Morgunblaðið - 16.08.1996, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 16. ÁGÚST 1996 33
ASGEIR
ÞORSTEINSSON
+ Ásgeir Þor-
steinsson var
fæddur í Reykjavík
9. ágúst 1920. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sunnu-
hlíð 9. ágúst síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Þor-
steinn Jóhann
Finnsson, f. 18. des.
1894 í Múlakoti,
Mýrasýslu, lóðsari í
Reykjavík. Hann
drukknaði á sund-
unum í Reykjavík
1. júní 1948, og
kona hans Ólafía Einarsdóttir,
f. 2. okt. 1897 í Holti við Skóla-
vörðustíg, d. 16. apríl 1969.
Foreldrar Þorsteins voru Finn-
ur Ólafsson, f. 25. júlí 1856, d.
7. jan. 1939, og Ásta Guðmunds-
dóttir, f. 29. ágúst 1857, d. 16.
nóv. 1930. Foreldrar Ólafíu
voru Einar Ólafsson, f. 15. des.
1869 í Hraunprýði, Hafnarfirði,
steinsmiður í Hafnarfirði, d. 27.
júlí 1952 í Reykjavík, og Guð-
rún Jónasdóttir, f. 7. júlí 1866
í Görðum í Rangárvallasýslu,
d. 28 júní 1951 í Reykjavík.
Systkini Ásgeirs voru Ólafur,
f. 5.7. 1918, kvæntist Bryndísi
Krisljánsdóttur, sem nú er lát-
in. Guðrún, f. 15.11. 1922, flutt-
ist til Ameríku 1948 og giftist
þar Jack Rice. Þór, f. 18.6.
1925, kvæntur Önnu Huldu
Sveinsdóttur. Ásta, f. 3.8. 1932,
giftist Valdimar Einarssyni,
þau slitu samvistir, og Aðal-
steinn, f. 23.7. 1938, en hann
fluttist með systur sinni til
Ameríku 10 ára gamall og
kvæntist hann þar. Ásgeir
kvæntist eftirlifandi konu sinni,
Ástu Sigurðardóttur frá Syðra-
Langholti, 14. ágúst 1943. Ásta
er fædd 26.9.1921. Hennar for-
eldrar voru Sigurð-
ur bóndi í Mikla-
holti á Mýrum, síð-
ar í Syðra-Lang-
holti í Hruna-
mannahreppi, Sig-
mundssonar bónda
í Hjörsey, Ólafsson-
ar og k.h. Krisljönu
Bjarnadóttur
bónda á Arnar-
stapa á Mýrum,
Sigurðssonar. Börn
Ásgeirs og Ástu
eru: 1) Ragnar Örn,
f. 9.1. 1946, búsett-
ur í __ Hafnarfirði,
kvæntur Jónínu Ágústsdóttur,
þeirra börn eru Berglind, Ág-
úst Þór og Svala. 2) Þorsteinn,
f. 28.5. 1947 búsettur á Ólafs-
firði, kvæntur Ingibjörgu Ás-
grímsdóttur, þeirra börn eru:
Asta, Ásgrímur Smári og Ás-
geir Örn. 3) Helga, f. 7.2.1950,
búsett á Akureyri, gift Einari
Thorlacius, þeirra börn eru
Nadine Guðrún, Þórdís Ásta
og Steinunn Erla. 4) Sigurður,
f. 2.11.1951, búsettur í Reykja-
vík, kvæntur Guðrúnu Zóphan-
íasdóttur, þeirra börn eru Ald-
ís Sigríður, Ásta Fanney og
ívar. Börn Sigurðar frá fyrra
hjónabandi með Ingu Agnars-
dóttur eru Heiða Lind og Hild-
ur Eva. 5) Kristjana Laufey,
f. 8.3. 1954, búsett í Kópavogi,
var gift Guðmundi Inga Gunn-
arssyni, þau skildu, þeirra
börn eru Ásgeir Andri og
Fanney Lára. 6) Ólafía, f. 2.9.
1963, búsett í Reykjavík gift
Árna Rúnari Sverrissyni,
þeirra börn eru Valgeir Gauti
og Hugrún. Barnabarnabörn
eru 3.
Útför Ásgeirs verður gerð
frá Kópavogskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Það er alltaf erfitt að kveðja
góðan vin, við sættum okkur sjaldan
við það. Tengdafaðir minn Ásgeir
er látinn eftir löng og ströng veik-
indi, hann var einn af þessum sjó-
mönnum af gamla skólanum.
