Morgunblaðið - 04.07.1996, Blaðsíða 35

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 4. JÚLÍ 1996 35
GESTUR
HALLGRÍMSSON
+ Gestur Hall-
grímsson fædd-
ist í Reykjavík 20.
september 1929.
Hann lést 25. júní
siðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Hallgrímur J. Bene-
diktsson, f. 7. júlí
1879, d. 18. nóv.
1940, prentsmiðju-
stjóri, _ og kona
hans, Asta Guðjóns-
dóttir, f. 7.
1901, d.
1983.
systur Gests eru:
Margrét, f. 23. ágúst 1926, hús-
móðir; Ingigerður, f. 15. nóv.
1927, húsmóðir; Halla, f. 12.
okt. 1928, húsmóðir. Árið 1956
giftist hann eftirlifandi eigin-
konu sinni, Sigurjónu Gyðu
Magnúsdóttur, f. 31. ágúst
1926. Foreldrar hennar voru
Magnús Jónsson, verkamaður í
Reykjavík, f. 29. ágúst 1890,
d. 18. des. 1976, og Sigurjóna
Soffía Siguijónsdóttir, f. 7. ág-
úst 1896, d. 21. maí 1990. Börn
þeirra eru: 1) Magnús, f. 7.
apríl 1956, rithöfundur og
sagnfræðistúdent, kvæntur
Þorgerði Sigurðardóttur, leið-
beinanda. Börn þeirra eru Mel-
korka, f. 22. okt. 1986, og
Embla, f. 14. júní 1991. 2) Bene-
dikt, f. 29. des. 1957, bók-
menntafræðingur. Dóttir hans
er Kristrún Vala, f. 30. nóv.
1990. 3) Hulda Ragna, f. 20.
des. 1959, flokksstjóri hjá
Kirkjugörðum Reykjavíkur.
Börn hennar með Odd Stefáni
Þórissyni ljósmyndara eru
Anna Hera, f. 23.5. 1990, og
Hrafnkell Breki, f. 3. júní 1995.
4) Hallgerður Inga, f. 21. feb.
1963, uppeldis og menntunar-
fræðistúdent. Hún býr með
Herði B. Níelssyni, sjómanni.
Dóttir hennar er Gyða Dögg
Einarsdóttir, f. 6. apr. 1987.
Börn Sigurjónu Gyðu fyrir
hjónaband eru: 1) Sigurjón
Tracey, f. 28. júlí 1941, bif-
reiðastjóri, kvæntur Áslaugu
Valdemarsdóttur,
d. 7. júní 1996. Börn
þeirra eru: Jón Arn-
ar, f. 29. des. 1960;
Sigurbjörg Gyða, f.
22. júlí 1962; Valde-
mar, f. 25. maí 1964.
2) Ánna F. Birgis-
dóttir, f. 1. júní
1947, bankamaður,
gift Friðriki M.
Haraldssyni, leið-
sögumanni.
Gestur hóf prent-
nám í Gutenberg
árið 1948 og tók
sveinspróf í setn-
ingu árið 1953. Hann vann að
prentstörfum til 1955 og sneri
sér þá að sendibílaakstri. Árið
1957 réðst hann til Áhalda-
vörslu Reylqavíkurborgar sem
afgreiðslu- og viðgerðarmaður.
Aðstoðaráhaldavörður varð
hann árið 1966 og áhaldavörð-
ur og verkstjóri á sama stað frá
1968-1974. Um tima starfaði
hann á Prentstofu Reykjavíkur-
borgar en hóf svo störf hjá
embætti gatnamálastjóra í
Reykjavik árið 1976, fyrst sem
eftirlitsmaður hjá hreinsunar-
deild borgarinnar og síðan full-
trúi við þá deild til dauðadags.
Hann sótti verkstjóranámskeið
Iðnaðarmálastofnunar Islands
I. og II. hluta 1969. Gestur sat
í fulltrúaráði Starfsmannafé-
lags Reykjavíkurborgar frá
1966, varafulltrúi í fyrstu, en
aðalfulltrúi frá 1968. Gestur
var virkur í ýmsu félagsstarfi
og bar þar hæst Félag íslenskra
frímerkjasafnara þar sem hann
sat í stjórn og gegndi öðrum
trúnaðarstörfum. Einnig var
hann í Klúbbi Skandinavíusafn-
ara. Þekktastur er hann fyrir
Hið íslenska póstgönguminja-
safn en fyrir það hlaut hann
verðlaun og viðurkenningar.
