Morgunblaðið - 17.08.1996, Side 26

26 LAUGARDAGUR 17. ÁGÚST 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
MAGNÚS
HÁKONARSON
+ Magnús Hákon-
arson fæddist í
Vík í Mýrdal 30.
desember 1931.
Hann lést 2. ágúst
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Hákon Einar Ein-
arsson, f. 9.7. 1898,
d. 1.12. 1987, og
Karolina Magnús-
dóttir, f. 9.11. 1906,
d. 30.8.1950. Magn-
ús átti eina systur,
Hrefnu Sigur-
björgu (Ebbu), f.
13.9. 1927, búsett í
Vík.
Hinn 17. september 1955
kvæntist Magnús eftirlifandi
eiginkonu sinni Tove Oder Há-
konarson, f. 12.6. 1934 í Dan-
mörku. Þau eignuðust 3 börn:
1) Karen Öder, hjúkrunarfræð-
ingur, f. 2.9. 1956, gift Kristni
Símoni Jósepssyni bifreiða-
stjóra, f. 27.9. 1954, þau eiga 2
börn, Magnús Árna, f. 26.11.
1980, og fósturbarn, Dagbjörtu
Ósk, f. 4.8. 1986. 2) Einar Öd-
er, reiðkennari og tamninga-
maður, f. 17.2. 1962, sambýlis-
kona Svanhvít Krisljánsdóttir
kjólameistari og tamninga-
Magnús vinur minn Hákonarson
á Selfossi er fallinn í valinn. Hann
fór eins og hann sjálfur vildi á hest-
baki staddur með vinum sínum fjór-
fættum inn á milli fjalla. Þegar ég
var á Þjótanda hérna um daginn
og var að hjálpa Magnúsi að jáma
klárana fyrir ferðina, tók ég sér-
^staklega eftir því hve sáttur hann
var við allt og alla. Það var eins
og hann væri búinn með verkefnið
og núna væri bara lokahnykkurinn
eftir.
Magnús hafði margsagt bæði
mér og öðrum að hann vildi fara á
þennan hátt og því sló þeirri hugsun
að mér hvort við værum að járna
í síðasta sinn.
Svona hugsunum slær maður frá
sér, því í eigingirni sinni vill maður
alltaf geta hitt Magnús, gantast við
hann og verið með honum örlitla
stund, kannski ríða út með honum
og þá ef til vill Þjórsárbakkana eins
og við gerðum helgina áður en hann
lagði í þá ferð sem hann ekki kom
lifandi úr.
Þegar við riðum Bakkana hafði
ég orð á því við kunningja mína á
Selfossi sem voru með í för, hve
mikil ást stafaði af þessum manni
þegar hann tók lagið með ferðafé-
lögum sínum Gunnari og Sigmari.
Það var eins og þeir væru ástfangn-
ir hver af öðrum.
Þetta er stór gjöf sem þeir félag-
ar hafa gefið Magnúsi þegar þeir
fylgdu honum í þessa síðustu ferð.
Magnús var hestamaður af lífí
og sál. í veikindum sínum á seinni
árum voru það hrossin sem komu
honum í gang aftur. Óðar er honum
var orðið fótafært var hann kominn
upp í hesthús í gegningar og hirð-
ingu.
Við minnumst Magnúsar sem
manns sem af stafaði ást og hlýju.
Öllum sem hittu hann var ljóst að
þar fór skapríkur maður með stórt
hjarta.
Magnús var einstaklega barn-
góður og hafði sérstakt samband
við börn sem ekki öllum er auðið.
Hann var vinur vina sinna og eins
og sagt er heill maður og drengur
góður. Það kvæði sem mér kemur
helst í hug er ég minnist Magnúsar
og mér fínnst best lýsa inntakinu
í því lífi sem hann lifði er kvæðið
Fákar eftir Einar Benediktsson.
Sá drekkur hvem gleðinnar dropa í grunn,
sem dansar á fákspori yfir grund.
I mannsbarminn streymir sem aðfalls unn
af afli hestsins og göfugu lund.
Maðurinn einn er ei nema hálfur,
með öðrum er hann meiri en hann sjálfur.
Og knapinn á hestbaki er kóngur um stund
kórónulaus á hann ríki og álfur.
kona, f. 30.10. 1965,
þau eiga eina dótt-
ur, Hildi Öder, f.
30.10. 1991. 3) ÓIi
Öder, hljóðtækni-
maður, f. 30.10.
