Morgunblaðið - 29.08.1996, Blaðsíða 40

V '
40 FIMMTUDAGUR 29. ÁGÚST 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Emil Gíslason
fæddist í
Reykjavík 9. ágúst
1940. Hann lést á
Grensásdeild
Sjúkrahúss Reykja-
víkur 22. ágúst síð-
astliðinn. Foreldrar
hans voru Gísli
Ingimundar og
Helga Bjarnadóttir.
Gísli og Helga eign-
uðust fjögur börn.
Bjama, Maríu, sem
lést 2. janúar 1994,
Trausta og Emil.
Emil kvæntist
Ásdísi Gunnarsdóttur, fóstru,
f. 25. apríl 1937, frá Siglufirði.
Foreldrar hennar voru Gunnar
Símonarson og Þóra Einars-
Það er sárt til þess að hugsa,
elsku pabbi minn, að þú sért búinn
að kveðja þennan heim og söknuð-
urinn nístir hjarta mitt dag hvern
en það er mér þó huggun að þú
sért kominn til lands ljóss og friðar
þar sem foreldrar þínir og systir
hafa tekið vel á móti þér. Þar veit
ég að þér mun líða vel og ert laus
við allar þær þjáningar sem þú
þurftir að þola í veikindum þínum.
Þó áttir þú mjög dýrmæta tíma þá,
eins og ferðin ykkar mömmu til
Kanarí um páskana, hún gaf ykkur
báðum svo mikið og er það krafta-
verki líkast hversu vel þér leið þá.
Eins fólkið sem þú kynntist á Grens-
ásdeildinni, bæði sjúklingar og
hjúkrunarfólkið, það voru svo sér-
stök tengsl sem mynduðust milli
ykkar sem þér þótti svo vænt um.
Um leið og ég kveð þig, elsku
pabbi minn, vil ég senda starfsfólki
Grensásdeildarinnar innilegustu
þakkir fyrir að hafa hugsað svona
vel um þig.
Elsku pabbi, ég þakka fyrir allar
þær stundir sem við höfum fengið
að njóta saman og minningin um
þær mun lifa í huga mínum alla tíð.
Þín dóttir
Auður Ósk.
Það er jóladagur. Mamma hringir:
„Pabbi þinn datt og er kominnn á
sjúkrahús." Þannig hófst þrauta-
ganga pabba míns og okkar. Þarna
var búið að svipta hann þátttöku
^ _sinni í lífinu, hann var orðinn áhorf-
andi. Það komu nokkur svona sím-
töl i viðbót það sem eftir var af
þessum vetri.
Við pabbi áttum hins vegar góð-
ar stundir saman. Nærri daglega
hittumst við þetta árið. Ég furðaði
mig stundum á því hvað hann tók
þessu vel. Samt sagði hann oft:
„Þetta er nú meiri aumingjaskapur-
inn.“ Það sem hann óttaðist mest
var að geta ekki talað. Það kom
stundum fyrir en skamma stund í
einu.
— Ég sit við rúmið hjá þér. Við
horfumst í augu. Það fellur tár. Það
er búið að taka frá þér málið. Þú
fékkst ekki að kveðja með orðum.
---■ Ég hugsa um hvað þú hefðir viljað
segja, hvers þú hefðir viljað spyija.
En það kemur bara tár.
Þú áttir svo stóran þátt í tilveru
minni að það er erfitt að sjá fyrir
sér lífið án þín, þú ráðagóði pabbi
minn. Þín
Þóra.
Nú er hann tengdapabbi dáinn.
Þessi stóri, sterki maður, þessi
klettur og kjölfesta fjölskyldu sinn-
ar, er horfinn. Skarðið sem hann
_ skilur eftir sig verður aldrei fyllt.
Emil var okkur sem annar faðir,
en auk þess náinn vinur og
skemmtilegur félagi.
