Morgunblaðið - 29.08.1996, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
kynni mín við Stefán Haraldsson
og konu hans Sveinrúnu Arnadótt-
ur. Framan af hokraði ég einn og
var þá tíður gestur á heimili þeirra
hjóna. Eftir að fjölskylda mín flutt-
ist til mín hélst áfram greiður sam-
gangur á milli heimilanna.
Margt bar á góma og fátt var
okkur óviðkomandi. Stefán, sem
var eldri og reyndari, miðlaði mér
mun meiru en ég gat endurgoldið,
og bæði reyndust þau hjón mér
og fjölskyldu minni góðir og ein-
lægir vinir. Þegar ég fletti gömlum
fjölskyldualbúmum rekst ég á
margar ljósmyndir frá ferðum okk-
ar um sunnanverða Svíþjóð og um
Danmörku, sem flestar voru farnar
í bifreið þeirra Stefáns. Þessara
stunda er gott að minnast.
Meðan Stefán vann að doktors-
ritgerð sinni fylgdist ég grannt
með og hlýddi oft á útlistanir hans.
Einum þætti starfsins kom ég
nærri, gerð sýnis af því hvernig
æðar lágu inn í bein, þar sem skær-
litum plastvökva, er síðan harðaði,
var dælt inn í æðarnar og bakter-
íur látnar tæra mjúkt hold frá beini
og plasti. Að- ferðin var prófuð á
kanínubeinum og ég fylgdist með
rotnuninni í illa þefjandi dalli á
sýklafræðistofnun háskólans með-
an Stefán sinnti læknisstörfum
norðar í landinu. Árangurinn birt-
ist á litljósmynd í doktorsritinu.
Hana tókum við félagar með bún-
aði sem í dag þætti hlálega frum-
stæður.
Eftir að við komum heim frá
námi tóku við annasöm störf hjá
báðum og tengslin rofnuðu að
mestu. Nú, þegar leiðir skilur,
sakna ég þess að þau urðu ekki
meiri.
Fjölskyldu Stefáns Haraldsson-
ar votta ég einlægar samúðarósk-
ir. Blessuð sé minning hans.
Örnólfur Thorlacius.
Kæri nafni, vinur og frændi.
Mig langar til að kveðja þig og
þakka þér fyrir samverustundirnar
þótt ekki hafí þær verið margar í
seinni tíð. En þessar æskuminning-
ar eru mér ljóslifandi. Ég var skírð-
ur í höfuðið á þér og þú tókst strax
miklu ástfóstri við mig. Við fórum
alltaf saman í sund á sunnudögum
og heimsóttum ömmu Júlíönu á
Hrafnistu á eftir og fengum límon-
aði. Við keyrðum austur fyrir fjall
á fína bílnum þínum, fórum í Eden
þar sem við Sigrún komumst
snemma upp á lag með að borða
hálfan ísinn, missa hann svo í gólf-
ið og fá annan frítt. Ég man eftir
öllum 8 mm Chaplinkvikmyndun-
um, sem þú áttir og við krakkarn-
ir horfðum á aftur og aftur. Og
dularfullu læknabækurnar þar sem
við Sigrún gleyptum í okkur mynd-
ir af hræðilegum sjúkdómum og
öðrum ófögnuði.
Ég var alltaf velkomin á ykkar
heimili og þið Rúna voruð mér
alltaf góð. Því miður hittumst við
allt of sjaldan þegar á leið. Síðast
heimsótti ég ykkur nú í sumar
með eldri strákana mína tvo. Rúna
tók okkur opnum örmum og þú
sast á skrifstofunni og last bækur
í stöflum, Laxness og mannkyns-
söguna á dönsku. Strákarnir
fengu límonaði en við röbbuðum
um daginn og veginn, lífið og
dauðann. Þú sagðist ekki trúa á
neitt framhald, líkaminn væri
efnaverksmiðja og á dauðastund-
inni væri starfseminni hætt, hún
flyttist ekki á annað heimilisfang.
Ég hef þá trú og ætla rétt að
vona að læknirinn hafi rangt fyrir
sér í þessu efni. Þú hefur væntan-
lega komist að hinu sanna á þess-
ari stundu, situr eflaust og ræðir
um fyrri líf við foreldra þína og
bróður. Það væri gaman að vera
fluga á skýi þar. Ég þakka þér
kærlega fyrir samveruna, elsku
nafni, vinur og frændi. Guð blessi
þig-
Fyrir hönd fjölskyldu minnar
votta ég ykkur, Rúna, Sigrún og
fjölskylda, okkar innilegustu sam-
úð.
Stefán Jónsson.
