Morgunblaðið - 17.08.1996, Side 27
N
MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
LAUGARDAGUR 17. ÁGÚST 1996 27
r
)
»
)
*
I
j
l
J
i
I
J
i
I
4
4
4
4
I
4
4
4
4
4
4
4
um í félagsheimili þeirra var Magnús
ævinlega miðpunkturinn í umræð-
unni, átti þátt í því að skapa
skemmtilega stemmningu. Gaman
var að koma í hesthúsið og sjá stríð-
alda og vel hirta gæðingana
Einu sinni gerðu Magnús og fé-
lagi hans sér ferð á hestum frá Sel-
fossi í Skálholt. Þetta var í byijun
maí. Ég lagði á 'minn reiðhest og
við fórum að Þorlákshver, þar sem
félagar mínir höfðu oft komið til
viðgerða á hitaveitunni. Nú skyldi
notið fegurðarinnar sem náttúran
hafði uppá að bjóða. Sólin var á lofti
yfir Mosfelli og hellti nú geislum á
Brúarána spegilslétta. Það gáraðist
hvergi vatnið nema þar sem yndisleg
andarhjón syntu í víkinni fyrir neðan
hverina. Við lágum þarna í fallegri
laut þar sem angan lék um vit okk-
ar af nýgræðingnum sem var að
teygja sig mót ljósinu.
Þá kallar Magnús stundar hátt:
„Strákar, heyrið þið þögnina, þessi
undra kyrrð er dýrleg.“
Ég gleymi aldrei þeirri birtu sem
brá yfir andlitið, ég sá að stundin
var honum fullkomin.
Þetta er þó ekki það eina sem er
okkur í minni. Hver heimsókn var
sérstök stund sem börn og fullorðn-
ir vildu njóta. Húsið bókstaflega
fylltist af lífí og ferskri geislandi
gleði sem jafnan fylgdi honum. Hon-
um lék frásagnarlistin lifandi á
tungu. Margar fleygar setningar frá
honum lifa í minni vinanna. Glett-
inn, spaugsamur og margfróður um
allskonar málefni hafði fastmótaðar
skoðanir á flestum hlutum.
Hann var félagshyggjumaður,
gallharður framsóknarmaður og
samvinnustefnan var honum hug-
sjón, þar sem hann hafði séð að
öflug samstillt fjöldahreyfíng gat
lyft stærri „Grettistökum" en ein-
staklingurinn.
Maðurinn einn er ei nema hálfur
með öðrum er hann meir en hann sjálfur
Og knapinn á hestbaki er kóngur um stund
Kórónulaus á hann ríki og álfur.
(E. Ben.)
Magnús sóttist aldrei eftir kórónu
né öðrum vegtyllum. En mér þætti
ekki ólíklegt að þegar hann, hestur-
inn og náttúran, einkum öræfín, urðu
eitt, gæti sú hugsun hafa læðst að,
„hann væri kóngur um stund sem
átti ríki og álfur“. Slíkt náttúrubam
átti sannarlega skilið slíka hugsun,
svo hrifnæmur sem hann var.
Þegar hann fer að þeysa um víðátt-
ur eilífðarinnar á gullfákum verður
örugglega búið að sæma hann kór-
ónu.
Magnús fór ungur að ámm til
Danmerkur til að auka þekkingu sína
og víðsýni. Þá kynntist hann danskri
stúlku. Tove Öder er nafn hennar.
Hún varð hinn trausti lífsfömnautur
sem ól honum þrjú mannvænleg böm
og varð góður Islendingur.
Tove, fjölskylda og aðrir ástvinir.
Við sendum innilegar samúðarkveðj-
ur og biðjum Guð að blessa ykkur.
Ég og ijölskyldan þökkum Magn-
úsi fyrir trausta vináttu og margan
greiðann. Við kveðjum hann hinsta
sinni með virðingu.
Björn Erlendsson.
Hann Magnús er látinn. Okkur
hnykkti við. Þessi sporlétti maður
sem geislaði af lífsgleði og glettni
alla daga. Kynni okkar hófust er
leiðir barna okkar lágu saman,
þeirra Svanhvítar og Einars. Strax
varð vinskapur okkar Magnúsar
sterkur því mörg áhugamál áttum
við sameiginleg, aldrei leið vika svo
við hefðum ekki samband hver við
annan. Hestamennska og allt stúss
í kringum hesta var hans líf og yndi,
hvort heldur var að hirða, heyja eða
ferðast á hestbaki. Missir fjölskyld-
unnar er mikill, ekki síst Einars, en
þeir feðgar vom með eindæmum
samhentir í þessu áhugamáli sínu.