Ekki óraði okkur fyrir því fyrir
tæpum 20 árum þegar Helgi kynnt-
ist þeim bernskufélögunum Sigga
og Jóni, að við ættum síðar eftir
að kvænast þremur systrum og
_js- gerast þannig á vissan hátt nánustu
ættingjar hvers annars.
dóttir. Dætur Emils
og Ásdísar eru: 1)
Hulda, f. 7. apríl
1962, gift Jóni Ein-
arssyni, eiga þau
Andra og Karen,
fyrir átti Hulda Gísla
EIí Guðnason. 2)
Þóra, gift Helga Bri-
em, eiga þau Kára
Emil og Ægi Mána.
3) íris Ingunn, gift
Sigurði Grétarssyni,
eiga þau Agnesi
Helgu og Sindra Má.
I heimahúsum er
Auður Ósk, unnusti
hennar er Eiríkur Árnason.
Útför Emils fer fram frá Hall-
grímskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 13.30.
Hin glettnislega tortryggni sem
hinn árvökuli faðir sýndi þessum
ungu mönnum sem leituðu kynna
við ástkærar dætur hans vék fljótt
fyrir sannri vináttu og tryggð sem
hélt alla ævi.
Emil var ákaflega vandvirkur við
hvaðeina sem hann tók sér fyrir
hendur. Eitt sinn keypti einn okkar
sér íbúð og hóf standsetningu und-
ir leiðsögn meistarans. Eftir nokk-
urra tíma vinnu þótti honum nóg
spartlað og taldi sig geta byijað
að mála. Ekki aldeilis. Hann fékk
ekki að snerta pensil fyrr en þrem-
ur vikum síðar þegar Emil taldi
spartlvinnu lokið svo að sér líkaði.
Þau karlmannsverk voru ekki til
sem Emil kunni ekki skil á betur
en flestir aðrir, eldhússtörfin þó
undanskilin. Bar hann takmarka-
lausa virðingu fyrir dugnaði
tengdasona sinna á þeim vettvangi.
Emil vildi ekki tvínóna við hlut-
ina, heldur gera þá strax og tæki-
færi gafst til. Einn okkar sat á
sunnudagskvöldi og lét sér leiðast
yfir sjónvarpinu. Um ellefuleytið
hringdi síminn og var þar Emil. „Ég
er með blauta lakkrúlluna hérna
og er að koma. Það þarf að lakka
eldhúsgólfið hjá þér.“ Þá nótt var
seint gengið til náða.
Eitt sinn langaði Emil mjög að
taka þátt í tvímenningskeppni í
golfi. Eini félaginn sem völ var á
var einn okkar, sem aldrei hafði
komið nálægt golfi. Tengdasynin-
um var kennt í skyndi að_halda á
kylfu og svo var mætt. Útkoman
var ófögur. Skot tengdasonarins
hrutu ýmist einn metra áfram eða
í sveig útaf brautinni. Emil tókst
þó að bjarga miklu svo þeir enduðu
ekki nema u.þ.b. tuttugu höggum
fyrir neðan næstneðsta par. Eftir
mótið var Emil spurður hvernig
strákurinn hefði staðið sig. Emil
opnaði munninn til að svara en
hætti svo við. Aftur opnaði hann
munninn, en hikaði. Loks brosti
hann og sagði: „Hann átti bara
ansi gott högg þarna á fimmtu
brautinni."
Flest okkar eru þannig gerð að
við lofum oft meiru en við getum
staðið við. Hjá Emil var þessu öfugt
farið. Hann lofaði helst engu, en
var síðan mættur í bítið með verk-
færatöskuna í hendinni og sagði:
„Drífum í þessu, ég ætla í golf eft-
ir hádegi.“
Við munum sakna Emils meir en
við getum lýst og vitum að svo er
um marga fleírí. Hann snerti líf
margra, jafnvel þeirra sem aðeins
höfðu hitt hann stundarkorn. Um
ókomna tíð mun allt í kringum okk-
ur minna á þennan góða vin.
Tengdasynirnir,
Helgi Briem, Jón Einarsson
og Sigurður Grétarsson.
