Morgunblaðið - 23.08.1996, Blaðsíða 34

J4 FÖSTUDAGUR 23. ÁGÚST 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÞÓRA
ÁGÚSTSDÓTTIR
+ Þóra Ágústs-
dóttir fæddist í
Stykkishólmi 30.
apríl 1935. Hún lést
á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 17.
ágúst síðastliðinn.
Þóra var dóttir
hjónanna H. Ágúst-
ar Pálssonar skip-
stjóra, f. 26.8.1896,
d. 14.7. 1959, og
Magðalenu Níels-
dóttur, húsmóður,
f. 16.6. 1897, d.
21.5. 1975. Systkini
Þóru: Guðmundur,
f. 4.12. 1918, d. 3.12. 1978, As-
geir, f. 2.1. 1921, Jón Dalbú, f.
16.9. 1922, Sigurður, f. 23.9.
1925, Dagbjört Elsa, f. 27.8.
1926, Þórólfur, f. 25.4. 1928,
Hrafnhildur, f. 18.9. 1938.
Hinn 31.7. 1954 giftist Þóra
Jóhannesi Kristjánssyni, f. 21.8.
1914, d. 22.11. 1983, fyrrver-
andi prentsmiðjusljóra og
kaupfélagssljóra. Hann var
sonur hjónanna Kristjáns A.
Kristjánssonar kaupmanns og
Sigríðar H. Jóhannesdóttur,
ljósmóður frá Suðureyri. Börn
Þóru og Jóhannesar eru: 1) Sig-
ríður Hanna Jóhannesdóttir, f.
28.11. 1954, gift Ágústi Þórar-
inssyni. Börn Sigríðar eru Ebba
Guðný, f. 9.7. 1975, og Jóhann-
es, f. 31.3. 1979. 2)
H. Ágúst Jóhannes-
son, f. 21.2. 1960,
kvæntur Ragnheiði
Bachmann Gunn-
arsdóttur. Börn Ág-
ústar eru Gunnar,
f. 1.4. 1986, Þóra,
f. 14.7. 1988, og
Brynja, f. 3.7. 1996.
3) Guðrún E. Jó-
hannesdóttir, f. 2.7.
1965, í sambúð með
Jóhannesi Halldórs-
syni. Börn Guðrún-
ar eru Þórður, f.
6.2. 1988, og Sól-
veig, f. 27.5. 1990.
Þóra ólst upp í Vík í Stykkis-
hólmi. Hún tók landspróf 1951
í Stykkishólmi og stundaði nám
við Húsmæðraskóla Suðurlands
að Laugarvatni 1953-54. Á ár-
unum 1990-94 lagði hún stund
á þýsku- og enskunám í Þýska-
landi og Bandaríkjunum. Hún
starfaði hjá Pósti og síma
1951-53 og hjá Búnaðarbanka
íslands í samfleytt 27 ár, frá
1969 til dauðadags. Fyrst við
útibúið í Stykkishólmi, til 1984,
og síðan við Háaleitisútibú í
Hótel Esju. Hún var skrifstofu-
stjóri hjá bankanum frá 1982.
Útför Þóru fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 15.
Það rigndi og var dimmt yfir þeg-
ar hún Þóra hné skyndilega niður í
dagsins önn. Það voru dimmar og
erfiðar vikumar tvær sem hún lá á
sjúkrabeði og ljóst varð að hverju
stefndi.
En sólin skein og bjart yfir öllu
daginn sem baráttunni lauk og hún
várð frjáls, iaus við fjötrana sem lík-
aminn var orðinn.
Sólin og birtan minnti á hve góðu
dagsverki þessi merka kona skilaði,
hversu vel hún nýtti þann tíma sem
hún hafði.
Ég kynntist henni ekki að ráði
fyrr en hún flutti til Reykjavíkur,
eftir að hún var orðin ekkja.
Frá þeim tíma varð hún sannur
borgarbúi og naut alls þess sem
borgarlífíð hefur upp á að bjóða.
Hún sótti tónleika, myndlistarsýn-
ingar, leiklistarsýningar og lét sig
aldrei vanta á listahátíð.
^s- Þóra var mjög fróðleiksfús kona
og afar vel að sér um flesta hluti.
