Morgunblaðið - 09.08.1996, Blaðsíða 32

32 FÖSTUDAGUR 9. ÁGÚST 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Sólveig Frið-
finnsdóttir
fæddist á Húsafelli
i Hafnarfirði 5.
október 1941. Hún
lést á heimili sínu
28. júlí síðastliðinn.
Foreldrar henn-
ar voru __ Elín Mál-
fríður Arnadóttir,
f. 2. maí 1901, d.
7. desember 1959,
og Friðfinnur
Valdimar Stefáns-
son, f. 3. september
1895, d. 8. mars
1967. Systkini
hennar eru Árni, f. 22. ágúst
1927; Kristinn Rúnar, f. 29. maí
1929; d. 7. apríl 1988; Sigurður
Jóel, f. 26. ágúst 1930; Helga
Sigurlaug, f. 8. mars 1936; Lín-
ey, f. 3. ágúst 1944.
Hinn 5. nóvember 1960 gift-
ist Sólveig Úlfari Jóni Andrés-
syni, f. 22. febrúar 1940. Þau
skildu vorið 1971.
Börn Sólveigar og Úlfars
eru: 1) Andrés, f. 25. febrúar
Elsku mamma, með þessum ljóð-
línum viljum við kveðja þig.
Hver minning dýrmæt perla að liðnum
lífsins degi,
hin Ijúfu og góðu kynni af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibj. Sig.)
Við eigum eftir að sakna þín
sárt, en við vitum í hjörtum okkar
að þú verður alltaf með okkur.
* Hafðu þökk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir okkur.
Blessuð sé minning þín sem verð-
ur ljós í lífi okkar.
Andrés, Elín og Olöf.
í brúðkaupsveislu bróðurdóttur
okkar sátum við systurnar saman
gegnt eiginmönnum okkar á há-
sumardegi nú fyrir skömmu. Það
var létt yfir mannskapnum, ræður
fluttar, mikið sungið og að lokum
dansað. Mér varð starsýnt á systur
mína á dansgólfinu. Þama leið hún
um dansgólfið, létt eins og fugl og
geislandi af gleði. Ég sendi í hugan-
um þakklæti til himnaföðurins yfir
velgengni og hamingju systur
minnar. Lífið brosti við henni og
hún brosti við lífinu. Hún var í starfi
þar sem bestu eiginleikar hennar
fengu að njóta sín; nærgætni, sam-
úð og umhyggja. Hún átti, ásamt
eiginmanni sínum, yndislega fagurt
og listrænt heimili sem bar vott um
natni og fagran smekk húsráðenda.
Hún átti börn sem hún var stolt
af og unni hugástum, tengdabörn
sem hún dáði og dáðu hana og síð-
ast en ekki síst barnabörn sem hún
sá ekki sólina fyrir.
Sólveig ólst upp í stórum syst-
kinahópi á Húsafelli í Hafnarfirði.
Bræðurnir þrír voru eldri en við
systurnar sem vorum líka þrjár.
Vegna ótímabærs fráfalls móður
okkar tengdumst við systkinin
óvanalega nánum böndum og sér-
staklega þá við systurnar þrjár.
Lífið fer mismjúkum höndum um
1961, kvæntur Stein-
unni M. Sigurðar-
dóttur og eiga þau
tvö börn, Sólveigu
og Úlfar Jón. 2) Elín,
f. 12. júní 1963, í
sambúð með Pétri
Vilhjálmssyni og
eiga þau eitt barn,
Stefán Þór, fyrir átti
Elín eina dóttur, Lí-
neyju Pálsdóttur. 3)
Ólöf Dagmar, f. 30.
apríl 1967, í sambúð
með Gunnari Th.
Gunnarssyni, og
eiga þau einn son,
Gunnar Viðar.
Sólveig giftist aftur hinn 31.
október 1994, Þorsteini Jóns-
syni, f. 20. desember 1942. For-
eldrar hans eru Unnur Þor-
steinsdóttir, f. 10. desember
1917, og Jón Bergsveinsson, f.
10. desember 1914, d. 18. sept.
