Morgunblaðið - 09.08.1996, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 9. ÁGÚST 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
JÓHANN BJARMI
SÍMONARSON
+ Jóhann Bjarmi
Símonarson
fæddist á Akureyri
22. júní 1931. Hann
lést á Fjórðungs-
sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 2. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
Jóhanns Bjarma
voru Símon Sím-
onarson, f. 9 nóv.
1881, d. 29.
1962, verkamaður á
Akureyri og Sigur-
rós Þorleifsdóttir f.
4. ág. 1903, d. 6.
des. 1990. Jóhann
eignaðist eina systur, Þor-
björgu Gígju f. 4. okt. 1940,
gifta Sverri Arnari Sigurðssyni
og búa þau á Akranesi. Arið
1953 kvæntist Jóhann Bjarmi
eftirlifandi eiginkonu sinni
Freygerði Magnúsdóttur, f. 9.
nóv. 1933, búningameistara hjá
Leikfélagi Akureyrar og mót-
tökuritara á Heilsugæslustöð
Akureyrar. Hjónin bjuggu
fyrsta árið í Eiðsvallagötu 20 á
Akureyri en fluttu síðan í
Klettaborg 4. Þar hafa þau
búið síðan. Þau hjón eignuðust
tvo syni: Þorleif f. 10. nóv. 1951,
húsgagnasmíðameistara,
kvæntan Olgu Elleni Einars-
dóttur, f. 16. ap. 1952, kennara
og eiga þau þijú börn. Aður
hafði Þorleifur eignast einn
son. Símon Jón, f. 19. mars
1957, framhalds-
skólakennara,
kvæntan Hallfríði
Helgadóttur, f. 11.
sept. 1957, fram-
haldsskólakennara.
Símon eignaðist son
fyrir hjónaband en
Hallfríður á tvær
dætur af fyrra
hjónabandi. Jóhann
Bjarmi lauk lands-
prófi frá Gagn-
fræðaskólanum á
Akureyri vorið
1950 og var síðan
einn vetur við nám
í Kennaraskóla Islands, 1950-
1951. í byijun árs 1953 hóf
hann störf á skrifstofu Iðnaðar-
deildar S.Í.S á Akureyri og
starfaði þar í hartnær 40 ár,
var um árabil skrifstofustjóri
og síðar fjárreiðustjóri fyrir-
tækisins. Jóhann Bjarmi gegndi
ýmsum trúnaðarstörfum um
ævina, sat m.a. í trúnaðarráði
Félags verslunar- og skrifstofu-
fólks, átti sæti í stjórn Lífeyris-
sjóðs verksmiðja S.I.S, sat fram
á síðasta dag I stjórn Akur-
eyrardeildar S.Í.B.S., starfaði
fyrir Framsóknarflokkinn og
var um árabil virkur félagi í
Frimúrarareglunni.
Útför Jóhanns Bjarma verð-
ur gerð í dag frá Akureyrar-
kirkju og hefst athöfnin kl.
13.30.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast föður míns, Jóhanns
Bjarma Símonarsonar sem andaðist
aðfaranótt föstudagsins 2. ágústs
síðastliðins þótt reyndar sé ekki
venja að allra nánustu ættingjar
skrifi minningargreinar. Pabbi
hafði um nokkurt skeið barist við
krabbamein og í sumar var orðið
ljóst að hveiju stefndi þótt við héld-
um auðvitað í vonina í lengstu lög.
Dauðastríð hans var stutt og sem
betur fer þurfti hann ekki að kvelj-
ast lengi. Pabbi hafði fengið nóg
af veikindum um ævina og í raun-
inni aldrei gengið heill til skógar
allt frá æsku, þar tók eitt við af
öðru. Hann fæddist á Akureyri og
ólst upp á Eyrinni, afi og amma
bjuggu fyrst í Norðurgötu 3 en síð-
an í húsinu númer 10 við sömu
götu. Ekki voru húsakynnin stór-
brotin og oft var erfitt um að-
drætti á kreppuárunum. Afí vann
ýmis verkamannastörf, amma fór í
fiskvinnu þegar einhveija vinnu var
að fá og prjónaði svo fyrir fólk. Svo
áttu þau fáeinar kindur. En pabbi
átti margar góðar minningar af
Eyrinni og sagði okkur bræðrum
ýmsar skemmtilegar sögur frá
æsku sinni.