1966, sambýliskona
Helga Björnsdóttir
deildarfulltrúi, f.
11.11. 1966, þau
eiga einn son, Björn
Öder, f. 3.8. 1993.
Magnús byijaði
13 ára gamall i
simavinnu. Lauk
námi í rafvélavirkj-
un 1953 frá Iðnskó-
lanum í Reykjavík og hlaut
meistararéttindi. Var verk-
sljóri á Rafmagnsverkstæði KA
á Selfossi frá 1958-1986 fyrir
utan eitt ár sem hann starfaði
sem rafvélavirki í Danmörku.
Hafði umsjón með eignum Hót-
els Selfoss frá 1986 til dauða-
dags. Var stofnfélagi Lions-
klúbbs Selfoss. Sinnti ýmsum
störfum fyrir Hestamannafé-
lagið Sleipni. Var kunnur
hestamaður og hrossarækt-
andi.
Útför Magnúsar fer fram frá
Selfosskirkju í dag og hefst
athöfnin kl. 13.30.
- Ef inni er þröngt, tak hnakk þinn og hest
og hleyptu á burt undir loftsins þök.
Hýstu aldrei þinn harm. Það er best.
Að heiman, út, ef þú berst í vök.
Það finnst ekki mein, sem ei breytist og
bætist,
ei böl sem ei þaggast, ei lund sem ei kætist
við fjörgammsins stoltu og sterku tök.
Lát hann stökkva, svo draumar þins hjarta rætist.
Elsku Tove, Einar, Karen, Óli og
fjölskyldur, guð geymi ykkur og
styrki.
Davíð Ingason.
Á sjötta áratugnum varð bylting
í sveitum á Suðurlandi. Rafmagnið
var lagt á flesta bæi sem kallaði á
nýja þjónustu, lagningu og viðhald.
Þá var ráðinn ungur, vel menntaður
maður til Kaupfélags Ámesinga,
sem yfírmaður á rafmagnsverk-
stæði. Þegar fór orð af honum sem
einstökum fagmanni, hálfgerðum
galdrakarli sem kom öllu í lag,
hversu gjörónýtt sem það virtist
vera. Hann skyldi líka búsorgir
bændanna og kunni þá list að tala
við húsfreyjumar, svo fyrr en varði
varð hann heimilisvinur um alla
Ámessýslu. Þessi einstaki maður hét
Magnús Hákonarson, borinn og
bamfæddur í Vík í Mýrdal, framætt-
aður í báðar ættir úr Vestur-Skafta-
fellssýslu, kominn af dugmiklu fólki
sem barðist við náttúruöflin, jökul-
ámar og brimgarðinn, og hafði bet-
ur.
Síðastliðið vor fórum við nokkrir
félagar með Magnúsi í reiðtúr um
nágrenni Víkur. Þar lifðum við „Ver-
öld sem var“ upp úr 1940, lífsbar-
áttu fólksins hans, Bretavinnuna á
Reynisfjalli, verslun við hafnlausa
strönd. Hann sagði okkur líka frá
afa sínum Magnúsi pósti og ömmu
sinni sem fór ætíð í peysufötin og
sat á fremsta bekk þegar Eysteinn
ráðherra hélt fundi í Vík. Þá skyldi
ég hvers vegna Magnús Hákonarson
gaf sig ætíð allan í hvert starf. Þess
vegna var hann alvöru hestamaður
og ræktunarmaður, einhver sá
fremsti á Suðurlandi. Og öfugt við
flesta ræktunarmenn var hann ekk-
ert sérvitur heldur þvert á móti,
opinn og leitandi.
Úr ræktun Magnúsar em í notkun
nokkrir úrvals stóðhestar, eftirsóttir
um land allt. Hann var líka svo hepp-
inn að ráðanauturinn sagði honum
að gelda eitt stóðhestsefnið sem
varð síðar meðal efstu gæðinga í A
flokki á landsmóti. Hesturinn heitir
Ýmir og var reiðhestur Magnúsar
allt þar til yfír lauk.
Fyrir rúmum áratug fékk Magnús
kransæðastíflu og fór í erfíða að-
gerð. Með einstökum viljastyrk og
sinni léttu lund tókst honum að kom-
ast til bærilegrar heilsu. Hann mat
lífíð upp á nýtt, hætti æmstunni á
rafmagnsverkstæði Kaupfélagsins
og gerðist húsvörður við Hótel Sel-
foss. Og nú hafði hann meiri tíma
til að sinna hestunum og hann naut
lífsins.
