Morgunblaðið - 01.08.1996, Blaðsíða 37

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 1. ÁGÚST 1996 37
SARA DÖGG
ÓMARSDÓTTIR
+ Sara Dögg Ómarsdóttir
fæddist í Reykjavík 5. febr-
úar 1982. Hún lést í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur að kveldi 17. júlí
síðastliðins og fór útför hennar
fram frá Bústaðakirkju 25. júlí.
Fréttin um andlát Söru Daggar
kom svo óvænt og snöggt. Ég trúði
þessu vart í fyrstu. Það er skammt
milli lífs og dauða. Hún var svo
ung, aðeins 14 ára. Við erum harmi
slegin.
Við kynntumst Söru Dögg þegar
hún var rúmlega fjögurra ára. Við
bjuggum í sama stigagangi og hún
var með dóttur okkar í leikskólanum
Vesturborg. Vináttan óx og dafn-
aði, stúlkurnar stækkuðu og byij-
uðu í grunnskóla. Alltaf stóð Sara
Dögg upp fyrir vinkonu' sína og
saman stóðu þær stöllurnar. Hún
var hugrökk stúlka, opin og kostum
góðum gædd. Alltaf gat hún séð
spaugilegu hliðar lífsins og jafnan
var stutt í brosið. Oft kom hún með
frumlegar lausnir þegar vandamál
skutu upp kollinum. Sara Dögg var
barngóð og röggsöm, hún var líka
sannur vinur vina sinna.
Fjölskyldur stækkuðu og fluttu
en alltaf hélst sambandið milli vin-
kvennanna þótt heimsóknirnar
væru ekki jafn tíðar, þá var alltaf
eins og hún hefði verið hér í gær.
Það var gaman að fá hana í heim-
sókn, ætíð glatt á hjalla, mikið
spjallað og spekúlerað þegar hún
var annars vegar.
Svo kom áfallið — hún var dáin
— svo ung og átti allt lífið framund-
an. Eftir lifir minningin um yndis-
lega stúlku.
Það var skammt stórra högga á
milli því bróðir hennar lést fyrr á
árinu og ég veit að hann og faðir
þeirra systkina taka vel á móti
henni og umvefja hana kærleika
og hlýju.
Mikill er missir ykkar, elsku Alla
mín, og litlu drengjanna þinna. Við
getum bara beðið Guð um að gefa
ykkur styrk til að ganga í gegn um
þetta.
Vaktu minn Jesú, vaktu í mér,
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
Hinsta kveðja.
Elín Lóa, Kjartan og börn,
Danmörku.
Legg ég nú bæði líf og önd
ljúfi Jesú, í þína hönd
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfír mér.
(H. Pétursson.)
Ég mun alltaf muna Söru sem
bestu vinkonu mína, sem stóð upp
fyrir mig og varði mig, eins og
móðir ver barnið sitt.
Hún var yndislega góð í sér. Hún
var alltaf tilbúin að hlusta á mig
og vita mínar tiifinningar alveg frá
því ég man eftir mér.
Ef eitthvað var að fór ég til henn-
ar og hún leysti vandamálið strax.
Ég hef alltaf litið á hana sem stóru
systurina sem ég aldrei átti.
Ég vona að hún sé hamingjusöm
á staðnum sem hún er á núna, Óli
og Ómar taka henni opnum örmum.
Hún mun alltaf eiga stað í hjarta
mér.
Guð varðveiti ykkur á þessum
erfiðu tímum.
Vinir að eilífu,
Lísa vinkona.
Það var fimmtudaginn 18. júlí
sem við fréttum að fyrrverandi
skólasystir okkar og vinkona, hún
Sara Dögg, væri dáin. Ha, Sara
dáin? Það getur ekki verið! Síðast
þegar við hittum hana var hún svo
full af lífi. Við trúðum því ekki að
hún væri dáin og lengi vel bjugg-
umst við við því að einhver segði
að þetta væri ekki Sara. Við höfðum
verið með henni í skóla síðan í
Breiðó, og það var skrítið að hugsa
til þess að við myndum ekki hitta
á hana í Kringlunni, eða kannski á
unglingaskemmtunum. Síðan hún
hætti í Réttó var alltaf svo gaman
að hitta hana og fá fréttir af því
hvað hún væri að gera. Þessir fund-
ir munu ekki verða fleiri. Við vitum
að tilfinningin sem vaknaði þegar
við fréttum að hún væri dáin, dofn-
ar smám saman, en minningin lifir
áfram, minningin um Söru.
Við samhryggjumst Öllu og
strákunum innilega og viljum til-
einka þeim þetta ljóð eftir Babro
Lindgren;
Gráttu ekki af því að ég er dáin
ég er innra með þér alltaf
þú hefur röddina
hún er í þér
hana geturðu heyrt
þegar þú vilt.