Þegar pabbi var fjórtán ára fékk
hann berídaveiki og lá í tæpt ár á
Kristnesspítala. Sú reynsla hefur
eflaust mótað hann meira en við
sem næst honum stóðu gerðum
okkur í fyrstu grein fyrir. Á síðustu
vikum ræddi hann oft við mig um
þennan tíma, nálægðina við dauð-
ann og þá reynslu sem hann öðlað-
ist þegar ljáberinn sótti hvern her-
bergisfélagann á fætur öðrum,
unga sem aldna.
Þegar pabbi hafði náð sér að
nokkru leyti eftir veikindin settist
hann að nýju á skólabekk í Gagn-
fræðaskólanum á Akureyri, ári eldri
en bekkjarfélagarnir, og lauk lands-
prófi með hæstu einkunn vorið
1950. Hugur hans stefndi til frek-
ara náms og að hausti fór hann
suður í Kennaraskólann og var þar
einn vetur. En um vorið tók berkla-
veikin sig upp að nýju og enn mátti
hann leggjast inn á Kristnesspítala.
Nú var hann trúlofaður mömmu og
fyrsta barnið á leiðinni. Um haust-
ið, mánuði eftir fæðingu Þorleifs
bróður, fór mamma á eftir honum
á spítalann og það var ekki fyrr
en ári seinna að þau höfðu náð það
góðri heilsu að þau gátu snúið aftur
til Akureyrar. Þau bjuggu fyrsta
árið við Eiðsvallagötu en fluttu svo
upp í Klettaborg 4 þar sem heimili
þeirra hefur verið síðan. Pabbi var
þreklítill eftir veikindin og til að
byija með vann hann hálfan dag á
skrifstofum Iðnaðardeildar Sam-
bandsins. Á þeim vettvangi átti
hann eftir að starfa alla sína tíð.
Hann var um tíma skrifstofustjóri
og sá síðar um fjarmál fyrirtækis-
ins. Miklar breytingar urðu hjá
Sambandinu eins og kunnugt er og
þegar Álafoss og Iðnaðardeild Sam-
bandsins sameinuðust fyrir nokkr-
um árum hélt pabbi áfram að starfa
hjá hinu nýja fyrirtæki. Svo fór þó
að hann hætti störfum árið 1992.
Eg var heimagangur á skrifstofun-
um í æsku, þar var oft glatt á hjalla
og starfsandinn með þeim ágætum
að ekki gleymist. Margir þeirra sem
þar störfuðu eru nú horfnir sjónum
vorum.
Þegar pabbi var rúmlega þrítug-
ur fór hann að finna fyrir sykur-
sýki sem setti mark sitt á líf hans
þaðan í frá. Glíma hans við þann
sjúkdóm fór ekki hátt, pabbi var
ekki vanur að kvarta og vildi í
raun sem minnst um veikindi sín
tala.
Pabbi var traustur maður og
velviljaður, hann var góður starfs-
kraftur, kom sér vel hvar sem var
og reyndist mömmu og okkur
bræðrunum stoð og stytta í amstri
lífsins. Við áttum hann alltaf vísan
þegar á reyndi. Áhugamál pabba
voru mörg, hann fórnaði sér að vísu
fyrir starfið ef á þurfti að halda en
utan þess hafði hann yndi af ferða-
lögum, bæði innan lands og utan,
var fróðleiksfús og las mikið sér til
upplýsingar og fylgdist vel með
mönnum og málefnum. Árum sam-
an stundaði hann laxveiðar og leið
hvergi betur en á bökkum veiðiár
með stöng í hendi. Hann starfaði
um árabil í Frímúrarareglunni og
lét sér mjög annt um þá starfsemi
sem þar fer fram.
Pabba þótti vænt um barnabörn
sín og fylgdist grannt með velferð
þeirra. Þau eiga hlýjar minningar
um afa í Klettaborg, þangað var
gott að koma.