FIMMTUDAGUR 29. ÁGÚST 1996 39
MINIMINGAR
KRISTÍN
G UÐMUNDSDÓTTIR
+ Kristín Guð-
mundsdóttir
fæddist í Ólafsvík
23. ágúst 1919. Hún
lést á dvalarheimil-
inu Hrafnistu 21.
ágúst siðastliðinn.
Hún var dóttir hjón-
anna Ólafíu Katrín-
ar Sveinsdóttur
verkakonu frá Stað-
arfelli, Fellsströnd,
og Guðmundar
Þórðarsonar út-
gerðarmanns. For-
eldrar Ólafíu voru
hjónin Andrea
Kristín Jóhannesdóttir og
Sveinn Einarsson, til heimilis
að Staðarfelli. Foreldrar Guð-
mundar voru Þórður Þórarins-
son í Bug og Kristín Guðmunds-
dóttir kona hans, ættuð frá
Gíslabæ á Hellnum.
Kristín giftist 26.12. 1967
Bernskuheimili Stínu frænku
var að Hruna í Ólafsvík. Þar áttu
foreldrar hennar kú og nokkrar
kindur og Guðmundur faðir hennar
var sá fyrsti sem gerði út vélbát
frá Ólafsvík. Stína var sú þriðja í
röðinni af átta systkinum. Hún
missti ung föður sinn. Strax frá
barnæsku vandist hún því að vinna
hörðum höndum og taldi það ekki
eftir sér. Hún tók virkan þátt í
uppeldi yngri systkinanna og heim-
ilisstörfunum.
Afi Stínu, Þórður Þórarinsson
frá Ytri-Bug, dvaldist í Hruna síð-
ustu æviár sín og var þá orðinn
blindur. Stína sem þá var lítil
stúlka leiddi hann um og annaðist
gamla manninn sem henni þótti
mjög vænt um. Ef einhver fann
að við Þórð hljóp Stína litla alltaf
til hans til að gæta hans. Þórður
kallaði Stínu alltaf litla sólargeisl-
ann sinn. Eins og tíðkaðist á þess-
um árum fór Stína snemma að
vinna fyrir sér. 14 ára gömul fór
hún suður til Reykjavíkur í vist og
hefur búið á höfuðborgarsvæðinu
alla tíð eftir það. Alltaf rækti hún
störf sín af einstakri sarnvisku-
semi, elju og trúmennsku. Ósérhlíf-
in var hún með fádæmum og ákaf-
lega hógvær. Orð hennar voru betri
en loforð margra annarra. Faðir
minn er systursonur Stínu. Hann
ólst upp hjá þeim mæðgum, Stínu
og Ólafíu langömmu minni. Strák-
urinn var uppátækjasamur, en allt-
af fyrirgaf Stína honum prakkara-
skapinn. Til hennar gat hann leitað
þegar í nauðirnar rak og hjá henni
kom hann aldrei að tómum kofan-
um. Á námsárum föður míns
styrkti Stína þennan fósturson sinn
og hjálpaði, og lagði mikið á sig
til að koma honum til manns.
Stína var foreldrum mínum
ómetanleg hjálp þegar þau voru
að koma undir sig fótunum, og
okkur systkinunum reyndist hún
eins og besta amma, enda ákaflega
bamgóð. Alltaf var hún boðin og
búin að passa okkur krakkana, og
alltaf kom hún færandi hendi. Það
verður ekki hjá því komist að nefna
fiskibollurnar hennar Stínu sem
tvímælalaust voru þær bestu í
heimi. Pönnukökurnar hennar og
kleinurnar voru heldur ekki af lök-
ustu sort og mátti undrum sæta
hversu fljótt þær gátu horfið ofan
í óseðjandi krakkagemlingana.
Stína átti því láni að fagna að
vera ágætlega gift. Þau Magnús
voru samhent um ræktun skógar
og fegrun sumarbústaðarlandsins
í Biskupstungum, en þar dvöldu
þau langtímum saman meðan
Stínu entist heilsa. Fór oftast. vel
á með þeim hjónum. Var einna
helst að þeim yrði sundurorða um
stjómmál, því þótt Stína væri blíð-
lynd kona þá gat hún verið föst
fyrir þegar því var að skipta. En
Magnúsi Kr. Jóns-
syni, f. 10.2. 1920,
vélstjóra og lista-
manni frá Bolung-
arvík. Foreldrar
hans voru Jón
Bjarnason sjómað-
ur í Bolungarvík og
Kristín Guðmunds-
dóttir húsfreyja.