Hann var hrókur alls fagnaðar hvert
sem hann fór. Hann sagði sína skoð-
un hreint út svo enginn var nokkum
tímann í vafa um hvað honum
fannst, særði þó aldrei neinn þótt
skýrt væri talað.
Það var gaman að heimsækja
Tove og Magnús í Vallholtið og síð-
ast er við Hildur litum þar inn vom
þau að undirbúa 90 ára afmæli
tengdamóður hans sem var að koma
frá Danmörku ásamt fjölskyldu
sinni. Af því tilefni ferðuðust þau
um, m.a. í Þórsmörk þar sem þessi
æringi lék við hvem sinn fíngur.
Margar minningar em greyptar í
huga barnabarnanna ásamt öllum
sögunum og söngvunum sem amma
og afí Magnús hafa kennt þeim.
Margar ánægjustundir áttum við
Magnús saman, ég minnist ferðar-
innar til Hollands þegar við skmpp-
um á heimsmeistaramótið í hesta-
íþróttum með stuttum1 fyrirvara.
Éinnig á Þjótanda við ýmis verk og
hlökkuðum við alltaf til að starfa
þar saman og þegar færi gafst var
mikið spjallað, barst þá talið oft að
fegurð fjallanna og heiðanna. En
stærstu stundir Magnúsar vora að
undirbúa og fara hina árlegu hesta-
ferð inn á hálendið með félögum
sínum. Þessara stunda naut Magnús
af mikilli innlifun og var unun að
heyra hann segja frá þeim. En nú
er hans hinsta ferð farin. Þótt kallið
komi allt of fljótt, var það í þeirri
umgjörð sem Magnús hefði helst
óskað sér, á hestbaki í faðmi fjall-
anna.
En við drottin verður ekki deilt.
Elsku Tove, Karen, Einar og Óli,
tengdaböm, barnaböm og aðrir ætt-
ingjar og vinir, við flytjum ykkar
innilegar samúðarkveðjur.
Kristján Finnsson
og fjölskylda.
Á örskammri stundu barst hesta-
mönnum um land allt mikil harma-
fregn: Maggi Hákonar var dáinn.
Hann hafði verið á hestaferð í
óbyggðum í góðra vina hóp. Hraðinn
á fréttinni var í anda Magga, engin
lognmolla, hún fylgdi lífstílnum
hans.
Ég kynntist Magga sem ungur
drengur, báðir fullir af eldmóði í
íþróttum okkar hestamanna. Maggi
var í framvarðasveit forystu hesta-
manna á Selfossi og nágrenni. Strax
tókst með okkur góður kunnings-
skapur og sóttum við yngri menn
eftir fulltingi hans við málstað okkar
á landsþingum okkar hestamanna.
Okkur fannst að málstaður okkar
væri oft borinn ofurliði af Iítt skiln-
ingsríkum þingfulltrúum og stjóm-
armönnum.
Ekki líða úr minni manns þær
stundir þegar Maggi steig í pontu
og las þingfulltrúum pistilinn vegna
þröngsýni og afturhaldsstefnu og
klykkti svo út með því að best væm
þeir geymdir á Spáni í langtíma
orlofí því lítið gagn væri að þeim
hér heima.
Já, Maggi var sannarlega okkar
maður.
Honum fannst gott að fá sér í
glas. Eitt sinn kom ég að máli við
hann á einu Landsþingi og sagði að
nú væri kominn tími til að hann
sneri á félagana. Hann ætti að skála
óspart en hafa aðeins íslenskt fjalla-
vatn í glasinu. Magga leist vel á
þetta og sá ég um að það vantaði
aldrei vatn í glasið. Hátíðarkvöld
LH leið með reisn og mikið hló
Maggi að uppátækinu. Honum
fannst þetta bráðgóð lausn, að geta
skálað að vild og vera alltaf mátuleg-
ur.
Ræktunarmál, ferðalög og keppni
vom hans áhugamál. Það varð hon-
um aukahvatning að eitt af bömum
hans, Einar Öder, varð altekinn af
hrossabakteríunni og var ekki að
sökum að spyija. Upp á toppinn fór
Einar Öder í hestaheiminum með
dyggri aðstoð föður síns strax frá
æskuáram. Sagt er að foreldrarnir
keppi oft í gegnum bömin sín. Víst
er að sá kraftur og dugnaður sem
einkennt hefur Einar, er að góðum
hluta frá Magga kominn.
Það var sama hvar var sótt eða
leitað til hans, ávallt brást hann já-
kvæður við, var bóngóður, hjálpleg-
ur, glaðvær og umfram allt fljótur
að gera hlutina. Þannig var Maggi.
