Morgunblaðið - 27.07.1996, Blaðsíða 31

MORGUNBLÁÐIÐ
MINIUINGAR
LAUGARDAGUR 27. JÚLÍ 1996 31
ÞÓRDÍS
JÓELSDÓTTIR
+ Þórdís Jóels-
dóttir hús-
freyja fæddist 15.
febrúar 1916 á
Sælundi í Vest-
mannaeyjum. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Vestmannaeyja 17.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Guðbjörg
Októvía Einars-
dóttir húsfreyja, f.
22.10. 1880 að
Steinum undir
Eyjafjöllum, d.
31.12.1929, og Jóel
Eyjólfsson útgerðarmaður, f.
3.11. 1878 á Kirkjubæ í Vest-
mannaeyjum, d. 28.12. 1944.
Systkini Þórdísar voru Einar,
f. 18.4. 1912, d. 13.1. 1962,
Jóel Ottó, f. 28.4. 1914, d.
23.12. 1973, Sigurður, f. 1.8.
1917, d. 29.4. 1991, Edvin, f.
2.6. 1922, d. 25.3. 1971. Sam-
feðra hálfsystkini Þórdísar
voru Þorgeir, f. 15.6. 1903, d.
13.2. 1984, Guðmundur Eyjólf-
ur, f. 5.1 1907, d. 14.9. 1965.
Þórdís giftist Emil M. And-
ersen útgerðarmanni 29. júní
1940. Hann var fæddur 31.7.
1917 í Landlyst, Vestmanna-
eyjum, dáinn 17.3. 1995. For-
eldrar hans voru Jóhanna Guð-
jónsdóttir húsfreyja, f. 27.2.
1889 í Sigluvík í Landeyjum,
d. 23.11. 1934, og Hans Peter
Andersen útgerðarmaður, f.
30.3. 1887 í Frederikssund í
Danmörku, d. 6.4. 1955. Börn
Þórdísar og Emils
eru: 1) Guðbjörg
Októvía, f. 9.2.
1943, gift Borgþóri
E. Pálssyni. Börn
þeirra eru Þórdís,
Ragnheiður, Emilía
og Páley. Barna-
börnin eru þijú. 2)
Jóhanna Emilía, f.
4.7. 1944, gift
Kristjáni Bogasyni.
Börn þeirra eru
Emil Þór, Gauti og
Sara. 3) Júlía
Petra, f. 24.6. 1949,
gift Hjalta Elfas-
syni. 4) Jóel Þór, f. 6.9. 1950,
kvæntur Þuríði Jónsdóttur.
Börn þeirra eru Þórdís, Halldór
Jón og Emil Marteinn. Eiga þau
eitt barnabarn. 5) Mardís Malla,
f. 2.4. 1959, maður hennar er
Sigurður K. Gíslason og dóttir
þeirra er Sólrún Sif.
Þórdís var eiginkona útgerð-
armanns og á þeim tíma þegar
útgerðin sá áhöfninni fyrir fæði
og húsnæði var það í hennar
umsjá. Líf hennar snerist því
að mestu um starf eigin-
mannsins ásamt því að starfa
í mörgum félögum. Þar má
fyrst telja Kvenfélag Landa-
kirkju, þar sem hún sat í
stjórn, s.v.d. Eykyndil, Kven-
félagið Líkn og Sjálfstæðis-
kvennafélagið Eygló.
Útför Þórdísar fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyj-
um í dag, og hefst athöfnin
kl. 14.
Héðan skal halda,
heimili sitt kveður
heimilis prýðin í hinzta sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð í himininn.
(V. Briem)
Elsku Dísa amma okkar er dáin,
komin til hans afa. Það er sárt að
hugsa til þess að hún sé farin. Þó
að fyrir 5 mánuðum hafi hún amma
ásamt fjölskyldu sinni, vinum og
ættingjum haldið upp á áttræðisaf-
mælið sitt fannst okkur hún aldrei
gömul. Hún var alltaf svo hress,
einstaklega glaðlynd og átti auð-
velt með að koma öðrum í gott
skap. Dísa amma hafði mjög smit-
andi hlátur, hló mikið og af innlif-
un. Enda voru fjölskylduboðin hjá
ömmu og afa sérlega skemmtileg.
