Morgunblaðið - 09.08.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MHMNINGAR
FÖSTUDAGUR 9. ÁGÚST 1996 33
fram á þennan dag. Við krakkamir
sjö, sem þær áttu samtals, áttum
sömuleiðis mikið saman að sælda á
okkar uppvaxtarárum. Núna á
kveðjustund eru ljóslifandi allar
bestu minningarnar um nöfnu mína.
Hún var að eðlisfari mjög prúð,
tillitssöm og tilfinninganæm kona
og hefur alltaf átt sérstakan sess
í minni tilveru. Þegar við hittumst
síðast, fyrir nokkrum mánuðum,
sagði hún mér ákaflega stolt frá
barnabörnunum, sem mér skildist
að væru öll nánast fullkomin og
hvað hún var hreykin af krökkunum
sínum og hvað þau væm nú vel
lukkaðar manneskjur.
Elsku Sólveig, lífið var þér allt
of oft erfítt en þú varst alltaf sama
fíngerða og fallega konan. Við
þökkum samveruna. Steina, Andr-
ési, Elínu, Lóu, fjölskyldum þeirra
og öðrum ástvinum vottum við inni-
lega samúð.
Sólveig M. Magnúsdóttir
og fjölskylda.
Elsku Sójveig!
Nú ert þú komin til nýrra heim-
kynna, þú trúðir á líf að loknu
þessu, það höfðum við svo oft rætt
er við hittumst.
Þó oft liði langur tími á milli
þess að við töluðumst við, vissum
við ævinlega hvor af annarri.
Manstu er við hittumst fyrst, þú
svo glæsileg, gullið hárið, prúðbúin
og svo háttvís, það gustaði víst
meira af mér þá, þannig að þér
leist nú víst meira en lítið á, en af
mér bráði og við urðum ágætis vin-
konur. En ekki fer allt eins og ætl-
að er í fyrstu, og sumir em veikari
en aðrir, aðstæður misjafnar og
lækning tekur mislangan tíma, það
vissum við, ekki satt?
Lækning er oft mikið undir hveij-
um einstaklingi komin, ekki síst á
þeim sjúkdómi sem við vorum
haldnar, ég veit þú reyndir eftir
bestu getu og áttir góða tíma. Ör-
lögin höguðu því nú þannig að oft
leið langur tími á milli þess að við
hittumst, þú bjóst erlendis um tíma,
síðan ég og bý enn. Svo eignuð-
umst við hús á svipuðum slóðum,
ég man hvað ég var hissa er ég sá
þig í garðinum okkar, hljóp út, og
alltaf eins og við hefðum hist í
gær, þú jafnglæsileg á leið til vinnu.
Þakklát er ég elsku Sólveig mín
fyrir kaffið og spjallið sem við átt-
um stuttu fyrir andlát þitt, ég deildi
með þér máli sem ég átti í erfiðleik-
um með, þú gafst mér ráð og talað-
ir frá eigin bijósti, þetta spjall var
jafnvel of stutt, en mér reynsla sem
ég bý að ævilangt. Hvað þú varst
lukkuleg og stolt af börnum þínum
og barnabörnum, falleg og fín,
myndir af þeim um allt og öllu svo
smekklega fyrirkomið hjá þér af
þinni einskæru smekkvísi.
Myndin af systursyni þínum og
ljóðið sem þú fórst með fyrir mig.
Við ræddum um tilgang lífsins og
hvernig sumir sameinast í sorginni,
ég trúi því að okkar tími komi, en
stundum á mjög sorglegan hátt.
Ég man næsta dag í garðinum
okkar, hann var ekki bjartur, sorg-
legur, næsti „svartur“. Guð einn
veit að þú þráðir gott og heilbrygt
líf en áttir oft erfitt. Allir sem þú
elskaðir mega vera stoltir af þér,
þú gerðir þitt besta, gast ekki bet-
ur. Við hittumst hinum megin og
tökum þá upp þráðinn að nýju.
Hafðu þökk fyrir allt, Guð blessi
og styrki ástvini þína í sorginni. Guð
gefi mér æðruleysi til að sætta mig
við það sem ég get ekki breytt, kjark
til að breyta því sem ég get breytt,
og vit til að greina þar á milli.
Heiða Arnadóttir.
Okkur langar öll til að kveðja
þig, elsku amma, með bæninni sem
þú fórst alltaf með, með okkur þeg-
ar við sváfum hjá þér.
Vertu nú yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Ók. höf.)
Bamabörnin.
SIGRÍÐUR
BJARNADÓTTIR
+ Sigríður var
fædd i Miðdal í
Kjós 27. júní 1916.
Hún lést á Land-
spítalanum 5. ág-
úst síðastliðinn.
