Morgunblaðið - 16.07.1996, Blaðsíða 30

30 ÞRIÐJUDAGUR 16. JÚLÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
I-
HELGA SOFFÍA
ÞORGILSDÓTTIR
+ Helga Soffía Þorgilsdóttir
fæddist í Knarrarhöfn í
Hvammssveit í Dalasýslu 19.
nóvember 1896. Hún lést á
Droplaugarstöðum í Reykjavík
11. júní síðastliðinn og fór útför
hennar fram frá Dómkirkjunni
24. júní.
Hinn 11. júní sl. lauk frú Helga
Soffía Þorgilsdóttir lífsgöngu sinni.
Þær merku Hvítabandskonur, sem
fæddar voru um aldamótin síðustu,
eru nú allar látnar, og er Helga sú
síðasta sem kveður. Þessar konur
voru sannkallaðir máttarstólpar
Hvítabandsins. Til þess að starfa
að málum líknarfélaga þurfti til að
bera dugnað, kjark og fómfýsi, að
ógleymdum mannkærleika, svo eitt-
hvað sé nefnt. Verkin sýna, að
Hvítabandskonur þess tíma, á erfið-
um kreppuárum, voru miklar mann-
kostamanneskjur, sem gáfu sér
ómældan tíma, hvenær sem félagið
þurfti á kröftum þeirra að halda.
Helga Soffía gjörðist félagi árið
1930. Hún sat í stjórn félagsins á
árunum 1933-1968, lengst af sem
ritari, en einnig varaformaður og
formaður. Þegar ráðist var í bygg-
ingu sjúkrahússins við Skólavörðu-
stíg - Hvítabandið - sat hún í
sjúkrahúsráði og í bygginganefnd.
Á 75 ára afmæli Hvítabandsins,
árið 1970, var Helga gjörð að heið-
ursfélaga. Ég gjörðist Hvítabands-
kona árið 1967, þá fávís um félags-
störf. Þá var Helga mín fyrirmynd.
Þegar stigin eru fyrstu sporin, á
Erfídryk&fwr
Safnaðarheimili i
Háteigskirkju \
r
Símíi _________r,
551 1399 T, j
oft grýttri braut félagsmála, er
mikill styrkur í því að hafa sér við
hlið einhvem traustan, sem náð
hefur fótfestu.
Fundargjörðarbók Hvítabandsins
frá ámnum hennar Helgu, sem rit-
ara, lýsir gleggst hve ritfær hún
var. Rithöndin var fögur og snyrti-
leg. Verk sín vandaði hún og vann
þau af hugsjón. Ákveðin var hún í
skoðunum og fylgin sér. Hún var
góður félagi og vel metin af sam-
ferðafólki sínu. Helga valdi sér
barnakennslu að ævistarfi. Mennt-
un hennar og lífsskoðun gáfu henni
innsæi í lífskjör annarra.
Mörg vom vandamál heimilanna,
á erfiðum tímum, atvinna stopul
og skortur á ýmsu, sem börnum
var nauðsynlegt til að halda líkam-
legri og andlegri heilsu. Skólahjúkr-
unarkonan frk. Þuríður Þorvalds-
dóttir og Helga voru góðir sam-
starfsmenn og virkir félagar í
Hvítabandinu. Líklega hefur það
fyrst og fremst verið fyrir þeirra
áhuga, að tekin var sú ákvörðun
að opna og reka ljósastofu fyrir
börn. Læknar þeirra tíma mæltu
með nauðsyn þess að veita börnum
þessa þjónustu, t.a.m. ef hægt væri
að koma í veg fyrir beinkröm. Með
baráttuvilja og þrautseigju sáu þær
drauminn rætast, og var það stór
hópur barna, sem naut þessarar
heilsuvemdar endurgjaldslaust í þau
20 ár, sem stofan var rekin. Sem
betur fer hafði lífsafkoma þjóðarinn-
ar batnað svo á þessum tveim ára-
tugum, að grundvöllur var ekki leng-
ur fyrir slíku, enda voru læknar þá
farnir að efast um ágæti Ijósbaða.
Á kveðjustund viljum við Hvíta-
bandskonur, sem fengum að kynn-
ast Helgu Soffíu, þakka þær lær-
dómsríku ánægjustundir, sem við
áttum með henni. Fyrir hönd félags-
ins okkar ber að þakka þann sóma,
sem hún sýndi því á margan hátt,
svo lengi sem hún gat.