Þú hefur andlitið
líkamann.
Ég er í þér.
Þegar þú vilt.
Allt sem er eftir
af mér
er innra með þér.
Þannig erum við alltaf saman.
Linda Björk, Lilja Sif
og Júlíana, skólasystur
úr Breiðagerðisskóla og
Réttarholtsskóla.
Elsku Sara.
Þegar mamma hringdi í mig í
sveitina og sagði mér hvað hefði
gerst þá fannst mér það ótrúlegt
og svo ósanngjarnt. Af hveiju þú,
þú sem ert svo ung alveg eins og ég?
Ég hef hugsað mikið um það sem
við spjölluðum núna í vor eftir að
Óli bróðir þinn var nýdáinn. Þínar
mestu áhyggjur voru af mömmu
þinni, hvað henni liði illa og hvort
hún ætti eftir að ná sér og hvað
þú gætir gert til þess að henni
gæti liðið betur.
Ég þekkti svo vel sorgina sem
þú varst að ganga í gegnum og líka
reiðina. Það var svo gott að tala
við þig. En nú ert þú dáin og hittir
Óla og pabba þinn. Ég kveð þig,
elsku Sara mín, og bið Guð um að
gefa mömmu þinni styrk og kjark
í sinni sorg.
Þín vinkona,
Jónína Guðný
Kristmundsdóttir (Dúa).
Ég sakna Söru. Ég vildi óska að
við gætum hist aftur. Ég sakna
þess að hún segi mér að fara í aðr-
ar buxur, greiða hárið upp í loftið
og ekki kaupa þetta heldur hitt.
Mér fannst Sara mjög ákveðin. Hún
réð miklu í okkar sambandi en mér
fannst það samt gaman og ég varð
hrifnari af henni með hvetjum deg-
inum.
Það var gaman að vera með þér,
Sara. Ég hef fundið það, að frá því
ég sá þig seinast vantar einhvern
til að halda í hægri höndina á mér.
Ég veit að ég mun minnast þín alla
mína ævi og varðveita allar minn-
ingar um okkur. Ég vona að þér
líði vel og að við sjáumst aftur.
Guð blessi þig.
Þinn,
Steindór.
Heimsins vegur hulinn er
huga manns og vilja,
enginn þarf að ætla sér
örlög sín að skilja.
(S.B.)
Þetta er svo einkennilegt. Nú síð-
ast er ég settist niður til að eiga
svona skrif, þá sat hún Sara hjá
mér. Hún var óörugg, vissi ekki
„hvernig á eiginlega að skrifa svona
minningargreinar" - en samt viss
- hún ætlaði sér að skrifa um hann
bróður sinn. Þetta var í vor.
Nú sit ég ein við skriftir.
Ég verð að reyna að nota sömu
hvatningarnar mér til handa, eins
og ég hvatti þig, Sara mín, til að
vita hvað þú vildir skrifa: Hvað
kemur upp í hugann? Hvernig var
okkar samvera? Hvað vildi ég helst
segja, ef ég hefði hana Söru Dögg,
heila og kraftmikla, hér fyrir fram-
an mig?
Það er svo margt. Mér hefir þó
mest, á síðustu dögum, orðið hugs-
að til þess hvað þú kenndir mér
mikið, Sara. Helst af öllu yiidi ég
mega þakka þér fyrir það. Ég gerði
það víst aldrei. Kannski sá ég það
ekki þannig fyrr. Þetta er allt af-
stætt - hver á að kenna hveijum
- hvað?
Það var sterkur kjarni í þér,
stelpa. Þú varst skýr. Þú gast verið
þver og erfið. Vissir þú að ég virti
þig fyrir það? Ég sá þig sem efni
í sterka konu, gott efni, bæri þér
gæfa til að stýra þeim styrk á góða
stigu. En, eins og er um allt ung-
viði, var þroski þinn óráðinn og um
leið gat brugðið til beggja vona.
Við vissum það báðar. Eg hefi ein-
hvern tímann horft á ungan hest,
ótamið tryppi, hlaupa og ærslast
við skurðbrún. Það var öruggt í
ungæðishætti sínum, ögrandi gagn-
vart lífi og dauða, fallegt og sterkt
eins og vorið. Og ég var á nálum
um að það færi sér að voða niður
í skurðinn.
Kannski var það ekki ósvipað
með þig. Hvað gat maður annað
gert en að fylgjast með, styðja þig
þegar þú vildir það, haft trú á þér
- (og reynt að girða fyrir skurð-
bakkana sem urðu á vegi þínum)?
