Morgunblaðið - 18.07.1996, Blaðsíða 38

38 FIMMTUDAGUR 18. JÚLÍ 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
GUÐRÚN
STEFÁNSDÓTTIR
+ Guðrún Stef-
ánsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 81.
október 1925. Hún
andaðist á gjör-
gæslu Landspítal-
ans 11. þ.m., sjötug
að aldri.
Foreldrar henn-
ar voru: Stefán
Guðmundsson, tré-
smiður í Reykja-
vík, ættaður úr
Rangárvallasýslu,
og kona hans Guð-
rún Jóhannsdóttir,
húnvetnskrar ætt-
ar. Systkini: 1) Brynhildur
Stefánsdóttir, f. 1911, húsmóð-
ir á Selfossi, maki Kristinn
Júlíusson, á tvö börn. 2) Mar-
grét Stefánsdóttir, f. 1914,
húsmóðir í Rvík, maki Frí-
mann Helgason, látinn, á tvö
börn. 3) Arndís Stefánsdóttir,
f. 1917, d. 1989,
húsmóðir í Rvík,
maki Sigurður
Jónsson, barnlaus.
4) Guðmundur Jó-
hann Stefánsson, f.
1922, d. 1927. 5)
Þórdís Stefáns-
dóttir, f. 1925, d.
1987, húsmóðir í
Kópavogi, maki
Ríkharður Hall-
grímsson, Iátinn,
áttu 3 börn.
Að Ioknu gagn-
fræðaprófi vann
Guðrún um tíma
hjá Karli Jónssyni lækni í Tún-
götu. Árið 1947 hóf hún skrif-
stofustörf hjá ísaga í Reykja-
vík og starfaði þar óslitið til
ársjns 1993 eða í tæp 46 ár.
Útför Guðrúnar verður gerð
í dag frá Fossvogskirkju, og
hefst athöfnin kl. 15.
„Sælir eru hjartahreinir, því að
þeir munu Guð sjá.“
„Sælir eru friðflytjendur, þvi að
þeir munu Guðs böm kallaðir verða.“
„Sælir eru hógværir, því að þeir
munu jörðina erfa.“
(Matt. 5:8,9,5).
Látin er mágkona mín Guðrún
Stefánsdóttir. Hana hefí ég þekkt
frá þvi að hún var ung stúlka í for-
eldrahúsum í Reykjavík, er ég
kvæntist Brynhildi systur hennar.
Guðrún var að mörgu leyti merk
kona og langar mig til að mæla eft-
ir hana nokkur orð.
Guðrún var fædd á Kárastíg 12
í Reykjavík og var tvíburi við systur
sína Þórdísi, sem dó 1987. Þær voru
yngstar systkina sinna.
Tvíburamir Guðrún og Þórdís ól-
ust upp á heimili foreldra sinna, í
skjóli þeirra og eldri systra sinna,
og áttu góðu atlæti að fagna. Þær
gengu hefðbundinn menntaveg síns
tíma og luku prófum úr gagnfræða-
skóla. Á heimilinu var lögð áhersla
á almenna menntun og ekki síst á
þann þátt er sneri að tónlist.
Guðrún reyndist hafa fallega
söngrödd og átti greiðan aðgang að
ýmsum söngkórum allt frá barn-
æsku. Síðasti kór, sem hún starfaði
Erfidrykkjur
Glæsileg kaffi-
hlaðbord, fallegir
salir og mjög
góð þjónnsta
Upplýsingar
ísíma 5050925
og 562 7575
FLUGLEIÐIR
ilflTIL UFTLEIfilIl
í, var kór Þjóðleikhússins, en í þeim
kór söng hún í mörg ár.
Þannig liðu æskuár Guðrúnar að
heimiiið hélst að mestu í sömu skorð-
um allt til fermingaraldurs hennar.
En þá fóru eldri systurnar smátt og
smátt að giftast, stofna sín eigin
heimili og jafnvel flytjast til ijar-
lægra staða. Alltaf hélst þó sama
góða sambandið við þær. En svo
lauk að þegar tvíburasystirin Þórdís
giftist og fór sjálf að búa var Guð-
rún orðin ein eftir hjá foreldrunum.
Hún ein systranna giftist aldrei og
var með foreldrum sínum meðan þau
lifðu en bæði komust þau á áttræðis-
aldur.