Iðulega var farið í leiki eða spilað
annaðhvort á spil eða hljóðfæri og
þá var ekkert kynslóðabil, böm sem
fullorðnir í „Hver er maðurinn",
„Sumir segja“ og fleiri leikjum.
Amma hafði mjög gaman af tónlist
og þegar afmælisboð voru haldin
var ósjaldan spilað á harmonikku,
gítar og sungið með. Eftir síðasta
afmælið sitt hafði hún amma orð
á því að gaman hefði verið að dansa
við undirleik harmonikkunnar.
Amma var vinmörg og félagslynd.
Margir glöddust með henni á þess-
um stóra degi og var húsið þéttset-
ið.
Amma var virk í mörgum félög-
um og við minnumst þess sérstak-
lega þegar hún sat við saum á alls
kyns „fígúrum“, eins og hún kall-
aði þær, fyrir jólabasarinn. Það
voru trúðar, mýs, selir, bangsar og
allt sem henni datt í hug. Þama
fengu listrænu hæfíleikamir að
njóta sín.
Dísa amma var mikil dama og
hugsaði alltaf um það að líta vel
út, alveg fram á síðasta dag. Hún
hafði góðan smekk og fylgdist vel
með tískunni og á hana gátum við
alltaf treyst. Amma var svo
skemmtilega hreinskilin og skoðan-
ir hennar féllu alltaf í góðan jarð-
veg. Þegar grófir skór vom í tísku
læddi hún því að okkur að fallegra
væri nú að vera á háum hælum
við stuttu kjólana. Við systurnar
höfum allar farið í gömlu kjólunum
hennar ömmu á ball og það fannst
henni skemmtilegt. Auðvitað fómm
við svo til ömmu þegar búið var
að dressa sig upp og fengum álit,
það álit var undantekningarlaust
uppheíjandi.
Dísa amma var alltaf til staðar.
Gott var að koma til hennar eftir
skóla og fá volga jólaköku, sem
hvergi var eins góð, og ískalda
mjólk. Vlð lærðum margt af henni
ömmu, hún kenndi okkur að leggja
kapal og spila, það gerðum við
ósjaldan og þá var rommý í háveg-
um haft. Amma sagði okkur oft
sögur frá han'dboltaárunum og
þegar hún var ung, kenndi okkur
gamanvísur og gátur því alltaf var
stutt i grinið hjá henni ömmu. Oft
leituðum við til hennar þegar okkur
vantaði skemmtiatriði við ýmis
tækifæri.
Við fórum oft í ferðalög með
ömmu og afa og ömmu eftir að
afí dó í fyrra. Amma var jafnan
hressust og vakti yfírleitt manna
lengst við gleðskap þó að hún hafi
aldrei smakkað vín og af því var
hún mjög stolt. Af mörgu er að
taka en minnisstæðustu ferðirnar
eru til Danmerkur og bátsferðin
um England. Að ógleymdum öllum
ferðalögunum innanlands og síð-
ustu sex árin í sælureitnum þeirra
ömmu og afa, Dönskutó. Dísa
amma var mjög bamgóð og vildi
hafa bömin í kringum sig og sagði
oft að það væri ekkert gaman nema
krakkarnir væm með. Gaman var
að fylgjast með því hvernig bömin
okkar tveggja kynntust langömmu
sinni eins og við. Nú síðast^ í
Dönskutó 17. júní þar sem hún
spilaði Olsen Olsen við bamabama-
börnin sín. Amma fylgdist vel með
okkur öllum í námi og því sem við
tókum okkur fyrir hendur. Hún
samgladdist okkur alltaf og þegar
við fengum hvíta kolla þá tók
amma þátt í því. Þrátt fyrir að
stutt væri liðið frá andláti afa fór
hún alla leið til Akureyrar til að
vera við útskrift þeirrar yngstu
af okkur systrunum. Það var sama
hvar við vorum staddar í heimin-
um, alltaf hafði hún samband,
hringdi í okkur til Danmerkur,
Þýskalands og Saudi Arabiu. Dísa
amma hafði hlýtt viðmót og tók
vel á móti tengdabörnunum, og
lagði sig alla fram við að kynnast
þeim.