Einnig var hann virkur í Sjálf-
stæðisflokknum, m.a. Mál-
fundafélaginu Oðni.
Útför Gests fer fram frá Hall-
grímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Gestur var sérstakur maður og
kom mér fyrir sjónir sem mikið ljúf-
menni, fullur áhuga á manneskj-
unni í okkur öllum. Það sem ég tók
fyrst eftir þegar ég kynntist honum
fyrir tólf árum var að hann hafði
alltaf mikinn áhuga á fólkinu í
kringum sig og sýndi áhugamálum
þess bæði skilning og virðingu.
Hann var alltaf tilbúinn að fræðast
af öðru fólki og kynnast því hvern-
ig það fór að því að fylla Ííf sitt
gleði og fannst það aldrei ómerki-
legra en hans eigin gleði og Iífsfyll-
ing sem var frímerkjasöfnun og
póstgöngur. Það var sama hvort
ég talaði' um steinasöfnun, tónlist,
jurtasöfnun, börnin mín, keramik,
hugleiðslu eða tófuvinafélag föður
míns. Honum Gesti fannst þetta
allt jafn athyglisvert. Og snillingur
var hann í rökræðum. Það var
hægt að rökræða við hann um
stjórnmál eða önnur mál sem
brunnu á mér allt þar til ég var
orðin nokkuð reið en hann hélt allt-
af ró sinni og glotti út í annað yfir
æsingnum í mér. Samt sem áður
virti hann alltaf skoðanir mínar og
gerði aldrei lítið úr þeim. Það er
mikil list að virða skoðanir annarra
þegar maður er ekki sammála
þeim, þá list kunni Gestur.
Gestur hafði mikinn áhuga á öllu
sem íslenskt er og þá sérstaklega
íslenskum bókmenntum, fomum og
nýjum. íslensk tunga og falleg notk-
un hennar var honum afar hugleik-
in. Hann spurði mig oft hvað mér
fyndist um notkun hinna og þessara
orða og orðatiltækja í fjölmiðlum.
Af þessu spruttu oft langar og
skemmtilegar hugleiðingar.
Gestur var alltaf tilbúinn að rétta
hjálparhönd ef eitthvað bjátaði á
og oft fengum við fjölskyldan að
njóta vináttu hans og reynslu.
Hann átti alltaf til falleg orð
handa dætrum mínum og oft og
iðulega nokkra góða brandara sem
féllu vel í kramið.
Kæri Gestur, ég er glöð í hjarta
mér að hafa fengið tækifæri til að
sitja hjá þér síðustu nóttina og
kveðja þig. Eftir þá reynslu er ég
endanlega sannfærð um líf eftir
þetta líf og veit að þú ert þar.
Þú hefur auðgað líf mitt, hafðu
þökk fyrir.
Þín tengdadóttir,
Þorgerður.
Elsku bróðir minn, Gestur Hall-
grímsson er látinn. Eftir miklar
þjáningar lét hann í minni pokann
fyrir skæðum sjúkdómi, krabba-
meini, fyrir aldur fram.
Við vorum fjögur systkinin,
Gestur yngstur, ég næstyngst, að-
eins ellefu mánuðir voru á milli
okkar. Við urðum fljótt samrýnd
og hændumst hvort að öðru.
Leiðir okkar skildu snemma á
fullorðinsárunum þar eð ég fluttist
til Bandaríkjanna árið 1955 og hef
búið þar síðan.
Gestur giftist eftirlifandi konu
sinni, Gyðu, sem var honum yndis-
leg eiginkona. Eignuðust þau fjög-
ur börn, Magnús, Benedikt, Huldu
og Hallgerði.
Ég kom oft í heimsókn til íslands
og var það jafnan mitt fyrsta verk
að koma á heimili bróður míns og
Gyðu. Ég get ekki lýst þeirri gest-
risni og velvilja sem beið mín þar.
Gestur gekk í Iðnskólann og út-
skrifaðist þaðan sem prentari. Þar
með fetaði hann í fótspor föður
síns, Hallgríms Benediktssonar,
sem var einn af stofnendum prent-
smiðjunnar Gutenberg, er síðar var
seld ríkinu. Gestur hætti í prent-
verkinu sökum heilsubrests. í fram-
haldi af því fór hann að vinna hjá
Áhaldavörslu Reykjavíkurborgar.