1953.
Útför Sólveigar fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
okkur einstakljngana sem byggjum
þessa jörðu. Á suma virðast vera
lagðar þyngri byrðar en á aðra. Við
trúðum því samt, Húsafellssysturn-
ar þijár, að guð myndi aldrei leggja
þyngri byrðar á herðar okkar en
við fengjum risið undir og strengd-
um þess heit ungar að hjálpa hver
annarri í þeim erfiðleikum sem lífið
kynni að rétta að okkur og það
höfum við gert.
Daginn áður en ég fór í sum-
arfrí kvaddi ég Sólveigu og við
spjölluðum um alla heima og geima
og auðvitað bárust börnin okkar í
tal eins og jafnan þegar við hitt-
umst. Vakandi og sofandi bar Sól-
veig hag barna sinna, tengdabarna
og barnabarna fyrir bijósti. Ég
fylgdist grannt með lífi þeirra og
starfi og þroska barnabarnanna.
Og þótt ég sæi barnabörnin nú alls
ekki á hveijum degi fannst mér það
þó oft á tíðum vegna lifandi frá-
sagna systur minnar af framförum
þeirra og kostulegum tiltektum
þeirra á stundum. Hvað hún var
stolt og hreykin.
Síðustu orð Sólveigar við mig í
þessu lífi voru: „Ég treysti því að
þú hvílir þig vel í fríinu þínu, Helga
mín, þú verður að lofa mér því.“
Þessi yndislega umhyggja hennar
fyrir mér, sem var mér svo undur-
dýrmæt, birtist í ótal myndum í
daglega lífinu.
Pabbi sagði mér oft frá því að
eitt sinn þegar við fórum litlar í
útreiðartúr með honum og mömmu,
þá varð hestinum skyndilega bratt
undir fæti, mér fannst ég vera að
detta og varð hrædd. Þá kallaði
Sólveig úr fangi pabba, nýfarin að
tala: „Vertu ekki hrædd, ég skal
halda í höndina þína.“ Einhvern veg-
inn tókst henni ævinlega að halda
í höndina mína þegar ég þurfti mest
á að halda. Ég spurði hana stundum
hvernig í ósköpunum stæði á því að
hún hringdi eða kom svo oft einmitt
þegar mér leið illa eða átti í erfíðleik-
um en hafði mig ekki upp í að leita
til neins. „Mig dreymdi þig,“ var
svarið. Þegar ég fór á árshátíð, eða
eitthvað því um líkt, var ekki við
annað komandi en að Sólveig gerð-
ist snyrtidama og hárgreiðslukona
og gerði mig „sæta og fína“ eins
og við sögðum okkar á milli. Hún
vissi nefnilega að ég var ekki mikið
fyrir pjattið. Og alltaf var orðtak
Sólveigar það sama þegar ég leit í
spegilinn harðánægð með árangur-
inn: „Svona ættir þú alltaf að líta
út.“ Væri ég eitthvað föl og aumin-
gjaleg þegar ég kom í heimsókn til
hennar var nær víst að vítamínglasi
var laumað í hönd mína þegar ég
kvaddi. Bömin mín og eiginmaður
fóru heldur ekki varhluta af nær-
gætni og umhyggju Sólveigar.
Fölskvalaus og traust vinátta mynd-
aðist milli hennar og mannsins míns,
vinátta sem var meitluð og greipt
af baráttu þeirra gegn sameiginleg-
um óvini. Þau skildu hvort annað
og hjálpuðu hvort öðru og síðan
varð hann fyrirmyndin hennar. Úr
því að honum tókst að sigra í barátt-
unni gat hún það líka og hann studdi
hana með ráðum og dáð.