Mig langar með fáum orðum að
minnastgóðs vinar sem jarðsunginn
verður í dag. Kynni okkar hófust
er hann gerðist starfsmaður minn
sem húsasmiður vorið 1970. Strax
þá mynduðust vináttubönd sem
ekki hafa rofnað síðan. Breytti þar
engu þó hann nokkrum árum síðar
hætti störfum hjá mér og hæfi sjálf-
stæða starfsemi sem bygginga-
meistari.
Emil var gleðimaður sem gaman
var að umgangast og fljótlega varð
samband okkar og fjölskyldna okk-
ar mikið og náið. Við félagarnir
áttum enda mörg sameiginleg
áhugamál á þeim árum og má þar
nefna ferðalög og veiðiskap. Voru
margar ferðir farnar bæði innan-
lands og utan sem geymast munu
í minningunni ævilangt.
Alltaf var Emil hrókur alls fagn-
aðar og engin leið annað en að
hrífast með af fjöri hans og lífs-
gleði. Seinna hófum við saman að
leika golf og má segja að þá hafi
orðið nokkur kaflaskipti. Smátt og
smátt vék veiðihugurinn fyrir golf-
inu og nú urðu ferðirnar fyrst og
fremst til að fullnægja þeirri áráttu.
Á vetrarkvöldum þegar ekki var
tækifæri til golfiðkunar eða innan-
landsferða var spilað brids vikulega
með góðum félögum án þess að þar
ríkti þó sami keppnisandinn og í
golfinu.
Nokkurt hlé varð á spilamennsku
þegar Emil fluttist með fjölskyldu
sinni til Hellu og gerðist þar kaupfé-
lagsstjóri um tíma en þráðurinn var
tekinn upp að fullu þegar þau komu
aftur í bæinn. Oft var þó vetrar-
spilamennskan rofin með ferð til
sólarlanda þar sem hægt var að
dusta rykið af golfkylfunum og taka
nokkra hringi.
Um síðustu jól dró svo ský fyrir
sólu. Fyrstu alvarlegu einkenni þess
sem í vændum var komu í ljós. í
fyrstu var vonað að um tímabundið
ástand væri að ræða en sú von
reyndist tálvon og á tiltölulega
stuttum tíma varð ekki við neitt
ráðið.
Ef til vill er það við slíkar aðstæð-
ur, þegar maðurinn stendur varnar-
laus, sem hann ris hæst. Ég minn-
ist stunda við sjúkrabeð hans þegar
hann sagði mér af líkunum á fram-
haldinu hjá sér, rólega og yfirveg-
að. Ég man áhyggjur hans af fjöl-
skyldunni, þakklætið fyrir góða ævi
og stillingu hans yfir eigin örlögum.
Upprifjun hans á góðum stundum
okkar. Við heiðarvatn þar sem húm-
aði að, veiðinni var lokið og þögnin
ein ríkti, þar sem ekkert var sagt,
og ekkert var hægt að segja þar
sem það hefði rofið helgi stundar-
innar. Við laxveiðiá, spennunni þeg-
ar tíminn var að verða búinn og
enginn lax kominn á land og gleð-
inni þegar það tókst. Golfinu, ekki
síst þegar við vorum að byija. Ör-
litlu voninni, þrátt fyrir allt, að eiga
ef til vill enn, kannski næsta sum-
ar, eftir að komast aftur út á völl.
En umfram allt félagsskapurinn og
vináttan. Þrátt fyrir erfiðleika hans
við að tjá sig, þá kom það allt.
Við hjónin sendum eiginkonu
hans og fjölskyldu innilegar samúð-
arkveðjur og biðjum góðan guð að
styrkja þau í þeirra miklu sorg.
Vertu sæll góði vinur.
Haraldur Sumarliðason.
Nú er hann Emil dáinn eftir
hetjulega baráttu.
Emil hóf störf hjá Trésmiðju
Reykjavíkurborgar í byijun árs
1990 og starfaði þar sem yfirverk-
stjóri. Fjórum árum síðar varð hann
eftirlitsmaður á byggingadeild
borgarverkfræðings og starfaði þar
til dauðadags.
