Morgunblaðið - 07.08.1996, Blaðsíða 10

10 D MIÐVIKUDAGUR 7. ÁGÚST 1996
Q8P ATLANTA '96
MORGUNBLAÐIÐ
Máttur draumsins
(og dollarans)
Samaranch markgreifi, forseti
alþjóða ólympíunefndarinnar
sagði ekki í lokaræðu sinni að leik-
arnir í Atlanta hefðu verið þeir
bestu til þessa, eins og hann var
orðinn vanur. Spánverjinn hrósaði
þó heimamönnum á lokahátíðinni
fyrir „stórkostlega" leika, sem þeir
vissulega voru að mörgu leyti.
Áhorfendur hafa aldrei verið fleiri
og íþróttakeppnin var að mörgu
leyti stórkostleg,
en ýmislegt sem
almenningur ekki
sér fór hins vegar
. úrskeiðis. Tækni-
^ mál ýmiskonar,
flutningar íþrótta-
manna, forystu-
manna og frétta-
i———————i manna voru ekki í
lagi og viðkomandi
urðu heldur geð-
vondir á köflum,
en þegar upp er
staðið gleymist það
vonandi fljótt.
Ástralir verða
samt að læra af því sem miður fór
og gera betur næst. Heimamenn
hér sögðu þrátt fyrir allt að umferð-
in hefði ekki verið mikil (!) því fólk
úr úthverfunum og nágrenni borg-
arinnar hefði hreinlega ekki komið
inn í borgina á einkabílum. Umferð-
in hefði því verið mun minni en
venjulega, en enginn hefði búist við
að fólk tæki beiðninni svo bókstaf-
lega og þar af leiðandi hafi lestar-
kerfið ekki verið tilbúið að taka við
þeim gífurlega fjölda sem nýtti sér
þann ferðamáta. Það er nefnilega
það. Að bíða í röð virðist því vera
eitt helsta tómstundagaman fólks
hér um slóðir.
Atlanta
BREF
Bless
Það tók tæpa þrjár klukkustund-
ir að segja bless. Lokaathöfnin hófst
á því að bandaríski þjóðsöngurinn
var sunginn af kvartettinum Boys
II Men meðan fáni Bandaríkjanna
var dreginn að húni, síðan voru
verðlaun afhent fyrir maraþon karla
sem fram fór fyrr um daginn og
síðan hófust skemmtiatriðin. Leikur
og söngur, stórkostleg sýning hjóla-
bretta- og fjallahjólagarpa sem
renndu sér fram og aftur og flugu
milli þar til gerðra palla.
Því næst birtust fánaberar þjóð-
anna 197 með fána landa sinna.
Alltaf er hann jafn fallegur þessi
blái með rauða og hvíta krossinum.
Virkaði meira að segja allt að því
óvenju fallegur þetta kvöld í örugg-
um höndum Jóns Amars Magnús-
sonar.
Gríski fáninn var dreginn að
húni meðan gríski þjóðsöngurinn
var leikinn og síðan fylgdi fáni
Ástrala í kjölfarið.
Billy Payne, forsprakki leikanna
hér í Atlanta, steig í pontu og dá-
samaði framkvæmdina hér, þakkaði
fólkinu í Atlanta og nágrenni fyrir
frammistöðuna og gestunum fyrir
komuna. Næstur tók svo til máls
Juan Antonio Samaranch, forseti
alþjóða ólympíunefndarinnar.
Vöngum hafði mikið verið velt yfir
því hvort hann myndi tala um þessa
leika sem þá bestu til þessa, eins
og nánast er orðin hefð hjá honum,
en Spánverjinn kaus að taka ekki
svo til orða. Hrósaði Atlantabúum
reyndar fyrir „stórkostlega" leika.
Samaranch gleymdi ekki fóm-
arlömbum sprengingarinnar í
Olympíugarðinum og fjölskyldum
þeirra og sagði hugann reika sam-
tímis til Miinchen (þar sem ellefu
ísraelsmenn vom myrtir af Palest-
ínuaröbum meðan á leikunum stóð
1972). „Hryðjuverk hafa aldrei náð
að eyðileggja Ólympíuhreyfinguna,
og mun aldrei gera,“ sagði gamli
maðurinn og áhorfendur svöruðu
með langvinnu lófataki. „Sem aldr-
ei fyrr erum við ákveðin að búa
okkur betri, friðsælli veröld þar sem
hryðjuverk, í hvaða mynd sem er,
verða upprætt."
Áhorfendur risu síðan úr sætum,
allir sem einn, að beiðni Samaranch
og heiðruðu minningu fórnarlamb-
anna með þögn. Inn í ræðuna var
svo skotið laginu Imagine eftir John
heitinn Lennon, sem Stevie Wonder
spilaði og söng. Hann var eitt af
leyndarmálum lokahátíðarinnar því
ekki var gefið upp hver færi með
þennan friðarsöng fyrr en fyrsti
tónninn barst um leikvanginn.