Mikið hlakkaði Maggi til að fara
í hinar hefðbundnu hestaferðir inn
í óbyggðir. Ferð með kokkinum og
Sigga í Syðra og þeim valinkunna
hóp sem saman fór. Það var þó helst
eftir að Einar sonur hans væri búinn
að ljúka verkefnum sínum á lands-
eða fjórðungsmótum, að hann gat
leyft sér að slappa af.
Maðurinn með ljáinn barði á dym-
ar alltof fljótt. En í þetta sinn var
hann háttvís því Maggi var búinn
að minnast á að fá að kveðja sem
kóngur á hestbaki. Sú ósk hans
rættist, þvi eins og segir í kvæði
Einars Benediktssonar:
Sá drekkur hveni gleðinnar dropa í grunn,
sem dansar á fákspori yfir grund.
I mannsbarminn streymir sem aðfalls unn
af afli hestsins og göfugu lund.
Maðurinn einn er ei nema hálfur,
með öðrum er hann meiri en hann sjálfur.
Og knapinn á hestbaki er kóngur um stund,
kórónulaus á hann riki og álfur.
Mér finnst að það sé tómlegra á
Selfossi nú eftir lát Magga. Góðar
minningar ylja þó og lýsa um ókom-
in ár.
Um leið og ég kveð góðan dreng
og votta fjölskyldu hans samúð
mína minnist ég þessa fasmikla,
góða drengs sem hvergi dró af sér
þar sem hann lagði hönd á plóg,
hvort heldur var vinargreiði eða við
starf sitt.
Sigurbjörn Bárðarson
(Diddi).
Nágranni minn Magnús Hákon-
arson er látinn. Komið er að kveðju-
stund og minningar líða gegnum
hugann.
Efst í huga mér er þakklæti til
þín fyrir þá hvatningu og þann
áhuga er þú sýndir hestamennsku
minni.
Halló, hvað segir þú gott! Þetta
var tíð setning hjá okkur þegar leið-
ir okkar lágu saman hér á hlaðinu
er Magnús var á leið til vinnu eða út
í hesthús. Við höfðum alltaf um nóg
að ræða. Hann fylgdist vel með því
hvort ekki væri í lagi með hestana
hjá mér og hvort það væri ekki ör-
ugglega búið að jáma þá svo ég
kæmist á bak. Við hittumst mjög
oft í vetur og ræddum þá sérstak-
lega um tamningu á einum fola hjá
mér því það var mikið kappsmál hjá
honum að þessi foli væri taminn
sérstaklega svo ég gæti farið að
nota hann. Þegar ég var búin að
taka heim hestana þá vildi hann að
þessi foli yrði jámaður strax og
hann sá til þess að hann var taminn
þannig að ég réði við hestinn með
góðu móti. Magnús passaði vel uppá
það að hesturinn yrði sem bestur
fyrir mig og að ég gæti farið á hann
og verið óhrædd. Því alltaf vildi
Magnús að allt yrði gert sem best
fyrir mig, Berglind vinkonu sína.
Éf við ræddum ekki um hesta, spurði
hann hvemig námið gengi hjá mér
og hvernig mér hafí gengið í prófun-
um. Honum var mjög annt um það
að mér gengi sem best í skólanum
og að ég ætti að passa það að hest-
amir tækju ekki allan tímann frá
mér. Skólinn númer eitt og hestam-
ir svo, þetta var regla númer eitt
hjá Magnúsi mér til handa.
Hestamir vom hans líf og yndi.
Hann talaði gjaman um hesta og
miðlaði öðrum af reynslu sinni. Hans
bestu stundir vom mað hestum ann-
aðhvort á hestbaki eða í hesthúsinu.
Hann hafði yndi af því að ferðast
um landið á hestbaki. Það var ein-
mitt í slíkri ferð að kallið kom svo
skyndilega. Æðri máttarvöld hafa
leyft honum að deyja á þann hátt
er hann hafði óskað sér.
Elsku Tove, Einar, Karen, Óli og
fjölskyldur. Mínar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Ykkar,
Berglind.
Elsku afí, nú ertu dáinn. Þú varst
mér svo góður vinur. Stóðst alltaf
með mér og skildir mig svo vel. Þú
varst alltaf til staðar þegar mér leið
illa og hughreystir mig. Þú komst
fram við mig sem jafningja. Það var
alltaf svo gaman að fara með þér
eitthvað eins og t.d. að ná í spæni
fyrir hestana, ég hlakkaði alltaf svo
til að fara með þér í þessar ferðir
þar sem við vomm bara tveir. Það
var alveg sama hvað ég gerði fyrir
þig, þú varst alltaf svo þakklátur
sama hvað hluturinn var lítill eða
stór, og borgaðir það margfalt til
baka í væntumþylq'u. Þú gafst mér
fyrsta hestinn sem ég eignaðist og
ég var svo stoltur af því að þú hafð-
ir hann alltaf í hestaferðum, sagðir
að hann væri svo ömggur að fara
yfír ár.