Gestur og Gyða reistu sitt eigið
hús í Breiðholtinu. Unnu þau mikið
sjálf við það verk. Þar er um mjög
fallegt og smekklegt heimili að
ræða. Það gleður mig mikið að-
hugsa til þess hve fjölskyldan var
einhuga og góður félagsskapur á
heimilinu.
Bróðir minn hafði mörg áhuga-
mál. Skáldskapur var þar á meðal
og liggja eftir hann margar vísur.
Einnig unni hann bókmenntum og
tónlist. Eitt af því sem honum var
kært var söfnun frímerkja og ýmis
fróðleikur um þau. Annað áhuga-
mál hans var að fræðast um land-
póstana sem ferðuðust um landið
fyrr á dögum. Gestur fór oft í lang-
ar póstgöngur um landið ásamt
öðru áhugafólki. Áhugi hans á
póstmálum varð til þess að hann
safnaði ýmsum póstminjum. Einnig
tók hann þátt í frímerkjasýningum
og hlaut viðurkenningar fyrir.
Að lokum kveð ég þig, elsku
bróðir minn. Ég mun ávallt sakna
þín því þú varst drengur góður.
Elsku Gyða og fjölskylda, ég votta
ykkur mína innilegustu samúð við
fráfall Gests Hallgrímssonar.
Ykkar einlæg,
Halla Hallgrímsdóttir
Haraldsson og fjölskylda,
Kaliforníu.
Afi minn er dáinn. Hann var
góður við mig og aðra. Hann var
indæll. Við fórum oft í bíltúr sam-
an, fórum í bankann og póshúsið.
Afi klappaði mér oft á kollinn og
það var mjög gott. Hann sagði líka
alltaf að við værum bestu bömin.
Hann sagði það þegar við vorum góð.
Mamma sagði mér að það hefði
verið hellirigning um nóttina þegar
afi minn dó. Kannski var Guð að
gráta eða kannski allir englamir.
Það era mörg þúsund englar uppi
í himninum. Kannski gráta englam-
ir alltaf svona mikið þegar einhver
deyr og þess vegna kemur rigningin.
Elsku afi minn, þakka þér fyrir
allt sem þú gerðir fyrir mig,
mömmu og Hrafnkel Breka. Þú
hjálpaðir okkur alltaf mjög mikið.
Megi góður Guð geyma þig í faðmi
sínum, hjá englunum.
Anna Hera.
Elsku afi minn.
Mig langar til að þakka þér fyr-
ir samveruna í lífi mínu. Við áttum
margar góðar stundir saman, þegar
ég átti heima hjá þér og ömmu í
Hólunum. Alltaf varstu tilbúinn til
að keyra mig í skólann, þó að það
væri ekki langt að fara. Eftir að
þú veiktist fannst mér leiðinlegt
að hafa þig ekki eins og venjulega.
Svo allt í einu ertu dáinn og ég
veit ekki hvað ég get sagt við þig,
en sem betur fer man ég ýmislegt,
sem þú gerðir og sagðir. Þegar ég
var pínulítil sýndirður mér alltaf
svarta glerkrummann og sagðir
mér að hann segði „krúnk, krúnk“.
Eftir að ég stækkaði spurðir þú
mig næstum á hveijum morgni,
hvað mig hefði dreymt um nóttina.
Ég man vel eftir því, hvernig þú
spilaðir Hani, krummi, hundur, svín
á píanóið. Það var skemmtilegt.
Ég og frænka mín vorum báðar
búnar að óska okkur að þér mundi
batna og að þú mundir ekki deyja,
en óskirnar rættust ekki. Kannski
höfum við ekki óskað okkur rétt,
en ætli Guð hafi ekki bara viljað
hafa þig hjá sér. Ég ætla alltaf að
hugsa um þig, hvemig þú varst og
mig langar til að þakka þér fyrir
að hafa verið afi minn.
Gyða Dögg.
Það bregður birtu fyrir gluggann
minn og í einni svipan flýgur mér
í hug að þú sért úti í garði að laga
til. En það er bara óskhyggja, að-
eins vindurinn að leika sér við tréð
sem skyggir á birtuna inn. Það er
erfitt þetta líf. Við áttum okkur
von um betri daga. En þessi litla
von er horfin hvert sem ég lít. Ég
harma þig mest allra manna.
