Morgunblaðið - 15.08.1996, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 15. ÁGÚST 1996 35
ÞURÍÐUR
JÓHANNSDÓTTIR
+ Þuríður
hannsdóttir
fæddist í Hafnar-
firði 17. desember
1925. Hún lést 8.
ágúst siðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jóhann Tóm-
asson, skipstjóri,
síðar forstöðu-
maður í Hafnar-
firði, f. 26.9. 1882
á Hvolsvelli, d.
27.7. 1955 og Mar-
grét Jónsdóttir, f.
8.10. 1892 í Hafn-
arfirði, d. 18.2.
1974. Þuríður var yngst átta
systkina en þau voru: Jón Hjört-
ur, f. 1912, látinn; Jóhanna, f.
1913; Eva, f. 1914, látin; Sigfús
f. 1915, látinn; Stefán, f. 1917,
látinn; Steinunn, f. 1919, látin;
Anna f. 1920. Auk þess átti hún
eina hálfsystur, Matthildi.
Þuríður giftist 11. desember
1948 eftirlifandi eiginmanni
sínum, Eyþóri Kr. Jónssyni,
fyrrv. baðverði, f. 7.8. 1921.
Þau eignuðust tvö börn, 1) Jó-
hann Eyþórsson, rennismiður,
f. 9.5. 1948, kvæntur Valdísi
Þorkelsdóttur kennara, f. 2.6.
1946. Þeirra börn eru Anna
lögfræðingur, f. 7. 12. 1968, í
sambúð með Jóni
Erni Brynjarssyni
viðskiptafræðingi, og
Eyþór Kristinn
verkamaður, f. 23.5.
1972.2) Kristín Þórey
Eyþórsdóttir kennari,
f. 1.11.1956 gift Gísla
Þorlákssyni, stý-
rimanni, f. 16.11.
1951. Þeirra böm em
Þuríður Gísladóttir,
f. 18.4. 1981 og Þor-
lákur Gíslason, f.
26.10. 1987.
Þuríður starfaði
við afgreiðslustörf og
síðar í Rafha í Hafnarfirði, en
helgaði síðan krafta sina heim-
ili og böraum þegar þau Eyþór
hófu búskap. Eftir að börain
komust á legg hóf hún störf við
ræstingar á Heilsugæslustöð
Hafnarfjarðar og starfaði við
það allt til 1994. Þuríður var
lengi virkur félagi í Góðtempl-
arareglunni í Hafnarfirði og á
síðari hluta ævinnar í kvenfélagi
Fríkirkjunnar í Hafnarfirði, en
foreldrar hennar voru meðal
stofnenda safnaðaríns.
Útför Þuríðar fer fram frá
Fríkirkjunni í Hafnarfirði,
fimmtudaginn 15. ágúst og hefst
athöfnin kl. 15:00.
í dag kveðjum við hinsta sinni
tengdamóður mína Þuríði Jóhanns-
dóttur, eða Lollu eins og hún var
kölluð. Ég kynntist fjölskyldunni
fyrir tæpum 30 árum þegar ég kom
að norðan í Kennaraskólann. Hún
og öll fjölskyldan tóku mér strax
afskaplega vel og hef ég æ síðan
notið umhyggju þeirra og hjálpar.
Þegar dóttir okkar, fyrsta bama-
barn hennar, fæddist naut hún
þess innilega. Hún gætti hennar
fyrstu árin á meðan ég var að
vinna, þangað til hún komst í leik-
skóla. Það var notaleg tilfinning
að vita hana í öruggu skjóli afa
og ömmu. Einnig eftir að sonur
okkar fæddist var hún boðin og
búin og færði jafnvel vinnutíma
sinn til að geta hjálpað okkur þeg-
ar veikindi steðjuðu að.
Hún vann við ræstingar á
Heilsugæslustöð Hafnarfjarðar
þegar ég kynntist henni og hætti
þar störfum fyrir einu og hálfu
ári. Áður hafði hún unnið bæði við
afgreiðslustörf og í Rafha verk-
smiðjunni hér í Hafnarfírði. Hún
var mikill Hafnfírðingur eða Gafl-
ari eins og sagt er um þá inn-
fæddu. Hún unni bænum sínum
og fylgdist vel með þróun hans.
Foreldrar hennar höfðu verið í for-
ystu fyrir ýmsum félögum í bænum
og hún starfaði í nokkrum þeirra,
en Fríkirkjan, sem foreldrar henn-
ar voru stofnfélagar í, og safnaðar-
starfið þar var henni hjartfólgnast.
Fjölskylduböndin voru sterk.
