Morgunblaðið - 16.08.1996, Blaðsíða 4

4 B FÖSTUDAGUR 16. ÁGÚST 1996
MORGUNBLAÐIÐ
DAGLEGT LÍF
KYNLEGIR
kvistir á kaffihúsum
ÞÓTT ÍSLENDINGAR hafi yfirleitt farið fremstir í flokki, verið
fyrstir til að stofna þing og borið sigur úr býtum í alheimsfegurð-
arsamkeppni, hafa þeir einnig haft vit á því að sækja það besta
frá útlöndum ogtileinka sér það.
í miðbæ Reykjavíkur er sérlega áberandi að kaffihús hafa hvar-
vetna sprottið upp eins og gorkúlur. Sum þeirra eru kennd við
erlendar stórborgir og önnur bera jafnvel nöfn á framandi tungumál-
um. Um leið hefur kaffihúsamenningin rutt sér til rúms á íslandi.
Ekki eru allir jafnhrifnir af þessari nýlundu. Blaðamaður mætti
manni á förnum vegi sem fussaði og sveiaði og sagði: „Nei, þang-
að hef ég aldrei komið.“ Hann hristi höfuðið og hélt áfram: „Mað-
ur tekur ekki upp á því á gamals aldri að sækja kaffihús."
En hann sagði nú svo margt.
Þetta samtal varð þess valdandi að Pétur Blöndal ákvað að kynna
sér kaffihúsin í miðbænum og hvers konar fólk það væri sem vendi
komur sínar þangað.
Hanga
llsta-
menn
á kaffffi-
húsum?
Hrifinn
af klisjum
GUÐJÓN Ketilsson og Þorvaldur
Þorsteinsson eru niðursokknir í
djúpar samræður þegar blaða-
mann ber að garði á Kaffi Mokka.
Hann skerst í leikinn við heldur
dræmar undirtektir.
„Hér sitjum við í sakleysi okk-
ar,“ segir Guðjón og ber sig illa,
„og höfum ekkert gert af okkur,“
bætir Þorvaldur við.
Blaðamaður lætur sér hvergi
bregða og ber fram fyrstu spurn-
inguna.
Af hvetju sækið þið Kaffi
Mokka?
„Gott kaffi...,“ segir Guðjón.
„... og myndlistarsýningar," held-
ur Þorvaldur áfram. „Maður kem-
ur oftar hingað til
að skoða sýningar en
drekka kaffi.“
Farið þið oftá
kaffihús?
„Ég bý í miðbæn-
um og fer einu sinni
í viku,“ segir Þor-
valdur. „Það er auð-
veldasta leiðin til þess að hitta
fólk sem maður er ekki nógu dug-
legur að heimsækja." Blaðamaður
kinkar kolli og missir út úr sér
að þetta hafi verið gott svar.
„Gott svar, heyrirðu,“ segir
Þorvaldur sigri hrósandi við Guð-
jón sem spyr á móti: „Er þetta
ekki eina rétta svarið?“
Hvað eruð þið að fást við?
„Við erum að bera saman bæk-
ur okkar,“ svarar Guðjón og verð-
ur dularfullur á svip.
Er það algjört leyndó?
„Nei, nei,“ segir Þorvaldur og
brosir. „Við erum á samráðsfundi
vegna þess að ég skrifaði Jóla-
dagatal sjónvarpsins sem búið er
að taka upp fyrir næstu jól og
Guðjón mun teikna sjálft dagatal-
ið. Við erum að ræða myndrænar
lausnir."
„Rétti árstíminn,“ segir Guðjón
hlæjandi.
„I raun gefur þetta þessu við-
tali sérstakt gildi,“ segir Þorvald-
ur. „Er ekki alltaf sagt að lista-
menn hangi á kaffihúsum og geri
ekki neitt?“
„ Við erum að slá á orðróminn,"
seg^r Guðjón.
„Eyðileggja þessa klisju,“ held-
ur Þorvaldur áfram. „Ég sem er
svo hrifinn af klisjum."
GUÐJÓN og Þorvaldur voru í jólaskapi.
Bíður eftir Blur
GUÐJÓN Sigmundsson hefur
hreiðrað um sig í sófanum á Kaffi-
barnum, - sínu uppáhalds kaffi-
húsi. „Hér er besta kaffið," segir
hann og verður íbygginn á svip.