Á hverju sumri fór Magnús með
félögum sínum í langar hestaferðir
um fjöll og óbyggðir, ríðandi Ými
og fleiri görpum. Alltaf hress, léttur
og skemmtilegur. Nú í sumar fór
hann í sína hinstu ferð og skyldi
halda allt til Eyjafjarðar. En í Hálf-
dánartungum við Norðurá í Skaga-
fírði brast sú eik sem hvað stæltust
hefur staðið við Ölfusá. Magnús
Hákonarson var allur.
Ég sendi fjölskyldu Magnúsar
innilegar samúðarkveðjur.
Jón Hermannsson,
Högnastöðum.
Vinur okkar og félagi Magnús
Hákonarson, rafvirkjameistari og
hestamaður, er látinn. Því er erfítt
að kyngja en hugurinn leitar til baka
og góðar minningar hrannast upp.
Magnús var einn af stofnendum Ii-
onsklúbbs Selfoss og var virkur fé-
lagi í klúbbnum frá upphafí. Hann
gegndi margvíslegum trúnaðarstörf-
um fyrir klúbbinn í gegnum árin og
leysti þau vel af hendi. Magnús lá
ekki á skoðunum sínum og tók virk-
an þátt í umræðum á fundum og
nálgaðist þá málefnið oft frá ann-
arri hlið en síðasti ræðumaður og
kom okkur til að hugsa um málið
frá öðru sjónarhomi. Af þessu
spunnust auðvitað ijörugar umræð-
ur. Magnús var hrókur alls fagnaðar
og skemmtisögur sagði hann okkur
ófáar og var ekki komið að tómum
kofunum þar. Oft var farið í ferða-
lög saman og skemmst er að minn-
ast, þegar við félagarnir ásamt eig-
inkonum fórum í helgarferð til
Þýskalands á 30 ára afmæli klúbbs-
ins. Magnús lék þar á als oddi og
minntist þess oft síðar hve vel
heppnuð ferð þetta var. Okkur er
hún öllum ógleymanleg. Fjölmargar
viðurkenningar hlaut Magnús og í
þessari ferð var hann heiðraður og
gerður að Melvin Jones-félaga ásamt
tveimur öðrum stofnfélögum, en
þetta er ein æðsta viðurkenning Li-
onshreyfíngarinnar.
Hestamennska var hans líf og
yndi. Barátta hans fyrir vegsemd
og virðingu íslenska hestsins var
öllum kunnug. Eitt sinn hrökk út
úr Magnúsi að gott væri að vera á
hestbaki er stundin kæmi. Við litum
hver á annan en sáum að hann var
ekki að spauga að þessu sinni. Hon-
um varð að ósk sinni.
Nú skiljast leiðir að sinni og við
félagamir í Lionsklúbbi Selfoss
kveðjum þennan heiðursmann með
virðingu og söknuði.
Elsku Tove, um leið og við þökk-
um Magnúsi samfylgdina sendum
við þér og fjölskyldunni einlægar
samúðarkveðjur.
Blessuð sé minning hans.
F.h. félaga í Lionsklúbbi Selfoss,
Guðmundur Theodórsson,
formaður.
Einn var þér fljótari fjörs þ;ns £ ]eið,
hann var það - hann var það, sem heljar-
fáknum reið.
Gieymið ei, fjörmenn, sem fleygist um grund
að fara fram úr öllum þarf feigðin litla stund.
Þessar ljóðlínur Matthíasar Joch-
umssonar komu upp í huga mér
þegar ég fregnaði andlát vinar míns
Magnúsar Hákonarsonar hesta-
manns.
í því samfélagi sem við lifum og
hrærumst dags daglega, þar sem
lífíð og tilveran snýst um vinnuna,
fjölskylduna og áhugamálin, þá
gleymum við oft á tíðum nálægð
dauðans og okkur bregður þar af
leiðandi þegar maðurinn með ljáinn
reiðir til höggs.
Það er víst, að stórt skarð hefur
verið höggið i raðir hestamanna á
Selofssi og nágrenni við fráfall
Magnúsar. í áratugi hefur hann
verið einn af kröftugustu félags-
mönnum í hestamannafélaginu
Sleipni, og hefur hann gegnt mörg-
um trúnaðarstörfum innan félagsins
í gegnum tíðina. Hann var formaður
í eitt ár, auk þess sem hann sat í
stjóm um nokkurt skeið. Hann var
fulltrúi félagsins á mörgum Lands-
sambandsþingum og tók þátt í innra
starfi félagsins með setu í hinum
ýmsu nefndum. Allt til síðasta dags
var hann virkur þátttakandi í félags-
starfínu og á hann heiður skilinn
fyrir það.