Mér auðnaðist að ná að hitta
pabba kvöldið sem hann dó og sitja
hjá honum þar til yfir lauk. Þær
stundir verða okkur sem þar vorum
dýrmætar og sætta okkur betur
við þá staðreynd að „þegar kallið
kemur kaupir sig enginn frí“. Það
er gott að skilja sáttur við þá sem
manni eru kærastir og góðar minn-
ingar um pabba lifa áfram. Ég trúi
því að hann haldi nú áfram för
sinni þótt leiðin sé ef til vill öðru-
vísi en hann hafði búist við. Og
ég er viss um að pabbi hugar að
veiðilegum hyljum í móðunni miklu
eða öðrum vatnsföllum handan
hennar og rennir þar kannski fyrir
fisk ef Guð lofar. Guð geymi þig
og þakka þér fyrir allt og allt.
Símon Jón.
Þegar vitað var hvert stefndi í
lífi Bjarma og að hinsta orrustan
væri í nánd byrjaði sorgin að
hreiðra um sig í hjarta okkar og
vissan um að ekki yrði allt sem
áður gerði óþyrmilega vart við sig.
í hart nær tuttugu ár hef ég
notið yndislegra tengdaforeldra í
Klettaborginni og verið svo lánsöm
að einmitt þau urðu afi og amma
barnanna minna þriggja.
Bjarmi afi var ekkert að flíka
tilfinningum sínum að óþörfu en
það fór ekkert á milli mála hve
birti yfir honum og hve bros hans
eða hlátur var fölskvalaus er
barnabörnin áttu í hlut. Hann var
frekar uppátækjasamur og því
enginn venjulegur afi og minnast
afastelpur sérstaklega utanlands-
ferðanna sem farnar voru á fljúg-
andi töfrateppinu í litla herberginu.
Ef fara átti t.d. til Norðurpólsins
var lagt á teppið með kuldahúfur,
augun lokuð og svo flogið af stað.
Hann kunni líka að galdra og með
innreið myndbandstækjanna virtist
hann geta hringt í sjónvarpið og
beðið um Tomma og Jenna hvenær
sem var. Einnig eru þær ógleyman-
legar veiðiferðirnar með afa á
krossanesbryggjuna. Milli afa og
afastráks mynduðust afar náin
tengsl og var auðsjáanlegt hve
auðvelt Barmi afi átti með að setja
sig inn í hinn ímyndaða ævintýra-
heim afastráks. Áfi var hættur að
vinna og því alltaf til staðar. Uppá-
haldsiðja þeirra félaga var að sitja
saman í hægindastólnum „Grána
gamla“ og skoða tímaritið National
Geographic með tilheyrandi upp-
hrópunum. Einnig þótti þeim afar
gott að gæða sér á hákarli sem
geymdur var úti á palli (ömmu
vegna) og ekki dró það úr ánægj-
unni að koma svo inn afar illa þe-
fjandi. Með afastrák var honum
heldur ekki farin að förlast galdra-
listin. Ósjaldan gat hann framkall-
að fullt af smartís út um eyru og
nef Guðmundar bangsa og þannig
mætti lengi telja.
Elsku Bjarmi, ég, Rakel, Agnes
og Einar Freyr viljum þakka þér
allt hið góða sem þú veittir okkur.
Fyrst við fengum ekki að hafa þig
lengur er huggun gegn harmi sú
tilfinning að þínu afahlutverki sé
ekki lokið - það er bara á öðrum
stað með öðrum börnum.
„Þegar þú ert sorgmæddur,
skoðaðu þá aftur huga þinn, og
þú munt sjá, að þú grætur vegna
þess, sem var gleði þín.“
(Kahlil Gibran)
Ellen.
