Morgunblaðið - 24.08.1996, Blaðsíða 28

28 LAUGARDAGUR 24. ÁGÚST 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÞORA
ÁGÚSTSDÓTTIR
+ Þóra Ágústs-
dóttir fæddist í
Stykkishólmi 30.
apríl 1935. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 17.
ágúst síðastliðinn
og fór útför henn-
ar fram frá Fella-
og Hólakirkju 23.
ágúst.
Kæra tengdam-
amma. Ekki fór það
svo að þú dveldir hjá
okkur um jólin eins og við vorum
búin að hlakka svo til. Þér var
fyrirhugað annað ferðalag og ann-
ar áfangastaður.
Ég veit þó að þú munt njóta
þessarar ferðar sem og allra ann-
arra sem þú tókst þér á hendur.
Þó mun víst margt bera fyrir augu
þín sem þér mun þykja forvitnilegt
að skoða. Eins er víst að þegar
áfangastað er náð, munu allir
verða til að bjóða þig velkomna,
líkt og alstaðar þar sem þú hefur
ykomið.
Margs er að minnast frá kynn-
um okkar enda samband þitt við
dóttur þína Siggu Hönnu mikið
og gott. Einnig nutu ömmubörnin
hlýju þinnar og umhyggju. Ötul
varstu líka við að vekja áhuga
Ebbu og Jóhannesar á góðri tón-
list. Ekki taldirðu heldur eftir þér
að skjótast með þeim í bíó, þótt
mig grunaði að stríðsmyndir þær
sem Jóhannes vildi sjá væru vart
innan áhugasviðs þíns.
Allt þetta er nú að baki, einung-
is minningar um góðar stundir sem
við áttum saman og eftirsjá vegna
þeirra sem við væntum að eiga
saman í langri framtíð, en fáum
ekki að njóta. En þannig er það;
mennirnir áforma en Guð ræður.
Ég kveð þig nú með sárum
söknuði en í þeirri vissu að vel
mun Jóhannes tengdapabbi taka
á móti þér.
Þinn elskandi tengdasonur,
Ágúst Þórarinsson.
Ég veit að núna ertu hjá afa
og þar líður þér vel. Samt er ég
svo eigingjörn að segja að ég vildi
óska að ég hefði getað haft þig
miklu lengur hjá mér. Þú hefur
alla tíð verið svo stór hluti af lífi
mínu að ég veit ekki hvernig ég
á að haga mér núna þegar þú ert
farin. Ég vona svo heitt og inni-
lega að þú hafir vitað hvað ég
hlakkaði mikið til að fá þig i heim-
sókn um jólin til okkar í Lúxem-
borg, ég veit ekki hvort ég sagði
það nokkurn tímann við þig nógu
og skýrt og greinilega. Þitt snögga
fráfall hefur kennt mér eitt sem
er mjög dýrmætt og það er að
nota hvern dag eins og hann væri
minn síðasti og segja
fólki hve vænt mér
þykir um það og vera
góður við alla í kring-
um mig. Við fáum
nefnilega ekki að vita
hvenær Guð kallar
okkur á sinn fund.
Elsku amma, ég
veit að þú hvílir í friði
og ert núna á meðan
ég skrifa þetta að gera
eitthvað skemmtilegt
með afa og ég sam-
gleðst ykkur svo inni-
lega að þið skuluð nú
loks vera sameinuð.
Elsku amma, skilaðu ástar-
kveðju til afa frá mér. Hafðu það
gott, ég elska ykkur bæði.
Ykkar
Ebba Guðný.
Elsku Þóra mín. Mig langar að
þakka þér fyrir allar þær góðu
stundir sem við höfum átt saman,
ekki síst þessi síðustu ár eftir að
við vorum báðar orðnar ekkjur.