Hún var stöðugt að bæta við þekk-
ingu sína og kynnti sér tungumál,
sögu, heimspeki og ótal fleiri efni á
ýmsum námskeiðum og skólum,
bæði hér heima og erlendis.
Þóra átti fallegan garð, sem hún
ræktaði í Hólminum, oft við fremur
erfíð skilyrði og þótti henni sárt að
missa hann er hún flutti suður. En
hún hafði alltaf falleg blóm á svöl-
unum hjá sér og hélt þar áfram að
reyna sig við blómaræktun, m.a.
rósaræktun.
Hún fór oft í gönguferðir um gró-
in hverfí borgarinnar til að skoða
gróður og garða og hún fór reglu-
lega í Laugardalinn að njóta gróð-
ursins þar.
Þegar ég eignaðist minn garð var
það Þóra sem kenndi mér undir-
stöðuatriðin í garðyrkju, gaf mér
garðyrkjubækur, tók þátt í öllu sem
ég gerði og forðaði mér oft frá að
gera mistök og hvatti mig til dáða.
Og nú stendur gula rósin hennar sem
ég „fóstra“ í garðinum fyrir hana,
í fullum blóma, hávaxin og glæsileg
eins og hún Þóra mín var.
Auk alls þessa ferðaðist hún mik-
ið bæði innanlands og utan og hafði
frá mörgu fróðlegu og skemmtilegu
að segja af þessum ferðum sínum.
í mínum augum var hún fyrst og
fremst móðir og amma. Á sinn ró-
lega og yfírvegaða hátt kom hún
oft að vitja barna sinna og barna-
barna og ef á þurfti að halda var
hún boðin og búin að aðstoða, fræða
og leiðbeina.
Lífíð er hverfult, en samt áttu
allir von á því að Þóra, kletturinn í
fjölskyldunni, yrði alltaf til staðar
meðan á þyrfti að halda.
Hún var hraust kona og átti mörg
góð ár framundan sem hún ætlaði
að nýta vel þegar hún gæti hætt
að vinna og það átti hún svo sannar-
lega skilið. En hversu óréttlátt sem
okkur fínnst fráfall hennar vera ber
að þakka þann tíma sem við fengum
með henni.
Elsku Þóra mín, hafðu hjartans
þakkir fyrir öll árin og fyrir öll fal-
legu orðin í minn garð, sögð og ósögð.
Blessuð sé minning þín.
Þín tengdadóttir,
Ragnheiður Bachmann.
t
Elskuleg eiginkona mín,
KRISTÍN GUÐMUNDSDÓTTIR,
andaðist á dvalarheimilinu Hrafnistu miðvikudaginn 21. ágúst.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Fyrir mína hönd, aettingja og vina,
Magnús Kr. Jónsson.
Lokað
í dag vegna jarðarfarar ARA GUÐJÓNSSONAR,
rakarameistara, Njálsgötu 82, Reykjavík.
Rakarastofan Hárbær,
Sveinn Árnason.
í dag er Þóra Ágústsdóttir, skrif-
stofustjóri í Háaleitisútibúi Búnað-
arbankans, kvödd hinstu kveðju.
Ég kynntist Þóru þegar hún hóf
störf í Búnaðarbankanum í Stykkis-
hólmi fyrir mörgum árum. Kynni
okkar fóru aðallega fram í gegnum
síma þegar við vorum að reka erindi
skjólstæðinga okkar. Þetta samstarf
okkar leiddi til góðrar vináttu.
Þegar Þóra missti mann sinn, tók
hún þá ákvörðun að fiytja til Reykja-
víkur, enda stefndu börn hennar að
framtíðarbúsetu þar. Það þarf mikið
átak og það er stór ákvörðun að
selja stóra húseign með fallegum,
persónulegum garði á jafn fögrum
stað og Stykkishólmi. Þetta gerði
Þóra með miklum dugnaði og í
Breiðholtinu bjó hún sér nýtt per-
sónulegt og notalegt heimili.
Það atvikaðist svo þannig að þeg-
ar Þóra flutti til Reykjavíkur tók hún
við starfi skrifstofustjóra í Háaleitis-
útibúi Búnaðarbankans. Þar áttum
við mjög gott samstarf sem yfirmenn
útibúsins, þar til ég fluttist um set
í annað útibú. Þóra var framúrskar-
andi góður starfsmaður; dugleg,
vandvirk, samviskusöm, heiðarleg
og þolinmóð.