Einu sinni fékk ég að ríða með
þér á Mumeyrar, þar varstu í essinu
þínu og þú varst svo hreykinn af
Mími, gæðingnum þínum. Ég var
svo montinn að fá að vera með þér
á þessu móti, þú varst aðalkarlinn
á svæðinu í mínum augum. Ég man
vel eftir Þórsmerkurferðum okkar
saman, sérstaklega þó þegar þú
varst búinn að gera bekk aftan á
pikkanum til þess að allir kæmust
með. Seinasta ferðin okkar saman
í Þórsmörk var svo núna í júlí sl.
Þar varst þú í uppáhaldi eins og svo
oft áður, óðst yfír Krossá, bara svona
að gamni þínu, og þegar varadekkið
datt undan rútunni varst þú náttúr-
lega fyrstur út í á og náðir dekkinu
á fullri ferð og tókst það undir hend-
ina og labbaðir í land eins og ekk-
ert væri.
Elsku afí, ég á eftir að sakna þín
svo mikið en ég á góða minningu
um þig sem ég gleymi aldrei. Þakka
þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir mig.
Magnús Arni.
Mér varð heldur betur hverft við
er ég kom við á bæ einum í Skaga-
fírði seinni part mánudagsins 5.
ágúst er mér var sagt að vinur minn
Magnús Hákonarson væri allur.
Kynni okkar Magnúsar hófust
fyrir alvöra veturinn 1992 er ég
hóf störf hjá Einari syni hans. Við
Magnús náðum strax vel saman
þrátt fyrir aldursmuninn, enda átt-
um við margar góðar samveru-
stundir. Ein slík er mér sérstaklega
minnisstæð er ég lít til baka. Það
var í vor að ég aðstoðaði Magnús
við járningar eins og oft áður. Hest-
amir hjá honum höfðu gengið úti
vetrarlangt og hugðist hann und-
irbúa þá undir stórræði sumarsins.
Er við höfðum lokið verki okkar
varð úr að ég myndi sækja Magnús
upp í Árbæ fyrir ofan Selfoss. Þar
hafði hann smá girðingarhólf fyrir
hross. Þegar ég kom þangað átti
hann stutt ófarið í girðinguna. Ekki
hafði ég ástæðu til þess að verða
óþolinmóður vegna þess, því að slík
sjón blasti við mér. Það var glæsi-
legt samspil Magnúsar og Mímis
þar sem hinn stórbrotni gæðingur
tölti léttan og þreif brokkið af krafti
er hann bað um. Það var líka glað-
ur maður sem steig af baki og sagði
glaðlega, ég held að hann sé alltaf
að batna.
Magnús var mikill hestamaður
og sérstaklega næmur fyrir mörgu
er snerti hestamennskuna. Sérstak-
lega fannst mér hann nema fljótt
hátterni hvers hests er gisti hús
hans og hirti hann hvern og einn
eftir hans sérþörfum.
Magnús hafði tvisvar átt við al-
varleg veikindi að stríða, en náði
sér ótrúlega í bæði skiptin enda
hraustmenni og feiknalega harðger.
Það var ekki stíll hans að gefast
upp heldur glímdi hann til þrautar.
Magnús varð bráðkvaddur á hesti
ættuðum frá hans heimaslóðum og
er mín trú að hann sjálfur hafí
ekki getað kosið sér betri dauðdaga
þótt mér finnist hann hverfa alltof
fljótt af sjónarsviðinu.
Það er hálftómlegt að hugsa til
þess að geta ekki skotist út í hest-
hús lengur og heilsað uppá Magnús.
Ég votta eiginkonu, bömum og
öðrum aðstandendum mína dýpstu
samúð.
Ágúst Guðjónsson.
í dag kveðjum við hestamenn
góðan félaga okkar, Magnús Há-
konarson. Ég kynntist Magga fyrir
tólf árum, þá smápatti fyrir vestan,
en allt frá fyrstu kynnum reyndist
hann ógleymanlegur félagi. Maggi
hafði sérstakt lag á að umgangast
fólk, var fljótur að kynnast því, allt-
af léttur og kátur við alla.