Þegar Samaranch tók aftur við
af Wonder þakkaði hann enn og
aftur öllum sem nálægt komu leik-
unum, heiðraði áðumefndan Payne
með því að hengja æðsta heiðurs-
merki Ólympíuhreyfingarinnar -
Ólympíuorðuna úr gulli - um háls
honum. Sleit síðan þessum 26. leik-
um nútímans, 100 ára afmælisleik-
unum, og ákallaði ungdóm heims-
byggðarinnar að hann safnaðist
saman að fjórum árum "ðnum í
Sydney í Ástralíu til að halda hátíð-
lega 27. Ólympíuleika, fyrstu leika
nýs árþúsunds. Hafi hann átti við
fyrstu leika nýrrar aldar þyrfti Sam-
aranch að rassskella ræðuritara sinn
því öldin hefst ekki fyrr en að árinu
2000 loknu. Leikamir í Sydney
verða því þeir síðustu á þessu árþús-
undi. Þeir síðustu á þessari öld.
Eftir ræðuna kom Michael John-
son, Ólympíumeistari í 200 og 400
metra hlaupi, á svið með Ólympíu-
fánann sem hann hafði gengið með
inn á völlinn fyrstur fánaberanna.
Antwerpen-fáninn svokallaði, sem
notaður hefur verið frá því á leikun-
um þar í borg 1924, er ætíð í vörslu
borgaryfírvalda Ólympíuborgarinn-
ar. Johnson afhenti Bill Campbell,
borgarstjóra Atlanta, fánann og
eftir að hafa sveiflað honum nokkr-
um sinnum fram og til baka lét
Campbell greifann Samaranch fá
fánann og hann rétt gripinn síðan
áfram til Franks Sartors, borgar-
stjóra Sydney.
Og eins og venja er buðu næstu
gestgjafar upp_ á stuttu sýningu.
Frammistaða Ástrala lofar vissu-
lega góðu því flugeldasýning þeirra
var vel heppnuð, svo og dans- og
söngatriði. Dansandi frumbyggjar
og kengúrur á reiðhjólum var með-
al þess sem þeir komu með í fartesk-
inu, hvorugt þó raunverulegt.
Draumurinn
Eftir að Ólympíufáninn, sem
blakt hafði á stöng allt frá því á
setningarathöfn leikanna, var dreg-
inn niður og borinn burt var komið
að einu fallegasta atriði kvöldsins.
Ung stúlka gekk inn á miðjan leik-
vanginn, úr myrkrinu inn í ljósið,
hóf upp raust sína og söng lagið
Máttur draumsins, sem einnig var
farið með á opnunarhátíðinni. 600
börn á aldrinum 6-12 ára komu
henni svo til aðstoðar, tóku undir
og síðar áhorfendur allir.
Máttur draumsins getur verið
mikill. „Ég á mér draum,“ sagði
Atlantabúinn Martin Luther King
eins og frægt varð. Og hlaut byssu-
kúlu að launum. Hann lifði ekki að
sjá drauminn rætast en mikið hefur
breyst síðan King var í tölu lifenda.
Svartir og hvítir lifa í sátt og sam-
lyndi víðast hvar.
Er til nokkuð yndislegra e_n horfa
í saklaus augu barnsins? ímynda
sér framtíð þess - framtíðina sem
Tuttugustu og sjöttu Ólympíuleikum nútím-
ans lauk í Atlanta í Bandaríkjunum á sunnu-
dagskvöld með leik og söng ýmissa lista-
manna á lokahátíðinni. Skapti Hallgríms-
son fylgdist með hvemig bestu íþróttamenn
heims sameinuðust í sannri gleði og velti
því fyrir sér hvers vegna aðrir gætu ekki
tekið þessa vini sér til fyrirmyndar með það
í huga að búa bömum okkar fallega framtíð.
Morgunblaðið/Kristinn Ingvarsson
það óskar sér, ekki þá framtíð sem
virðist bíða þess. Barnið á sér draum;
draum um frið á jörðu, vináttu og
traust. Hamingju. Það getur ekki ver-
ið of seint að snúa við af þeirri slóð
sem heimurinn er kominn á en ekki
víst að bíða megi lengi enn.
Hvað getur sannfært jarðarbúa
betur um mikilvægi friðar og ham-
ingju en vonir og draumar barnsins.
Hví geta ekki allir elskað barnið og
sýnt tilfínningar sínar í verki með því
að búa því betri heim en þann sem
við lifum í nu um stundir? Máttur
draumsins er mikill. Burt með hatrið,
burt með óvildina í garð náungans,
burt með grimmdina. Samfélag
mannsins á ekki að vera eins og frum-
skógur þar sem villidýrin beijast fyrir
sínu dag frá degi. Við viljum það
ekki. Til að sannfærast nægir að horfa
í augu barnsins.
Muhammad Ali átti sér einnig
draum. Þann draum að vera talinn
maður þó hann væri ekki eins á litinn
og ráðandi öfl í bandarísku þjóðfé-
lagi. Hann var ofsóttur og eftir eitt
slíkt atvik heima í Louisiana, fljótlega
eftir leikana í Róm, fleygði hann gull-
peningnum sem hann kom með heim
frá hinni helgu borg í nærliggjandi
á. (Þannig er hin opinbera saga að
minnsta kosti þó svo aðrar útgáfur
séu til, svo sem sú að hann hafi ein-
faldlega týnt peningnum).
Ali kom fram á opnunarhátíðinni;
tendraði eldinn eins og frægt varð og
var á ferli í Atlanta annað veifið. Sótti
íþróttamennina meðal annars heim í
ólympíuþorpið og fékk gífurlega at-
hygli hvar sem hann kom. Og fékk
svo gull á laugardagskvöldið, eins og
greint er frá annars staðar í blaðinu;
gull fyrir sigur í hnefaleikum í Róm
1960.