Skemmtilegt var að fylgjast með
því hvað Þóra átti gott með að aðlag-
ast borgarlífinu. Hún fór oft á tón-
leika og fylgdist vel með leikhúsum
borgarinnar og öðru menningarlífi.
Það vakti og aðdáun okkar sam-
starfsmanna hennar hvað hún var
órög við að tileinka sér umferð-
armenningu borgarinnar á nýja bíln-
um sínum.
Þóra var mjög fróðleiksfús og fór
í náms- og kynnisferðir til annarra
landa og naut þess að ferðast bæði
innanlands og utan.
Á þessari stundu er ég fullur
þakklætis fyrir að hafa kynnst Þóru
og hennar fjölskyldu og átt með
henni samleið um margra ára bil.
Börnum hennar og fjölskyldum
þeirra votta ég innilega samúð.
Böðvar Magnússon
Þau ljós sem skærast lýsa
þau ljós sem skína glaðast
þau bera mesta birtu
en brenna líka hraðast
og fyrr en okkur uggir
fer um þau harður bylur
er dauðans dómur fellur
og dóm þann enginn skilur.
En skinið logaskæra
sem skamma stund oss gladdi
það kveikti ást og yndi
með öllum sem það kvaddi.
Þótt burt úr heimi hörðum
nú hverfi ljósið bjarta
þá situr eftir ylur
í okkar mædda hjarta.
(Friðrik Guðni Þórleifsson.)
Það voru þungbærar fregnir þeg-
ar við fréttum að Þóra hefði veikst
alvarlega um verslunarmannahelg-
ina. Við höfðum kvatt hana káta
og hressa á föstudeginum. Engan
grunaði þá að við myndum ekki sjá
hana aftur.
Þóra hóf störf sem skrifstofu-
stjóri í Búnaðarbankanum í Háa-
leiti fyrir ellefu árum, en hafði áður
starfað í Búnaðarbankanum í
Stykkishólmi. Var það mikill hagur
fyrir okkur að fá hana því að reynsla
hennar og góðar gáfur nutu sín vel
í þessu starfi. Hjá okkur eignaðist
Þóra góða vini og þó að hún væri
elst okkar var ekki hægt að merkja
það. Hún tók þátt í öllu sem fram
fór meðal starfsfólksins hvort sem
það voru sumarbústaðaferðir eða
aðrar skemmtanir. Nutum við sem
yngri vorum oft móðurlegrar um-
hyggju hennar og ráðlegginga.
Þóra lét ekkert aftra sér í að auka
þekkingu sína og víðsýni. Hún fékk
náms- og utanfararstyrk hjá bank-
anum fyrir nokkrum árum. Dreif
hún sig af stað, ein síns liðs, full
tilhlökkunar að takast á við ný verk-
efni og á vit ævintýranna. Fyrst fór
hún til Köln í sumarskóla, síðan til
Boston í þrjá mánuði. Þessar ferðir
gáfu henni mjög mikið. Það sýnir
vel dugnað og áræði Þóru þegar
hún dreif sig í að kaupa sér fyrsta
bílinn, komin á sextugsaldur. Gerði
hún það til að vera fijálsari ferða
sinna.
Með þessum fátæklegu orðum
langar okkur að þakka Þóru sam-
fylgdina, hennar verður sárt saknað
af okkur öllum. Við vottum börnum
hennar, tengdabörnum, barnabörn-
um og öllum ættingjum og vinum
Þóru okkar dýpstu samúð.
Samstarfsfólk
Búnaðarbanka Islands,
Háaleitisútibúi.
Allt frá því ég fyrst man eftir
mér hefur Þóra föðursystir verið
hluti af tilverunni. Hún bjó með fjöl-
skyldu sinni á neðri hæðinni í húsinu
sem ég ólst upp í. Seinna byggðu
þau Jóhannes hús á næstu lóð á
Laufásveginum í Stykkishólmi.
Krakkarnir hennar, þau Sigga
Hanna, Gústi og Guðrún eru á svip-
uðu reki og við systkinin og við ól-
umst upp meira og minna eins og
einn hópur með tvær mömmur og
tvo pabba og ekki má gleyma ömmu
okkar ailra, sem bjó á heimili Þóru
og Jóhannesar.
