Morgunblaðið - 15.08.1996, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 15. ÁGÚST 1996 39
Björg var glæsileg kona, hlý, ljúf
og ekki síst glaðvær. Hennar iétta
lund smitaði ætíð út frá sér og á ég
margar kærar endurminningar allt
frá fyrstu tíð á Kvisthaganum, í
Noregi og nú síðast á Efstaleiti. Það
var oft glatt á hjalla hjá Björgu og
Páli.
Helstu samverustundimar okkar
Bjargar seinni árin voru tengdar
sameiginlegu áhugamáli okkar,
prjónaskap. Þar naut hún sín vei
með smekkvísi og fögm handbragði
og lagði hún alúð við að prjóna hlýj-
ar ullarpeysur handa bamabömum
sínum.
Björg og Páll eignuðust fímm
mannvænleg börn og eiga fjórtán
barnabörn sem nú kveðja elskulega
móður og ömmu og Páll sína ást-
kæru eiginkonu. Björg hefur lokið
góðu ævistarfi.
í mínu hjarta varðveiti ég kærar
minningar um góða frænku.
Ragna Þórhallsdóttir.
Elskuleg vinkona mín, Björg, hef-
ur kvatt þennan heim eftir erfið
veikindi. Fyrir rúmlega 60 árum
fluttum við tvær 10 ára stelpur í
nýtt hverfi, sem byggðist fyrir vest-
an Landakot. Við kynntumst fljótt,
bjuggum reyndar í sömu götu og
urðum óaðskiljanlegar vinkonur. Sú
vinátta hefur haldist æ síðan þar
til nú, að ég stend í þeim þungu
sporum að kveðja Björgu mína.
Björg var gæfumanneskja, um
hana mætti segja að hún hafí fæðst
með silfurskeið í munninum. For-
eldrar hennar, Ásgeir og Dóra, vildu
allt fyrir börnin sín gera. Þau voru
góð og glæsileg hjón sem vildu allra
götu greiða, enda var heimili þeirra
mjög gestkvæmt. Frændur og vinir
komu í þeimsókn og margir úr kjör-
dæmi Ásgeirs dvöldu þar í lengri
eða skemmri tíma. Þá þótti sjálfsagt
að fá að gista heima hjá þingmanni
sínum, enda leið öllum vel á því
heimili. Björg tileinkaði sér því
snemma þann stórhug sem ríkti á
æskuheimili hennar þegar gesta-
komur voru annarsvegar og var hún
ætíð höfðingi heim að sækja.
Björg var glaðlynd og kát að eðlis-
fari og hafði alla tíð það skemmtileg-
asta skopskyn sem ég get hugsað
mér. Bjarni Ásgeirsson, æskuvinur
Ásgeirs föður hennar, sem seinna
varð tengdafaðir minn, sagði mér
að Björg væri bæði í sjón og reynd
mjög lík föðurömmu sinni, Jensínu
Björgu. Hún var iátin þegar við
kynntumst, en oft hittum við Ásgeir
afa hennar, þann góðlega og vin-
gjamlega mann, og það glaðnaði
ávallt yfir honum þegar Björg var
nærri.
Þegar við voram ungar þurfti
ekki svo mikið til að skemmta sér.
Við fórum í sund, á skíði og skauta,
fórum oft í langa göngutúra á sumr-
in og gengum á fellin í Mosfells-
sveit þegar við dvöldum í sumarbú-
stað foreldra minna þar.
Björg var glæsileg, falleg og glöð
stúlka, svo að margir piltar litu
hana hýra auga. Hlutskarpastur
þeirra varð Páll Ásgeir Tryggvason,
sá góði drengur, en hann var þá við
nám í Háskólanum. Þau giftu sig
4. janúar 1947 og var þá haldin
mikil brúðkaupsveisla og skemmti-
leg. Ég heyrði seinna að það hefðu
verið lögð á ráðin um ríkisstjómar-
myndun í þeirri veislu.
Páll og Björg stofnuðu sitt fyrsta
heimili á Hávallagötu 9, svo Björg
flutti ekki langt í það skiptið. Seinna
byggðu þau sér stórt og rúmgott
húsnæði að Kvisthaga 5. Ekki veitti
af, því að þau eignuðust fimm börn
og er ekki hægt að segja annað en
að bamalán þeirra hafí verið mikið.
