Morgunblaðið - 17.07.1996, Blaðsíða 28

28 MIÐVIKUDAGUR 17. JÚLÍ 1996
MORGUNBLAÐIÐ
+ Hörður Ingólfs-
son, íþrótta- og
myndlistarkennari,
fæddist 1. jan. 1930.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
dóttur sinnar í Dan-
mörku 7. júlí sl.
Faðir hans var Ing-
ólfur Gíslason
kaupmaður, f. 4.
júní 1899, d. 13. feb.
1968; móðir hans er
Fanney Gísladóttir,
Vogatungu 105,
Kópavogi, f. 4. júní
1911. Hörður var
annar í röð sjö systkina: Erna,
f. 29.1. 1928, Helga Sigríður, f.
19.3. 1931, Ingólfur Gísli, f.
11.11. 1941, d. 27.3. 1996, Lára
Sigrún, f. 2.8. 1943, Ólafur f.
28.2. 1945, Sigurður Valur, f.
31.5. 1948.
Hinn 1. okt. 1966 kvæntist
Hörður Birnu Ágústsdóttur, f.
20.1. 1949. Börn þeirra eru: 1)
Hörður Ágúst, f. 22.4. 1967.
Sambýliskona hans er Guðrún
Dóra Sigurðardóttir, f. 18.6.
1969; börn þeirra: Hörður Alex-
ander, f. 3.7. 1988, Telma Lov-
ísa, f. 4.2. 1993. 2) Inga Rún,
f. 2.2. 1969, sambýlismaður Már
Gunnlaugsson, f. 17.2. 1964,
sonur hennar Sveinn Valur Arn-
arsson, f. 3.4. 1988. 3) Reginn
Örn, f. 21.7. 1972.
Hörður lauk prófi frá kenn-
aradeild Myndlista- og handíða-
skólans árið 1949 og íþrótta-
kennaraskólanum að Laugar-
vatni árið 1951. Hann var kenn-
ari allan sinn starfsferil, fyrst
Það dimmdi skyndilega á þessu
sólbjarta sumri í hugum vina og
vandamanna þegar sú fregn barst
að Hörður Ingólfsson hefði orðið
bráðkvaddur á heimili dóttur sinnar
þar sem hann var í skemmti- og
við Brúarlandsskóla
í Mosfellssveit en
lengst af í Kópavogi.
Hörður hafði
mikinn áhuga á
myndlist, bæði
myndskurði og list-
málun, og málaði
fjölda málverka,
bæði með olíu og
vatnslitum og hélt
allmargar sýningar
á þeim verkum sín-
um. Sem íþrótta-
maður tók hann
mikinn þátt í félags-
lífi og gegndi mörg-
um trúnaðarstörfum á þeim
vettvangi. Hann var um tíma í
stjórn og formaður Umf. Aftur-
eldingar í Mosfellssveit og í
stjórn UMSK og starfaði einnig
í KR og í Breiðabliki í Kópa-
vogi. Hann var mjög góður
fijálsíþróttamaður og keppti á
mörgum íþróttamótum og vann
til fjölda verðlauna í frjálsum
íþróttum og fimleikum. Hann
var um árabil í fimleikaflokki
úrvalsliðs KR sem sýndi víða,
bæði hérlendis og erlendis. Þá
var hann einnig um skeið í
sljórn Skógræktarfélags Kjal-
arness, um tíma formaður þess,
og átti sæti í sljórn Skógræktar-
fél. Kjósarsýslu og Skógræktar-
fél. Kópavogs. I stjórn Alþýðu-
flokksfél. Kópav. 1960 - 68, jafn-
framt varabæjarfulltrúi. I rit-
nefnd Alþýðublaðs Kópavogs
1960-65.
Útför Harðar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag, og hefst
athöfnin kl. 13.30.
vinarheimsókn til barna og barna-
barna sinna í Danmörku hinn 7.