Ásgeir ólst upp við sjóinn í Vest-
urbænum í Reykjavík, og þaðan
átti hann góðar minningar. Hugur
hans stefndi á sjóinn og varð sjó-
mennskan hans ævistarf.
Hann byrjaði ungur að vinna og
var fyrsta starf hans sem sendisve-
inn hja Hirti Hjartarsyni á Bræðra-
borgarstíg. Seinna átti Hjörtur
útibú í Bráðræðisholti og var Ás-
geir þar innanbúðarmaður, og var
kallaður ;,litli kaupmaðurinn". Til
sjós fór Ásgeir um tvítugt og var
fyrst á gömlu síðutogurum. Fyrst
á Karlsefni með Stefáni Björnssyni
og Halldóri Ingimarssyni skipstjór-
um. Á Karlsefni var hann í 13 ár,
og mér hefur verið sagt að það
hafi ekki verið neitt sældarlíf að
fiska undir vernd herskipa og sigla
síðan með aflann í skipalest til Bret-
lands. Ásgeir sigldi öll stríðsárin til
Bretlands í skipalestum. Eftir 13
ár á Karlsefni fór Ásgeir yfir á tog-
arann Fylki til þeirra aflasælu Auð-
unsbræðra. Árið 1956 henti það
óhapp á Vestfjarðamiðum að tund-
urdufl kom í vörpuna og skipti eng-
um togum að það sprakk á síðunni
og mér skilst að skipið hafi farið
niður á nokkrum mínútum, og
björguðust allir skipveijar.
Ásgeir fylgdi sínum skipstjóra
Auðuni yfir á Sigurð. Þeir voru
dijúgir með sig þessar kempur þeg-
ar spurt var hversu mikið þeir hefðu
fiskað og hvar þeir hefðu fengið
aflann, en skip þeirra komu yfir-
leitt _með fullfermi að landi. Síðar
fór Ásgeir yfir á Víking á Akra-
nesi. Síðast var Ásgeir á Hafnar-
fjarðartogurum, svo sem Jóni Dan
o.fl. á meðan heilsan leyfði. Það
gustaði af þessum sjómanni þegar
hann kom í land, svo ekki sé talað
um þegar skipið kom úr siglingu
frá Þýskalandi eða Bretlandi, þá
var hátíð í Skólagerði.
Ásgeir og Ásta fluttu í Kópavog
árið 1950, þá voru nú ekki mörg
hús á Kársnesinu, en þar bjuggu
þau sér gott heimili og hafa þau
átt heima í Kópavogi síðan. í Skóla-
gerðinu voru allir velkomnir. Ekki
síst vinir Skólagerðissystkinanna.
Þar var oft mannmargt og mikið
spilað. Því Ásgeir hafði gaman af
að spila brids. Hann sat líka oft
með eldri barnabömunum og
kenndi þeim hin ýmsu spil.
Ég minnist líka jólaboðanna á
jóladag hjá Ástu og Ásgeiri. Það
var oft glatt á hjalla og ekki fengu
gestir að yfirgefa staðinn fyrr en
búið var að ganga í kringum jóla-
tréð. Ásgeir sá til þess, þó að allir
væru nú ekki alltaf jafn viljugir að
standa í því.
Hann átti þann draum að fá sér
trillu þegar hann hætti á sjónum,
þá gæti hann róið út á flóann þeg-
ar hann vildi. Ég man hversu stolt-
ur hann var þegar ég gaf honum
mynd af trillu sem ég og félagar
mínir höfðum keypt fyrir nokkrum
árum.
Öll_ þessi ár, stríðsárin _ og árin
sem Ásgeir var á sjó, stóð Ásta sem
klettur með manni sínum og stóra
mannvænlega barnahópnum. Henni
hefur eflaust ekki alltaf verið rótt
vitandi af öllum þeim hættum sem
á hafinu búa.
Fyrir 11 árum fékk Ásgeir
hjartaáfall og var aldrei samur eft-
ir það, en þrátt fyrir mikil veikindi
var nú alltaf stutt í brosið hjá Ás-
geiri. Á annan í hvítasunnu 1991
hafði heilsu Ásgeirs hrakað það
mikið að Ásta gat ekki hjúkrað
honum lengur heima. Hann flutti
þá á Hjúkrunarheimilið Sunnuhlíð
í Kópavogi. Vil ég þakka „stúlkun-
um hans“ á Sunnuhlíð innilega fyr-
ir góða umönnun öll þessi ár. Það
var öryggi fyrir okkur ættingjana
að vita af honum í góðum höndum.