Þegar á ungum aldri fór Guðrún
út á hinn svonefnda vinnumarkað.
Fljótlega réðst hún til skrifstofu-
starfa hjá fyrirtækinu Isaga hf. og
þar var vinnustaður hennar á
fimmta tug ára eða þar til hún lét
af störfum utan heimilis fýrir aldurs
sakir. Þar var hún virtur og velmet-
inn starfsmaður.
Guðrún átti allfjölmennan vinahóp
utan nánustu ættingja og vinnufé-
laga. Var þar bæði um að ræða
söngfélaga og félagskonur í sauma-
klúbbi og fleiri.
Vináttan, sem þar stofnaðist, ent-
BORGAR
APÓTEK
Álftamýri 1-5
GRAFARVOGS
APÓTEK
Hverafold 1-5
eru opin til kl. 22
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Borgar Apótek
Minnismerki úr steini
Steinn er kjörið efni í allskonar minnismerki. Veitum
alla faglega ráðgjöf varðandi hverskonar minnismerki.
ist ævilangt. Kom þetta vel fram í
þeim fagnaði, sem hún hélt vinum
sínum og ættingjum, er hún varð
sjötug sl. haust. Naut hún þess inni-
lega að gleðjast þar með sínu fólki.
Þótt Guðrún hefði ærið að starfa
út á við og við heimilisstörf, lét hún
ekki þar við sitja. Hún var hin mesta
hagleikskona við handavinnu.
Handaverk hennar voru eftirsótt og
eiga ýmsir góða muni gerða af
henni.
Guðrún giftist ekki og átti engin
böm sjálf. Hinsvegar mat hún mik-
ils og þótti sérlega vænt um afkom-
endur systra sinna. Sambandið við
þá gaf henni mikla lífsfyllingu. Þar
sem annarsstaðar reyndist hún hið
mesta tryggðatröll. Með Guðrúnu
er gengin mæt kona og vammlaus,
sem allsstaðar vildi koma fram til
góðs, hógvær kona og hjartahrein.
Blessuð sé minning hennar.
Kristinn Júlíusson.
Þegar árin færast yfír má búast
við að æsku- og ungdómsvinunum
fækki. Það er þó alltaf mikið áfall
þegar einhver þeirra fellur í valinn,
ekki síst þegar atburðimir gerast
óvænt og með stuttum fyrirvara.
Nú er Guðrún Stefánsdóttir dáin,
hún sem virtist þó vera sæmilega
hraust fyrir aðeins hálfum mánuði.
Það eru líklega um það bil níu
ár síðan Þórdís, tvíburasystir henn-
ar, lést. Þær vom alltaf mjög sam-
rýndar auk þess sem þær vom
nauðalíkar í sjón og það jafnvel svo
að ýmsir áttu erfítt með að þekkja
þær í sundur. Að öðm leyti vom þær
hreint ekki svo líkar. Þórdís var
hress og kát og ævinlega var mikið
fjör í kringum hana. Þær vom báðar
óvenju músíkalskar og því var oft
mikið sungið og vel þar sem þær
vom enda voru þær báðar í Þjóðleik-
húskómum í mörg herrans ár.
Guðrún var rólegri. Hún vann öll
sín störf í kyrrþey og alltaf virtist
eins og hún væri svo sem ekkert
að gera. En það munaði vemlega
um afköstin hennar. Þær systurnar
vom báðar miklar mannkostamann-
eskjur en hvor á sínu sviði. í raun
má segja að þær hafí eins og bætt
hvor aðra upp. Þær voru miklar
hannyrðakonur og ótrúlega vand-
virkar. Það sem við í saumaklúbbn-
um, sem við höfum verið í frá tví-
tugsaldri, munum þó ef til vill best
er hve góðir vinir og félagar þær
báðar voru.
Guðrún var óvenjulega ósérhlífin
og lét sig ekki muna um að gera
öðmm greiða hvenær sem því varð
við komið. Hún var líka alltaf boðin
og búin að taka að sér ýmislegt sem
gera þurfti fyrir hópinn sameigin-
lega. Á haustin var hún oftast fyrst
til að hafa saumaklúbb, og alltaf var
hún tilbúin að sauma og pijóna fyr-
ir hvem sem var. Allt, sem hún átti,
var hún tilbúin að gefa eða lána og
bækurnar, sem hún fékk í jólagjöf,
gengu venjulega hringinn til allra í
klúbbnum.