Foreldrar hennar
vora Bjarni Jóns-
son, síðar bóndi í
Dalsmynni og kona
hans Alfdís Helga
Jónsdóttir. Sigrið-
ur var næstelst 9
systkina, en átti
auk þess uppeldis-
systur. Eiginmað-
ur Sigriðar var
Asgeir M. Þorbjörnsson en þau
skildu eftir 20 ára sambúð.
Börn þeirra eru: Þorbjörn,
rennismiður og nuddfræðing-
ur. Börn hans eru Sigríður,
Asgeir og Huginn; Bjarndís,
hjúkrunarfræðingur, lést
1981. Böra hennar eru Erlend-
ur Birgir, Anna
Sigríður og Svan-
fríður; Birgir,
sj úkrahúspr estur,
eiginkona hans er
Herdís Einarsdótt-
ir. Börn þeirra eru
Þórunn, Eiður Páll
og Einar; Helgi
verkamaður og
eiginkona hans er
Ásdís Baldvinsdótt-
ir. Börn hans eru
Jón Ragnar, Ás-
björn, Bjarndís og
barn Helga og Ás-
dísar er Helga Mar-
ía. Barnabörn Sigríðar eru 9
talsins. Sigríður var lengst af
heimavinnandi húsmóðir, en
starfaði nokkur ár á Klepps-
spítala og á Hótel Borg.
Útför Sigríðar fer fram frá
Mosfellskirkju í dag og hefst.
athöfnin klukkan 13.30.
Fegurð og góðvild
þetta tvennt og eitt
hvað er umkomulausara
í rangsnúnum heimi
Og þó mest af öllu
og mun lifa allt
(Snorri Hjartarson).
Mér koma þessi orð í huga,
þegar ég minnist tengdamóður
minnar á útfarardegi hennar. Sig-
ríður var fríð kona, fíngerð og
lágvaxin, glaðsinna og létt í spori.
Fegurð hennar var þó ekki síður
hið innra og þó hún hafí ekki
orðið rík af veraldlegum gæðum,
var hún rík af umhyggju og góð-
vild. Hún gerði aldrei kröfur um
eigin hag, og ef hún eignaðist
eitthvað var hún vís með að gefa
það einhveijum, sem henni fannst
frekar þurfa á því að halda. Sig-
ríður var barn síns tíma og hún
leit svo á að hlutverk konunnar
væri á heimilinu, enda hélt hún
uppi hressilegum vörnum fyrir
þeirri afstöðu sinni. Það hlýtur
því að hafa verið henni erfitt að
eignast tengdadóttur, eins og
mig, sem hafði aðra lífssýn. En
við lærðum báðar að virða skoð-
anir hvor annarrar og vinátta
okkar byggðist á hreinskilni og
hlýju. Sigríður lifði í samræmi við
þessa lífsskoðun sína og helgaði
líf sitt fjölskyldu sinni. Barna-
börnum sínum var hún einstök
og þegar hún missti dóttur sína,
aðeins fertuga, frá þremur börn-
um, var hún vakin og sofin yfir
velferð þeirra og gekk þeim nán-
ast í móðurstað.
Sigríður og tengdafaðir minn
skildu að skiptum eftir 22 ára
sambúð. Börnin voru ijögur og líf-
ið var því enginn dans á rósum
fyrir konu af hennar kynslóð með
takmarkaða menntun.
Þrátt fyrir margs konar and-
streymi í lífínu, tel ég að hún hafi
af trú og dugnaði náð að vinna
bug á mótlætinu og verið ham-
ingjusöm kona, sem fann gleði
sína fyrst og fremst í samfélagi
við fólkið sitt. Hún hafði mikla
ánægju af samskiptum við aðra
og var gestrisin- með afbrigðum.
Best leið henni þegar eldhúsbekk-
urinn var setinn og spjallað og
skrafað yfir kaffibollum. Hún átti
auðvelt með að segja frá og herma
eftir og það var jafnan stutt í hlát-
urinn, þar sem hún var í sam-
kvæmum. Sigríður átti stóra fjöl-
skyldu, en hún var næst elst 10
systkina og hefur ávallt verið mik-
il samheldni og tryggð milli þeirra.
Hún var mikil spilakona og þegar
árin fóru að færast yfír myndaðist
hinn vikulegi spilahópur systr-
anna, sem hélt fundi jafnt og ör-
ugglega. Þegar börn áttu í hlut
var hún jafn víg á ótölulega spila-
leiki, eins og að kenna þeim eitt-
hvað gott og fallegt.