Það var erfitt fyrir Ástu að horfa
upp á svo kröftugan mann hraka
frá ári til árs.
Ásgeir var þéttur á velli og léttur
í lund. Hendumar stórar og hijúfar
af vinnunni á sjónum. Hann var
glaðvær, hafði gaman af að gleðj-
ast með vinum sínum.
Nú er þjáningum hans lokið og
hann kominn á æðra tilverustig.
Hann hefur örugglega fundið sína
„Birkilaut" og situr þar með bros
á vör hjá vinum og ættingjum hin-
um megin.
Ég þakka Ásgeiri fyrir einlæga
vináttu. í Guðs friði.
Einar.
Mig langar í örfáum orðum að
minnast afa míns Ásgeirs eða afa
í Kópavogi eins og ég kallaði hann
til aðgreiningar. Þegar ég var lítil
bjuggu afi og amma í Skólagerði
í Kópavogi og ég í Ólafsfirði. Ég
man hvað ég hlakkaði alltaf til að
fara í heimsókn til afa og ömmu
á sumrin, móttökurnar voru svo
góðar. Eitt sinn þegar við komum
í heimsókn hafði afi fest rólur upp
í snúrustaurinn. Þær voru ófáar
stundirnar sem við systkinin og
önnur barnabörn áttum í rólunum.
Þegar við fórum svo aftur norður
gaf afi okkur aðra róluna. Pabbi
átti að setja hana upp heima en
hún er víst enn úti í bílskúr,
kannski hann setji hana upp fyrir
sín barnabörn.
Afí var togarasjómaður og var
því ekki mikið heima til að sinna
fjölskyldunni, heimilishaldið lenti
því að mestu á ömmu sem stóð sig
eins og hetja. En þó svo að afi
hafí verið mikið á sjónum var hug-
ur hans oft hjá fjölskyldunni. Eg
man eftir því þegar við Smári bróð-
ir áttum afmæli og afí var úti á
sjó, þá sendi hann okkur alltaf
skeyti á afmælisdaginn til að sýna
að hann myndi eftir okkur. Afí var
mjög félagslyndur maður og hafði
gaman af að spila á spil, dansa og
veiða en hafði kannski ekki mikinn
tíma til að sinna áhugamálunum
starfs síns vegna. Ég man samt að
þegar afí og amma komu í heim-
sókn til Ólafsfjarðar fórum við oft
að veiða með þeim í vatninu, afa
fannst það svo gaman, þó svo veið-
in væri ekki alltaf mikil.
Nokkrum árum eftir að afi hætti
á sjónum, rúmlega sextugur, og
ætlaði að fara að slappa af og sinna
fjölskyldu sinni og áhugamálum
meira fékk hann heilablóðfall og
lamaðist. Hann náði samt að fara
að ganga aftur og bjó heima hjá
ömmu í þó nokkur ár eftir það en
flutti síðan á hjúkrunarheimilið
Sunnuhlíð þar sem vel var hugsað
um hann. Afí var orðinn þreyttur
og heilsu hans hafði hrakað hin síð-
ustu ár og hvíldin var honum því
kærkomin. Hvað er betra en að fá
að sofna frá öllum þjáningum og
þreytu. Elsku amma, þú hefur stað-
ið við hlið afa eins og klettur í gegn-
um veikindi hans og það er aðdáun-
arvert. Ég vil senda þér og börnun-
um innilegar samúðarkveðjur um
leið og ég kveð afa minn.
Blessuð sé minning hans.
Legg ég nú bæði líf og önd
Ijúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Ásta Þorsteinsdóttir.
Elsku afi minn, nú ert þú farinn til
Guðs og hann gætir þín vel.
Mig langar að kveðja þig með
nokkrum orðum. Þú varst alltaf svo
góður við mig þegar ég heimsótti
þig með ömmu á Hjúkrunarheimilið
Sunnuhlíð. Ég hugsa til þín og veit
að þér líður vel núna.
Þakka þér fyrir allar þær stundir
sem við áttum saman.