Guðrún giftist ekki en segja má
að á stóm heimili með manni og
bömum hefði Guðrún sómt sér vel
því að hún var óvenju dugleg og
myndarleg húsmóðir og auk þess
höfðingi heim að sækja.
Við, sem eftir stöndum, eigum
eftir að sakna Guðrúnar en við
munum þó alltaf geyma allar þær
mörgu góðu minningar sem tengjast
henni og Þórdísi, systur hennar.
Að lokum viljum við votta að-
standendum hennar okkar dýpstu
samúð.
Saumaklúbburinn.
Jiiiiimi jl
Erfidrykkjur
P E R L A N
Slmi S62 0200
Ixiiiixiiir
JÓNA MARGRÉT
SVEINSDÓTTIR
+ Jóna Margrét
Sveinsdóttir
fæddist á Giljalandi
í Miðfirði 18. júlí
1926. Hún lést á
heimili sínu í Kópa-
vogi 16. mars síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hennar voru
Sveinn Guðmunds-
son bóndi og Ses-
selja Björnsdóttir
húsmóðir. Jóna
fluttist tveggja ára
gömul með foreldr-
um sínum til
Hvammstanga.
Fjölskyldan flutti síðan til
Hafnarfjarðar 1941 og bjó þar
síðan. Jóna stundaði nám í
Kvennaskólanum á Blönduósi
veturinn 1947-1948.
Árið 1948 giftist Jóna Eiríki
Bjarnasyni múraranema frá
Bjargi I Helgustaðahreppi í
Reyðarfirði. Þau bjuggu fyrst
í Reykjavík, síðan í Hafnar-
firði. Þau byggðu sér hús í
Víðihvammi í Kópavogi árið
í minningu þess að í dag eru
sjötíu ár frá fæðingu Jónu Mar-
grétar Sveinsdóttur vil ég minnast
kynna minna við hana með þakk-
látum huga. í friði og kærleika
gekk hún á meðal okkar látlaus
og blíð, en samt svo virðuleg og
traust. Ég sakna hennar Jónu,
þessarar góðu grannkonu, sem bjó
hér hinum megin við garðinn minn
í Hrauntungunni. Við vorum ekki
daglega inni á gafli hvor hjá ann-
arri í morgunkaffi, en gátum leitað
hvor til annarrar ef með þurfti.
Við dáðumst saman að blómunum
í görðunum okkar og gáfum hvor
annarri afleggjara af fallegustu
blómunum okkar. Saman fórum
við á vorkvöldum út í Hafnarfjarð-
arhraun að leita að jurtum á dögg-
votri jörð og fundum fyrir sam-
kennd við landið í dularfullri dalal-
æðunni sem smaug í gjótum og
drögum. Þá vorum við á besta aldri
og yngstu börnin okkar léku sér
saman. Það voru góðir dagar. Öll
umgengni við Jónu og Eirík var
sem best varð á kosið. Drengirnir
þeirra voru prúðir og vel upp ald-
ir, enda áttu þeir gott heimili og
traust athvarf hjá móður sinni sem
var alltaf heima.
Jóna var einstaklega handlagin.
Allur saumaskapur lék t.d. í hönd-
um hennar og prýddu því margir
fagrir útsaumaðir munir heimilið,
m.a. útbjuggu þau hjón sér tjald-
vagn í samvinnu við systur Eiríks
og mág. Tjöldin voru hins vegar
saumuð inni í stofu hjá Jónu.
Þarna urðu til tveir þessir líka fínu
tjaldvagnar á stuttum tíma, sem
ég horfði á fullbúna úti á stétt.
Það var-ánægjulegt að sjá gleði
þeirra hjóna yfir vel unnu verki.
Þau nutu þess að ferðast um land-
ið og kom þá tjaldvagninn að góð-
um notum. Á ferðalögum sínum
tóku þau mikið af ljósmyndum og
held ég að þau hafi átt myndir af
flestum kirkjum landsins.
Um það leyti er þau fluttu í
Hamraborgina hófu þau byggingu
á myndarlegum sumarbústað
ásamt sonum sínum í landi múrara
í Grímsnesi. Saman unnu þau að
því að gera allt snyrtilegt bæði
utan húss sem innan, en því miður
nutu þau dvalar þar alltof stutt,
því fljótlega fór heilsu Jónu að
hraka. Það var eins og tengslin
við þessa fyrrverandi nágranna
ykjust eftir að þau fluttust burt.