Systkini Kristínar
eru : 1) Hallgrímur
f. 1916, d. sama ár;
2) Þórður, f. 1917,
d. 1992, bifreið-
arstjóri í Kópavogi,
ekkja hans er
Dagmar Clausen húsfreyja, þau
eignuðust þrjú börn; 3) Aðal-
heiður Sigríður, f. 1922, d.1990,
húsfreyja í Reykjavík, fyrri eig-
inmaður hennar var Þórarinn
B. Ólafsson bifreiðarstjóri, lát-
inn, þau eignuðust fjögur börn,
seinni eiginmaður hennar var
ekki máttu þau hvort af öðm sjá,
hjónin.
Alla ævina vann Stína frænka
hörðum höndum, og gerði það vel
sem hún tók að sér. Aldrei hef ég
heyrt hana biðja um neitt handa
sjálfri sér, hún gladdist mest þegar
hún gat glatt aðra. Margar góðar
minningar úr æsku okkar systkin-
anna eru tengdar Stínu og Magn-
úsi, og margt eigum við þeim hjón-
um að þakka.
Hún Stína frænka mín var falleg
kona og sviphrein, og laus við alla
tilgerð. Hún var fremur hlédræg
en þó glaðvær og hláturmild. Á
síðustu æviárum sínum átti Stína
við heilsuleysi að stríða. Líkaminn
var skar en hugurinn var tekinn
að fjarlægjast þennan heim, líkt
og hún væri að búa sig undir ferða-
lag til betri staðar. Undir það síð-
asta varð Stínu tíðrætt um móður
sína, og hún brosti góðlátlega að
þeim okkar sem reyndu að sann-
færa hana um að Ólafía langamma
mín væri ekki lengur á meðal vor.
Ég er sannfærð um að Stína er
hamingjusöm núna. Hún er laus
úr fjötrum ellinnar að afloknu erf-
iðu ævistarfi. Víst er að minning-
amar um þessa einstöku konu
munu ylja okkur sem eftir lifum
um ókomna framtíð. Ég kveð Stínu
frænku mína með þakklæti og eft-
irsjá. Hún var gull að manni.
Magnúsi og öðrum aðstandendum
sendi ég mínar bestu samúðar-
kveðjur.
Kristín Björg
Guðmundsdóttir.
Elsku Stína mín, nú ertu farin
yfir móðuna miklu, þangað sem
leiðin okkar allra liggur að lokum,
og ég get ekki látið hjá líða að
þakka þér samfylgdina hér. Þú
reyndist mér sem besta móðir, eft-
ir að ég kom inn í fjölskylduna,
og stóðst með mér og börnunum
mínum í gegnum þykkt og þunnt
ogþið hjónin bæði.
Otaldar eru ánægjustundimar,
sem við áttum öll austur í sum-
arbústað, þeim unaðsreit, sem var
annað heimili ykkar hjónanna á
sumrin. Þar var alltaf nóg að sýsla
og þú alveg óstöðvandi, máttir
varla vera að því að koma í heita
pottinn á eftir, en oftlega var legið
þar - slappað af og hlustað á
fuglasöng á vornóttum eða taldar
stjörnurnar er hausta tók, og varð
sumum að yrkisefni. Aldrei mátti
maður koma við án þess að þiggja
veitingar, en þú varst svo dugleg
að baka kleinur, kryddbrauð og
pönnukökur og voru málin oftlega
rædd og ýmislegt brotið til mergjar
yfir kræsingunum í Hruna, en svo
heitir bústaðurinn í höfuðið á
æskuheimili þínu á Snæfellsnesi.
Margs er að minnast og margt
Kristján Georg Jósteinsson
rennismiður, látinn, þau eign-
uðust þrjú börn; 4) María Hall-
gerður, f.1927, húsfreyja í Ástr-
alíu, eiginmaður hennar var
Valdimar Árnason bifreiðar-
stjóri, látinn, þau eignuðust
þrjú börn; 5) Nanna, f. 1929,
verkakona í Reykjavík; 6) Guð-
rún Andrea, f. 1933, húsfreyja
í Reykjavík, eiginmaður hennar
var Helgi Kristófersson sjómað-
ur, látinn, þau eignuðust þrjú
börn; 7) Guðmundur, f. 1935,
vélvirki í Hafnarfirði, eig-
inkona hans er Matthildur Þor-
kels Matthíasdóttir sjúkraliði,
þau eiga eitt barn.
Kristín gekk í skóla í Ólafs-
vík frá 8 til 14 ára aldurs og
fór síðan í vist til Reykjavíkur.
Hún starfaði í byrjun fimmta
áratugarins um nokkurra ára
skeið í Hampiðjunni og síðan í
Gildaskálanum um tíma. Hún
var þó lengst af starfsmaður
KRON, eða í 41 ár, en Kristín
var verslunarstjóri í verslun-
inni við Vitastíg.