Það var oft gaman hjá okkur, sér-
staklega voru tónleikar vinsælir
og svo skruppum við að sjá bió-
myndir sem ekki voru bannaðar
fyrir börn og ömmur eins og þú
sagðir. Þó svo þú værir föðursyst-
ir þá var aldursmunurinn aðeins 7
ár og við áttum börn á svipuðum
aldri og deildum gleði og áhyggj-
um af þeim og barnabörnunum. Á
tímabili stóð eins á hjá okkur, við
vorum með barnaböm á heimilinu
og hittumst nokkrum sinnum hvor
með sitt barn í barnaguðsþjónustu
á sunnudagsmorgni og á eftir var
„bra bra“ gefið. Hugurinn leitar
aftur til bernskuára þegar lítil
frænka var hjá ömmu og afa og
skreið langt undir stóra rúmið til
að finna kassa með dúkkulísum
sem hún vissi að voru faldir þar,
og stóra frænka kom í dyrnar og
hljóðaði upp, „hún hefur náð í
Shirley Temple lísuna mína“. Þá
mátti amma koma til skjalanna
og bera í bætifláka fyrir litla
skemmdarvarginn. Við hlógum
seinna að þessu og öðru svipuðu.
Við ætluðum að vera saman á elli-
heimilinu og skemmta okkur vel.
Þú sagðir að við myndum gæta
hvor annarrar þar, þá værum við
búnar að ná sama aldri.
í Spámanninum segir um sorg
og gleði: „Þegar þú ert sorgmædd-
ur, skoða huga þinn, og þú munt
sjá, að þú grætur það sem var
gleði þín.“ Þetta er mikill sannleik-
ur því aðeins það sem var gott og
maður gladdist yfir skilur eftir í
hjartanu tómið sem sorgin fyllir
núna. Sagt er að tíminn lækni
sár, um það eru skiptar skoðanir
en hann kennir manni að hægt
er að lifa áfram og gleðjast yfir
litlu hlutunum jafnt ogþeim stærri
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni.
— Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár.
Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má
greinar til blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar
um má lesa á heimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki
yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega linulengd — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
t
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir og afi,
EMIL GÍSLASON,
húsasmíðameistari,
Flókagötu 41,
Reykjavik,
er látinn.
Ásdi's Gunnarsdóttir,
Hulda Emilsdóttir, Jón Einarsson,
Þóra Emilsdóttir, Helgi Briem,
íris Ingunn Emilsdóttir, Sigurður Grétarsson,
Auður Ósk Emilsdóttir, Eiríkur Árnason
og barnabörn.
og þegar ég fer á tónleika næst
mun ég hafa þig með mér. í hug-
anum ber maður alltaf með sér
minningarnar og þau áhrif sem
kær vinur hefur skilið eftir sig.
Ég kveð þig Þóra mín með þakk-
læti fyrir að hafa átt góða og in-
dæla frænku og vinkonu sem allt-
af reyndist traust og góð. Ég bið
góðan guð að styrkja börnin þín
og barnabörn í þeirra miklu sorg.
Ég bið fyrir systkinunum frá Vík
sem nú kveðja næstyngsta barnið
í hópnum en höfðu áður kvatt
þann elsta fyrir bráðum 18 árum,
þá á sama aldri og Þóru núna.
Sérstaklega hugsa ég til Hrafn-
hildar sem sér á eftir því systkini
sem var henni næst í aldri og
þeirra á milli voru sterk bönd og
seinna varð Þóra hennar besti
tengiliður við fjölskylduna eftir að
Hrafnhildur fluttist af landinu.
Megi Guð gæta hennar. Síðustu
orð mín til ykkar og Þóru minnar
núna fæ ég að láni frá Spámannin-
um: „Því hvað er það að deyja
annað en standa nakinn í blænum
og hverfa inn í sólarskinið? Og
hvað er að hætta að draga andann
annað en að frelsa hann frá frið-
lausum öldum lífsins, svo að hann
geti risið upp í mætti sínum og
ófjötraður leitað á fund guðs síns?“
Þín frænka,
Sesselja Hrönn.