Hún var yngst í sínum systkina-
hópi og mörgum fannst gott að
leita til hennar. Henni var ætíð
annt um systkinabörn sín og fylgd-
ist grannt með velferð þeirra. Mín
fjölskylda kom oft við í Kinninni
til að njóta samvista við þau Lollu
og Eyþór. Þar var hlýtt og nota-
legt andrúmsloft og á tyllidögum
nutum við þess að vera öll saman.
Nú er þetta minning sem við yljum
okkur við.
Síðustu 15 mánuðir hafa verið
okkur öllum afar erfiðir. Þetta
voru veikindi sem engan grunaði
í upphafi að yrðu barátta upp á líf
og dauða. í maí í fyrra var hún
flutt í skyndi á spítala. Gallsteinar
og ónýt gallblaðra, sögðu læknarn-
ir, en of veik fyrir uppskurð, best
að bíða aðeins. En biðin varð að
martröð. Sýking breiddist út og
eftir langan tíma, að okkur fannst,
fór hún í uppskurð. Áfram barðist
hún, því hún hafði verið vel á sig
komin áður. í öndunarvél var hún
á þriðja mánuð og aðeins augnlok-
in hreyfðust. Vonin um bata
minnkaði með hverri viku. En svo
gerðist hið ótrúlega. Hún vaknaði
til lífsins aftur. Jólin, hátíð ljóss-
ins, lýstu skærar en nokkru sinni
í huga okkar því nú hófst nýtt
tímabil. Hægt og sígandi kom
máttur og kraftur. Og við nutum
þess aftur að ná öll saman þó á
sjúkrastofnunum væri.
í maí á þessu ári komst hún íjór-
um sinnum heim „í heimsókn“. Og
svo var komið að aðgerðinni sem
við höfðum öll bundið svo miklar
vonir við að yrði sú síðasta henni
til góðs. En nú tveimur mánuðum
síðar er hún tekin frá okkur. Við
spyijum, hví hún hafi ekki fengið
að njóta lengri tíma eftir allt sem
á hana hafði verið lagt. En við
fáum engin svör. Við leitum hugg-
unar í trúnni og minnumst orða
Frelsarans: „Ég er upprisan og líf-
ið, sá sem trúir á mig mun lifa
þótt hann deyi.“ Og ég veit að
systur hennar og bræður og aðrir
sem á undan eru famir hafa beðið
með opinn faðminn. Því mörgum
hafði hún rétt hjálparhönd og stutt
í erfiðleikum í gegnum tíðina.
Tengdafaðir minn hefur sýnt alveg
einstakt þrek og veitti henni mik-
inn styrk í öllum þessum veikind-
um. Hann hefur setið við sjúkrabeð
hennar frá upphafí, hvort sem
hægt var að ná sambandi við hana
eða ekki, fylgst náið með og ann-
ast hana ásamt hjúkrunarfólki og
læknum svo eftir var tekið og hann
jafnvel varaður við álaginu, svo
mikið gaf hann af sér.
Ég bið Guð að styrkja tengda-
föður minn. Ég veit að tómarúmið
verður mikið, en við vonum að
tíminn græði sárin.
Að lokum flyt ég þakkir fyrir
hönd fjölskyldunnar til Tryggva
GUNNAR
GUÐMUNDSSON
+ Gunnar Guð-
mundsson var
fæddur á Hóli á
Langanesi 8. mars
1913. Hann lést 5.
ágúst siðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Kristín Gísla-
dóttir og Guðmund-
ur Gunnarsson.
Systkini Gunnars
voru tvö: 1. Gísli
Guðmundsson rit-
stjóri og alþingis-
maður, kvæntur
Margréti Árnadótt-
ur frá Gunnarsstöð-
um í Þistilfirði. Eru þau bæði
látin. Dóttir þeirra er Kristín
Gísladóttir læknir í Kanada. 2.
Oddný Guðmundsdóttir kenn-
ari og rithöfundur. Hún lést
ógift og barnlaus.
Fyrri kona Gunnars var
Margit Berg frá Svíþjóð. Sonur
þeirra er Páll Kai Gunnarsson,
fæddur 6. janúar 1944. Hans
kona er Esther Þorgrímsdóttir
og þeirra börn María Rósa,
Gunnar Karl og Lísa.
Eftirlifandi kona Gunnars er
Sólveig Kristjáns-
dóttir, fædd 21.
júní 1923. Hún átti
son, Kristján Svein
Helgason, fæddur
8. febrúar 1946,
dáinn 17. janúar
1975. Faðir hans
var Helgi Sveins-
son frá Siglufirði.
Börn Kristjáns eru
Jóhann og Sólveig.