Eftir allt er hvers manns líf þó
hans eigið verkefni. En við megum
hjálpa og þiggja hjálp. Og við tvær,
við töluðum mikið saman um líflð
og tilveruna. Þú varst hlý, réttsýn
og yndisleg þegar þér leið vel. Ég
þakka þér kærlega fyrir allt, Sara
mín. Það er hart að þú skulir þurfa
að fara svona snemma og svona
sviplega. En þú lifir í minningunum,
Sara. Við vorum vinkonur.
Hver dapr skiptir sköpum böls og gleði
því skilur enginn dauðans miklu völd
en þar sem áður yndi dagsins réði
er autt og tómt við harmsins rökkurtjöld.
Að kvöldi voru hallir dagsins hrundar
og húmið lokar útsýn fram á veg
þó sjáum við að örlög einnar stundar
þau eiga meira vald en þú og ég.
Að harmsins boði horfna gleðistundin
við hljóða kyrrð í tómi sorgarlags
í nýrri mynd er minningunni bundin
og merkt í svip og línur þessa dags.
(Sveinbjörn Beinteinsson.)
Ég vil votta móður Söru, bræð-
rum hennar og öllum ættingjum,
vinum og öðrum aðstandendum
mína innilegustu samúð.
Hallgerður.
Ég trúi því ekki að þú sért farin.
Ekki þú líka. Það er ekki satt. Ég
vil ekki trúa því. Það er svo stutt
síðan Óli bróðir þinn var tekinn frá
okkur. Ég lít inn í herbergin ykkar,
allt er eins og þið skilduð við þau
og ég hugsa: Jæja, hvenær ætli
Óli og Sara komi heim? Ég vil ekki
trúa þessu. Þetta er ekki sann-
gjarnt. Hvað gerðuð þið rangt? Eða
þá við? Nei. Það þarf enginn að
segja mér að svona sé lífið, enginn.
Þetta er ekki réttlátt. Tvö svona
ung og saklaus systkini rétt að
byija lífið. Svipt þeim réttindum að
fá að lifa eins og við hin.
Hver stjórnar þessu eiginlega?
Ég er svo reið, hrædd og sár, allt
í einum hrærigraut. Ég veit ekki
hvað ég á að segja, halda eða hugsa.
Hvað er að ske? Þetta er ekki í
lagi. Það var sárt að heyra að Óli
væri farinn en þegar þú fórst óx
sá sársauki meira og meira. Þegar
Lena systir hringdi í mig um kl. tíu
þetta hræðilega miðvikudagskvöld,
þar sem ég og Gulla frænka sátum
og vorum að kjafta, vissi ég strax
að eitthvað var að, því Lena grét
svo mikið að það eina sem hún gat
sagt var að það væri ekki í lagi
með Söru. Þá tók indæl kona við
símanum af henni og spurði hvort
ég væri frænka þín, Sara min. Já,
sagði ég. Þá sagði hún að þú hefð-
ir fengið hjartastopp og það næðist
ekki í Halldóru, móður mína, þar
sem móðir þín var ekki á landinu.
Hún sagði að það væri sjúkrabíll á
leiðinni. Ég varð svo hrædd að mig
langaði til að öskra. Ég hugðist
fara beint niður á spítala en ég
skalf svo mikið og var svo rugluð
að ég vissi ekki í hvora áttina ég
átti að fara. Áður en ég fór hringdi
ég í Óla afa og Hallgerði og sagði
þeim hvað hefði gerst og bað þau
að koma á spítalann því að ég og
Gulla treystum okkur ekki til að
vera þar einar. í því brunuðum við
á spítalann. En biðin var löng en á
endanum fengum við að heyra það
sem enginn vildi heyra, að allt væri
búið, það var sárt — alveg hræði-
lega sárt. Ég held að yfir alla þessa
sorg komist maður aldrei, alla vega
ekki ég. Ég þakka bara fyrir hversu
ánægð þið voruð þegar þið fóruð.
Þú rosalega ástfangin af Steindóri,
nýkomin úr 14 daga göngu um
Hornstrandir og allt gekk svo vel.
Og aldrei komið neitt í ljós að
þú hefðir verið veik. Allt á uppleið
og þá þetta.
Af hveiju þú svona ung, því ekki
gamla veika fólkið sem vill fara,
bíður bara og bíður en fær ekki að
fara. Það er ekki sanngjarnt.
Það er víst erfitt að kveðja þig,
elsku Sara mín, en af því verð ég
að koma þótt ég vilji það ekki. Ég
veit að Óli og pabbi þinn taka vel
á móti þér þarna hinum megin og
ég óska þér þeirrar hamingju að
geta sleppt tökum á liðnu lífi og
byijað nýtt líf hinum megin ásamt
bróður þínum og pabba og ef ég
gæti gefíð ykkur eitthvað myndi
ég kjósa ykkur frið og kyrrð innst
við hjartans rætur, svo þið megið
vera örugg og róleg í áframhald-
andi lífi á nýjum stað. Minning þín
og ykkar beggja mun verða mér
ávallt efst í huga.