Þóra Ágústsdóttir kom inn í
þennan heim 30. apríl 1935 og
yfirgaf okkur 17. ágúst, þó má
segja að kallið hafi komið 3. ág-
úst, öllum að óvörum, eins og svo
oft áður. Oft er sagt: „að gott sé
að vita ekki ævi sína fyrr en öll
er“. Við ráðum svo litlu við mann-
anna böm, þetta er víst allt í Guðs
hendi.
Laugardaginn 17. ágúst var ég
stödd í Stykkishólmi á einum af
fegustu dögum sumarins. Sólin
faðmaði bæinn og fólkið, eyjarnar
glitruðu, ljósálfar svifu á öldum
sævar, fjallahringurinn söng af
gleði. Fortíð og nútíð runnu saman
í eitt, á þeirri stundu kom kallið
til einnar af Stykkishólmsdætrum.
Ég átti því láni að fagna að
eiga Þóru í fjölskyldu minni í um
30 ár. Afasystir barnanna minna,
var hún mér sem ættingi og kær
vinkona. Þegar lífsgöngunni er
lokið, sér maður eftir þeim stund-
um sem við hefðum getað ræktað
betur vináttuna. Myndir úr minn-
ingabankanum koma fram ein af
annarri.
Sumarið 1960 fórum við ungu
hjónin í brúðkaupsferð í Stykkis-
hólm og fengum að gista hjá
Magðalenu ömmu og Ágústi afa
Arnar í kjallaranum hjá Þóru og
Jóhannesi. Eftir að Ágúst var
burtkallaður var Magðalena
amma heimilisföst hjá Þóru dóttur
sinni og við komum í heimsókn á
hveiju sumri, fyrst með eitt barn,
síðan tvö og loks þrjú. Alltaf jafn
velkomin og allt var gert til að
skemmta okkur. Það var nú gam-
an þegar öll fjölskyldan kom sam-
an, systurnar þijár, Elsa, Þóra
og Hrafnhildur, og bræðurnir,
Guðmundur, Dalli, Ásgeir, Siggi
og Þórólfur. Sterkur frændgarður
og sú sem hélt um taumana var
auðvitað móðirin og eftir hennar
dag Þóra. Hún var með sterka
þræði, hún hélt sterk um þessa
frændatauma, alltaf svo hlý, glöð
og gefandi. Hún hélt utan um
systkinahópinn og afkomendur
þeirra, lét sig varða um þessi
bönd, er héldu saman hópnum,
líka þá sem á undan voru gengn-
ir. Því þarna á bak við voru fjórar
systur er giftust fjórum bræðrum,
svo frændgarðurinn var sterkur
og stór.
Gaman er að minnast þess þeg-
ar Þóra stóð fyrir því, einn fagran
sumardag, að stór hópur fór út í
Sellátur með ömmu, sem sýndi
okkur eyjuna sína. Hvar hún
fæddist og ólst upp, benti á
álagablettina og hvar huldufólkið
bjó og hvar bátarnir lögðu að,
sagði frá lífinu hér áður fyrr,
sagði frá foreldrum sínum og
systkinum.
Fleiri eru minningamyndirnar,
ófáar voru ferðirnar í beijamó með
Þóru, Jóhannesi og börnunum
þeirra þremur og við með okkar.
Það var nú ekki amalegt að eiga
þau öll að, þá bjuggu Ásgeir, Guð-
rún og dæturnar í Hólminum,
Dalli, Laufey og barnahópurinn
þeirra, Siggi, Elín og þeirra börn,
Þórólfur, Hulda og þeirra dætur.
Hrafnhildur, Dagbjartur og hópur-
inn þeirra og svo komu Elsa, Grét-
ar og synir líka vestur, þá var nú
oft glatt á hjalla.
Eftir að amma Magðalena fór
í annan heim kom skarð í hópinn.
Einnig þegar Jóhannes fór og
heimilið splundraðist og Þóra flutti
suður í höfuðborgina, á eftir börn-
um_ sínum.