Magnús Hákonarson var litríkur
persónuleiki. Hann var oft á tíðum
ákafur nokkuð og hafði skoðun á
hlutunum, enda þar sem hann var
vantaði heldur ekki líf og fjör.
Hann hafði ákaflega gaman af
allri umgengni við hross og hafði
líka mikinn skilning á líðan þeirra
og hegðun. Hann bar mjög gott
skynbragð á getu þeirra og hæfi-
leika, enda maður með hafsjó af
reynslu í nánast öllu því sem hestum
við kom.
í þó nokkur skipti spurði ég
Magnús, starfs míns vegna, ráða
um jámingar á hestum sem áttu við
fótavandamál að stríða og vom þau
ráð ávallt rétt. Það verður mér dýr-
mætt veganesti um aldur og ævi.
Ég veit það fyrir víst, að fráfall
Magnúsar verður ekki einungis að-
standendum hans missir, heldur
okkur öllum sem umgengumst hann
og þekktum, einkum innan hesta-
mennskunnar á Selfossi.
Fyrir hönd allra félaga í hesta-
mannafélaginu Sleipni vil ég votta
hans nánustu okkar dýpstu samúð.
Megir þú lengi ríða um grænar
gmndir æðri tilvemstiga Magnús.
Páll Stefánsson, formaður
hestamannafélagsins
Sleipnis.
Magnús Hákonarson vinur okkar
og félagi lést föstudaginn 2. ágúst
sl. Hann átti sínar síðustu stundir
hér á hestbaki í faðmi íslenskrar
náttúm. Hann kvaddi með reisn eins
og honum var líkt. Milli, eins og við
kölluðum hann, var einn þeirra ungu
manna, sem héldu hópinn í leik og
starfí í skíðadeild KR á sjötta ára-
tugnum.
Skíðadeildin var þá, eins og
reyndar oftar, vettvangur mikilla
athafna. Gamli skálinn okkar í
Skálafelli brann 1956, en strax var
hafíst handa við að byggja nýjan
skála og veg að honum. í þetta
notuðum við félagarnir flestar okkar
frístundir næstu árin.
Nú þegar einn okkar hefur kvatt,
gefur það tilefni til að líta til baka
og þar á Milli sinn sess í minning-
unni.
Við minnumst glaðværðar hans
og hlýju. Það var alltaf stutt í bros-
ið hjá Milla. Hann var mikill gleði-
gjafí og traustur vinur. Hann var
mannasættir og lagði ávallt gott til
allra mála. Honum var einkar lagið
að hrífa okkur með sér og hann
gekk brosandi að þeim verkum sem
vinna þurfti.
Við minnumst hans þegar kjallar-
inn var steyptur. Þá stjómaði hann
steypuvélinni af röggsemi og vand-
virkni. Hann lét hvorki sementsryk
né norðan beljanda hafa áhrif á sig.
Milli var mikið hraustmenni og þeir
sem sáu þegar hann sveiflaði dekk-
inu upp á pallinn á vörubílnum okk-
ar gleyma því ekki. Við hinir urðum
að hjálpast að við það verk.
Víst er að hlutur Milla í uppbygg-
ingunni í Skálafelli á þessum árum
er stór og þegar þeirra er minnst
sem tóku þátt í henni þá verður
nafn hans nefnt.
En við.gerðum okkur líka glaðan
dag á þessum árum. Við fórum
hvítasunnuferðir á Snæfellsjökul.
Við fórum í Landmannalaugar,
Veiðivötn og víðar. Og svo fórum
við á völlinn og sáum félaga okkar
í knattspymudeildinni verða íslands-
og bikarmeistara. Alltaf var Milli
hrókur alls fagnaðar, ljómandi af
gleði og lífsþrótti. En svo kom að
því að við vinirnir fórum að huga
að öðrum málum. Glaðværð og
áhyggjuleysi æskuáranna var að
baki. Við festum ráð okkar einn af
öðrum og stofnuðum heimili. Alvara
lífsins var framundan.
Á þessum árum hitti Milli unga
danska stúlku, Tove, og þau ákváðu
að ganga lífsleiðina saman. Það var
þeim báðum mikið gæfuspor. Þau
byggðu sér heimili á Selfossi og
eignuðust þijú böm, sem nú em öll
uppkomið myndarfólk.