Þó aðalsmark á enni og brúnum barst,
svo björt á svip og hrein og sönn þú varst,
eg veit að ein eg verð ei um þann dóm,
að við þig aldrei festist nokkurt gróm.
Eg minnist þín, er sól í heiði hló,
er hamingjan þér gleði og farsæld bjó.
Þú barst af flestum, ung og íturfrið,
hve unaðsleg var sú hin liðna tíð.
Eg minnist þín við margan gleðifund,
eg man þig vel á beiskri reynslustund,
hve stóðst þú tigin, stór í þungri sorg,
hve stór þú varst - en barst ei harm á torg.
Ó, vina kær, eg sáran sakna þín,
en samt eg veit að ávallt hjá mér skín
þín minning fögur, göfug, hrein og góð,
sem gimsteinn lögn í minninganna sjóð.
(Margrét Jónsdóttir.)
Elsku Alla, Hörður Freyr og Ar-
inbjörn, ég votta ykkur dýpstu sam-
úð og óska ykkur alls góðs í fram-
tíðinni. Ef ég gæti myndi ég hlífa
ykkur við öllum vonbrigðunum og
sársaukanum sem fylgja því þegar
hamingjan snýst skyndilega gegn
ykkur.
Ástarkveðja,
Jóna Mjöll Grétarsdóttir.
reyna að takast á við það og lifa
með því.
Sár söknuður, sorg, hlýja og
þakklæti fylla huga minn þegar
þessi lífsglaða og tilfínninganæma
unga stúlka er svo snögglega hrifin
úr blóma lífsins og lífi okkar allra.
í mínu hjarta myndast mikið tóm
og það er eins og það vanti stórt
og mikið í mitt líf.
Ég hitti þig tveimur tímum áður
en þú varst svo snögglega hrifin
burt og þá þann sama dag varstu
að koma hingað aftur í bæinn eftir
tveggja vikna ferð með hálendis-
hógnum.
Ég hafði ekki í langan tíma séð
þig svona káta og hressa síðan Óli
bróðir þinn lést.
Mér þykir vænt um að þú áttir
tvær yndislegar vikur áður en þú
lést.
Megi Guð geyma þig, elsku Sara
Dögg mín.
Ég votta Aðalbjörgu, móður
Söru, og öðrum aðstandendum
dýpstu samúð.
Sara Rún.
Ég var stödd úti á Benidorm
þegar ég fékk þessar sorgarfréttir
að systurdóttir mín væri látin, 'nún
Sara Dögg. Ég trúði þessu ekki,
þetta gat ekki verið satt.
Óli bróðir hennar lést fyrir aðeins
þremur mánuðum, hvernig geta m.
svona hlutir gerst?
Ég minnist þess svo innilega þeg-
ar ég eignaðist dóttur mína, Thelmu
Dögg, 5. febrúar 1991, þegar hún
Sara Dögg, sem þá var aðeins 11
ára gömul, kom stolt í heimsókn
með mömmu sinni á fæðingarheim-
ilið.
Ég rétti henni smáaur að gjöf
en hún sagði þá: Heiðrún mín, nei,
þetta vil ég ekki, þú ert búin að
gefa mér flottustu og æðislegu af-
mælisgjöfina, litla frænku, enda
skýrði ég dóttur mína Thelmu Dögg1
í höfuðið á Söru Dögg.
Elsku Sara mín, ég og Thelma
Dögg söknum þín mikið, þetta er
rosalega sárt.
Hún Thelma Dögg litla grætur
af söknuði vegna þess að hún man
hvað þú varst alltaf góð við hana
þegar þú passaðir fyrir mig.
Elsku Alla, Hörður Freyr,' Arin-
björn, Steindór, ömmur, afar og
aðrir aðstandendur.
Guð veri með ykkur á þessari
sorgarstundu.
Blessuð sé minning Söru Daggar.
Heiðrún móðursystur,
Thelma Dögg.
Þegar kveðja á hinstu kveðju
góða vinkonu er eins og mann vanti
orð. í nútímaþjóðfélagi finnst varla
nýtilegt orð. Tómleikinn heltekur
mann og erfitt reynist að skilja það
sem gerðist.
Það eina sem ég get gert er að
Reykjum ekki
við stýrið!
\
yUMFERÐAR
RÁÐ
Islenskur efniviður
Islenskar steintegundir henta margar
afar vel í legsteina og hverskonar.
minnismerki. Eigum jafnan til fyrir-
liggjandi margskonar íslenskt efni:
Grástein, Blágrýti, Líparít og Gabbró.
KftiufN
OlK'UV
... M
Áralöng reynsla.
Leitið
upplýsinga.
ai S. HELGASON HF
ISTEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 . SlMI 557 6677