Alltaf vorum við velkomin á heim-
ili þeirra og gerðum ekki mikinn
greinarmun á því á hvorri hæðinni
við lentum í kaffitímanum. Oftast
einhver mamma í húsinu til að kyssa
á bágtið eða spyija leyfis til að fara
í beijamó eða niður að bryggju að
veiða.
Eftir að ég fór burt í skóla á
ísafirði og seinna til Reykjavíkur
minnkaði sambandið við Þóru og
fjölskylduna niðri, en rofnaði aldrei.
Þóra sýndi alltaf mikinn áhuga á
námi mínu, fylgdist með framvindu
og gladdist hjartanlega yfir góðum
árangri. Það sýndu skeyti, kort og
blómasendingar við útskriftir. Það
var mér mikil hvatning að finna
áhuga hennar og metnað fyrir mína
hönd.
Ég minnist tveggja heimsókna
hennar til okkar Eiríks þegar við
bjuggum í Bandaríkjunum. Þá lagði
hún lykkju á leið sína til að geta
átt með okkur nokkra daga. Þá
kynntist ég vel fróðleiksfýsn hennar
og áhuga á umhverfi sínu. Þá kom
mér á óvart kjarkur hennar við að
þvælast ein í stórborg og bjarga sér
á eigin spýtur.
Skömmu eftir að við hjónin sner-
um aftur til íslands byijuðum við
að syngja í kór hér í Reykjavík og
það átti nú heldur betur upp á pall-
borðið hjá Þóru frænku. Það fannst
henni gott uppátæki, enda mætti
hún á alla tónleika sem kórinn okk-
ar stóð fyrir og eftir þá fyrstu sendi
hún okkur blómvönd með þakklæti
fyrir skemmtunina.
Það er undarleg tilhugsun að hún
Þóra frænka skuli ekki lengur vera
á meðal okkar. Hún kvaddi á sólrík-
um sumardegi. Á þessum tímamót-
um langar mig til _að þakka henni
tryggð og vináttu. Ég mun minnast
hennar með hlýju og þakklæti fyrir
þann áhuga og hvatningu sem hún
veitti mér.
Elsku Sigga Hanna, Gústi og
Guðrún.
Þið hafið misst mikið, en ég veit
að það veganesti sem móðir ykkar
gaf ykkur og sú fyrirmynd sem hún
var, halda áfram að vera ykkur stoð
í lífinu.
Blessuð sé minning elskulegrar
frænku minnar.
Oddný Sigurðardóttir.
Fregnin um andlát Þóru Ágústs-
dóttur, frænku minnar og kærrar
vinkonu, kom mér ekki á óvart. Við
vorum systkinabörn og næstum jafn-
aldra, aðeins um eitt ár á milli okk-
ar. Ég var stödd í Stykkishólmi, á
„Dönskum dögum“, þegar andláts-
fregnin barst mér, laugardaginn 17.
ágúst sl. Um viku áður hafði hún
veikst skyndilega og dró sá sjúkdóm-
ur hana til bana á örfáum dögum.
Þetta var hennar nánustu og öðrum
okkar ættmennum hennar og vinum
mikið og harmþrungið reiðarslag,
ekki sízt þegar haft er í huga, að
með Þóru hverfur góð og hæfileika-
rík kona af sjónarsviðinu langt um
aldur fram.
Fyrir alllöngu hafði Þóra hugsað
sér að vera í Stykkishólmi helgina
síðastliðnu, sem kennd er við hina
„Dönsku daga“. Höfðum við frænk-
ur hugsað okkur gott til glóðarinnar
að hittast þar og rifja upp bernsku-
minningarnar í fæðingarbæ okkar.
En margt fer öðruvísi en ætlað er
og enginn veit fyrirfram sinn vitjun-
artíma. Þóra mín, blessuð frænka
mín, var öll áður en af þessu gat
orðið.