Blessuð sé minning sómakonunn-
ar Helgu Soffíu Þorgilsdóttur.
Arndís M. Þórðardóttir.
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík • Sími 5531099
Opið öll kvöld
til kl. 22 - einnig um helgar.
Skreytingar fyrir öll tileíní.
Listrænar höggmyndir
fyrir leiði. Minnismerki
og hefðbundnir legsteinar
úr marmaray graníti og kalksteini
Við bjóðum sérstakt
tilboðsverð á öllum
granitsteinum í þessum
tnánuði.
Verkin eru öll hönnuð
af myndhöggvaranum
Þóri Barðdal.
S ÓLSTEINAR
Nýbýlavegi 30
(Dalbrekkumegin), 200 Kópavogi.
Sími: 564 3555. Fax: 564 3556
Islenskur efniviður
íslenskar steintegundir henta margar
afar vel í legsteina og hverskonar
minnismerki. Eigum jafnan til fyrir-
liggjandi margskonar ísienskt efni:
Grástein, Blágrýti, Líparít og Gabbró.
KAtVVN
OIX'HV
» S M
Áralöng reynsla.
Leitið
upplýsinga.
il
S S. HELGAS0N HF
STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 • SlMI 557 6677
%
MINIMIIMGAR
+ Jónheiður Guð-
brandsdóttir
fæddist á Klepp-
járnsreykjum í
Reykholtsdal í
Borgarfirði 13.
febrúar 1893. Hún
andaðist á Hrafn-
istu í Reykjavik á
104. aldursári 8. júlí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
hjónin Guðbrandur
Guðmundsson
söðlasmiður og
Guðrún Jónatans-
dóttir er bjuggu að
Kleppjárnsreykjum í Reyk-
holtsdal í Borgarfirði. Systkini
hennar voru Guðmundur bóndi
á Stóru-Drageyri í Skorradal,
Kristófer sundkennari og Rósa
verkakona.
Jónheiður giftist Jóni Ásbirni
Það er mér ljúft að minnast
tengdamóður minnar nokkrum orð-
um. Þar fór heilsteyptur persónuleiki
er hún var, er ekki mátti vamm sitt
vita. Jónheiður hélt vel utan um heim-
ili sitt og vék góðu að hverjum þeim
er á vegi hennar varð. Ég man eftir
Jónheiði allt frá því er ég var bam
og unglingur og fékk þá þegar tilfinn-
ingu fyrir mannkostum hennar.
Á heimili Jóns og Jónheiðar var
söngur og tónlist í hávegum höfð
og Ester kona min segir mér, að
iðulega þegar þær syturnar, Ester
og Kristrún, buðust til að sjá um
uppþvottinn eftir kvöldmatinn, þá
sagði Jónheiður: „Elskurnar mínar,
setjist heldur inn í stofu hjá honum
pabba ykkar og syngið.“ Svo var
tekinn fram gítarinn og söngurinn
hljómaði í stofunni og Jónheiður tók
undir í eldhúsinu.
Jónheiður var alla tíð trúuð kona
og sálmar henni hjartfólgnir. Þegar
ellin tók að mæða hana síðustu
æviárin, þá naut hún þess að fá
dóttur sína í heimsókn, hlusta á ritn-
Jónssyni sjómanni
frá Bergi á Akra-
nesi. Börn þeirra:
Holberg netagerð-
armaður (látinn),
kvæntur Guðríði
Magnúsdóttur frá
Vestmannaeyjum
(látin); Adólf garð-
yrkjumaður, kvænt-
ur Gurli Jónsson,
búsett í Danmörku;
Reykdal neta-
gerðarmaður,
kvæntur Fanný
Guðmundsdóttur,
búsett í Bandaríkj-
unum; Ester húsmóðir, gift
Theodór Guðjónssyni skóla-
stjóra og Kristrún leikskóla-
kennari.
Utför Jónheiðar verður gerð
frá Aðventkirkjunni í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
ingarlestur og syngja uppáhalds-
sálmana sína. Það kom jafnvel fyrir,
að hún gerði sér ekki vel grein fyrir
hver var hjá henni, en sálmana söng
hún svo ekki skeikaði. Þetta var
hennar ævarandi eign, sem aldrei
var frá henni tekin.