Börn þeirra eru öll vel menntuð,
hvert á sínu sviði, og sá Björg vart
sólina fyrir þeim. Hún var þessi
góða mamma, sem allt gerði fyrir
börnin sín, tengdabörn og ekki síst
barnabörnin sín. Ég gleymi því ekki
þegar elsta barnabarnið hennar,
Páll Ásgeir, söng til hennar í 70 ára
afmæli Páls „Hún er svo sæt“, -
það sýndi hug þeirra til hennar.
Björg og Páll áttu falleg heimili
víða um heim, en ánægja hennar
var mikil þegar hún var búin að
koma sér fyrir á síðasta heimili
þeirra hér heima, hérna átti að veija
ellinni. Björg varð aldrei gömul, hún
var glæsileg kona alla tíð og veik-
indi sín bar hún með sömu reisn og
allt annað. Nú myndast stórt skarð
hjá öllum sem unnu henni.
Ég og fjölskylda mín sendum
Páli, börnunum og fjölskyldum
þeirra, ásamt Völu og Þórhalli, inni-
legar samúðarkveðjur. Ég vildi óska
þess að fá að búa við sömu götu
og- Björg þegar ég lýk þessu jarð-
lífi. Guð blessi Björgu mína.
Margrét Ragnarsdóttir.
Væna konu, hver hlýtur hana?
Hún er miklu meira virði en perlur.
Hún vakir yfir því sem fram fer á heimili
hennar
og etur ekki letinnar brauð.
(Orðskviðir Salómons, 31.10 og 31.27)
Elskuleg mágkona mín, Björg
Ásgeirsdóttir, er látin og ég sakna
hennar sárt. Hún var gift eina bróð-
ur mínum, Páli Ásgeiri, og betri
konu hefði hann ekki getað fengið.
Eftir fimm mánuði hefðu þau átt
gullbrúðkaup. Þau voru samlynd
hjón sem virtu hvort annað og elsk-
uðu alla tíð.
Björg mín var einstök mannkosta-
manneskja. Hún var sem slípaður
demantur í öllu sínu yfirlætisleysi,
dáð fyrir mannkosti en aldrei örlaði
á hroka eða yfirlæti í fari hennar.
Hún var umfram allt kona mannsins
síns og móðir barna sinna og sem
dæmi um það hver amma hún var
er að í eldhúsi þeirra Páls er fjöldi
mynda af barnabörnunum í peysum
sem Björg hafði pijónað undanfarin
ár. Er stund gafst milli stríða í erf-
iðri sjúkdómslegu sat hún m.a. við
að pijóna þykka leista á ömmubarn.
Hún var að verðleikum í miklum
metum hjá tengdaforeldrum sínum
og tengdafólki öllu. Hún var prúð-
kvendi, velviljuð og gestrisin, mikil
matmóðir og þrifin með afbrigðum.
Að lögfræðiprófi loknu hóf Páll
Ásgeir störf í dóms- og kirkjumála-
ráðuneytinu en hvarf síðan til starfa
í utanríkisráðuneytinu 1. sept. 1948
og starfaði þar alla tíð, síðast sem
sendiherra. Síðustu árin bjuggu þau
í Efstaleiti 12 og bjó Vala, systir
Bjargar og ekkja Gunnars Thorodd-
sen, á sömu hæð. Miklir kærleikar
voru með þeim systram og sam-
skipti dagleg.
Éinstaka gestrisni sýndu þau mér
og mínum alla tíð. í mörg ár var
okkur boðið til þeirra á Kvisthaga 5
á gamlárskvöld í veislumat og sá
Páll um að flugeldabirgðir væru
nógar, ungviðinu til mikillar gleði.
Ásamt móður minni heimsótti ég þau
á heimili þeirra í Charlottenlund og
síðar til Stokkhólms. Fyrir þetta og
allt annað vil ég þakka.
Veri mágkona mín kært kvödd
og guði falin.
Rannveig Tryggvadóttir.
Björg frænka mín er látin eftir
harða og hetjulega baráttu við erf-
iðan sjúkdóm. Hún fæddist undir
heillastjörnu. Björg var sannarlega
hamingjunnar barn. Hún var óvenju-
lega heilsteypt kona, góð og gáfuð,
hreinlynd, og ákaflega vinföst.
Minningarnar, myndir daganna,
streyma í huga mér.