Guð blessi þig og varðveiti.
Vort traust er allt á einum þér,
vor ástarfaðir mildi.
Þín náð og miskunn eilif er,
það alia hugga skyldi.
(P. Jónsson)
Þín,
Fanney Lára.
ÞÓRÐUR KRISTINN
ANDRÉSSON
+ Þórður Kristinn
Andrésson
fæddist í Reykjavík
18. febrúar 1967.
Hann lést á ísafirði
9. júlí siðastliðinn
og fór útför hans
fram frá ísafjarð-
arkirkju 16. júlí.
Lífið er óráðin gáta.
13. maí 1993 hringdi
til mín ungur maður,
hann kynnti sig kurt-
eisislega og spurði mig
hvort ég hefði þörf fyr-
ir vinnumann. Ég játti
því og sagði við hann áttu bíl, hann
kvað já við. Þá sagði ég; taktu
sængina þína og koddann, settu það
í bílinn og komdu strax. Eftir þijá
tíma var Þórður kominn. Þannig réð
ég Þórð án þess að ég hefði nokkru
sinni heyrt á hann minnst og upp
frá þeim degi vorum við vinir til
síðasta dags. Ég var í sorgum út
af syni mínum sem ég var búin að
missa og tók því á móti Þórði eins
og ég væri að endurheimta hluta
af því sem ég missti og þannig leit
ég alltaf á Þórð upp frá því. Hann
gerði allt sem hann gat til að reyna
að láta mér líða sem best, hann
vildi helst komast hingað sem oft-
ast og var hér oft um helgar eftir
að hann kom til ísafjarðar aftur og
ótaldar eru ferðimar hans Þórðar
hingað að Laugabóli og til mín á
spítalann á ísafirði, þangað kom
hann eins oft og hann gat, oft á
kvöldin eftir vinnu. Hann skrapp inn
í Djúp að athuga hvort allt væri í
lagi heima og þegar ég var lögð inn
á Sjúkrahúsið á Isafírði eftir Súða-
víkurslysið var það hann sem fór
heim til að taka við búinu og fórst
það vel úr hendi, þangað til annar
vinur minn tók við.
Hann kom oft upp á spítala til
að vita hvort mér leiddist eða bauð
mér í bíltúr, stundum fór ég en
stundum var mín andlega líðan svo
slæm að ég sagði: Þórður minn,
kannski á morgun. Einmitt okkar
andlega líðan tengdi okkur vináttu-
böndum, þar var ekkert kynslóða-
bil, við skildum hvort annað og
höfðum bæði fengið harða lexíu af
lífsreynslu. Þórður minnti mig oft
á Bjarka minn, þeir hugsuðu báðir
um að komast að Laugabóli til and-
legrar hressingar eins og þeir orð-
uðu það og líka til að hlúa að einu
og öðru sem væri mér til hagsbóta.'
Þórður kynntist stúlku frá Akra-
nesi, Sigurbimu Ágústsdóttur, þau
bjuggu um tíma á ísafirði, þangað
kom ég til þeirra í litla snotra íbúð.
Þegar Birna gekk með bamið þeirra
sagði Þórður mér að ef það yrði
stúlka réði hann nafninu en ef það
yrði drengur réði Birna því. Við
Þórður vonuðum að það yrði stúlka
og hún leit dagsins ljós 21. otkóber
1994. Það var stoltur faðir sem
hringdi í mig og sagði mér frá dótt-
urinni og ennþá jók það á gleðina
þegar hann spurði mig hvort hún
mætti heita nafninu mínu. Ég var
búin að fínna það allan tímann sem
Birna gekk með barnið að nafnið
mitt vildi hann hafa á sínu barni.
Ég var mjög ánægð með það og
ég vonaðist til að geta umgengist
þessa ungu fjölskyldu. En lífið tek-
ur oft skjótum breytingum. Bima
og Þórður fluttu á Akranes en voru
nokkrum sinnum búin að koma
hingað til mín áður. Nóttina áður
en þau keyrðu suður fóru þau á
ball hérna í Ögri og ég passaði litlu
nöfnu mína, þennan litla fallega
sólargeisla. Morguninn áður en þau
keyrðu suður fann ég kvíðann í
Þórði, við löbbuðum hérna fram á
tún, þá sagði hann; nú verður langt
þangað til ég get komið hingað því
um vetur er ekki hægt að skreppa
alla þessa leið.
