Morgunblaðið - 05.07.1996, Blaðsíða 5

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 5. JÚLÍ 1996 B 5
DAGLEGT LÍF
HENNING Serensen finnst gott að slaka á í heitu pottunum.
FREMST á myndinni má sjá litla guttan Arnór
og pabba hans Guðmund Halldórsson.

HÉR má sjá nokkra meðlimi danska dómkirkjukórsins. Talið frá vinstri:
Paul, Gitte, Karen, Henning, Rasmus og Bent.
að vera ekki of gráðugur í sólbrúnku og fylgjast vel
með húðinni svo hún brenni ekki. „Maðurinn minn kom
til dæmis með mér hingað í sund, en hann brennur
svo fljótt að ég sendi hann heim rétt áðan,“ sagði hún
brosandi og hélt áfram að rýna í bókina sína.
Skammt frá vakti athygli maður sem þræddi alla
heitu potta Laugarinnar. Blaðamaður náði tali af hon-
um í einum pottinum og kom í ljós að þarna var á
ferðinni Henning Sorensen frá Danmörku. „Svona heit-
ir pottar eru hvergi í mínu heimalandi. Þetta er dásam-
legt,“ sagði hann ánægður á svip. Hann sagðist enn-
fremur vera í tónleikaferð á íslandi með félögum sínum
í kór dómkirkjunnar í Haderslev í Danmörku. „Við
búum á farfuglaheimili hér rétt hjá og höfum verið
tíðir gestir í Laugardalslauginni undanfarna daga,“
sagði hann og benti um leið á nokkra félaga sína sem
stóðu rétt hjá. Ljósmyndari fékk leyfi til að smella
einni mynd af kórfélögunum, sem dásömuðu einnig
sundlaugarnar og góða veðrið á íslandi.
Blaðamaður og ljósmyndari voru sennilega búnir að
trufla sundlaugargesti nóg og kvöddu því viðmælendur
sína. Að síðustu leit blaðamaður yfir sundlaugargesti
sem lágu í sólbaði á bökkum laugarinnar. Sumir hvetj-
ir voru orðnir ansi brúnir en aðrir „hættulega“ rauðir
á nefi og öxlum. ■
as
MEÐ AUGUM LANDANS
Götulíf
og útifundir
<
>
María Elínborg Ingvadóttir hefur
búið í Moskvu sl. ár þar sem hún
gegnir starfi viðskiptafulltrúa
Útflutningsráðs íslands við
íslenska sendiráðið.
k ÞAÐAN sem ég horfí
út um gluggann minn,
L^J út á Októbertorgið, þar
I 1 sem Lenin og fulltrúar
f hinnar vinnandi stéttar
I B j stancla hnarreistir og
A ákveðnir, sé ég rifin
Oflögg og fána beijast í
sunnan gjólunni, hátíð-
ardagur er í vændum,
en borgin hefur verið
færð í sinn hátíðarbún-
ing aðeins of snemma.
Þegar eitthvað er um
að vera, fer fólk að tín-
ast á torgið um átta á
morgnana, bæði al-
menningur og eftirlits-
menn. Hingað mæta nokkrir tugir
trukka, sem út úr stökkva ungir
sakleysislegir piltar í grænum ein-
kennisbúningum, þeir mynda raðir
meðfram götum hér og þar og er
þeirra hlutverk að halda uppi lögum
og reglu. Héðan leggja kröfugöng-
ur af stað í átt til miðbæjarins, hér
eru haldnir útifundir og oftar en
ekki þarf að prófa gjallarhom og
hátalarakerfi tímanlega, þess
vegna verður ekki hjá því komist
að fylgjast með öllum undirbún-
ingnum.
Unglr menn með eina rðs
Á þessu torgi gerist margt
skemmtilegt. Á góðviðrisdögum,
sama hvort er sumar, vetur, vor,
eða haust, situr fólkið sem er á
leið heim úr vinnu, á bekkjum
umhverfis Lenin og spjallar sam-
an, sumir mæta með síðdegisölið
sitt, aðrir með bakkelsi úr lúgunni
í undirgöngunum handan götunn-
ar, en flestir gæða sér á ís. Hér
eiga margir stefnumót og hingað
koma ungir menn með eina rós,
skima athugandi í kringum sig,
byija síðan að stika fram og aft-
ur, staldra við og líta aftur yfir
sviðið. En umfang Lenins og félag-
anna er nokkuð dijúgt og stundum
stendur sú sem beðið er eftir hin-
um megin og þá er spennandi að
fylgjast með hversu langan tíma
það tekur fyrir unga parið að koma
auga hvort á annað.
Utifundimir eru áhugaverðir og
skemmtilegir, hér er rifíst og
skammast um pólitík og þegar
fundi lýkur formlega, hefjast
smærri hópfundir, þar sem þing-
mennimir hitta kjósendur sína sem
spara ekki við þá hollráðin, þessir
fundir standa þar til þolinmæði lög-
reglunnar þrýtur og hún hótar öllu
illu, ef fólk hypjar sig ekki í burtu.
