævintýralegur
tími fyrir mig, þig, og vinahópinn
sem nú fylgir þér til grafar í dag
og kveður þig í hinsta sinn.
Nú kveð ég þig með tárum og
vil þakka þér fyrir allt hið liðna.
Hvíl þú í guðs friði. Ég mun alltaf
hugsa til þín.
Fjölskyldunni hans Gulla sendi
ég mínar innilegustu samúðarkveðj-
ur og bið guð að styrkja þau á
þessari sorgarstundu.
Kristín Gísladóttir.
• Fleiri minningargreinar um
Gunnlaug Sigurbjörnsson bíða
birtingar ogmunu birtast í blað-
inu næstu daga.
t
Bróðir minn og mágur,
AXHL VALDIMARSSON,
Stuðlaseli 2,
verður jarðsunginn frá Fríkirkjunni í
Reykjavík mánudaginn 24. júní kl. 13.30.
Ólafur Steinar Valdimarsson,
Fjóla Magnúsdóttir.
t
Þakka auðsýnda samúð vegna fráfalls mannsins míns,
ÞÓRODDAR TH. SIGURÐSSONAR.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey.
Fyrir hönd aðstandenda,
Kristín Guðmundsdóttir.