í Gunnarshólma, einu af þínum
uppáhaldsljóðum, eftir Jónas Hall-
grímsson, segir, þótt hér sé textinn
tekinn úr nokkru samhengi:
„Hræðist þá ekki frægðarhetjan góða
óvinafjöld, þó hörðum dauða hóti.“
„Grimmilegir fjendur, flárri studdir vél,
fjötruðu góðan dreng í heljarböndum."
Farðu vel, faðir.
Hulda.
Elsku afi minn.
Mig langar til að kveðja þig með
nokkrum orðum af því að ég gat
ekki kvatt þig áður en þú fórst.
Þakka þér fyrir hvað þú varst allt-
af góður og yndislegur afi. Innst
inni veit ég að þú ert núna kominn
til Nangijala, í Kirsibeijadalinn og
borðar gómsæt kirsiber og baðar
þig í sólinni og ferð á hestbak á
hestunum Fjalari og Grími. Ég veit
að núna ertu laus við sársaukann
í líkama þínum og sú tilhugsun
huggar mig þegar ég sakna þín.
Þakka þér fyrir allt sem þú gerð-
ir fyrir mig.
Þín,
Melkorka.
Ég vil minnast frænda míns Gests
Hallgrímssonar nokkram orðum.
Við voram jafnaldrar og höfum
þekkst frá því að við mundum af
okkur. Gestur var ákaflega tryggur
og frændrækinn. Hann var búinn
miklum mannkostum. Aldrei man
ég eftir því að hann talaði illa um
nokkkum mann. Hann flíkaði ekki
sínum skoðunum, var fastur fýrir,
hógvær og virti skoðanir annarra.
Hann hafði mikið jafnaðargeð og
aldrei man ég að hann brygði skapi.
Hann var frekar dulur og lét ekki
allt uppskátt. Þótt Gestur væri
hægur maður var hann þó léttur í
lund og gerði oft að gamni sínu.
Ég minnist æskuheimilisins á
Bergstaðastræti og síðar á Suður-
götu. Þar var oft glatt á hjalla. Þau
systkinin á sitt hveiju árinu, hann
yngstur og þá systurnar Halla,
Ingigerður og Margrét.
Gestur hafði ýmis áhugamál,
einkum safnanir af ýmsu tagi.
Snemma beygist krókur. Hann var
mikill aðdáandi Tarzans og safnaði
myndasögum af Tarzan, sem hann
klippti úr dagblaðinu Vísi þegar
hann var smápatti á Suðurgötunni.
Hann hafði áhuga á frímerkjum og
yndi af bókum. Njálssaga lá á nátt-
borði hans síðustu dagana sem hann
lifði. Hann hafði áhuga á listum og
sótti oft sýningar. Ég minnist þess
er við hjónin fórum með honum og
Gyðu að skoða safn Gerðar Helga-
dóttur hvað hann var ánægður þrátt
fýrir það að hann væri þá orðinn
mikið veikur. Ég heyrði hann tala
hástemmdum orðum um þá ánægju
sem hann hefði af kórsöng.
í nokkur ár stundaði Gestur
göngur, vora þá farnar leiðir, sem
voru farnar með póst áður en vélar
komu til sögunnar. Hafði hann af
þessu mikla ánægju.
Það sem skipti hann mestu var
fjölskyldan, að sjá henni farborða
og veita henni öryggi. Hann varð
þeirrar miklu gæfu aðnjótandi að
kvænast Gyðu Magnúsdóttur, sem
er afbragðs kona og hafa þau ver-
ið afar samrýnd. Þau hafa verið
lánsöm með börn sín og barnabörn.
Gestur og Gyða unnu að því frá
upphafi að koma sér upp góðu
heimili, sem er nú stórt og glæsi-
legt og hafa þau sýnt mikla hag-
sýni og elju.
Gestur var nægjusamur og kunni
að njóta margs í lífinu. Ég sé það
fyrir mér að hann hefði notið elliár-
anna vel við grúsk og ýmis áhuga-
mál.
Hann vissi lengi að hveiju stefndi
og var það sárt fyrir hann að kveðja
fjölskylduna. Elsku frændi, ég kveð
þig með söknuði.
Friðþjófur Björnsson.