Synir Gunnars og
Sólveigar eru: Guð-
mundur, fæddur 4.
júlí 1954. Hans
kona er Bjarma
Didriksen og þeirra synir Gísli
Gunnar og Ingvar Emil; Sig-
urður Daníel, fæddur 4. janúar
1958. Kona hans er Anna S.
Gunnarsdóttir og þeirra börn
Daníel, Sigríður Daney og
Fríða Björg; Oddur, fæddur
1. mars 1960. Hans kona er
Áslaug Jónsdóttir og þeirra
börn Jón Hjörtur, María Björk
og Sólveig Erla.
Gunnar verður jarðsunginn
frá Fossvogskirlqu í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
Gunnar var þegar orðinn mjög Það var ekki auðvelt að kynnast
veikur þegar ég kom inn í fjölskyld- honum. Gunnar heyrði lítið, svo
una fyrir u.þ.b. 6 árum. erfítt reyndist að ná sambandi við
hann. Ég fór þó ekki í grafgötur
um það að ég væri velkomin. Það
var greinilegt að hann fylgdist með
og hafði áhuga og átti það til að
koma manni á óvart með athuga-
semdum og jafnvel bröndurum um
líðandi stund.
Þegar eldri sonur okkar fæddist
var afi Gunnar stoltur, það fór ekki
framhjá neinum. Við skýrðum hann
í höfuðið á þeim bræðrum Gísla og
Gunnari.
Við komum oft í Nökkvavog til
afa og ömmu. Þegar Gísli Gunnar
óx úr grasi kynntist hann afa sínum
og er hann ríkari eftir. Á sama
hátt litli bróðir hans, Ingvar Emil,
þegar hann kom. Á sinn sérstaka
hátt hafði hann áhrif á umhverfí
sitt og strákana mína. Ég er þakk-
lát fyrir að drengirnir fengu að
kynnast afa sínum.
Æðruleysi og kímnigáfu hafði
Gunnar til að bera. Á áttræðisaf-
mæli Gunnars var hann spurður um
líðan sina og svaraði: „Eg er bara
með krabbamein og asma, annars
líður mér vel.“
Við fréttum lát hans til Færeyja
þar sem við dvöldumst í sumarfríi.
Mig langar til að kveðja þig,
kæri tengdapabbi, með orðum landa
míns, færeyska skáldsins Friðriks
Petersen.
Tíðin rennur sum streymur í á
fram í Harrans navni!
Lítlum báti eri eg á
himnastrond fyrri stavni!
Hvíl í friði.
Bjarma.
Stefánssonar skurðlæknis fyrir
hans einstöku umhyggju og hlýju
í garð hennar allan tímann. Einnig
starfsfólki gjörgæsludeildar, en
þar mættum við sérstaklega hlý-
legu viðmóti, svo og á skurðdeild
B-6 og Grensásdeild.
Af eilífðar ljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson).
Að lokum kveð ég tengdamóður
mína með þakklæti fyrir allt og
allt. Guð geymi þig.
Valdís Þorkelsdóttir.
í dag kveðjum við hana ömmu
mína, Þuríði Jóhannsdóttur, í síð-
asta sinn. Hún Lolla amma, eins
og við bamabörnin kölluðum hana,
var ekki bara góð amma og yndis-
leg manneskja. Hún var ótrúlega
sterk, bæði líkamlega og andlega.
Viljastyrkur hennar kom skýrt
fram í þeim miklu veikindum sem
hún barðist við frá byrjun sumars
1995. Manni fínnst ótrúlegt, í því
mikla tækni- og framfaraþjóðfélagi
sem við búum í, að veikindi af því
tagi sem hún glímdi við, geti gert
læknavísindin ráðþrota. Síðla í
fyrrahaust var útlitið dimmt og lít-
il von virtist um bata. Við héldum
þó í vonina, ekki síst hann Eyþór
afi - hann sá björtu hliðamar á
öllum breytingum sem urðu til
batnaðar og tvíefldist við hvert
batamerki sem amma sýndi, jafn-
vel þegar hún lá á gjörgæsludeild.
Og kraftaverkið gerðist. Hægt og
sígandi fór amma að styrkjast og
komast til heilsu á ný með allri
þeirri hjálp, úrræðum og endurhæf-
ingu sem læknavísindin hafa yfir
að ráða. En umfram allt var það
með ást og styrk afa, sem hafði
og hefur verið henni ómetanleg
stoð í gegnum þennan erfiða tíma.
í vor var svo komið, eftir nokkurra
mánaða endurhæfingu á Grensás-
deildinni, að hún gat farið að koma
heim dagsstund um helgi, gat
gengið svolítið með stuðningi og
batinn virtist á næsta leiti. En til
þess að ná fullum bata þurfti fleiri
aðgerðir, meiri spítalavist. Þrekið
þraut loks eftir þessi langvarandi
veikindi og amma náði ekki að
jafna sig aftur.