Útför Kristínar fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 15.
að þakka og þá sérstaklega, er
þú tókst að þér að gæta yngsta
sonar míns, hans Óla Gauta, hálf-
an daginn, uns hann var nógu
stór til að fara á leikskóla. Þá
áttuð þið hundinn Caesar og mik-
ið lagði stráksi á sig til að kenna
hundinum hennar ömmu Stínu að
tala, að því ógleymdu þegar hann
ætlaði að „skera hann upp“ og
gá hvað væri innan í honum.
Osjaldan fór strákurinn með
skólatöskuna sína til ykkar hjón-
anna, þegar fram í sótti og
mamma var að vinna, sótti í hlýj-
una og ylinn, og var margt spjall-
að og sér til gamans gert og allt-
af áttu amma Stína og Magnús
eitthvað gott í handraðanum.
Stína mín, hafðu hjartans þökk
fyrir tryggðina og mannkostina
alla. Við vitum að þú munt upp-
skera á himnum svo sem þú sáðir
hér og hljóta góða heimkomu.
Magnúsi óskum við góðrar heilsu,
og megi algóður Guð styrkja hann
á þessari stundu og blessa okkur öll.
Anna Björg.
Hún Stína frænka hefur kvatt
þennan heim - og það getur hún
gert með góðri samvisku, því alltaf
hefur Stína skilað sínu hundrað
prósent og stundum rúmlega það.
Þeir eru ekki margir eftir í heimin-
um í dag sem eru jafnhógværir og
ósérhlífnir og hún Stína. Ég man
alltaf eftir því þegar hún spurði
mig hvers vegna ég hefði verið a^_
skipta um starf og ég svaraði henni
sem svo að ég hefði verið orðin
hálfleið á þessu og langað til að
gera eitthvað annað. Þá horfði hún
á mig með furðusvip og sagði að
vinnan ætti nú ekki að vera nein
skemmtun. Þetta flnnst mér lýsa
Stínu mjög vel; hún bað ekki um
mikið fyrir sjálfa sig en gaf öðrum
þeim mun meira.
Okkur systkinunum reyndist
Stína sem besta amma. Þær voru
ófáar fiskibollurnar sem hún steikti
ofaní okkur og brauðsúpan hennar
var hreinasta lostæti. Það fór engí >
inn svangur frá Stinu - og oftar
en ekki stakk hún að okkur ein-
hveiju góðgæti í nesti er við kvödd-
um. Og ekki brást það þegar Stína
kom í heimsókn að eitthvað góm-
sætt leyndist í töskunni hennar.
Já, hún hugsaði vel um sína, hún
Stína.
í mínum huga mun alltaf lifa
minningin um harðduglega konu
sem tók því sem að höndum bar
með æðruleysi, vann úr því af sam-
viskusemi, lagði allt sitt í það og
taldi það ekki eftir sér. Vertu sæl
Stína - njóttu hvíldarinnar, þú ert
vel að henni komin.
Þorgerður Guðmundsdóttir.
Þær eru margar bemskuminn-
ingamar úr Miðtúninu hjá Stínu
og Magnúsi. Öll höfum við dvalið
þar löngum systkinin, stundum í
pössun hjá þeim hjónum, og þrátt
fyrir að kröfur okkar væm miklar
og að stöðugt þyrfti bamshugurinn
að hafa eitthvað fyrir stafni leidd-
ist okkur aldrei. Amma Stína lum-
aði alltaf á einhveiju góðgæti, spil-
aði við okkur Marías, leyfði okkuf^
að fara í feluleik í skápunum sínum
eða hleypti okkur lausum í verk-
færageymslu Magnúsar. Alltaf var
hún glettin á svip og stutt í hlátur-
inn. En tíminn þeytist áfram og í
dag er hún amma Stína horfín á
braut. Búin að skila dagsverkinu
og vel það og heilsar nú upp á
góða ættingja sem famir eru á
undan. Án efa mun hún halda
áfram að fylgjast með okkur að
handan og beina okkur rétta leið.
Við munum ætíð minnast ömmu
Stínu sem glaðværrar og umfram
allt góðrar konu. Magnúsi sendum
við okkar hlýjustu samúðarkveðj-
ur. Megi Guð veita honum stysj^,.
og blessun.
Jón Garðar Guðmundsson.
Minnismerki úr steini
Steinn ér kjörið efni í allskonar minnismerki. Veitum
alla faglega ráðgjöf varðandi hverskonar minnismerki.
Áralöng reynsia.
MS. HELGASON HF
STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 • SlMI 557 6677