Snemma á vormánuðum átti ég
tal við konu sem iýsti önnum sínum
í starfi og hafði orð á því að hún
hefði varla tíma til að vera
„mennsk“. Það skýrði hún með því
að hún hefði vanrækt að sinna vini '
sem átti úm sárt að binda.
Um svipað leyti frétti ég af alvar-
legum veikindum Gests og þá varð
mér hugsað til þess hvað sá gamli
góði vinur föður míns væri einstak-
lega mennskur maður.
Ég náði ekki að þakka honum
það augliti til auglitis áður en hann
dó. En ég geri það hér með. Ég
þakka Gesti alla tryggðina og
stuðninginn við föður minn í erfið-
um veikindum hans fyrir nokkrum
áram og ég þakka honum jafnframt
stuðninginn við fjölskyldu mína í
máli sem snerti hagsmuni minni
máttar, fatlaðs einstaklings, sem
tengist fjölskyldu okkar. Gestur
hafði ekki meiri tíma aflögu en
aðrir, en hann var sérlega ræktar-
samur maður, sem lét sig skipta
ótal margt annað en eigin hag og
hann mat það öðruvísi en svo marg-
ur hvað hefði forgang.
Sameiginleg áhugamál tengdu
m.a. þá Gest og föður minn og
áhugi þeirra var slíkur að ættingjar
þeirra kviðu því aldeilis ekki að
þeir sætu aðgerðalausir í ellinni.
Sérlega er mér minnisstæð áhuga-
semi þeirra og undirbúningur fyrir
póstgöngur Ferðafélags íslands.
Þá voru þeir eins og smástrákar
og alltaf var farið ef því varð mögu-
lega við komið þó ljóst væri fyrir-
fram að þeir yrðu að ganga umfram
raunverulega getu.
Samgangur hefur verið milli
fjölskyldna okkar eins lengi og ég
man og sem barn og unglingur
minnist ég þess að þau Gestur og
Gyða voru ávallt miklir aufúsu-
gestir á heimili okkar. Og þau j
voru ávallt nefnd í sömu andrá.
Gyðu prýða ekki síðri mannkostir- .
en Gest og samheldni þeirra hjóna (
held ég að hafi verið einstök. Því f
er missir hennar enn meiri við lát
Gests.
Kæra Gyða. Ég og bræður mínir
og íjölskylda okkar vottum þér,
börnum ykkar Gests, tengdabörn- |
um og barnabörnum einlæga sam-
úð okkar.
Jónína Bjartmarz.
Með Gesti Hallgrímssyni er horf-
inn af sjónarsviðinu ágætur starfs-
maður embættis borgarverkfræð-
ings i Skúlatúni 2. Gestur var ein-
stakt prúðmenni og drengur góður.
Hann var gæddur mikilli kímnigáfu
sem kom öllum í gott skap, sem í
kringum hann voru.
Þegar ákveðið var að koma upp
sérstakri póstþjónustudeild í Skúla-
túni var Gesti falið að bæta því
starfi við fljöbreytt umsjónarstörf,
sem hann hafði með höndum. Þar
var réttur maður á réttum stað.
Auk þess sem Gestur var mjög
samviskusamur og nákvæmur var
hann fróður um sögu póstmála
landsins, átti merkilegt safn póstst-
impla frá mörgum pósthúsum, sem
ekki eru lengur til. Hann átti frí-
merkjasöfn sem hann hafði hlotið
viðurkenningu fyrir, enda mikils
metinn í félagi frímerkjasafnara,
sem og hjá öðrum sem honum
kynntust.
Fyrir nokkrum áram gekk þann
ásamt öðru póstgöngufólki allar
gömlu landpóstaleiðirnar sunnan-
lands en hann var sá eini sem gekk
þær allar 26 að tölu.
Þegar Gestur veikist í vetur tók
ég að mér að sjá um póstinn. Strax
fann ég hve starfsfólkinu á póst-
húsinu var vel til Gests og spurði
oft um líðan hans. Þrátt fyrir allt
sem reynt var að gera til að lækna
hann varð sjúkdómurinn fljótt
óviðráðanlegur. Þótt Gestur vissi
að hveiju stefndi og kveldist oft
mikið tók hann því með miklu jafn- j
aðargeði og gat stundum slegið á
létta strengi.
Við Elsa sendum Gyðu, konu
hans, og öllum aðstandendum okk-
ar innilegustu samúðarkveðjur.
Óskar Jóhannsson.