þ.m. Hin ótímabæra heimsókn
gestsins með ljáinn, sem til allra
kemur að lokum, kom vissulega á
óvart. Það hlýtur vissulega að vera
MINNINGAR
gott að kveðja á þennan hátt hina
jarðnesku tilvist, - hverfa eins og
ljós slokknar, losna við ellinnar
hrörnun og kröm og það er nú ef
til vill mest huggun þeirra afkom-
enda, ættingja og mörgu vina sem
á eftir horfa og höfðu eðlilega búist
við að mega njóta enn um langa
stund samvista við þann geðfellda,
fríska og skemmtilega dreng sem
Hörður var.
Ætti eg að velja eitt orð sem
lýsti Herði Ingólfssyni mági mínum
myndi eg kjósa að segja að hann
hafí fyrst og fremst verið jákvæður
persónuleiki. Hann ólst upp við
sveitastörf á stóru heimili því for-
eldrar hans höfðu þá alllengi stund-
að búskap ásamt verslunarstörfum
austur á Selalæk á Rangárvöllum
og síðar í Fitjakoti í Kjalarness-
hreppi. Hann vandist því snemma
útilífi og á þessum æskuárum var
hann mikill hestamaður og gerðist
brátt hinn fræknasti íþróttamaður.
Það lá því beint við að hann sneri
á þá braut er hann kaus sér lífs-
starf. Lauk hann íþróttakennara-
prófí frá Laugarvatni og hóf brátt
kennslu á þeim vettvangi. En í eðli
hans var listræn æð, líkt og í mörg-
um ættmönnum hans. Eitt helsta
frístundagaman hans frá blautu
barnsbeini var að teikna og mála
og lauk hann einnig kennaraprófi
í myndmennt og málaði síðan í frí-
stundum alla ævi. Telja má skaða
að hann skyldi ekki hafa tóm eða
aðstæður til þess að setjast að frek-
ara námi á því sviði, þroska þannig
við fótskör meistaranna góða hæfi-
leika sína eftir því efni stóðu til og
ná langt á þeim vettvangi. En þótt
Hörður væri í eðli sínu félagslynd-
ur, var hann öðrum þræði hlédræg-
ur og dulur, flíkaði aldrei tilfinning-
um sínum og fáa hygg eg hafa
þekkt þá innstu hræringu hugar
hans sem nú er horfin til upphafs
síns „sem báran - endurheimt í
hafíð.“ Hann átti það oft til á tylli-
dögum eða hátíðum vina og vanda-
manna að færa þeim fallegt mál-
verk að gjöf, en það varð ekki fyrr
en á síðustu árum sem hann fékkst
til að sýna verk sín og falbjóða þau
öðrum.
Samferðamönnum Harðar duld-
HÖRÐUR
INGÓLFSSON
+ Sigvaldi Gunn-
laugsson var
fæddur í Hofsárkoti
í Svarfaðardal 9.
nóvember 1909.
Hann lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
Akureyri 6. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Gunn-
laugur Sigurðsson,
f. 24. maí 1878, d.
17. des. 1921, og
Anna Stefánsdóttir,
f. 6. des. 1874, d. 23.
nóv. 1957. Systkini
Sigvalda voru Stef-
án, f. 1902, Egill, f. 1904,
Tryggvi, f. 1906, Sigurður, f.
1912, og Anna Sigríður, f. 1920.
Bræðurnir eru allir látnir en
BORGAR
APÓTEK
Álftamýri 1-5
GRAFARVOGS
APÓTEK
Hverafold 1-5
eru opin til kl. 22
—fo—
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Ðorgar Apótek
Anna Sigríður er bú-
sett í Kópavogi.
Sigvaldi kvæntist
eftirlifandi konu sinni
Margréti Kristínu Jó-
hannesdóttur frá
Sandá í Svarfaðardal
12. ágúst 1934. Þau
eignuðust átta börn.
1) Gunnlaugur, f. 29.
jan. 1935, maki Sig-
ríður Jónsdóttir, þau
eiga fjögur börn. 2)
Jóhannes, f. 26. ágúst
1936, maki Kristín
Tómasdóttir, þau
eiga þijú börn. 3)
Árdís Fanney, f. 1. jan. 1939,
maki Jón Ármann Árnason
(skildu), þau eiga fjögur börn.
4) Anna Kristín, f. 26. jan. 1941.
