Alþýðublaðið - 18.11.1933, Blaðsíða 2

LAUGARDAGINN 18. NÓV. 1933.
ALÞtÐUBLABI*
I
E
Madar barinn og
rændor
í fyrra kvöld um kl. 7 buðu
tveir iuenn Halldóri Jónssyini fisk-
salla (frá Hnausum) inn í g'isti-
húsið á Hverfisgötu 32. Bjóst
hanjn við, að þeir ætluðu að bjóða
honiuim einhverjar góðgierðir og
fór því inn mieð þeiim. Er þeir
þrír höfðu dvalið þar um stund,
réðust menuirnir að Halldóri,
börðu hanp og rændu af honum
þieim peningum, er hainjn hafði
á sér. Halldór kærði mennina til
lögreglunnar í gær og sagði til
nafna þeirra og heimilisfánga.
Vatnsæðin ð Grtmstaðaholti
sprengd
Undanfarið hafa menm verið að
vinna að því að leggja nýja
vatnsæð suður á Grímsstaðabolt.
Var grafinin skurður, og var
vatnsæðin í honu'm. 1 gærmorg-
un er menninnir komu til vinnu,
sáu þeir að stórum steini hafði
verið velt ofan í skuröinn, og
hafði hann sprengt vatnisæðina og/
fossaði vatnið út.. Voru íbúar á
Grímsstaðahqlti því vatnsldusif í
gærdag mema hvað vatnsbíllimn
var látinjn aka vatnd til þeirra.
Málverhapiofnrinn fundinn
Normandie í morgun. FC.
Lögreglan í Stokkhólmi befir
nú haft upp á manni þeim, er
stal Rembrandt-myndinnd úr
einkasafni nokkfu sinemmía| í vik-
unni. Er það þýzkur járinsmiður,
og hafði hann nokkrum dögum
áður verið að vinnu þar í hús-
inu, þótt myndin gimileg og því
komið síðar að næturlagi og haft
hana í biurt með sér. Ekki var
hann þó einn að verki, en hafði
fenjgið anmam mainin sér til að-
stoðar.
„A.^B"
Skemtun „A. S. B.“ (afgreiðslu-
stúlkna í brauðasölubúðum) á
Jaugardagskvö 1 dið var fjöl.sótt og
þótti takast ágætlega. Ein áf ungu
stúlkunum setti skemtunina, en
síðán söng karlakór verkamianmia
lög sín af miklu fjöri. Þá hélt
Sigurður Einarsson stutta ræðu
um stúlikumar, sem aílienda okk-
ur öJJum daglegt brauð — en
sagði síðan frá skáldsögu eftir
norskan kvenrithöfund, siem vak-
ið hefif mög mikla athygli. Sag-
an er um unga konu, sem er
illa glift, „góðum manni“, sem
kallaður er, og á mieð bonum
barn, sem hún finnur smátt og
smátt að er öðru vísi en öminur
börn — vesalinigur — og að Lok-
'um styttir hún því sjálf aldur.
Svipaður atburður kom nýlega
fyrir í Kaupmannahöfn, og hefir
það vatóð enn meiri athygli á
bótónni.
Þórbergur sagði 3 mergjaðar
draugasögur, en til að vega á
móti þessum alvöruþunga var á-
gætuir söngur Karlakórs verka-
manna, léttur og fagur daínz Hel-
enu Jónsson og Carlsens og svo
danzleikur til kl. 4 um nóttina
við dillandi spil Aage Lorange
og sveitar hans. Skemtu menin
sér tóð bezta, enda væri það ann-
aðhvort að komandi væri á skemt-
un, sem yngismeyjamar í brajuðæ-
uiiöunum bjóða til. Gestur.
HANS FALLADA:
Hvað nú —
ungi maður?
Islenzk pýöing oftlr Magnm Ásgeirsson
Bílstjórinn hristirhöfuðið. „Pinneberg mæltist eindregið tilaðbíll-
inn væri lokaður. Aninars er. ég ekki vanuT að bafa skygnið uppi
um þetta leyti árs“.
„Jæja, fyrst að Pimnieberg hefir mælst til þess----og Pússer
stígur upp í ’bílinin.
Hún sér hann koma. Hánn gengur á bak við burðarkarlinn, sem
liefir hlaðið koforinu, rúmfatapokanum og postulínskassaoium á
handvagn. Og af því að hún hefirlært það'Síðustu fimm mínúturnar
að líta miann sinin mokkuð öðruim augum en fyr, tekur hún eftir
því, að hann hefir hægri höndi|nia| í buxnavasanium. Það fer lionuim
ekki vel, og hann er heldur aldnei vainur að gera þetta. En njúnia
finst honum það auösjáanloga rétt og sjálfsagt, eiinhverra hluta
vegna.
„Jæja“, segir hann hátt og óeðlilega, „nú geturðu bráðum Jrorft
yfir alla Ducherov í einu. Ducheirov er raefniliega ekki inieima ein
einasta löng gata“.