Dvölin á Akranesi var stutt og
erfið og aftur kom Þórður vestur
og þá með sár á hjarta eftir að
hafa skilið við sólargeislann sinn
hana Rögnu Sólveigu,
því Birna og hann slitu
samvistum og þar með
var hann einn og ein-
mana aftur. Einmitt þá
eins og svo oft áður
hafði hann þörf fyrir
að einhver sem skyldi
hann og nennti að
hlusta væri nálægt
honum.
Þórður vann hin og
þessi störf, var í hey-«-
skap hjá mér og sauð-
burði og gerði eitt og
annað á mínu heimili
því hann var bráðlag-
inn. Vann á Bræpratungu sem er
heimili fatlaðra á Ísafirði, Netagerð
ísafjarðar, Slökkvistöðinni og nú
síðast í fískvinnslu. Hann vann líka
með björgunarsveitum, var til dæm-
is bæði í Súðavík og á Flateyri á
þeim hörmungartímum eftir snjó-
flóðin þar, það reyndi mjög á hann
enda fórst fólk á báðum stöðum sem
hann nauðaþekkti.
Þegar ég skrifa þessar línur sé
ég Þórð fyrir mér sem lítinn dreng,
kátan, brosmildan, sem vissi ekki
hve harður þessi heimur er. Að fará "
til ókunnugs fólks fímm ára gam-
all er lífsreynsla sem ekki allir þola.
Þórður var mjög viðkvæmur og
þoldi illa alla hörku og óréttlæti,
hann var einstaklega trygglyndur
eða þannig reyndist hann mér. Líf
hans var enginn dans á rósum,
fímm ára gamall varð hann að yfír-
gefa móður sína og systkini og fara
til vandalausra, það er harður skóli
fyrir lítið barn og gamalt máltæki
segir: Fáir sem faðir, enginn sem
móðir. Oft sagði Þórður við migy
ég vildi að ég hefði kynnst þér þeg-
ar ég var barn.
Eitt er víst að Þórður var með
mörg ör á sínu viðkvæma hjarta
en þau hefðu gróið ef kærleikur og
skilningur á hans lífshlaupi hefði
verið fyrir hendi og hann fengið
rétta hjálp til að komast út úr þeim
vítahring sem hann var flæktur í
sálarlega. Það er allt sett á fullt
ef maður fær hjartaáfall eða
krabbamein eða beinbrot en ef sál-
arlíf barna, unglinga og fullorðinna
fer úr skorðum flokkast það bara
undir aumingjaskap sem fólk á að
lækna sjálft og einmitt þetta fólk,
bæði börn og annað fólk, er á flótta
undan harðneskjunni; frá þeim sem
telja sig heilbrigða. En maður, llttu
þér nær, þama eru bömin oft borin
ofurliði. Þórður vinur minn var ein-
stakt ljúfmenni, væri rétt að honum
farið, og snyrtimenni var hann með
afbrigðum.
Þórður var mjög auðsærður enda
búinn að fá marga höfnunina, en
það var líka auðvelt að gleðja Þórð.
Hann hugsaði mikið um hver fram-
tíð Rögnu litlu dóttur hans yrði og
varð þá mjög dapur. Vonandi verð-
ur hennar framtíð björt, það hefði
hann viljað, hann var einstaklega
barngóður og hafði áhyggjur af litla
sólargeislanum sínum og bar mikla
umhyggju fyrir henni. Þórður var
algjör bindindismaður og gott að
umgangast hann, ég sakna hans
mikið og mun gera lengi og síðustu
orðin sem hann sagði við mig mun
ég alltaf geyma. Ég var síðasta
manneskjan sem hann talaði við í
þessu lífi.
Nú á ég ekki lengur von á ungum
manni sem rennir í hlað á vínrauð-
um bíl og segir: Ég er kominn til
að hressa mig við og eiga góða
helgi.
Ég þakka Þórði vini mínum fyrir
allar góðu samverustundirnar.
- ■<
I bljúgri bæn og þökk til þín
sem þekkir mig og verkin mín.
Ég leita þín, Guð leiddu mig
og lýstu mér um ævi stig.
Blessuð sé minning hans Þórðar.
Ég votta þeim sem þótti vænt um
Þórð mína dýpstu samúð.
Ragna Aðalsteins,
Laugabóli, Ögurhreppi.