5) Steinunn Helga, f. 25. febr.
1944, maki Ófeigur Hólmar Jó-
hannesson, þau eiga þijú börn.
6) Rósa, f. 11. jan. 1947, hún á
einn son, Adda. 7) Hólmfríður,
f. 28. sept. 1950, og 8) Elín Sig-
ríður, f. 28. sept. 1950, maki
Thorbjörn Byrnes, þau eiga tvö
börn.
Útför Sigvalda fór fram frá
Dalvíkurkirkju 13. júlí.
Kynni okkar Sigvalda hófust er
ég réð mig sem kaupamann að Hofs-
árkoti um eins árs skeið fyrir tæpum
20 árum. Þá var Sigvaldi reyndar
hættur sjálfstæðum búskap og flutt-
ur að Skeggstöðum, sem liggja að
Hofsárkoti, en Gunnlaugur sonur
hans tekinn við búskap. Sigvaldi tók
þó þátt í bústörfum með okkur þðtt
kominn væri hátt að sjötugu og
gekk til allra verka bæði kvölds og
morgna. Þessi stuttu kynni nægðu
tií þess að tengja okkur vináttubönd-
um sem haldist hafa síðan þótt ekki
hafí gefíst mörg tækifæri til þess
að halda þeim við hin síðari ár.
Ekki tel ég mig færan til þess
að lýsa lífshlaupi hans en þó veit
ég það að hann hafði búið aíla sína
ævi á ættarbýiinu Hofsárkoti í
Svarfaðardal, þar sem faðir hans
hafði einnig búið og forfeður og
formæður. Aldrei hygg ég að hafí
hvarflað að honum að nokkur annar
staður á jarðríki væri betri og ekki
veit ég til þess að hann hafí farið
af bæ nema brýna nauðsyn bæri
til. Enda eru fáir staðir eins vel til
þess fallnir að tengjast átthagabönd-
um og Svarfaðardalur. Há og tignar-
leg fjöll skarta á alla vegu, Stóllinn
gnæfír fyrir miðju dalsins og beggja
vegna rísa háreistar og brattar hlið-
ar, með Rimar ttjónandi efst að
austanverðu. Eftir fjarðarbotni renn-
ur lygn áin en bæir standa í þéttum
röðum beggja vegna. í ímynd minni
er þetta hinn íslenski dalur þjóðsagn-
anna.
Sigvaldi var ekki hár í Iofti en
bætti það upp á sviðum sem ekki
verða mæld með mælistiku. Hann
stendur mér fyrir hugskotssjónum
sem fulltrúi þeirra eðliskosta sem
prýtt hafa hinn íslenska bónda öld
fram af öld, þrautseigju, þolgæðis
og óendanlegs langlundargeðs. Ég
sé hann fyrir mér berandi byrðar á
baki, tína gijót úr túni og slétta
fyrir orf og ljá, vinnandi frá morgni
til kvölds. Og ekki veitti af því barna-
hópurinn, sem sjá þurfti fyrir, var
stór. En hann var reyndar sá sjóður
sem skilaði sér margfalt til baka
þegar börnin uxu úr grasi.
Hann var kvikur á fæti, glaðlynd-
ur og skrafhreifínn og hann gat allt-
af séð hina spaugilegu hlið hlutanna
þótt um grafalvarleg málefni væri
að ræða. Hann var ákafamaður í
rökræðum og urðu margar rökræð-
urnar við morgunverðarborðið þegar
SIGVALDI
GUNNLA UGSSON
ust ekki margir góðir eiginleikar
þessa orðvara og dagfarsprúða
manns og fólu honum margvísleg
trúnaðarstörf á vegum félaga sem
störfuðu á þeim vettvangi sem
snerti áhugamál hans - ekki síst
íþróttir. Þeim sinnti hann sem öðr-
um störfum af alúð og vandvirkni
enda var það eitt af hans einkennum
að vera jafnan reiðubúinn að ljá
góðu máli lið og rétta hjálparhönd,
væri það á hans valdi og fyndi hann
þörfina. Þessarar góðfýsi hafa bæði
vinir og vandamenn notið til hinsta
dags.