Við emm þakklátar fyrir þær
minningar sem við eigum um elsku
Dísu ömmu og hvað hún reyndist
okkur vel. Það var mikið áfall þeg-
ar amma greindist með sjúkdóminn
fyrir níu ámm, sem leiddi til dauða
hennar. En amma var sterk kona
og vann sig upp úr því. Síðastliðið
ár var henni erfitt og sjúkdómurinn
fór að gera vart við sig á ný, en
amma var alltaf hress og hélt sinni
lund. Ekki trúðum við því að amma
ætti svo skammt eftir.
Elsku Dísa amma, við söknum
þín svo mikið að erfítt er að lýsa
því með orðum. Minningin um þig
er falleg og hana munum við varð-
veita í hjörtum okkar og minnast
þín með bömum okkar um ókomna
tíð. Góði Guð varðveittu hana
ömmu okkar.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Systurnar Þórdís, Ragnheiður,
Emilía og Páley.
Mig langar að segja nokkur orð,
minnast þín elsku Dísa amma.
Þeirra stunda þegar við vorum
saman eins og tvær fullorðnar
manneskjur. Sváfum undir sömu
sæng, drukkum saman morgun-
kaffi, spiluðum Olsen og sögðum
hvor annarri brandara.
Þessi síðasta hvítasunnuhelgi
sem við áttum saman í sumarbú-
staðnum er ógleymanleg. Þú varst
ekki bara besta amma mín heldur
líka besta vinkona mín. Eftir að
ég söng, í fyrsta sinni, kvæðið um
fuglana fyrir þig þá var það fastur
liður eins og venjulega að í hvert
sinn er við hittumst baðstu mig að
syngja það. Það gerði ég alltaf með
mestu ánægju því það gladdi þig
svo mikið. Eg sendi þér og syng
fyrir þig í hinsta sinn 1. erindið
úr kvæðinu um fuglana eftir Davíð
Stefánsson.
Ég kveð þig með söknuði og
minnist þín ætíð sem hlýrrar og
umhyggjusamrar vinkonu og
ömmu.
Guð geymi þig og varðveiti.
Snert hörpu mína himinboma dís,
svo hlusti englar Guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hana streng og rauðan skúf.
(D. St.)
Sólrún Sif.
Með söknuði kveðjum við elsku-
lega ömmu okkar, Þórdísi Jóels-
dóttur. Alltaf var gott að koma
til Dísu ömmu, hún fylgdist alltaf
svo vel með öllu sem var að ger-
ast og hafði mikinn áhuga á því
sem hennar fólk hafði fyrir stafni.
Dísa amma var mjög barngóð
og þökkum við fyrir að hafa átt
hana að.
Þegar við bjuggum niðri hjá
ömmu og afa var alltaf gott að
koma upp til hennar og leita til
hennar í gleði og sorg, hún var
alltaf tilbúin fyrir okkur.
Hún amma var alltaf svo hress
og kát, oft var spilað, gert grín
og hlegið langt fram eftir nóttu
þegar hist var á Heiðarveginum.
Elsku amma, nú muntu hitta
Malla afa á ný og vitum við að
þér mun líða vel. Dísa amma, við
þökkum þér fyrir allt og allt, minn-
ing þín mun ávallt lifa með okk-
ur. Guð geymi þig.
Nú legg ég augun aftur
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engill, svo ég sofi rótt.