Blessuð sé minning hennar.
Theodór Guðjónsson.
Amma bjó á Hrafnistu síðustu 13
ár ævi sinnar. Þegar við hjónin
kynntumst þá þekkti kona mín
ömmu, síðan hún var átta ára gömul
og átti heima í sömu götu og hún.
Börnin í götunni kölluðu hana litlu,
góðu konuna, en amma var mjög smá
kona og þetta lýsir öllu viðmóti henn-
ar. Hún var blíð og mjög trúrækin
kona, fór í sína kirkju hjá Sjöunda
dags aðventistum á hvetjum laug-
ardegi, meðan hún hafði heilsu til.
Okkur var það minnisstætt þegar
haldið var upp á hundrað ára afmæl-
ið, hversu hress hún var og söng af
innlifun og leið vel í góðra vina hópi.
Síðustu þrjú árin smá dró af
ömmu, en þegar farið var að tala
um framtíðina á himnum þá var
hún með á nótunum; að Kristur
kemur aftur og nær í sín börn.
Alltaf var gaman að koma til
hennar með börnin eða barnabörn-
in, þá sagði hún alltaf: „Gætið
þeirra vel.“
Við þökkum ömmu fyrir allar
samverustundirnar og við þökkum
öllum þeim sem hafa litið til hennar
í gegnum árin og sérstakar þakkir
til starfsfólksins á Hrafnistu.
Blessuð sé minning hennar.
Jón Holbergsson og
fjölskylda.
í nokkrum orðum langar okkur
að minnast langalangömmu okkar
sem er látin á 104 aldursári.
Við höfum ekki mikið umgengist
hana, því hún var komin á Hrafn-
istu þegar við fæddumst. Meðan
við vorum litlir höfðum við ekki
mikla þolinmæði til að staldra við
þegar við fórum með pabba og
mömmu í heimsóknir til hennar.
Það var svo skrítið að heimsækja
hana i litla herbergið hennar eða á
stofu þar sem voru margir aðrir og
varla pláss við rúmið hennar til að
setjast hjá henni.
Álltaf hafði hún áhuga á að frétta
af okkur og alltaf vjssi hún um af-
komendur sína sem eru dreifðir um
allan heim. Hún hafði alltaf nýjustu
fréttir af hveijum og einum. Kidda
frænka hugsaði alla tíð mjög vel um
langalangömmu, hún sá til þess að
langalangamma fylgdist með því
sem var að gerast bæði í ættinni og
fyrir utan hana. Við munum alltaf
minnast langalangömmu og sérstak-
lega þá 100 ára afmælis hennar.
Þá var hún í sínum fínustu fötum
og spjallaði við alla, drakk kaffi,
söng með okkur og gerði að gamni
sínu. Okkur fannst hún alveg ótrú-
lega gömul, hún sem var svo hress.
Nú er langri og farsælli ævi langa-
langömmu lokið og komið að kveðju-
stund. Um leið og við biðjum góðan
guð að taka vel á móti langa-
langömmu okkar viljum við þakka
henni fyrir samverustundir okkar.
Guð geymi þig.
Heiðar L. og Guðni Már
Holbergssynir.
JONHEIÐUR
GUÐBRANDSDÓTTIR
HÖRÐUR GRÍMKELL
GUÐLEIFSSON
+ Hörður Grím-
kell Guðlcifsson
fæddist í Reykjavík
13. apríl 1948. Hann
lést 8. júlí síðastlið-
inn. Foreldrar
Harðar eru Guðleif-
ur Guðmundsson
trésmiður, f. 16. maí
1909, d. 13. maí
1981 og Ingibjörg
Hallgrímsdóttir
sjúkraliði, f. 21.
apríl 1918. Bróðir
Harðar sammæðra
er Helgi John bú-
settur í Reykjavík.
Systkini samfeðra eru Friðrik,
búsettur í Svíþjóð, Guðmundur,
Sigurður og Nína, öll búsett í
Reykjavík.
Utför Harðar fer fram frá
Háteigskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Mánudagsmorguninn 8. júlí sl.
vöknuðum við borgarbúar til feg-
ursta og sólríkasta dags þessa sum-
ars. En ekki allir. Hörður bróðir
minn lést á þessum fallega morgni.