+ Elísabet Karls-
dóttir fæddist
1. júní 1918 á
Knútsstöðum í Að-
aldal í Suður-Þin-
geyjarsýslu. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur föstu-
daginn 2. ágúst síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hennar voru Sig-
ríður Kristjáns-
dóttir, húsfreyja,
og Karl Sigurðs-
son, bóndi á Knúts-
stöðum. Elísabet
giftist Sigtryggi
Flóvent Albertssyni 4. apríl
1939. Sigtryggur er fæddur 27.
febrúar 1913 á Húsavík, sonur
hjónanna Kristjönu Sigtryggs-
dóttur og Alberts Flóventsson-
ar. Elísabet og Sigtryggur
bjuggu á Húsavík til ársins
1966, en þá fluttu þau til
Reykjavíkur þar sem þau hafa
Amma er dáin og ég sé hana
aldrei aftur lifandi. En ég sé hana
í huganum. Ég á margar góðar og
-fallegar minningar um hana eins
o g þegar hún kenndi mér að pijóna.
Við vorum að verða búnar að pijóna
peysu og núna verð ég að klára
hana sjálf. En þessi peysa verður
alltaf peysan okkar ömmu.
Nú er amma mín farin og horfin
á braut. En ég veit að hún fylgist
með mér, alltaf.
Elísabet Karlsdóttir.
átt heima síðan í
Skipasundi 76. Þau
eignuðust sex börn.
Eitt þeirra, Krist-
jana, f. 28.9. 1940,
dó af slysförum á
fjórða aldursári, en
hin eru öll búsett í
Reykjavik. Þau eru
Sigríður, f. 10.8.
1939, gift Hreini
Björnssyni, Sigrún,
f. 19.11. 1943, gift
Samúel Óskars-
syni, Sigurður, f.
14.6. 1945, kvænt-
urSigrúnu Geirdal,
Karl, f. 14.7. 1952, kvæntur
Kristjönu Rósmundsdóttur og
Elsa, f. 16.6. 1959, gift Oddi
Ólafssyni. Barnabörn Elísabet-
ar og Sigtryggs eru 15 og
barnabarnabörn 14.
Elísabet verður jarðsungin
frá Fossvogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.00.
Elsku Beta mín.
Það finnst sjálfsagt mörgum
heldur seint að fara að skrifa þér
núna, þegar þú ert farin frá okk-
ur. En ég geri það samt, og ég
veit að þú lest það.
Mig langar til að þakka þér fyr-
ir þinn stóra þátt í því að gera
barnæsku mína jafn skemmtilega
og hún var.
Þær voru ófáar stundirnar sem
ég átti á Hóli. Alltaf var ég velkom-
in og aldrei man ég eftir að hafa
verið send heim, þótt fötin væru
orðin rennandi blaut, sökum þess
að ég hafði dottið í ána eða stígvél-
in ekki verið nógu há. Nei, þú tald-
ir það ekki eftir þér að draga mig
úr bleytunni og lána mér þurr föt
á meðan þú þurrkaðir mín. Eins
og þú hafir ekki haft nóg samt,
með þitt stóra heimili. Eg man
heldur ekki eftir því að nokkur hlut-
ur hafi verið bannaður á Hóli.
Meira að segja máttum við „orm-
arnir“ ráðskast í búrinu þínu, þegar
ekki viðraði til útiverka. Þú varst
alltaf til taks þegar eitthvað bját-
aði á og þegar við komum inn eft-
ir erfiði dagsins var ilmurinn af
nýbökuðu brauðinu þínu, nóg til
þess að heimförin frestaðist oft.
Þegar þú fluttir til Reykjavíkur
með fjölskyldu þinni, hefði kannski
mátt ætla að samband okkar rofn-
aði með tímanum. En það var öðru
nær. Alltaf gat ég komið til ykkar,
þið vorum mér stoð á mínum erfiðu
tímum. Þið grétuð með mér þegar
mér leið illa og hlóguð með mér
annars.
Þegar ég heimsótti þig fyrir
nokkrum vikum, varstu orðin mjög
veik. Samt var faðmlagið þitt jafn
hlýtt og innilegt og það hefur allt-
af verið. Þú hafðir meiri áhuga á
að fá fréttir að norðan og tala um
gamla daga, en að ræða sjúkdóm
þinn, þótt þú vissir fullvel að hveiju
stefndi. Fyrir Sigtrygg, börnin þín
og okkur öll hin sem elskuðum þig,
er komið stórt skarð þar sem þú
varst. Það skarð verður aldrei fyllt.