(Þýð. S. Egilsson)
Þórdís, Halldór Jón og Emil.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir.
Þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.I.H.)
Elsku Dísa amma.
Nú ertu komin til afa og við
vitum að þar líður þér vel. Við
viljum þakka þér fyrir allar sam-
verustundimar sem við höfum átt,
bæði í Eyjum og í bústaðnum.
Minningarnar eru margar og góð-
ar og við þökkum fyrir að hafa
fengið að vera með þér. Það er
með sárum söknuði sem við kveðj-
um þig. Hafðu þökk fyrir allt og
allt. Hvíl í friði elsku besta amma
okkar.
Höndin sem þig hingað leiddi
himins til þig aftur ber.
Drottinn elskar. Drottinn vakir
daga og nætur yfir þér.
(S.K.P.)
Emil Þór, Gauti og Sara.
Sólblikið á hafínu við Vest-
mannaeyjar er eitt af því sérstæða
sem þár býr þegar það leikur við
fjöllin í síbreytileik sínum. Eins
JÓNHEIÐUR
G UÐBRANDSDÓTTIR
+ Jónheiður Guðbrandsdótt-
ir fæddist á Kleppjárns-
reykjum í Reykholtsdal í Borg-
arfirði 13. febrúar 1893. Hún
lést á Hrafnistu i Reykjavík
8. júlí síðastliðinn og fór útför
hennar fram frá Aðventkirkj-
unni 16. júlí.
A 103. aldursári verður naumast
sagt, að dauðann beri óvænt að.
Þó, miðað við hugarskýrleik
þessarar heiðurskonu - skýrleik,
sem entist allt til hinztu stundar,
liggur við, að svo mætti taka til
orða. Hjá henni var dauðinn ekki
á dagskrá, né nokkur dánarblær
kringum hana. Með henni bjó lífíð
sem eitt, þetta líf og hið komandi
líf - aldrei minnzt á dauðann.
Þvert á móti ræddum við, rifjuðum
upp, lásum og skiptumst á hugsun-
um. Söngur var alltaf fastur liður
á dagskrá okkar, er ég heimsótti
hana - allt fram undir hið síðasta.
Þá sungum við uppáhaldssálmana
hennar og kvæðin. Minnið var
ótrúlega glöggt miðað við 103 ár.
Hér fór ein þessi sanna, íslenzka
móðir, sem búin var eiginleikunum,
er tygja bezt til lífsátakanna.
Hún var lítillát, hæversk, gætin,
fáguð, hjartahlý, vökul, næm,
umhyggjusöm, gestrisin, þolinmóð,
hljóðlát, fáguð og hagfræðingur
með stórt heimili að stýra. Samtím-
is glögg, ákveðin, og styrk í lund,
hvað snerti mikilvægustu sjónar-
miðin og vissi bæði vit sitt og vilja.
Sanntrúuð var hún og vel grund-
völluð í orði Guðs og góðum siðum.
Innra öryggið og friðurinn geislaði
á bjartri ásjónu hennar - aldrei
kvartað ... Þannig kynntist ég
henni fyrir hartnær hálfri öld, og
þannig var hún alla tíð - allt til
hinztu stundar.
Mér er minnisstæður 100 ára
afmælisfagnaðurinn. Þá fór kirkju-
kór Aðventkirkjunnar í Reykjavík
til að heiðra hana með söng - hún
dvaldi á Hrafnistu í Reykjavík.
í hjólastólnum sínum sat hún,
ljómaði og söng sálmana með kórn-
um, því þá kunni hún harla vel.
Ég vék mér að stólnum hennar,
kraup á annað kné, lagði annan
arminn um herðar henni og söng
með henni þar. Tárin perluðu niður
kinnamar, en röddin brast ekki -
og sólblikið var hún Dísa frá Sæ-
lundi sem kvödd er frá Landa-
kirkju í dag, kona sem hvarvetna
setti svip á umhverfi sitt og and-
rúm með geislandi lífsgleði og
hlýju sem frá henni stafaði.