Það var geysilegt áfall að frétta lát
hans, þar sem hann hafði ekki, svo
vitað væri, kennt sér meins. Minn-
ingarnar eru margar sem um hug-
ann þjóta, en sú sem efst er, er lík-
lega þegar ég var einhvern tíma að
hjóla með vinkonu minni á Lauga-
veginum og heyrði allt í einu kallað:
„Nína, ertu ekki stóra systir mín?“
Það var Hörður, ásamt vini sínum,
5-6 ára gamall, grannur, dökkhærð-
ur og brúneygur drengur. Ég var
rosalega upp með mér að eiga bróð-
ur sem var yngri en ég,
því heima voru bara
þrír stórir bræður sem
oft stríddu „örverpinu"
á heimilinu.
Þar sem við Hörður
vorum hálfsystkini,
samfeðra, ólumst við
ekki upp saman, en
kynntumst betur þegar
Hörður var kominn á
unglingsárin. Hann var
mjög rólyndur og dulur
ungur maður, en glett-
inn og glaðvær í hópi
kunnugra. Hann fór
snemma að vinna við
múrverk og þegar við Guðmundur
keyptum okkur hús sem þarnfaðist
bæði milliveggja og gólfs sem hægt
var að ganga á, kom hann óbeðinn
og vann verkið. Síðan var farið upp
á þakið með eldri bræðrum okkar,
Gumma og Sigga, og það tekið í
gegn líka. Eins var hann boðinn og
búinn að hjálpa til við flutninga og
hvað sem var og alltaf í sjálfboða-
vinnu. Ég og fjölskylda mín stöndum
í þakkarskuld við Hörð, ekki bara
fyrir hjálpsemina, heldur líka rækt-
arsemina sem hann sýndi með viku-
legum heimsóknum, því sjaldan leið
sú helgi að ekki kæmi Hörður við,
annað hvort á laugardegi eða sunnu-
degi. Þakkarskuld sem við getum
ekki greitt í þessu lífi, en seinna,
því ég er þess fullviss að við hitt-
umst á ný.
Hörður kvæntist aldrei en bjó í
foreldrahúsum alla tíð og með móður
sinni eftir að faðir okkar lést árið
1981. Hann hafði verið hjartveikur,
og kom það í hlut Harðar að reyna
að blása lífi í hann eftir hjartastopp.
Það var honum óskaplega erfíð lífs-
reynsla og auðvitað móður hans líka,
sem nú varð fyrir þeirri hræðilegu
reynslu að koma öðru sinni að ást-
vini látnum inni á heimili þeirra.
Hörður var umhyggjusamur sonur
og missir Ingibjargar er mikill.
Guðleifur sendir kveðju frá Finn-
landi, með þökk fyrir allar bíóferð-
irnar sem Hörður bauð honum í þeg-
ar Guðleifur var yngri, en hann hef-
ur ekki tök á að vera viðstaddur
útförina. Við systkinin kveðjum litla
bróður okkar og ásamt mökum okk-
ar og börnum óskum við Herði alls
góðs á nýjum vegum. Megi friður
Guðs vera með honum og öllum ást-
vinum hans.
Nína.
Hörður Grímkell Guðleifsson and-
aðist á heimili sínu mánudaginn 8.
júlí.
Ég kynntist Herði árið 1974 þeg-
ar ég hóf iðnnám hjá Einari Óíafs-
syni múrarameistara, en þar starfaði
Hörður sem byggingaverkamaður.
Fljótt kom í ljós hvern mann Hörður
hafði að geyma, hann var góður
drengur, ljúfur og hjálplegur.
Þegar fréttist af láti góðs vinnu-
félaga og samferðamanns, þá er eins
og dragi ský fyrir sólu. Svo varð
mér um dánarfregn Harðar. En það
er eins og manni detti aldrei í hug
að endirinn sé svo nærri. Okkur
finnst ævinlega að lífið eigi að halda
áfram, og vissulega er það svo að
héðan flytja allir að lokum til ann-
arra og betri heimkynna, þar sem
lífið heldur áfram og aldrei amar
mein né mæða.
Nú við hin miklu ferðalok er
drengskaparmanni þökkuð góð sam-
fyigd.
Viljum við votta eftirlifandi móður
og ættingjum innilegustu samúð.
Gunnar Guðmundsson og fjöl-
skylda.