Ég man hana frá því hún óx úr
grasi og varð strax allra yndi. Hún
var skírð nafni ömmu okkar, sem var
dáð og virt af öllum, sem hana
þekktu, og þótti Björg líkjast henni
að allri gerð. Fyrir rúmum 70 áram
var heimurinn okkar ekki mikið
stærri en frá Laufási við Laufásveg
og upp á Lokastíg, þar sem amma
og afi bjuggu, Ásta fóðursystir og
Hjalti með þeirra bömum, en foreldr-
ar mínir bjuggu niðri í Gróðrarstöð-
inni, neðan Kennaraskólans, sem var
skrúðgarður Reykvíkinga á þeim
árum. Út fyrir þennan hring fóram
við börnin sjaldan. í Laufási bjuggu
líka Anna og Tryggvi, móðurbróðir
Bjargar, með sín sjö böm. Það var
því stór bamahópurinn, sem lék sér
á túninu kringum Laufás og í Gróðr-
arstöðinni. í þá daga var lítil umferð
um Laufásveginn, nema fótgangandi
fólk. Stöku sinnum var farið upp á
Öskjuhlíð eða á góðviðrisdegi í Naut-
hólsvík, alltaf í fylgd foreldra.
Snemma kom í ljós óvenjuleg
kímnigáfa Bjargar. Hún var eftir-
sóttur og skemmtilegur félagi. Ung-
ar fengu þær systurnár að fara í
sveit á sumrin upp á Hvanneyri, þar
sem Svava móðursystir þeirra var
skólastjórafrú. Seinna eftir ferm-
ingu vann Björg við ýmis sum-
arstörf í sveit, alltaf sem matvinn-
ungur. Það var mikil tiihlökkun að
hitta hana þegar hún kom aftur í
bæinn, og hafði hún þá frá mörgu
skemmtilegu að segja. Var þá oft
hlegið mikið og dátt, því að henni
var alla tíð svo eiginlegt að sjá tilver-
una á spéspegli.
Á árunum í menntaskóianum var
Björg á sumrin hjá fólkinu í Hraun-
koti í Lóni, og var hún alltaf mjög
þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast því sérstæða merkisheimili.
Henni þótti afar vænt um þau, Guð-
laugu, Sigurlaugu og Skafta og
tengdist þeim sterkum tiifinninga-
böndum. Nutu börn hennar þess
seinna og fengu þau að dvelja þar
þegar þau stækkuðu.
Björg kynntist ung Páli Ásgeiri
Tryggvasyni, þeim góða dreng, sem.
þá lagði stund á lögfræði. Hann
hafði þá hlotið reynslu og þroska
af því að vera til sjós við störf á
togurum föður síns. Vora þau bæði
því vel undir það búin að takast á
við störf og vanda lífsins. Á æsku-
heimilum þeirra beggja var mikil
áhersla lögð á sparsemi, nýtni og
reglusemi af foreldrum, sem höfðu
heilbrigt viðhorf til barnauppeldis.
Þau giftu sig 4. janúar, 1947 og
eignuðust fimm mannvænleg börn.
Björg stjórnaði heimili þeirra af
miklum myndarbrag, bæði hér
heima og í útlöndum, þegar Páll
Ásgeir var sendiherra. Glaðværð og
gestrisni var alltaf í hávegum höfð
og var Björg hvar sem hún kom dáð
fyrir sína miklu mannkosti.
Hún lifði lífínu sannarlega lifandi,
áhugasöm um hverskonar menntun,
bæði til munns og handa. Hún stund-
aði alla tíð tungumálanám og lagði
sig fram um að rækja öll sín störf
af kostgæfni. Gleðigjafi var hún alls
staðar, þar sem hún kom. Ég veit
að saumaklúbburinn okkar, sem nú
er að verða hálfrar aldar gamall,
verður aldrei samur aftur. Við mun-
um sakna hennar mikið og eram
innilega þakklátar fyrir allar
skemmtilegu samverastundirnar.
Skarð hennar verður aldrei fýllt.
Þegar ég kom að loknu námi á
Akureyri aftur til Reykjavíkur, buðu
Dóra og Ásgeir föðurbróðir minn
mér að búa hjá þeim á Hávallagöt-
unni, og urðum við Björg þá her-
bergisfélagar á nokkur ár. Við höfð-
um alltaf verið mjög nátengdar
frænkur og áttum nú ákaflega
skemmtilegan tíma saman. Ég hefi
alltaf verið þessu góða frændfólki
mínu ákaflega þakklát fyrir árin á
hinu frábæra menningarheimili
þeirra, sem einkenndist af fordóma-
leysi og góðvild.