En þín sterka og samheldna fjöl-
skylda mun örugglega vinna sig
hægt og örugglega út úr sorginni
eins og þeirra er von og vísa og
ekki kæmi mér á óvart þótt þau
hjálpuðu okkur hinum líka.
Elsku Beta mín. Hér sit ég með
tárin í augunum og hripa þessar
línur, samt er það ekki sorgin sem
mér er efst í huga, heldur þakk-
læti fyrir að hafa fengið að vera
hluti af lífi þínu í öll þessi ár.
Guð geymi þig.
Guðný Þorgeirsdóttir.
Elísabet Karlsdóttir var fætt á
Knútsstöðum í Aðaldal og ólst þar
upp hjá foreldrum og systkinum,
fyrir áttu þau þijár dætur og hafa
kannski vonað að nú kæmi loksins
sonurinn, en það hefur gleymst í
gleðinni yfir þessari draumlyndu
tátu, og seinna einguðust þau svo
tvo syni.
Vissulega mun oft hafa verið erf-
itt þar sem fátækir einyrkjar börð-
ust fyrir brauðinu á grýttum bökk-
um Laxár undir úfnum hraunjaðrin-
um. í minningum systkinanna virð-
ast þó allir dagar hafa verið gleði-
dagar. Erfiðleikar voru ekki til þess
að tala um, heldur til að leysa. Faðir-
inn hæglátur atorkumaður, sem var
börnum sínum vörn og skjól, móðir-
in glaðlynd og hjartahlý.
Manstu systir, mansku, heyrðist
oft þegar systurnar hittust, allar
voru minningarnar bjartar. Með
þetta veganesti hélt Élísabet út í
lífíð og var óspör á að veita öðrum,
sem við hlið hennar gengu. Á
æskuárum kynntist hún Sigtryggi
Albertssyni, góðum dreng, sem varð
ævifélagi hennar, saman reistu þau
heimili, sem varð höll gestgrisni og
kærleika þótt ekki væru herbergin
mörg. Börnin þeirra urðu sex, fjórar
stúlkur og tveir drengir. Eina stúlk-
una misstu þau komunga, og þar
var sár kvika, sem alltaf tók í. Hin
börnin fimm hafa varðveitt vel þann
arf, sem þeim var fenginn í uppeld-
inu og skila honum áfram út í heim-
inn.
Beta frænka er látin, en þó hefur
hún ekki farið frá okkur, því minn-
ing hennar svo kær okkur, sem átt-
um ást hennar, að hún mun halda
áfram að vera okkur styrkur og ljós
fram á ógenginn veg.
Karlotta Sigríður.
Einu sinni var kona sem hét El-
ísabet Karlsdóttir, þessi kona var
mjög blíð og góð við alla sem hún
kynntist og það líkaði öllum mjög
vel við hana því fólk gat ekkert
annað gert. Ef einhver vildi kynnast
fullkomnun þá var það hún því það
var allt fullkomið við hana, hún var
allt sem fólk ætti að vera. Hún
hafði stórt og gott hjarta sem var
einnig mjög sterkt og þijóskt og
hún gerði allt fyrir alla. Þótt hún
hefði ekki langa skólagöngu að baki
hætti hún aldrei að læra því henni
fannst alltaf gaman að læra eitt-
hvað nýtt. Hún var mjög klár kona
og hafði oftast rétt fyrir sér. Það
voru allir velkomnir inn á hennar
heimili og hún hafði alltaf eitthvað
uppá að bjóða hvort sem það var
matur eða eyru þvi hún var alltaf
tilbúin til þess að hlusta ef fólk
þurfti að ræða ýmsa hluti, og það
var alltaf til nóg af mat og kökum
og hún hljóp til eftir matnum svo
maður varð ekki svangur og það
besta var brauðið sem hún bakaði
og hún vildi ekki gefa neinum upp-
skriftina því hún mallaði alltaf ein-
hveiju saman sagði hún. Hún var
alltaf tilbúin til þess að skilja en sum
mál fundust henni óréttlát.
Þessi góða, lágvaxna og falleg-
asta kona sem til var var amma
ELÍSABET
KARLSDÓTTIR