Hann var mjög hreinskilinn,
sagði mönnum meiningu sína og
hafði mjög ákveðnar skoðanir á
hlutunum, hvort heldur var hrossa-
rækt eða öðru, hann lá ekki á þeim
heldur lét þær uppi. Þetta í fari
Magga gerði hann að svo litríkum
og skemmtilegum manni.
Árið 1990 starfaði ég við tamn-
ingar hjá þeim feðgum Magga og
Einari Óder, og var í heimili hjá
þeim Magga og Tove. Þessi tími
er mér ógleymanlegur, bæði
skemmtilegur og lærdómsríkur.
Það var gaman að vera með Magga
við fóðrun og hirðingu á hrossunum,
hann gaf sér alltaf nægan tíma við
hrossin enda mikill skepnumaður.
Hann var skemmtilega sérvitur en
það lærðist fljótt. Maggi var mjög
duglegur maður og handlaginn
enda léku allir hlutir í höndunum á
honum, hvort heldur var að gera
við einhveija smáhluti eða fara
höndum um tauminn.
Það verður ákveðinn tómleiki að
hitta ekki lengur þennan ljúfa og
káta Magga Hákonar, alltaf svo
hressan enda stutt í strákinn í hon-
um.
Kæra fjölskylda, ég votta ykkur
mína dýpstu samúð, og þakka ykk-
ur alla þá umhyggju sem þið hafið
sýnt mér í gegnum tíðina.
Eysteinn Leifsson.
í morgunljómann er lagt af stað.
Allt logar af dýrð, svo vitt sem er séð.
Sléttan, hún opnast sem óskrifað blað,
þar akur ei blettar, þar skyggir ei tréð.
- Menn og hestar á hásumardegi
í hóp á þráðbeinum, skínandi vegi
með nesti við bogann og bikar með.
Betra á dauðlegi heimurinn eigi.
(Einar Ben.)
Það var í morgunljómann þann
2. ágúst sl. sem Magnús vinur okk-
ar söðlaði um og hélt á hófaslóð
ókunnar víðáttu. Á norðlenskri heiði
kvaddi hann skyndilega eftir að
hafa lagt að baki hásléttu öræf-
anna.
Fyrir allmörgum árum varð
Magnús fyrir alvarlegum heilsu-
bresti, en vel hafði úr ræst og dug-
ur hans og orka bentu til þess að
heilsan væri góð. En leiftrandi
áhugi og glaðværð hafa e.t.v. þyrlað
upp einskonar jóreyk frá annríki
daganna og villt um sýn.
Um áratuga skeið veitti hann
forstöðu rafmagnsverkstæði KÁ og
var það mjög erilsamt og slítandi
starf fyrir svo greiðvikinn athafna-
mann sem vildi leysa hvers manns
vanda strax. Eftir að Magnús hafði
gengið í gegnum erfið veikinda-
timabil breyttist starfsvettvangur
hans og gerðist hann starfsmaður
Selfossbæjar og varð eftirlitsmaður
við Ársali.
Nánast allar sínar frístundir not-
aði Magnús til að sinna hugðarefni
sínu, hestamennsku og hrossarækt.
Náði hann umtalsverðum árangri á
því sviði og var vel þekktur meðal
hestamanna.
í góðra vina hópi var Magnús
hrókur alls fagnaðar og ákaflega
var stór hans kunningjahópur.
Segja má að hann hafí sett svip
sinn á mannlífið hér austanfjalls
og hvar sem hann fór. Magnús var
maður hreinskilinn og blátt áfram
og má með sanni segja að hann
hafi komið til dyranna eins og hann
var klæddur. Hann gat verið hvass-
yrtur sem snöggvast en stomiinn
lægði jafnharðann. Glaðværðin var
þó hans höfuðeinkenni og gaman-
sögur og frásagnir í Iéttum dúr
voru jafnan á hraðbergi enda hafði
Magnús frá mörgu að segja. Við
sem vorum svo lánsamir að vera
meðal þeirra sem fóm í lengri og
styttri hestaferðir með Magnúsi
dáðum þrótt hans og áhuga og
enginn fannst betri í járningar,
enda var hann með afbrigðum verk-
laginn og fljótvirkur og lék allt í
höndum hans.
En nú hefur hann haldið á brott
og horfið yfir sjónarhæð. Við hinir
stígum af baki og æjum um stund
og horfum með söknuði á eftir góð-
um félaga. Um leið og við þökkum
samfylgdina minnumst við svo
margra ánægjustunda í byggð og
óbyggð.
Fjölskyldu Magnúsar sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Gunnar, Gústaf, Ingólfur,
Sigurður og Sigurgeir.