Hún var ein af dætrum Eyjanna
sem aldrei hvika og hlakka alltaf
til morgundagsins. Það er stutt á
milli þeirra hjóna, árið, en Emil
Andersen, eða Malli á Júlíu eins
og sá hörkuskipstjóri var daglega
kallaður, var hin hliðin á Dísu,
enda voru þau einstaklega sam-
rýnd og samtvinnuð. Hressara fólk
hitti maður ekki og viðmót þeirra
opnaði á augabragði dyr lífsgleð-
innar. Þau voru rammpólitísk,
hann í hægðinni, hún með gáska
sínum og snöggum innskotum (íjic
augnmáli, en aldrei'létu þau pusið
á þeim leikvangi þó trufla frekar
en vanir sjómenn sem sækja á
hafið og taka því sem að höndum
ber með æðruleysi. Það var tekið
til þess hve glæsileg hjón þau Dísa
og Malli voru og það er þakkar
vert að afkomendur þeirra bera
með sér bros þeirra og tign.
Allt á sér stað og stund, en það
er svo gott að eiga sumt víst og
það var alveg klárt að þegar mað-
ur hitti Dísu þá fjöruðu öll vanda-
mál út og líðandi stund varð það
sem öllu máli skipti. Dísa var
ákveðin í að mæta á næsta Lands-
fund Sjálfstæðisflokksins og
hlakkaði mikið til, en þótt allt sé-^
breytingum undirorpið þá er víst
að minningin um hana mælist í
veganesti okkar sem eftir erum
og höldum merki hennar og ham-
ingjuleitarinnar á lofti.
Það er svo vont að missa það
sem manni þykir vænt um, en þá
er að sækja styrkinn í það sem
búið hefur um sig í hjarta manns
og njóta þess sem sameiginleg
hugsun, tilfinning og þrá gefur
þar sem maður er manns gaman
og þannig var hún Dísa, kallaði
með geislandi fasi sínu á lífsmark
og tilþrif frá jafnvel örgustu leið-
indapúkum og hlátur hennar var
ótrúlega kitlandi.
Það eru mikil hlunnindi að
kynnast fólki eins og henni Dísu
frá Sælundi og hennar er sárt
saknað, en áfram mun birtan leika
um Eyjar, þessi síbreytilega birta
sem er galdur og hefur svo gaman
af að kyssa kletta og kveða ljóð.
Og þannig var hún Dísa, galdur
gleðinnar, listræn eins og svo
margir í hennar ættum, fínleg en
samt svo sterk og Iífsmáti hennar
í raun eins og koss vinar á kinn.
Góður Guð vemdi allt sem henni
var kært. Það er gott að eiga sól-.
blikið að.
Árni Johnsen.
það vakti undrun mína og aðdáun
í senn. Þetta var nefnilega ekki
grátur. Þetta var hjartnæm söng-
gleði. Sönggleði, sem endurómaði
frá því hún söng sjálf í kirkjukór.
Hér birtist hugarstyrkurinn og
innra grundvallað jafnvægið, sem
þessi smávaxna kona hafði ræktað
með sér og bjó yfir.
Bezta ósk mín fyrir þjóð okkar
er, að allar íslenzkar mæður yrðu
slíkar mæður sem hún.
Með djúpu þakklæti og virðingu-
fyrir hin göfugu kynni, svo og inni-
legum kveðjum til ættingjanna og
allra annarra, er þekktu til Jón-
heiðar. Blessuð sé minning hennar.
Sólveig og
Jón Hjörleifur Jónsson.
Handrit afmælis- og minningargreina
skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æski-
legt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra
ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár.
Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru
einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má
greinar til blaðsins á netfang þess
Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar
þar um má lesa á heimasíðum. Það eru
vinsamleg tilmæli að lengd greina fari
ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínu-
bil og hæfilega línuleng — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn
sín en ekki stuttnefni undir greinunum.