Nú á þessum fögru sumardögum
beið Björg æðrulaus síns aldurstila.
Hún vissi að hveiju dró, og fram á
síðustu stundu gat hún látið ástvini
sína brosa gegn um tárin, og má
kjarkur hennar vera þeim huggun
á erfiðum stundum nú. Dætur henn-
ar þijár hjúkruðu móður sinni heima
af stakri ást og nærgætni, þar til
yfir lauk. Þá naut hún aðstoðar frá
heimahjúkrun Krabbameinsfélags-
ins, sem vert er að þakka.
Nú þegar sumri tekur að halla
kveð ég Björgu frænku mína, sem
reyndist mér sem besta systir, með
hjartans þökkum fyrir allt og allt.
Við Önundur sendum Páli, börnun-
um og fjölskyldunni allri innilegar
samúðarkveðjur.
Eva Ragnarsdóttir.
Það er erfitt að hugsa til þess,
að eiga ekki eftir að hitta Björgu
Ásgeirsdóttur framar, ekki heyra
hlátur hennar eða spaugsemi. Og
það er undarlegt að segja frá því,
að vináttan sem tengdi okkur var í
raun eldri en Björg. Hún hófst með
kynnum feðra okkar Bjargar og
náði allar götur til ársins 1923, er
faðir hennar Ásgeir Ásgeirsson, síð-
ar forseti íslands, hóf stjórnmálafer-
il sinn vestur á fjörðum þar sem
foreldrar mínir bjuggu þá. Þau kynni
áttu eftir að verða að vináttu, sem
entist ævilangt og börnin fengu í
arf, og það kom einhvern veginn af
sjálfu sér, að þau kynntust, þegar
þau höfðu aldur til. Fyrstu kynni
voru af Þórhalli bróður Bjargar, sem
kom norður til okkar á leið í sumar-
vinnu árið 1934 og mörg vor eftir
það. Hann var alitaf aufúsugestur
og varð mikill vinur eldri bræðra
minna. Björgu sá ég fyrst í foreldra-
húsum, þegar hún var 11 ára. Ég
man vel, hve kát og hláturmild hún
var þessi fallega litla telpa, sem hljóp
oft í fang pabba síns, þegar hann
kom heim í hádegismat. Vala kom
norður til okkar yndislegan sumar-
tíma þegar við vorum unglingar,
Björg kom síðar og var gestur Gunn-
hildar systur minnar og alltaf stóð
æskuheimili þeirra systkina opið
okkur.
Oft hefi ég hugleitt það, hve vin-
áttubönd sem verða til á unga aldri
geta orðið sterk og enst, og þótt
leiðir liggi í ýmsar áttir og maður
sjáist ekki árum saman og jafnvel
lengur, er gamla vináttan til staðar,
þegar fundum ber saman á ný. Björg
kunni þá list að rækta og viðhalda
vináttu og það var henni í raun að
nokkru eðlislægt, en auk þess gæti
ég trúað að hið óvenjumikla ástríki
sem hún ólst upp við í foreldrahúsum
hafi mótað hana og vel má vera að
sé eitthvert besta veganesti sem
unglingi getur hlotnast úr föður-
garði.
Björg Ásgeirsdóttir var þeirrar
gerðar, að það var auðvelt að laðast
að henni og láta sér þykja vænt um
hana. Hún var falleg kona, ágætiega
greind, hlý í viðmóti, spaugsöm og
átti smitandi hlátur, sem gott er að
minnast. Kímnigáfan var mjög áber-
andi í fari hennar og og minnti sá
þáttur oft á föður hennar. Við spil-
uðum bridge, þegar Björg var í land-
inu, hún, Vala systir hennar og Lilly
mágkona hennar og var alltaf gam-
an, þegar við náðum saman. Björg
giftist ung eftirlifandi eiginmanni
sínum Páli Ásgeiri Tryggvasyni
fyrrverandi sendiherra, og ung varð
hún móðir, en þau hjón hafa átt
miklu barnaláni að fagna og börnin
þeirra fimm öll gott og gjörvulegt
fólk eins og þau eiga kyn til. Það
var stutt á milli æskuheimilis Bjarg-
ar og fyrsta heimilis ungu hjónanna
að Hávallagötu 9 í húsi tengdafor-
eldra hennar. Vel man ég er ég kom
til þeirra nýgiftra og geislandi af
hamingju, en lengst af stóð heimili
þeirra að Dunhaga 5 eða þar til þau
fluttu til útlanda. Vegna starfa Páls
í utanríkisþjónustunni og sem sendi-
herra í mörgum löndum varð það
hlutskipti þeirra að dveljast erlendis
fjölda ára. Eftir að þau komu alkom-
in heim í árslok 1989 bjuggu þau á
glæsilegu heimili sinu i Efstaleiti
12 hér í borg.