Það urðu mikil þáttaskil, þegar
Sigríður komst í verndaða íbúð
fyrir aldraða á síðasta ári. Nú var
hún örugg og varð sífellt ánægð-
ari með búsetu sína þar. Fyrir
dyrum stóð ferð til Danmerkur til
að heimsækja okkur öll, sem hér
erum. Það var tilhlökkun og gleði
í bréfum hennar, þótt hún væri
farin að segjast vera hálfónýt til
alls. En þannig var hún ávallt til-
búin að breyta til og leggja mikið
á sig til að halda utan um hópinn
sinn. í minningunni er hún síung
í anda, glöð í hjarta og full góðvild-
ar, sem er mest af öllu og lifir allt.
Herdís Einarsdóttir.
Sólin var farin að skína og
dagurinn lofaði góðu, svo komu
fréttirnar. Amma var komin á
spítala. Vonleysi og örvænting
tóku við. Þó svo að við hefðum
undirbúið okkur í huganum fyrir
þessa stund þá kom þetta eins
og þruma úr heiðskíru lofti. Hún
hafði fengið blæðingu inn á heil-
ann en amma gafst ekki svo auð-
veldlega upp. Eins og kraftaverk
hefði orðið þá vaknaði hún og við
fengum tækifæri til þess að
kveðja hana. í þijá daga var hún
sæmileg en hafði þó miklu meiri
áhyggjur af okkur sem sátum hjá
henni, heldur en af veikindum sín-
um. Þegar ég var hjá henni var
hún alltaf að spyrja hvort ég
væri búin að fá mér eitthvað að
borða, eða hvort ég væri ekki
þreytt. Svona var hún, hafði alltaf
velferð ástvina sinna í fyrirrúmi.
Ekki hafði hún mikið á milli
handanna en fannst þó hún vera
ríkasta amma í heimi. Henni leið
hvergi betur en í faðmi fjölskyld-
unnar. Þegar hún var fullfrísk
kallaði hún alltaf á okkur öðru
hveiju í mat eða kaffi, „þið verð-
ið nú að þekkjast“ sagði hún. Síð-
ustu árin varð dagurinn ekki full-
kominn nema að sjá eða a.m.k.
að heyra í henni ömmu og ef
önnur hvor okkar lét ekki heyra
í sér yfir daginn sem var sjald-
gæft, þá höfðum við áhyggjur af
að eitthvað væri að. Mér er sér-
staklega í minni þegar ég var
búin að reyna að ná í hana allan
daginn en fann hana hvergi, þá
hafði hún bara skroppið til Kefla-
víkur, en þannig var hún amma,
komin á níræðisaldur en svo skýr
í kollinum og hraust líkamlega
að það að skreppa til Keflavíkur
var barnaleikur einn.
Börnin voru henni allt. Þegar
hún Bjarndís Sjöfn fæddist yngd-
ist hún um tíu ár og svo kom Jón
Konráð og þar á eftir Alexander
Geir (hún var orðin þrítug í anda),
alltaf viljug til að passa greyin ef
maður þurfti að skreppa eitthvað
út í búð eða svo. Og börnum leið
svo vel hjá henni, reyndar leið öll-
um vel í návist hennar, við sem
heimsóttum hana oft urðum hrein-
lega háð henni, það var hægt að
tala við hana um allt á milli him-
ins og jarðar og svo hafði hún svo
mikinn húmor. Henni fannst svo
gaman þegar Biggi hringdi og
þóttist vera lögreglan eða eitthvað
slíkt, „veistu hvað hann Biggi
gerði“ og svo hló hún.
Líf hennar var ekki alltaf dans
á rósum, en henni leið vel í ellinni
og hafði marga góða í kringum
sig. Því var það svo hræðilegt
þegar að hún dó, tíminn hefði
ekki undir neinum kringumstæð-
um getað verið verri. Hún var ný
búin að fá nýtt sófasett sem hún
var svo stolt af og gat ekki beðið
eftir að sýna systrunum það þegar
þær kæmu í spilamennskuna sem
var vikulega á miðvikudögum, svo
var það ferðalagið til Danmerkur
þar sem synir hennar tveir bjuggu,
hún hlakkaði svo til að fara og
þetta átti að verða núna í ágúst,
því fylltist ég reiði þegar hún
veiktist en eftir að hún var búin
að beijast svo hetjulega í meira
en tvær vikur með óbærilega verki
þá held ég að hún hafi verið sátt
við hvíldina.
Við vitum öll að ef það er
himnaríki þá verður tekið hjartan-
lega á móti henni, dóttir hennar
mun bjóða hana velkomna og þær
geta bætt upp glataðan tíma
ásamt barnabörnunum sem fóru
á undan henni til himna, við sem
eftir sitjum verðum að halda
áfram að lifa þó svo að það verði
erfitt að aðlagast nýjum aðstæð-
um, ekkert kaffi hjá ömmu, engar
skemmtilegar samræður nema þá
í bænum okkar og ég segi fyrir
mitt leyti að bænirnar verða ófá-
ar.