Gömlu konunum er sérstaklega
heitt í hamsi, þær lyfta krepptum
hnefum til að leggja áherslu á orð
sín og þeim liggur ekki lágt róm-
ur. Hér hef ég nokkrum sinnum
verið beðin um að undirrita stuðn-
ingsyfírlýsingar við forsetafram-
bjóðendur og enn oftar verið boðið
að ganga í ákveðna flokka. Þegar
ég segi þeim að ég sé nú reyndar
flokksbundin, þá fæ ég að heyra
það, að þessir nýju flokkar séu
bara til vandræða, betra sé að
treysta þeim gamla og góða.
Þann 9. maí í ár voru hátíðar-
höldin ekki eins stórkostleg og
fyrir ári, þegar 50 ár voru liðin
frá stríðslokum, en mikill þjóðhá-
tíðarbragur yfir öllu og öllum.
Einn af útifundunum var gegnt
Bolshoi-leikhúsinu, við fótstall
Karls Marx. Eftir ræðuhöldin var
þar og á torginu við leikhúsið,
sannkölluð útihátíðarstemmning.
Fólk hópaðist um þá sem spiluðu
á harmonikur og gítara, sungin
voru ættjarðarlög og jafnvel stig-
inn dans. Svo virðist sem allir
Rússar geti sungið og þeir kunna
marga söngva, en sumir þessara
söngva kalla fram minningar sem
fá lítil tár til að trítla niður ijóðar
og alltof oft þreytulegar kinnar
fullorðinna kvenna og karla. Sann-
kölluð gleði ríkti á þessum stað,
þrátt fyrir hávaða frá útifundi sem
stóð sem hæst undir rauðum fán-
um upp við Ljublianka fangelsið,
sem gnæfir efst í brekkunni
skammt frá. Þessi hátíð minnti
mig næstum á 17. júní hátíðar-
höldin í gamla daga, á Ráðhú-
storgi og upp við íþróttavöll, þar
sem fólk var í sparifötunum og í
hátíðarskapi, heilu fjölskyldurnar
komu sér fyrir á góðum stað upp
í brekku, þá var alltaf sól 17. júní.
Stemmningin hélst þar til upp-
magnaðar hljómsveitir tóku völdin
á sviði sem reist hafði verið fyrir
framan leikhúsið í tilefni dagsins
og þar kom meira að segja fram
Dixieland hljómsveit.
Það er ekki alltaf sama góða
stemmningin á útisamkomum.
Neðan við Basil kirkjuna, sem
stendur við enda Rauða torgsins,
var fyrir nokkru komið fyrir stóru
sviði vegna útifundar og hljóm-
leikahalds. Markmiðið var að fá
unga fólkið til liðs við forsetann
og fjöldinn var mikill, um 200 þús-
und manns komu saman til að
skemmta sér, aðallega ungt fólk,
sem naut góða veðursins og ætlaði
auðsjáanlega ekki að láta neitt
fram hjá sér fara, hvorki ræðuhöld
né tónlist. Mér stóð stuggur af við-
búnaðinum. Hvert sem litið var,
voru hertrukkar og hermenn og
lögregla. Þeir mynduðu raðir,
nokkurs konar varnargarða eða
fjárréttir, þannig að fólk gat ekki
gengið um.
Þörfin fyrir aö sýna vald
Ef tilgangurinn var að koma í
veg fyrir troðning, mistókst það
algjörlega, því þessi undarlegheit
urðu til þess að troðningurinn varð
hvað mestur við þessi höft og látun-
um linnti ekki, fyrr en einhveijir
háir herrar gáfust upp á þessari
umhyggjusemi. Það sem olli mér
þó aðallega áhyggjum, var sá hugs-
unarháttur sem mér fannst endur-
speglast í þessum aðgerðum, þ.e.
þörfin fyrir að sýna vald og gera
lífið svolítið flóknara og erfiðara
ef mögulegt er. Ég minntist þess
að þegar Persaflóastríðinu lauk,
var ég stödd á Mollinum í Was-
hington þegar Ameríkanar fögn-
uðu stríðslokum. Þangað flykktist
fólk, hvaðanæva að úr Bandaríkj-
unum til að fagna með samlöndum
sínum, ég man ekki eftir neinni
lögreglu, hún hlýtur að hafa verið
þarna, en ekki sjáanleg, enda há-
tíðarhöldin um miðjan dag og fólk
komið til að gleðjast saman. Ég
held að í skipulagningu þessara
tveggja hátíða liggi ákveðinn mun-
ur á hugsunarhætti. I samskipta-
vænu samfélagi er gert ráð fyrir
virðingu og trausti fólks hvers í
annars garð, trúað á hið góða sem
býr í eðli hvers manns, en verið
til staðar þegar með þarf, eins og
móðir sem er tilbúin að grípa barn-
ið sem hikandi tekur fyrstu skref-
in sín, eitt og óstutt. ■