Þann 17. ágúst nk. höfðum við
systurnar ákveðið að ganga frá
nýja heimilinu mínu í Setbergs-
landi, með nesti og nýja skó, upp
að gömlu beitarhúsunum hans
pabba fyrir ofan Hafnarfjörð þar
sem við slitum barnsskónum og
ganga síðan sem leið liggur að
Ásfjalli og setjast niður við vörðuna
og borða nestið okkar. Á meðan
ætluðum við að rifja upp allar bern-
skuminningar og ekki aðeins bern-
skuminningar heldur líka allar ferð-
irnar sem við systurnar fórum með
börnin okkar á þessar slóðir. Ég
hlakkaði mikið til þessarar farar
því að minni Sólveigar var alveg
frábært. Hún mundi eftir svo mörg-
um atburðum úr bernsku okkar,
sem ég var búin að gleyma en rifj-
uðust upp við frásögn hennar. Og
ekki skemmdi það fyrir að Sólveig
hafði mjög skemmtilega frásagnar-
gáfu og húmorinn í lagi. Þessi ferð
verður ekki farin en alveg er ég
sannfærð um að svo lengi sem ég
dvel á þessari jörðu mun mér
finnast að Sólveig systir mín haldi
í höndina mína þegar ég þarf mest
á að halda, svo traust hefur hand-
tak hennar verið mér í gegnum Iífið.
Þorsteinn, Andrés minn, Elín og
Lóa. Megi guð blessa minningu
Sólveigar systur minnar og veita
ykkur styrk í missi ykkar og sorg.
Ég ætla að enda þessi minningar-
orð um systur mína á þremur erind-
um úr ljóðinu sem ömmubróðir okk-
ar og uppáhaldsljóðskáld Sólveigar,
Jóhann Siguijónsson frá Laxamýri
orti við andlát móður sinnar.
Konan bláklædda
- þín bjarta trú -
kyssti augu þin
á æskudögum.
Þú sást því land
og Ijósar hallir
þar dapureygðir sjá dimmu.
Þröng er lífsgata -
þungar klyijar
binda örlögin
ótal mörgum. -
Veikur styðji veikan,
varist allir
að hrinda magnlitlum í halla.
Fé og frami
eru fallvölt hnoss -
hraukar hrungjamir.
Sætust minning
og sætastur arfur
eru ástarfræ
í akri hjartans.
Þin systir,
Helga Friðfinnsdóttir.
Elsku systir mín, Sólveig Frið-
finnsdóttir, varð bráðkvödd á heim-
ili sínu í Reykjavík 28. júlí sl. Hún
var að verða 55 ára við hestaheilsu
og allir héldu að hún myndi verða
eldgömul. Enn og aftur sér maður
að dauðinn gerir ekki boð á undan
sér og kallar þá sem maður síst
ætlar.
Þegar fólk er skjótt burt kallað,
tekur það nokkurn tíma að átta sig
á því að það sé í raun farið og svo
er það með mig í dag; Ótal minning-
ar hrannast upp. Ég mun alltaf
muna hversu vel systir mín reyndist
mér, þegar ég átti í miklum erfið-
leikum. Hún vakti yfir velferð minni
eins og góð móðir. Þó hún væri
bara systir mín, sem átti sín börn
og barnabörn og ætíð nóg að gera,
þá gaf hún sér alltaf tíma til að
hafa samband við mig og kanna
liðan mína. Ég man enn vel þegar
við sem litlar stelpur vorum að al-
ast upp á heimili okkar að Húsa-
felli í Hafnarfírði, sem þá var eins
og úti í sveit og þegar við vorum
að leita að fjögurra blaða smára til
þess að geta óskað einhvers sem
okkur dreymdi um. Stundum fannst
okkur þá við vera í tengslum við
blómálfa og aðrar duldar verur. Við
systurnar þijár, ég, Sólveig og
Helga, vorum afar samrýmdar og
hittumst reglulega einu sinni í mán-
uði í kaffi hvor hjá annarri og áttum
skemmtilegar stundir og vinátta
okkar var djúp og innileg.
Sólveig var dugleg kona, dríf-
andi, skemmtileg og upplífgandi og
má segja að hún hafí verið „lýða
yndi“ eins og amma okkar Líney
Sigurjónsdóttir orti um hana:
Sveipuð prýði sért ætíð
Sólveig blíð í lyndi.
Varna kvíða veigsól fríð
vertu lýða yndi.