„Já, einmitt“, segir hún. „En þú varst búiirnn að lofa mér því, að
segja mér, hvertóg fólk gæti farið að því, a!ð taika það ilia uppf,
að við hefðum gilft okkur.“
„Sieinna,“ siegíiir hann. „Ilémia- heyrist ekki ma’ninsins mál fyrir!
skrölti. Hún 'er ekki á mapga fiská götugerðin hér í Ducherov."
„Jæja, þá það,“ segir hún; og þagnar líka. En aftur tekur hún
eftir dálitlu, sem henn'i keimlur undarlega fynir. Hainn héfir Jiolað
sér niður aiveg úti í hoirlníi í bílnum, ;svo að þótt einhver gægðist
sem snöggvast ,inn í vagnfínin, kæmi h;ajn;n alls ©kki auga á
Pinneberg.
„Niei, þarna ,er þá verzJiuniln!“, segir Pússer og þrýstir aindlitiinu
að rúðunni. Emil Klíed|nhoil)z. Kom- og fóður-vörur og tilbúinn á-
burður. Kartöflur ií heildsiöllu og smásölu — —. Ég kaupi
auðvitað kartöfliurniár hjá þén.“
„Nei, mei,“ segiir hanin fliumósa. „Þetto er gamalt giuggaspjiáld.
Við seljum ekki kartöflúr í smáisö.liu liengur.“
„Það var feiðinllegt,“ seglir hún,. „Hugsaður þér, hvað það heföi
verið igaman, að ég hefði koaniiiðl inn í búðima til þín og keypt af
þér ttó pund af kartöflum. Þú! getuir verið viss um, að ég skyl'di
ekki hafa verið sérlega konuleg fram'an í þi;g!“
„Jú, það er leiðinHegt," segiir Pinjnebe|rg, „en það er því miður
ómögulegt.“
Hún sparkar öðrum tábmddinum mokkrum simnum þéttingsfast í
gólfið, dæsir ,dálítíð frekjulega og þegir síðan, og þau haldq
áfram. Hún ^er í þungium þönkum
LESBÓK ALÞYÐU
VITRANIR. (Frh.)
Eftir þessa fullvissu vaknaði hjá mér svofeld spurning: Hvemig
gat ég séð þessi atvik fyrir?
Fyrst flaug mér í hug, að mér hefði borjst í svefnliiniuto
hugskeyti, :sem ’hiefðu tii-kymt mér k imu bréfanna í draumnum,
og að 'þessi hugskeyti hefðu stafað frá bréfriturunum. En leftir
nánari umhugsun fams.t mér þessi s,kýri:ng mjög ósen/nileg. Bréf-
ritararnir voru allitr útliemdingar. Eimn átti heima í Þýzkalaindi,,
an.nar í Svíþjóð og hiinm þniiðji í Rússlaindi. Mér skildist, að ef
draumur minn væri hugskeyti frá þeim, þá hlytu þau að stáfaj
af því, að þieir vissiu, a.ð nú væru bréíH í þalnin veginin að koma
til mín. En nú höfðu þeir áreáðainliega enga hugmynd um,
hve mær ég fengi bréfiim. Því u|m! síður vissu þeir um það, að bréfim
yrðu borim iinn í gang og að ég vær'i að komfa heiim, þegar óg
fyrst ;sæi|þau. En þetta hvort tveggja hafði mér einmitt vitrast:
í draumnum. Þar að auki er þ,að með öllu óhugsandi, að hug-
skeyti frá þremur niönmnn, sem áttu heima’ hver í sinu land'i,
skrifuðu bréf sín á miisimuniaindi tímum og vissu ekki hver af
öðrum, gætu náð til mín -sem samstæð einiing á einu og sairma
augnabliki og einmitt móttiiraa áður en ég fékk bréfin.
Þiessi atriði neyddu mig tii að sleppa þeirri getgátu, að dra-umiuir
minn væri hugsanaflutn,ingur bréfritaramna.
Þá datt ‘mér í hug, hvort draumurinn gæti verið huigsfceyti,
sent frá (póstmönnuuum í Reýkjayík. En eimnig þeirri getgátu
varð ég að varpa fyrir borð oftir örstutta rannsókn. Stópið, sem
bréfin kiomu með, ilagðáislt í höf n g Reykjavíík sömu nóttiina, eftir að
mig dreymdi drauminjni. Þá eru bréfiní í iininlsigluðum póstpoka, og
enginu póstmaður í Reykjavík veit oeitt um þau. Það er fyrst
þremur eða fjórum stunidum eftir að mig dreymir draumimn, að
póstpokarnir eru opnaðir í pósthúsiinu í Reykjavík. Draumuir
minn gat því ekki verið hugskeyti frá póstmömnunum.