Minningamar um ömmu í
Kinninni, bæði sem barn og eftir
að ég varð fullorðin, verða mér
ávallt dýrmætar. Amma var vilja-
sterk og hafði ákveðnar skoðanir
á hlutunum. Við gátum rökrætt
um jafnrétti, pólitík og allt milli
himins og jarðar og þó við værum
ekki alltaf sammála, virtum við
skoðanir hvor annarrar. Hún naut
þess að hafa okkur bamabörnin í
kring um sig allt frá því að við
fómm að koma í heiminn. Það var
gott að vera hjá ömmu og afa í
Kinninni, það er enn í minnum
haft hvernig óhemjugangurinn var
í mér þegar ég var lítil skotta og
átti að koma heim með pabba og
mömmu eftir heimsókn í Kinnina.
Þá vildi ég verða eftir hjá ömmu
og lét stundum öllum illum látum,
þegar ég átti að koma heim. Nokk-
ur minningarbrot líða um hugann,
það er eins og flestar þessar minn-
ingar séu tímalausar:
Amma úti í sólinni bak við hús
í Grænukinn, það er blankalogn og
þar skín sólin alltaf heitast í öllum
Firðinum. Við dæsum yfir hitanum,
stöndum upp öðru hveiju til að
kæla okkur en ömmu finnst best
að hafa mikla sól og blankalogn.
Amma á bolludag, með fullt af
kökufötum, öll full af stórum
heimabökuðum bollum og við
barnabörnin megum borða eins
margar og við viljum - alltaf þenn-
an dag ársins.
Amma að spila við okkur krakk-
ana á jólunum og páskunum þegar
öll fjölskyldan var samankomin í
hátíðarmat. Ég man hvað mér
fannst hún vera fljót að leggja sam-
an í huganum, enda var hún af
kynslóð sem ólst ekki upp við að
nota reiknivélar.
Elsku amma, þú varst alltaf
mjög áhugasöm um andleg efni,
trúðir á annan og betri heim og
að hægt væri að hafa samband
milli þessara heima. Ég veit þess
vegna að þó þú verði ekki viðstödd
brúðkaup okkar Jóns Arnar nú í
haust, verður þú nálægt á einhvern
annan hátt þann dag.
Ég er þakklát fyrir að við Eyþór
bróðir minn höfum fengið tækifæri
til að alast upp með ömmu svona
nálægt í okkar bernsku. Við höfum
séð hversu sterk og mikil baráttu-
kona hún amma var. Hjúkrunarlið
og læknar reyndust henni vel í
þessum miklu raunum og er ekki
síst ómetanlegur sá stuðningur og
hlýja sem þau veittu afa, sem vart
vék frá hennar hlið í þessum veik-
indum. Ég bið guð að veita afa
styrk í sorg sinni og blessa minn-
ingu ömmu.
Ég vil ljúka þessari kveðju fyrir
hönd okkar bróður míns, með lítilli
tilvitnun:
„Skoðaðu hug þinn vel, þegar
þú ert glaður, og þú munt sjá, að
aðeins það, sem valdið hefur
hryggð þinni, gerir þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu
þá aftur huga þinn, og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess sem
var- gleði þín. (Kahlil Gibran: Spá-
maðurinn)."
Anna Jóhannsdóttir.
Elsku amma okkar, það fylgdi
því mikil sorg að heyra að þú vær-
ir dáin. Þú áttir við mikil veikindi
að stríða en maður vonaði alltaf
að þú myndir stíga upp úr þeim
og koma heim.
Það var alltaf gott að koma til
þín og afa í Grænukinnina. Við
systkinin fundum alltaf hvað við
vorum velkomin. Maður gat sagt
þér frá því er manni leið illa og
þú hlustaðir alltaf og mótmæltir
aldrei. Ég hugsa að flestu fólki
hafi liðið vel í kringum þig, því þú
áttir alltaf svo auðvelt með að
kynnast fólki og samlagast því.
Við vorum örugg í þinni návist og
gátum alltaf leitað til þín.
Elsku amma okkar, við munum
sakna þín sárt, takk fyrir allt sem
þú gerðir fyrir okkur. Ég veit að
þér líður vel hjá Guði en það er
erfitt að sætta sig við slíkan missi.
Ég bið Guð að styrkja okkur öll í
þessari miklu sorg okkar og ég vil
enda á litlu bænarljóði sem þú
söngst oft:
Leiddu mina litlu hendi
ljúfi Jesú þér ég sendi
bæn frá mínu bijósti hijáðu
blíði Jesú að mér gáðu.
Þuríður og Þorlákur.
50 ára frábær reynsla.
i8^Bnar
Farestveit&Co.hf.
Borgartúni 28 » 562 2901 og 562 2900
KitchenAid
Draumavél
heimilanna!
5 gerðir
Margir litir
Fæst um land allt.