Ég sá hana í síðasta sinn í leik-
fimi fyrir rúmum mánuði en þangað
hafði hún drifið mig með sér. Ég
talaði við hana í síma tæpri viku
áður en hún lést. Það var sunnudag-
ur og dásamlegt veður. Hún var í
sólbaði úti á svölum heima hjá sér
og sama var að segja um mig. Við
spjölluðum saman um daginn og
veginn, heilsufarið í fjölskyldunni
og hún sagði mér frá vikudvöl uppi
í Húsafelli fyrir stuttu þar sem hún
dvaldi með manni sínum, börnum
og barnabörnum í sumarbústað.
Hljóðið var afskaplega gott í henni.
Sólveig var góðum gáfum gædd,
ljúf og alltaf tilbúin að gleðja og
hjálpa öðrum, sannkristin kona í
orði sem á borði. Hún var nýlega
byijuð í starfi í þjónustu eldri borg-
ará í Furugerði í Reykjavík og var
mjög ánægð þar og naut sín vel.
En í lífinu skiptast á skin og
skúrir. Sár söknuður ríkir við ótíma-
bært fráfall Sólveigar. Ég bið þess,
elsku systir mín, að þér megi líða
vel þar sem þú ert núna og vil að
leiðarlokum þakka þér allar góðu
stundirnar, sem við áttum saman.
Megi guð styrkja Þorstein eigin-
mann hennar, börn, barnabörn og
vandamenn og votta ég ykkur öllum
mínum dýpstu samúð og það gerir
Reynir einnig.
Grétu þá í lautu
góðir blómálfar,
skilnað okkar skildu.
Dögg það við hugðum,
og dropa kalda
kysstum úr krossgrasi.
(Jónas Hallgrímsson.)
Líney Friðfinnsdóttir.
í byijun sumarleyfis í sumarblíð-
unni barst mér sú helfregn að mág-
kona mín, Sólveig, hefði látist
kvöldið áður. Með örfáum orðum
langar mig að kveðja Sólveigu og
þakka henni fyrir samveruna og
vinskap í nærfellt 30 ár. Það sem
kemur fyrst fram í hugann, þegar
ég hugsa til baka, er kærleiksrík
móðir, umhyggjusöm amma og
ættrækin dóttir samheldinnar Ijöl-
skyldu sem hún bar virðingu fyrir
og var stolt af. Á lífsbraut okkar
allra verða hindranir sem sumum
er létt að sneiða hjá en öðrum erfið-
ara. Þannig var vegur okkar Sól-
veigar, við frestuðum oft á tíðum
að taka skrefið áfram. En smátt
og smátt fór að verða breyting þar
á. Sólveig ætlaði ekki lengur að slá
lífinu á frest. Ég get ekki lýst gleði
minni nægilega þegar ég fann fyrir
áþreifanlegum framförum hennar
og árangri sem varð smám saman
sýnilegur samferðamönnum henn-
ar. Sjálfsöryggið jókst, skoðanir
hennar á mönnum og málefnum
urðu ákveðnari. Síðast en ekki síst;
hún fann árangurinn sjálf og henni
leið vel.
En hveiju var þessi góði árangur
að þákka? Ekki hefðbundnum úr-
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
ÞURÍÐUR JÓHANNSDÓTTIR,
Grænukinn 10,
Hafnarfirði,
lést í Sjúkrahúsi Reykjavíkur fimmtu-
daginn 8. ágúst.
Eyþór Kr. Jónsson,
Jóhann Eyþórsson, Valdfs Þorkelsdóttir,
Kristfn Þ. Eyþórsdóttir, Gísli Þorláksson
og barnabörn.
SÓLVEIG
FRIÐFINNSDÓTTIR
ræðum læknisfræðinnar, ekki heid-
ur vinsælum „kraftaverkameðöl-
um“ af neinu tagi. Nei, hér var á
ferðinni eina lyfið sem allir eiga í
fórum sínum en eru misjafnlega
sínkir á að miðla öðrum þ.e. kær-
leikur og samhygð. í vikulegri hóp-
meðferð, undir styrkri leiðsögn leið-
beinanda, var miðlað af reynslu,
styrk og vonum hennar og meðferð-
arfélaga hennar í anda reynsluspora
AA-samtakanna. Það var lækning
Sólveigar og i raun eina leiðin til
bata, þeirra sem í sporum okkar
Sólveigar lenda.