Björg var mikil heimskona og
hafði víða farið með manni sínum
og margt séð. Hún hafði yndi af
að ferðast og ekki eru margir mán-
uðir síðan þær systurnar, Vala og
hún, fóru í stutta ferð til útlanda
og var hún þó orðin veik. Björg
hafði áhuga á tungumálum og var
alltaf að læra. Ég gleymi því ekki,
hve hún kom mér á óvart eitt sinn,
en þá vorum við samtímis á Kanarí-
eyjum. Hún hafði lítið gert úr
spænskukunnáttu sinni, en þegar
við fórum saman í litla verslun tal-
aði hún spænskuna fyrirstöðulaust.
Þótt Björg hefði gaman af að skoða
heiminn var hún mikill Islendingur
að eðlisfari og unni landi sínu og
þjóð. Hún var ung send að heiman
til að vera með öðru fólki og í öðru
umhverfi og kannski hjálpa til m.a.
á Akranesi þar sem stofnað var til
vináttu, er aldrei rofnaði, og í sveit
var hún austur í Hraunkoti í Lóni
og hélt tryggð við það fólk. Trygg-
lyndi, ræktarsemi og gjafmildi var
líkiega það, sem einkenndi hana
mest að ógleymdri kímnigáfunni.
Hún hafði eins og móðir hennar
yndi af að gefa og gleðja aðra og
hún átti vini víða um lönd, sem hún
sendi kveðjur og gjafir, bauð heim
og heimsótti. Hún átti ekki langt
að sækja þessa eðlisþætti vináttu
og örlæti, því að foreldrar hennar
voru einstök í vináttu sinni og
tryggð og get ég trútt um talað.
Eitt sinn er Björg var stödd hér
í stuttri heimsókn, meðan þau hjón
voru í Moskvu, fór ég með henni í
nokkrar verslanir. Þá var ýmislegt
smálegt sem ekki fékkst þar austur
frá og svo þurfti hún að kaupa gjaf-
ir. Við vorum ekkert lengi að ljúka
þessu, en þá bætir Björg því við, að
hún eigi að vísu eftir að kaupa gjöf
handa honum Vladimir, minnir mig
hann heita, en hún sagðist alveg
vita hvað hann hefði mest gaman
af að fá en það væri hálsbindi. Mér
skildist að hann væri bílstjóri sendi-
ráðsins. Þannig var Björg. Eitt sinn
bað hún einhvern sem kom þaðan
úr heimsókn fyrir böggul til mín, en
það var mikil og falleg babúska til
að hafa yfir tekatlinum, hún átti að
koma mér til að brosa á hveijum
morgni, sagði hún síðar. Þessi gjöf
hefir glatt mig oft og mörgum sinn-
um en ég finn nú, að það er dauft
yfir henni blessaðri og okkur báðum
þessa daga og mér sýnist babúskan
mín hafa glatað fallega brosinu sínu.
Björg Ásgeirsdóttir skilur eftir
fallega mynd í hjörtum þeirra, sem
kynntust henni, mynd sem gott er
að eiga og minningasjóður ástvina
hennar er stór og fallegur og mun
án efa endast þeim til æviloka. Ég
kveð hana með söknuði og einlægri
þökk og votta eiginmanni hennar
og öllum ástvinum dýpstu samúð
okkar Birgis. Guð blessi minningu
Bjargar Ásgeirsdóttur.
Anna S. Snorradóttir.
• Fleiri minningargreinar um
Björgit Ásgeirsdóttur bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga.
(Hp’” Hótel
Harpa
Akureyri
Gisting við allra
hæfi.
Þii velur:
Fjörið í miðbænum.
Friðsældina í
Kjarnaskógi
eða lága verðið á
gistiheimilinu
Gulu villunni
gegnt
sundlauginni.
Sími 461 1400.
Minnismerki úr steini
Steinn ér kjörið efni í allskonar minnismerki. Veitum
alla faglega ráðgjöf varðandi hverskonar minnismerki.
Áralöng reynsla.
SKEMMUVEGI 48 • SÍMI 557 6677
B|S. HELGAS0N HF
ISTEINSMIÐJA