Eftir að Hörður lét að mestu af
kennslustörfum fluttist hann til
Hveragerðis, eignaðist þar hús og
tók nú til við gamalt áhugamál á
þeim hlýja stað - að rækta tré og
blóm, jafnframt því að mála. Þar
dvaldi hann síðustu árin og hafði
komið sér upp heimili í talsverðum
„listamannastíl" ásamt fallegum
garði.
Við mágarnir höfðum oft á yngri
árum átt saman skemmtilegar
útilífsvistir, að vísu of fáar því
margvíslegar annir hindruðu, og
síðustu orð hans voru, er hann
kvaddi og hugðist fara í stutta
heimsókn til barna sinna í Dan-
mörku: „Við megum til með að
skreppa á sjó þegar eg kem aftur.“
Lítt grunaði mig þá að þessi knái
maður væri farinn í sinn hinsta
róður. Um leið og eg vil flytja hon-
um að móðunni miklu hinstu þakk-
ir fyrir skemmtileg og góð kynni
frá unglingsárum, sendi eg aldraðri
móður Harðar, börnum hans,
barnabörnum og öðrum ættingjum
dýpstu samúðarkveðjur.
E.J. Stardal.
Hörður Ingólfsson er dáinn.
Skammt er-stórra högga á milli,
þegar Hörður fellur nú frá aðeins
þremur mánuðum á eftir Ingólfi
Gísla bróður sínum og báðir af
svipuðum orsökum, það er hjarta-
áfalli.
Öldruð móðir, Fanney Gísladótt-
ir, sér nú á bak öðrum syni sínum
sviplega.
Hörður gerði íþróttakennslu og
teiknikennslu að ævistarfi og byrj-
búið var að sinna fjósverkum. Hann
hafði mikla unun af að ræða um
landsins gagn og nauðsynjar og
reyndar allt milli himins og jarðar
og hafði yfirleitt mjög ákveðnar
skoðanir á hlutunum. Og hann gat
æst sig talsvert ef honum var mis-
boðið eða einhverjir þeir atburðir
voru í fréttum sem ekki samrýmd-
ust hans siðferðiskennd. Ég minnist
sérstaklega eins sem honum fannst
forkastanlegt, og þreyttist aldrei á
að tjá sig um, en það voru aksturs-
íþróttir. Honum fannst óskiljanlegt
hvemig menn gætu gert sér að leik
að hætta lífi og limum á þennan
hátt og þar að auki valda fólki og
fénaði óþægindum með slíku hátta-
lagi. Hann var eins og uppruni hans
stóð til sannur framsóknarmaður en
þó var ekki þar með sagt að hann
gæti ekki hlustað á rök annarra.
Þegar staðið var upp frá borðum,
eftir harðar rökræður, urðu þó aldr-
ei neinir eftirmálar þótt skoðanir
hefðu verið skiptar.
Það var aldrei leiðinlegt að vinna
með Sigvalda hvort sem það voru
fjósverkin, heyskapur eða kartöflu-
upptaka. Þótt handtök væru oft við-
vaningsleg og afköst lítil var við-
komandi leiðbeint um rétt hand-
brögð, góðlátlega, og gamanyrði lát-
ið fylgja með. Enda var því við
brugðið hvað börnum og unglingum
gekk vinnan vel í umsjá hans. Hann
var líka einstaklega hlýlegur og
nærgætinn við þá sem þurftu á upp-
örvun að halda.
Þótt samverustundirnar yrðu fáar
seinni árin vegna fjarlægðar og anna
var alltaf jafn endurnærandi að
koma í Svarfaðardalinn og ekki sak-
aði þá að spjalla við Sigvalda í leið-
inni. Seinustu árin voru þau hjónin
þó flutt til Dalvíkur og urðu því
stundirnar færri. Fyrir um ári síðan
hitti ég hann á götu á Akureyri og
fannst mér hann þá enn jafnléttur
á sér og áður og grunaði mig þá
ekki að innan árs yrði hann allur.
aði snemma. Hann lauk prófum frá
íþróttakennaraskólanum og Mynd-
lista- og handíðaskólanum ungur.