Við hjónin heimsóttum þau oft og
ég dáðist mjög að andlegu þreki
hennar, hve hún tók sínum þungu
veikindum af miklu jafnaðargeði
og gat rætt um sjúkleika sinn og
væntanlegan dauða.
Þau hjón gerðu sér fulla grein
fyrir að hveiju stefndi. Þau nýttu
1955 og síðar í
Hrauntungu 10 í
sama bæ árið 1964.
Árið 1989 fluttust
þau hjón í Hamra-
borg 16 í Kópavogi.
Jóna og Eiríkur
eignuðust fimm
syni. Þeir eru: 1)
Sveinþór, f. 1950,
kvæntur Eygló
Sævarsdóttur og
eiga þau tvær dæt-
ur, áður eignaðist
hann tvo syni með
fyrri konu sinni
Hjördísi Péturs-
dóttur. 2) Jóhann Ásberg, f.
1951, kvæntur Hrönn Péturs-
dóttur og eiga þau eina dóttur
og tvo syni. 3) Guðmar, f. 1955,
dáinn 1956. 4) Snorri, f. 1958,
kvæntur Kristínu Ólafsdóttur
og eiga þau tvo syni. 5) Jón
Eiríkur, f. 1964, kvæntur Önnu
Lísu Geirsdóttur og eiga þau
tvær dætur.
Jóna var jarðsett I kyrrþey
að hennar eigin ósk 26. mars.
sér vel þann tíma sem hlé varð á
veikindum hennar og fóru þá til
útlanda. Þau fóru nokkrum sinnum
til Hollands að heimsækja þar
systurdóttur Jónu og höfðu mikla
ánægju af þessum ferðum. Þau
voru sem áður samstillt og róleg
og tóku örlögum sínum með
jafnaðargeði og voru þakklát fyrir
hveija stund sem þau fengu að
vera saman. Eiríkur stóð óhaggað-
ur við hlið sinnar elskuðu eigin-
konu og hafði hana heima og
hjúkraði henni af mikilli alúð til
hinstu stundar. Var Eiríkur mjög
þakklátur heimahjúkrunarfólki
Krabbameinsfélagsins fyrir að
gera þeim hjónum þetta mögulegt.
Ég heimsótti Jónu nokkrum
sinnum eftir að hún var orðin rúm-
liggjandi. Undir það síðasta svaf
hún orðið mikið. Þegar ég heim-
sótti hana í síðasta sinn settist ég
hjá henni og horfði á friðsæla
ásjónu hennar og hugsaði um öll
árin sem við vorum nágrannakon-
ur en höfðum þó allt of lítil sam-
skipti. Ég iðraðist þá alls hins tap-
aða tíma því ég vissi að nú var
skammt í burtför hennar. Allt í
einu vaknaði hún og þekkti mig,
faðmaði mig að sér og minntist
við og sagði: „Nú fer ég að fara,
það var svo gott að hafa átt þig
fyrir vinkonu." Hún andaðist
tveimur dögum síðar hinn 16.
mars, umvafin kærleik ástvina
sinna.
í garðinum mínum stendur fal-
legur runni sem heitir snækóróna
og er hann í dag í fullum blóma.
Þennan runna færðu Jóna og Ei-
ríkur mér fyrir nokkrum árum.
Jónu fannst nauðsynlegt að ég
eignaðist runnann því hún vissi
að mér þótti gaman að eiga sem
flestar tegundir. Þessi gjöf gladdi
mig mjög, ekki síst fyrir það að
gleði þeirra hjóna var jafn mikil
og mín sem þiggjanda.
í fyrra, það var þennan dag
hjá þessum stig að bænum;
hún lagði á munn sér munablóm
i mogunblænum.
Og eitthvað langt í fjarlægð fór hún burt
- svo frjáls í spori;
en munablómið brosir enn í blæ í vori.
(Tsúí Hú.)
Líf hvers og eins er sem örstutt
spor á eilífðarbrautinni. Hver og
einn skilur eftir sig ófyllt skarð.
Þinni göngu er lokið hér á meðal
okkar. Megi þín göfuga sál hvílast
þar sem blómin anga. Vertu sæl,
elskulega Jóna, minning þín mun
lifa hjá ástvinum þínum.
Stefanía Ragnheiður
Pálsdóttir.