Við kveðjum þig, amma okkar,
með tárin í augunum og brostin
hjörtu, láttu þér nú líða sem best,
þú átt það svo sannarlega skilið.
Án þín er sérhver dagur draumur
og dauðans svartnætti fyrir mig,
af því að dagsins glys og glaumur
glepur mig frá að hugsa um þig.
En þegar nóttina blessuð breiðir
blæjuna dökku yfir mig,
hjartað mitt flýgur langar leiðir,
lifir og unir í kringum þig.
Þá hætta öll min sár að svíða,
svo er mér indæl návist þín,
þegar fagnaðar brosið blíða
brennheitum þér úr augum skín.
Þótt við ei saman megum mæla,
mér er það nóg, sem augað sér,
auparáðið þitt er eilíf sæla,
eilíf nótt, ef þú brygðist mér.
(Páll Ólafsson)
Svanfríður, Anna Sigríður,
Stefán Alfreð og Alexander
Geir.
Elsku amma er dáin, Áttræð
að aldri og hin hressasta. Að hún
skyldi fara svona snögglega frá
okkur var eitthvað sem maður
átti síst von á, því við vorum bún-
ar að vera að plana ferð til Dan-
merkur til að heimsækja syni
hennar, pabba og Helga.
Amma var búin að vera svo ^
hress síðustu mánuði og lífið var
henni ánægjulegt. Hún hafði mik-
ið yndi af að fylgjast með
langömmubörnunum sínum og var
þeim sem amma en einmitt það
vildi hún láta kalla sig, annað kom
ekki til greina. Amma átti bara
svo mikið í okkur krökkunum.
Það var alltaf notalegt að koma
til hennar og fá kaffi og jólaköku
og spjalla um annir dagsins, því
hún var góður ráðgjafi í ýmsum
málum sem þurfti að leysa.
Amma var mjög yfirveguð kona
og skapgóð og stutt var í húmor-
inn, maður gat ekki annað en far-
ið í gott skap ef því var að skipta,
þegar amma fór að hlæja því henn-
ar hlátur var mjög smitandi.
Amma var mjög einlæg og hrein
og bein kona. Ekki gat hún skuld-
að peninga, það var alveg ómögu-
legt, en ef hún eignaðist aur þá
varð hún að leyfa öðrum að njóta
góðs af því.
Það er erfitt að sætta sig við
að hafa hana ekki hérna hjá sér
lengur og geta ekki faðmað þessa
fíngerðu og fallegu konu sem gaf
svo mikið af sér. Ég kveð mína
elskulegu ömmu og vinkonu og
geymi minningar um hana í hjarta
mínu.
Ó, Jesú bróðir besti
og barna vinur mesti
æ breið þú blessun þína
á barnæskuna mína.
(PJónsson)
Þórunn Birgisdóttir
Mig langar til að kveðja þig
með nokkrum orðum og þakka þér >
fyrir allar þær stundir sem við
áttum saman. Þegar við Biggi fór-
um að vera saman fyrir 9 árum
voru ekki liðnir margir dagar að
hann fór með mig í Skólagerðið,
þar sem þú bjóst þá, til að kynna
mig fyrir Siggu ömmu.
I mínum huga varst þú ekki
bara Sigga amma heldur hef ég
alltaf litið á þig sem tengdamóður
mína og betri tengdamóður væri
ekki hægt að hugsa sér.
Ég, nú móðir barnabarns þíns,
hefði óskað þess að Bjamdís Sjöfn
hefði fengið að njóta þín lengur.
En Guð ræður og ég er viss um
að hann sér til þess að þú fáir að
fylgjast með henni og okkur öllum.
Sú vissa er okkur sem nú kveðj-
um þig styrkur í harmi.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Þín
Heiða.
ÞORSTEINN BJÖRN
JÓNSSON
+ Þorsteinn Björn
Jónsson bifvéla-
virki var fæddur 2.
júní 1925. Hann lést
á Akureyri 18. júlí
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Akur eyrarkirlg' u
25. júlí.
Elsku afi Doddi.
Þitt hæli er Drottinn,
þú hefir gjört hinn hæsta
að athvarfi þínu.
Engin ógæfa hendir þig
og engin plága nálgast
tjald þitt
því að þín vegna býður hann
út englum sínum
til þess að gæta þín á öllum
vepm þínum.
(Sálmur 91.)
Við þökkum þér fýr-
ir allar góðu og
ánægjulegu stundirn-
ar sem við áttum sam-
an. Minningin um þig
mun ávallt lifa innra
með okkur. ,,
Elsku góði Guð,
hugsaðu eins vel um
afa okkar og hann
hugsaði um okkur.
Ástar- og saknaðar-
kveðjur.
Valdís, Hildur
Guðný og Bjarai Már.