Samverustundum okkar félag-
anna fór nú fækkandi og vom með
öðmm blæ en áður. Þau Tove og
Milli komu þó oft að austan og
glöddust með okkur og KR-ingum
á hátíðis- og tyllidögum. Ætli það
hafi ekki verið í síðustu skiptin sem
við hittumst við slík tækifæri þegar
félagið okkar KR fagnaði 95 ára
afmæli sínu á eftirminnilegan hátt,
og svo síðar sama vor þegar skíða-
deildin hélt upp á 60 ára afmæli
sitt. Við þessi tækifæri vom heiðurs-
hjónin Tove og Milli gestir KR. En
þó við hittumst nú sjaldnar og hópur-
inn hafði dreifst, héldu vináttubönd-
in sem stofnað var til fyrir meira
en 40 ámm og halda enn.
Milli unni mjög náttúm okkar
fagra lands. Það kom því engum á
óvart að hugur hans hneigðist til
hestamennsku, enda fer þetta tvennt
einkar vel saman. Fór hann oft með
félögum sínum í margra daga ferðir
og hafði mikið yndi af.
Elsku Tove, þú, börnin ykkar
Milla og barnabörnin hafíð misst
mikið. Við biðjum algóðan guð að
vera með ykkur.
Ættingjum ykkar sendum við
samúðarkveðjur.
Blessaðar séu minningamar sem
við eigum öll um sómamanninn
Magnús Hákonarson.
Vinir ykkar í KR.
í morgunljómann er lagt af stað.
Allt logar af dýrð, svo vítt sem er séð.
Sléttan, hún opnast sem óskrifað blað,
þar akur ei blettar, þar skyggir ei tré.
- Menn og hestar á hásumardegi
í hóp á þráðbeinum, skínandi vegi
með nesti við bogann og bikar með.
Betra á dauðlegi heimurinn eigi.
(E.Ben.)
Mér kom þetta meitlaða erindi í hug
þegar ég frétti að náttúrubamið,
hestamaðurinn og vinur okkar hjóna
til margra ára hann Magnús Hákon-
arson væri látinn og það hafði gerst
meðal hestanna og góðra vina hans.
Ótímabært kall. Magnús fór til náms
í Iðnskólann í Reykjavík, nam þar
rafvélavirkjun og var eftirsóttur til
þeirra starfa. Árið 1958 réðst hann
til forstöðu fyrir rafmagnsverkstæði
Kaupfélags Ámesinga þá var endur-
reisn Skálholtsstaðar nýhafín, búið
að steypa upp kirkjuna. Kaupfélagið
hafði tekið að sér raflagnir og sá
um allt er að því laut til ársins 1985.
Það fór því ekki hjá því að náið
samstarf leiddi til vináttu. Oft var
hann daglegur gestur við eftirlit og
vinnu. Skálholt eignaðist í honum
velunnara sem entist til hinstu
stundar. Meðan Magnús veitti raf-
magnsverkstæðinu forstöðu jók það
hróður Kaupfélagsins fyrir góð og
vönduð vinnubrögð. Það má þakka
Magnúsi. Hann var lærifaðir og
meistari íjölmargra ungra manna,
sem lærðu þessa iðngrein. Þeir áttu
eftir að vinna með honum og virða
að verðleikum. Sérstaklega gekk
þetta vel meðan hann fékk að afla
verkefna sjálfur; urðu þau oft svo
mikil að erfítt gat orðið að anna
þeim.
Hann kappkostaði að hafa lifandi
samband við viðskiptavinina, var
virtur og dáður fyrir verk sín og
þjónustulipurð. Hann þekkti því vel
litróf mannlífsins í héraðinu.
Einkum að ég hygg meðal bænda.
í þeirri stétt átti hann góða vini.
Margir af þeim hafa þegar kvatt
þennan heim.
Magnús var landsþekktur meðal
hestamanna, ræktaði og tamdi sín
hross sjálfur. Margir þeir sem voru
á síðasta landsmóti fylgdust með
Magnúsi sýna Leiru frá Þingdal með
afkvæmum og sitja gæðing sinn
Mími. Þar sáu allir hversu góður
tamningamaður hann var. Knálegur
og snyrtilegur knapi.
Lét hann einnig félagsmál hesta-
manna til sín taka, einkum í félagi
sínu Sleipni. Þegar komið var í
morgunsopann á laugardagsmorgn-