Þóra var ein af átta börnum þeirra
heiðursþjóna, Magðalenu Níelsdótt-
ur og Ágústar Pálssonar, skipstjóra
og útvegsbónda í Vík við Stykkis-
hólm. Ágúst var móðurbróðir minn,
bróðir Ástu móður minnar, börn
Páls Guðmundssonar, bátsformanns
í Höskuldsey og seinna í Stykkis-
hólmi - og Helgu Jónasdóttur frá
Helgafelli í Helgafellssveit. Alls voru
börn þeirra Helgu go Páls 12, sem
upp komust. Ágúst, faðir Þóru, og
Ásta, móðir mín, ólust því upp í stór-
um systkinahópi. Sjö þessara systk-
ina festu rætur í Stykkishólmi og
bjuggu þar til æviloka. Frændgarður
okkar þar var því stór og mikil vin-
átta og tíður samgangur á milli alls
frændfólksins, þar sem aldrei bar
neinn skugga á en gleðin og elsku-
legheitin sátu í fyrirrúmi. Náið var
samband við frændfólkið í Vík, sem
var rétt innan við Stykkishólm, en
þar bjuggu þau góðu búi Ágúst og
Magðalena, foreldrar Þóru.
Það var einstaklega kært milli
móður minnar og Magðalenu og
einnig milli föður míns, Lárusar, og
Ágústar, en um skeið áttu þeir sam-
an bát og gerðu út. I Vík vorum við
systkinin alltaf velkomin og eigum
góðar og fagrar minningar þaðan.
Það var einstakt að koma í Vík til
okkar góða frændfólks. Við frænd-
systkinin vorum heimagangar þar.
Þar nutum við hjartahlýjunnar í rík-
um mæli.
Við Þóra gengum saman I barna-
skóla og miðskóla. Hún var mikill
námshestur. Var dúx á landsprófi
og miðskólaprófí og hefði átt auð-
velt með að stunda langskólanám
sökum þess hve allt nám lá vel fyrir
henni. Én hún fór snemma að vinna.
Um skeið unnum við saman á Land-
símanum í Stykkishólmi. Seinna, um
alllangt árabil, starfaði hún við útibú
Búnaðarbankans í Stykkishólmi.
Ung giftist hún góðum manni, Jó-
hannesi Kristjánssyni, fyrrum kaup-
félagsstjóra og útgerðarmanni í
Stykkishólmi, ættuðum frá Suður-
eyri í Súgandafirði. Hann var sonur
Sigríðar H. Jóhannesdóttur, ljósmóð-
ur og Kristjáns A. Kristjánssonar,
kaupmanns þar. Þeir Jóhannes og
Þorgeir, eiginmaður minn, voru ná-
frændur, þar sem feður þeirra voru
systrasynir. Jóhannes var mikill öð-
lingsmaður og hjónaband þeirra
Þóru einkar farsælt.
Mikill harmur var kveðinn að
Þóru, börnum hennar og ættingjum,
þegar Jóhannes féll frá 1983. Eftir
það býr hún aðeins eitt ár í Stykkis-
hólmi, flytur til Reykjavíkur 1984
og hefur starf við Háaleitisútibú
Búnaðarbankans að Hótel Esju og
verður skrifstofustjóri þar. Var hún
einstaklega vel liðin af samstarfs-
fólkinu þar og viðskiptavinum úti-
búsins.
Það var einstaklega gott að vinna
með Þóru og vera í návist hennar.
Hún var glaðsinna, skemmtileg og
jafnlynd. Hún var sterkur persónu-
leiki og til hennar báru menn, karlar
og konur, ósjálfrátt traust - og í
engu brást hún. Hún var einnig
mikil húsmóðir, lifði fyrir börnin sín
og barnabörnin og var þeim mikil
stoð og stytta. Hún var starfsöm
kona og oftast önnum hlaðin, en gaf
sér þó tíma til þess að sinna hugðar-
efnum sínum á lærdómssviði og
hafði náð góðum tökum á dönsku,
ensku og þýsku.
Þóru er sárt saknað af öllum, sem
hana þekktu. Ég trúi því að henni
verði vel tekið hinuin megin og með
sömu hlýju og þeirri, sem hún veitti
svo mörgum í þessu lífi.
Ebba Lárusdóttir.
Elsku amma. _Nú er víst komið
að kveðjustund. Ég hef verið þeirrar
ánægju aðnjótandi að fá að njóta
samveru við þig í rúmlega 17 ár,
og góð ár hafa þau verið.
Því miður var ég einungis fjög-
urra ára gamall þegar hann Jóhann-
es afi minn dó, og þykir mér sárt
að hafa ekki kynnst honum betur,
því ófáir hafa sagt mér hversu góð-
ur maður hann var. En ég kynntist