Ásgeir flutti suður, Þórólfur fór
líka suður á bóginn, Guðmundur
tengdafaðir minn flutti í annan
heim og yngsta systirin og fjöl-
skyldan hennar fór suður og svo
vestur um haf.
Þóra fluttist í Breiðholtið og
vann í Búnaðarbankanum á Esju,
bömin hennar giftu sig og stofnuðu
fjölskyldur og hún var í ömmuhlut-
verkinu, svo sönn og hlý, góð amma
og mamma. En alltaf fannst mér
að hún biði eftir að geta flutt í
húsið sitt. Að einhvers staðar biði
hennar hús, sem líktist því er hún
átti í Stykkishólmi. Nú er hún flutt
og er ég viss um að Jóhannes henn-
ar og foreldrar hafa byggt henni
fallegt hús með útsýni yfir fagran
fjörð er líkist Breiðafirði. Þóra var
og er falleg kona, björt og litrík,
ekki bara í brosi og fasi, heldur í
björtum geislum sálar sinnar.
Megi englar Guðs fylgja henni
á þessari vegferð og leiða hana inn
í frændgarðinn. Þakka þér sam-
fylgdina, elskulega vina.
Sendi ég samúðarkveðjur til
barnanna hennar, Ágústar, Sigríð-
ar Hönnu, Guðrúnar og ijölskyldna
þeirra.
Oft er mér sem andi líði þinn
um mig þar í morgunblænum svala.
Mér er sem þú viljir, vinur minn,
við mig eitthvað blítt í hljóði tala.
En þú sefur, allt er kyrrt og hljótt,
aldrei þó ég hætti þín að minnast!
Sofðu í friði, góða, góða nótt!
Guð á himnum láti okkur finnast.
(Guðm. Guðmundsson)
Erla Stefánsdóttir.
Þóra frænka er dáin. Hún var
aðeins 61 árs að aldri og með lífs-
orku sem tók mörgum fram.
Hún var systkinabarn í báðar
ættir við móður mína, Ásdísi Jónas-
dóttur og í mín eyru hefur hún
alltaf verið kölluð Þóra frænka.
Sem barn í Stykkishólmi á sumrin
man ég eftir henni og manni henn-
ar Jóhannesi sívinnandi í garðinum
sínum. Eins komu þau oft við á
Útgörðum í Silfurgötunni á kvöld-
göngum sínum í Hólminum. Þá var
oft fullsetin stofan í litla húsinu
af góðu fólki og mikið hlegið, skraf-
að og skeggrætt. Margt af því fólki
sem þarna átti góðar stundir saman
er nú horfið sjónum okkar og nú
bætist Þóra í þann hóp.
Eftir að Jóhannes dó flutti Þóra
til Reykjavíkur, þar sem bömin
hennar þijú voru þegar búsett. Hún
lét ekki hendur falla í skaut, hélt
áfram að starfa og rækta garðinn
sinn. Fyrir utan fasta vinnu hélt
hún áfram að mennta sig og naut
þess að fara á tónleika og í leik-
hús. Það var greinilegt að hún
kunni þá list að haga seglum eftir
vindi. Nýjar aðstæður kölluðu á
nýjar athafnir en ekkert virtist
henni vera jafn fjarlægt og aðgerð-
arleysi.
Fyrir tveimur árum fóru Þóra
og Únnur móðursystir mín saman
á ráðstefnu um jafnréttismál í
Finnlandi, en þær voru vinkonur
alla tíð frá því í bernsku. Á baka-
leiðinni frá Finnlandi komu þær
við hjá mér í Uppsölum í Svíþjóð.
Mér er minnisstæð sú gleði sem
þær geisluðu af eftir vel heppnaða
og viðburðaríka ferð. Dóttir mín,
Birta, þá þriggja ára, kynntist
þarna Þóru frænku sem síðar sendi
henni bók í jólagjöf. Nú tveimur
árum síðar, er ég skýrði Birtu frá
andláti Þóru, vildi hún að ég læsi
fyrir sig bókina sem Þóra frænka
hafði gefið henni.