Hann var afbragðs fimleikamaður
og virkur i þeirri íþrótt um árabil
og lengur en flestir aðrir.
Þá bar snemma á listhneigð hans
og hélt hann allmargar málverka-
sýningar.
Hörður Ingólfsson, mágur minn,
var mörgum góðum mannkostum
búinn. Hann var mikið prúðmenni.
Hann var hýr í bragði og glaður,
en fámáll. Einstök hugarró, friður
og hlýleiki fylgdi honum hvar sem
hann fór. í öllum störfum var hann
hæglátur og aldrei sagði hann
styggðaryrði um nokkurn mann
eða gerði á hlut annarra. Hann
æðraðist aldrei yfir neinu, hvað
sem á gekk og var alltaf bjart-
sýnn. Hann var bóngóður er til
hans var leitað og að þessu leyti
líkur Ingólfi Gísla, bróður sínum,
sem við kvöddum hinstu kveðju
fyrir skömmu. Hörður hafði líka
góða kímnigáfu eins og bróðir
hans, og margt spaugilegt hrökk
af vörum hans. Hann var maður
fróður og lesinn. Helga systir hans,
konan mín, hafði orð á því að Hörð-
ur hafi verið einstakur leikfélagi
og hennar besti vinur enda aðeins
eitt ár á milli þeirra. Þau höfðu
bæði yndi af frjálsum íþróttum og
hestum og fóru styttri og lengri
ferðir saman á hestum á yngri
árum. Hörður var góður hestamað-
ur, glöggur og ratvís svo af bar.
Eftirlifandi börn Harðar eru þijú,
þau Hörður Ágúst, Inga Rún og
Reginn Örn, en tvö þeirra búa í
Danmörku. Hörður var staddur á
heimili dóttur sinnar í Danmörku,
þegar sviplegan dauða hans bar að.
Dóttir hans hafði fetað í fótspor
hans og lokið framhaldsnámi í lista-
skóla í Danmörku nýlega.
Hörður var góður og umhyggju-
samur sonur og er að móður hans
mikill harmur kveðinn við fráfall
hans. Öllum þótti vænt um hann
sem kynntust honum.
Börn hans, barnabörn, tengda-
börn, skyldfólk, vinir og kunningjar
munu sakna þar drengskaparmanns
sem Hörður Ingólfsson var.
Hermann Hallgrímsson.
Ég votta Margréti, börnum hans og
ættingjum mína innilegustu samúð.
Egill Einarsson.
Með nokkrum orðum viljum við
kveðja Sigvalda Gunnlaugsson afa
okkar.
Frá því við munum eftir okkur
og fram á fullorðinsár vorum við
alltaf velkomin til hans og ömmu í
sveitinni. Syngjandi hlátur afa og
glaðlyndi hans urðu það besta vega-
nesti sem hann gat gefíð okkur og
munum við ætíð minnast hans með
þakklæti fyrir það.
Það sem kannski situr mest eftir
frá þessum heimsóknum er þó áhugi
hans á hugðarefnum okkar og hæfí-
leiki til þess að ræða þau mál sem
á okkur brunnu hvetju sinni. Rædd-
um við um heima og geima og
umræðurnar bárust þá oftar en ekki
inn á heimspekileg svið þar sem rúm
var fyrir ýmsar skoðanir og kenning-
ar. Ékki vorum við alltaf sammála
en þó enduðu viðræðurnar alltaf á
góðum nótum og iðulega fylgdi þessi
dillandi hlátur.
Afí hafði mikið yndi af því að
taka myndir, jafnt af fólki sem feg-
urð landsins. Þessi brennandi áhugi
hans á því að mynda og njóta þess
sem fagurt er, varð okkur hvatning
til þess að hafa augun opin fyrir
sérkennum mannlífsins og náttúr-
unnar. Fallegi dalurinn hans varð
honum ætíð innblástur og mun um
ókomna tíð minna okkur á hann og
fegurð lífsins.
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Árni, Margrét Kristín,
Sigvaldi Oskar og
Anna Sigrún.
4
Í
i
4
i
1
(
(
(
I
I
I
I
i
i
i