Þegar ég komst að raun um, að þossi tilgáta gat ekki varpað ljósi
yfir eðli draumSsims, hvarf ég að þeirri ímyndun, að ég hefðli
sjálfur iséðií svefninum bráfiln í póstpokaoum. En með hvaðú hætti
gat slíki sjónarskynjun átt sér stað. Ég kom að eios auga á tvær
skýringarlíkur. Annað ,hvort hefi ég siofajndi í rúmiinu séð brófira
í ífjarsýn ,í gegnum húsveggimn og stópið eða meðvituind míjn,
minn „andlegi“ .partur, hefir farið vakandi úr dormandi skrokfcn-
„Verbstæðið Brýnslau
Hverfisgötu 4
(hús Garðars Gísiasonar)
brýnir ðil eggjárn.
Simi 1987.
Carl Ólafsson,
Ljósmynda-
stofa,
Aðalstræti 8.
Sími 2152.
Ódýrar mynda-
tökur við allra
hæfi. —■ Ódýr
póstkort.
Tpúlofonarhringar
alt af fyrirliggjandi.
Haraldnr Hagan.
Sími 3890. — Austurstræti 3.
sýnir
Galdra-Loft
eftir
Jóhann Sigurjónsson
á morgun (sunnud.) kl. 8 sd.
Aðgöngumiðasala í Iðnó i
dag frá kl. kl. 4 — 7 og á
morgun *itir kl. 1. Sími 3191.
Börn fá ekki aðgang.
Lækkað verð.
Smurningsolian,
sem fiestir bif>
reiðaeigendur
kjósa á bífreið-
ina, er:
□
□
Vacnum Oil Company.
□
um og svifið gegn um veggimn og inm í sfcipið og jafnve.1 inin í
póstpokann, siem bréfin voru geymd í. Að slíkar dulskynjamir eða
hamfarir séu hugsianiiegalr og hafi jafnvel oft átt sér stað — það
virðist mér fyll!ilie,ga isanlmað áf sálárramnisíakendum síðari tímia;.
En ég var samt sieto áöur ékki ánægður nrieð þessa skýringu á
vitrun miin'ni. Það, ,sem ég faninj hiemni tii foriátltu, var þ-elt’fca: ,í
drauninum sá ég bréfin ekk'ii í póistpokanum, þar sem þau þó voru
í raun og veru, þegar mig drieymdi drauminn, heldiuir í gaingimum
fyrir framan hierbexgisidiyrlnialr mínár. Þetta ósamriæmi famst'mér
þó fyrst í istað -ekki nægji,leg sönmuin. Ég rey,n,di að mimstia koisitá
að skýra það á þá Jieið, áð þiegár ég vakmáði, h.afi hin hálfsofan;di
vitund mín rugliað staðnum, er bréfin voru á, sajmain við þann stað,
sem bæjarpóisiturimn bar þau venjuilega á, það er flutt þau ósjálfráitt:
úr skipinu og inin í gain/giiim. En þessa skýringartilraun varð ég
einnig ,að yfirgefa af þeim ástæðum, er nú skal greina:
1 fyrsta Jagi: 1 draiuimniuto isá ég bréfim á öðruim stað í gaingiintuim
ien bréfin til mín voru venjullega borin á. Á þesisum sama stað lágu
þau, þegar ég kom heim diaginjn eftir.
1 öðru Jagi: 1 draumniuim var ég á leið he'im að húsinu, þegar
ég sá bréfin. Það var ég líkjaj í vökunni dagiimn eftir.
í þri’ðja lagi: í dr.aumnuim stóð ég í sömu steliingum og sneri
mér í sötou átt, mleðan ég las undirskriiftiirnar, eins og ég ge;rði
ósjálfrátt í vö'kumni dagiimn eftir.
Loks farnn ég enga aðra sikýriingarleið en þá einu að skipa
þessum draumi í [ian;n fiioikk draumvitnaima miiimna, þar sem ég hefi
án allis efa skynjað atvik áður en þau áttu sér sita'ðf í veröld vorra
fimm skilmingarvita.
II.
1 síðastliðin sextán ár hefi ég verið •búsettur meðál aðaílsfólksins í
vesturhluta Reykjavíkur. í aiuistiurhlutainum á heiima fátæk kona,
sem hefir þvegið nærföt imúra í 'hieihan áratug. Vegna þeiss, að milli
okkar var ærið löng leið, fót flutninguriinin á fötuniuim fraim með
dálítið óvenjuleguim hætti. Hér um biil rmiðja v-ega milli mín qg
þvottakionumnar hafa alliain þemmam áratug búið hjón, sam ég hefi
þekt 'um lamgan aildur. Komja toianinsims hefiir verið í töluverðhi
vimáttu við þvottakomujna, en ég þekti hajba hinis vegar ekkert. í
hvert sinn, sem þvo skyldi föt mín, bar ég þau befan ftil frúar-
innar, ien hún kom þeito síðaim tiil þvottakonu|mn;ar. Eftir þvo.ttinm;
fór hún með þau aftur heiim! tiil frúarjinniar, og síðan sötti ég þa'u
þangað.