Af veikum mætti reynum við
að skilja gang lífsins, en minning-
in um hlýja og elskulega frænku
okkar mun lifa.
Við Steffen og Birta Marlen
sendum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur til barna og systkina
Þóru og fjölskyldna þeirra.
Sigurlaug Regína F. Lamm.
Mig langar að minnast í fáum
orðum elskulegrar vinkonu og
samstarfskonu Þóru Ágústsdótt-
ur. Við kynntumst þegar hún hóf
störf í Háaleitisútibúi 1985 og
varð stuttu seinna skrifstofustjóri
útibúsins.
Þóra var góður yfirmaður,
trygg, dugleg, vel inni í öllu, bæði
gömlu og nýju, glaðvær, elskuleg
og bar hag starfsmanna fyrir
bijósti. Þegar ég lít yfir farinn veg
er margs að minnast. Er ofarlega
í huga mínum þegar hún ákvað
að kaupa farmiða til Lúxemburg-
ar, flug og bíl, og var að velta þvi
fyrir sér hvort hún treysti sér til
að keyra bíl þarna úti, því að hún
hafði lítið keyrt í fjöidamörg ár.
Ég hvatti hana eindregið til þess,
því henni treysti ég fullkomlega
til þess arna. Þegar hún var farin
út fóru vitrir menn að stinga því
að mér hvort að það væri nú ráð-
legt, kona á hennar aldri með litla
reynslu í akstri. Átti ég þá nokkr-
ar andvökunætur þangað til frétt-
ir bárust frá henni að allt væri í
besta lagi. Heim kom hún svo sig-
ursæl eftir vel heppnaða ferð. Hún
hafði yndi af því að ferðast og
víkka þannig sjóndeildarhringinn.
Hún fór líka til Kölnar og Boston
í þýsku- og enskunám, kom heim
reynslunni ríkari, byijuð að hugsa
til næstu íerðar. Þóra var mikill
mannvinur. Minnist ég margra
ferða okkar saman á fund eldri
borgara þar sem allir tóku á móti
henni fagnandi því hún sýndi þeim
sem og öðrum samferðamönnum
sínum alla þá virðingu og alúð sem
þeir áttu skilið. Þóra var frá vinnu
sl. vetur vegna ökklabrots og kom
þá greinilega í ljós umhyggja
þeirra fyrir henni. Hún var mjög
flink í höndum og saumaði mikið
áður fyrr. Sl. vetur héldum við
árshátíð og ætlaði hún af því til-
efni að kaupa sér nýjan kjól. Það
reyndist erfitt í henni Reykjavík
að fá kjól á stóra og myndarlega
konu. Én hún bjargaði því snar-
lega, saumaði glæsilegan kjól á
nokkrum kvöldum og mætti eins
og drottning til veislunnar. Slíkir
smámunir uxu henni ekki í augum.
Margar góðar stundir áttum við
saman og ræddum þá gjarnan um
lífið og tilveruna. Mun ég sakna
þeirra stunda sárt.
Innilegar samúðarkveðjur sendi
ég og fjölskylda mín börnum henn-
ar, barnabörnum og öðrum að-
standendum, þeirra missir er
mestur. Eftir lifir minningin um
hugdjarfa og yndislega konu,
blessuð sé minning hennar.
Þuríður Isólfsdóttir.
í dýrð hásumars kvaddi þennan
heim, skyndilega og fyrirvara-
laust, kær frænka og vinkona
Þóra Ágústsdóttir frá Vík við
Stykkishólm. Foreldrar hennar
voru Magðalena Níelsdóttir og
Ágúst Pálsson frá Höskuldsey.
Sannarlega þurftu þau hjón að
vinna langan og strangan vinnu-
dag til að koma upp svo stórum
barnahóp á þessum tíma kreppu
og atvinnuleysis. Vinnusemi og
glaðværð einkenndi Víkurheimilið.
Þar var öllum tekið opnum örmum