„Það er ekki sama hvernig kaffið
er.“
Hann heldur áfram: „Starfsfólk-
ið er skemmtilegt, fallegar stúlk-
ur, og svo veit ég að Damon Al-
barn í Blur er einn af eigendunum.
Það má segja að ég sitji og bíði
eftir Blur,“ segir hann og hlær.
Hvernig kaffi drekkurðu?
„Yfirleitt capuccino, en um
þessar mundir drekk ég helst cafe
au lait í stóru glasi."
Ferðu oft á kaffihús?
„ Já, starfi mínu er þannig hátt-
að að ég er mikið á ferðinni. Þá
er gott að staldra við á kaffihúsi,
hvíla beinin og safna kröftum."
Ferðu líka á kaffihús á kvöldin?
„Ef ég fer út á lífið fer ég á
Kaffibarinn." Hann verður hugsi
og bætir við: „Er ekki óhætt að
fullyrða að ég sé fastagestur?"
Blaðamaður tekur fúslega und-
ir það og spyr Guðjón hvað hann
hafi setið lengi að þessu sinni.
„36 mínútur."
Ertu búinn að lesa blaðið?
„Bráðum."
Eitthvað að lokum ?
„Ætiið þið ekki að fá ykkur
kaffi?“
HAFDÍS Fjóla og Ingunn Ásta voru að ræða framtiðina
Ævintýri sem
aldrei gleymist
Á PRIKINU ER Björgvin Hólm
„1jaldbúi“ í góðu yfirlæti. „Ég hef
komið hingað öðru hveiju síðan
1957,“ segir hann. yÞað er orðinn *
svo ríkur siður hjá Islendingum
að fá sér kaffi einhvers staðar."
Björgvin rifjar það upp að hann
hafi fyrst sótt Prikið eftir æfingar
í gamla ÍR-húsinu. Þar æfði hann
hástökk án atrennu vegna þess að
ekki var pláss fyrir tilhlaup. „Þá
hét kaffihúsið Ádlon, en svo var
það skírt Prikið," segir hann. „Ég
er því eins og fugl á priki núna,“
bætir hann við og hlær.
Víst myndi sumum þykja Björg-
vin skrítinn fugl - maður sem
hefur búið í tjaídi yfir sumartím-
ann í tíu ár. Þegar hann leggur
leið sína í höfuðborgina tjaldar
hann við Rauðavatn, en annars
hagar hann ferðum sínum eftir því
hvernig vindar blása.
Björgvin keppti á ólympíuleik-
unum árið 1960 og hafnaði í 14.
sæti. „Það er ævintýri sem aldrei
gleymist," segir hann. „Það voru
svo miklir hitar að tólf heltust úr
lestinni, enda vorum við 27 tíma
samtals inni á vellinum.“ Ekki er
nóg með að Björgvin hafi verið
frábær íþróttamaður heldur segist
hann einnig vera heimspekingur.
... oghver erþín heimspeki?
„Hugtök í tungumálinu og orð
fá merkingu sína mikið út frá eig-
inleikum talna og stærða. Þess
vegna segjum við: „Ég tala.“ Við
mælum tölur og þess vegna köll-
um við það mál.
Svo ætla ég að bæta við að það
er óskaplega mikilvægt fyrir
hvern einstakling að eiga tölur,
t.d. sem afrek í íþróttum. Þær
tölur sem ég náði á Ólympíuleik-
unum í Róm skapa minn karakter
að miklu leyti. Allir ættu að vita
hvað þeir eiga best í hlaupa-, kast-
eða stökkgreinum."
Fyrsti
haustboðinn
SIGURJÓN Ragnar situr á Svarta
kaffi með þriggja ára dóttur sína
Karen Ýr. „Ég hef komið hingað
einu sinni áður,“ segir hann og
svipast um. „Þetta er ágætur stað-
ur. Annars var ég klónaður inn á
Kaffibarinn fyrir þremur árum,
þannig að segja má að ég sé að
svíkja lit.“
Litla stúlkan er feimin við
blaðamanninn og tekur þá ákvörð-
un að einbeita sér heldur að
sleikipinnanum sínum en viðtal-
inu. Hún hefur líka appelsín og
litabók til að hugsa um, en hvað
um föðurinn?