Kæra mágkona, ég þakka vin-
skapinn og leiðsögnina. Megi Guð
gefa eiginmanni, börnum, tengda-
börnum og barnabörnum æðruleysi
til að sætta sig við það sem við
fáum ekki breytt.
Hreinn Þ. Garðarsson.
Elsku amma mín, þú varst góð
og falleg kona. Ég vildi að þú vær-
ir hér ennþá hjá okkur.
Sólveig amma, ég gleymi þér
aldrei, þú varst svo góð við mig.
Ég veit að þú trúðir mikið á Guð
og ert því í góðum höndum. Hvíldu
í friði.
Sólveig.
Elsku amma okkar. Það er erfitt
að trúa því að þú sért dáin, við eig-
um eftir að sakna þín sárt. Þú varst
okkur alltaf svo góð og öll áttum
við með þér ljúfar og dýrmætar
stundir sem aldrei gleymast. Þú
varst alltaf tilbúin til að leika við
okkur í dúkkulísuleik, bílaleik, við
lituðum, leiruðum, sungum og alltaf
varstu dugleg að lesa fyrir okkur.
Úlfar Jón, Líney, Gunnar
Viðar og Stefán Þór.
Ársgamall drengur néri tárin úr
augunum, því litli snáðinn var sár-
lasinn eftir síðustu ónæmisspraut-
una frá ungbarnaeftirlitinu. Móðirin
tók hann í arma sína og lét vel að
honum. Rauðgullnir lokkar barnsins
féllu að vanga ungu konunnar.
Þannig er fyrsta minning mín af
elskulegri mágkonu minni og
frænku, Sólveigu Friðfinnsdóttur,
og man ég varla eftir að hafa séð
fallegri unga stúlku.
Þótt börnin okkar væru á líku
reki var Sólveig miklu yngri en ég
og nú við kveðjustund er sárt að
hún hverfur okkur alltof ung.
Kynni okkar voru oft mjög náin
og mér finnst þau ávallt hafa verið
kærleiksrík - ekki síður þótt okkur
greindi stundum á. í minningunni
er mér öllu öðru hugstæðara einlæg
væntumþykja Sólveigar til barn-
anna sinna og síðar barnabarnanna,
svo og óbilandi trú hennar á góðan
Guð.
Megi algóður faðir vernda Sól-
veigu í kærleika sínum og hjálpa
okkur, sem syrgjum, að heiðra af
alúð allt hið fagra og góða, sem
bundið er minningu hennar.
Elín Eggerz-Stefánsson.
Ó, dauði, taktu vel þeim vini mínum,
sem vitjað hefur þreyttur á þinn fund.
Oft bar hann þrá til þín í huga sínum
og þú gafst honum traust á banastund.
Nú leggur hann það allt, sem var hans auður,
sitt æviböl, sitt hjarta að fótum þér.
Er slíkt ei nóg? Sá einn er ekki snauður,
sem einskis hér á jörðu væntir sér.
Ei spyr ég neins, hver urðu ykkar kynni,
er önd hans, dauði, viðjar sínar braut,
og þú veist einn, hvað sál hans hinsta sinni
þann sigur dýru verði gjalda hlaut.
En bregstu þá ei þeim, er göngumóður
og þjáðri sál til fundar við þig býst.
Ó, dauði, vertu vini mínum góður
og vek hann ekki framar en þér líst.
(Tómas Guðmundsson.)
Ég vil fyrir hönd móður minnar
og okkar fjölskyldu kveðja Sólveigu
með nokkrum orðum. Þeirra vinátta
var þessi dýrmæta, sem hafði varað
frá barnæsku. í gegnum súrt og
sætt, unglingsárin, sem ungar
mæður á sjöunda áratugnum og