I starfí reyndist Emil vera traust-
ur maður. I krafti reynslu sinnar
átti hann auðvelt með að leysa hin
margvíslegustu vandamál. I sam-
skiptum var hann hinn þægilegasti
maður, heiðarlegur og sanngjarn.
Verktakar svo og aðrir sem hann
átti samskipti við báru mikla virð-
ingu fyrir honum.
Emil var góður félagi og naut
sín vel í góðra vina hópi. Hann tók
virkan þátt í félagsstarfi bygginga-
deildar og leysti hann störf sín þar
af hendi af alúð. Gott var að leita
til hans, því hann var jákvæður að
eðlisfari, duglegur og ósérhlífinn.
Við munum minnast Emils sem
góðs drengs, sem ekki mátti vamm
sitt vita og lagði sig fram við að
láta gott af sér leiða. Hans er nú
sárt saknað.
Við biéjum algóðan Guð að
styrkja fjölskyldu Emils á erfiðri
stundu.
Starfsmenn byggingadeildar
borgarverkfræðings.
Farinn er góður vinur og félagi
eftir hetjulega baráttu við illvígan
sjúkdóm. Það er sárt að sjá á eftir
svo góðum dreng í blóma lífsins
teknum burt frá yndislegri fjöl-
skyldu og björtum framtíðarvonum.
Ég hafði fyrst kynni af Emil
Gíslasyni 1982 þegar ég hóf störf
hjá Samverk á Hellu. Emil rak þá
af miklum myndarskap byggingafé-
lagið Einingu og keypti gler af Páli
í Samverk. Páll gerði mér strax ljóst
að Emil væri einn af mikilvægustu
viðskiptavinum fyrirtækisins, afar
traustur og orðheldinn maður. Ég
vissi því hver maðurinn var þegar
hann flutti til Hellu til að taka við
starfi kaupfélagsstjóra árið 1985.
Emil og Dísa voru fljót að aðlag-
ast samfélaginu í Rangárvallasýslu
og ekki skemmdi fyrir að góð að-
staða var á Strönd til golfiðkunar.
Emil tókst að endurvekja áhuga
minn á golfíþróttinni fljótlega eftir
að hann flutti til Hellu og tengdust
við síðan traustum vinaböndum.
Það var mikil gæfa fyrir golf-
áhugamenn í Rangárvallasýslu þeg-
ar Emil og Dísa fluttu til Hellu.
Emil sýndi strax mikinn áhuga á
félagslegu starfi golfklúbbsins og
þeirri uppbyggingu sem unnið var
að á Strandarvelli á þeim tíma.
Honum var falið að gegna margvís-
legum trúnaðarstöríum fyrir klúbb-
inn sem hann gegndi með sóma
allt til dauðadags. Frá 1986 til
1994 sat hann nánast óslitið í stjórn
sem ritari og síðan varaformaður,
í nokkur ár var hann formaður
kappleikjanefndar og nú síðastliðið
ár formaður vallarnefndar. Þegar
ákveðið var að stækka klúbbhúsið
1994 þá tók Emil að sér for-
mennsku í byggingamefnd og skil-
aði því verki með miklum myndar-
skap. Hann var mótsstjóri Lands-
mótsins í golfi 1991 og í mótsstjórn
Landsmótsins 1995, en bæði mót.in
voru haldin á Strandarvelli. ÖIl þessi
störf vann hann af ósérhlífni og
dugnaði þrátt fyrir að hafa búið í
Reykjavík frá 1989. Emil var einnig
óþreytandi við að hvetja fólk sem
hann komst í kynni við til að prófa
golfíþróttina og þeir eru margir sem
hafa slegið sitt fyrsta golfhögg und-
ir hans leiðsögn. Fyrir hönd Golf-
klúbbs Hellu vil ég þakka Emil allt
það sem hann lagði klúbbnum til.
Það gladdi okkur Helgu mikið
að Emil skyldi hafa kraft til að
koma í brúðkaupsveislu okkar nú í
júlí og samfagna með okkur. Við
vissum að barátta hans var erfið
en okkur grunaði ekki að svo stutt
yrði í kveðjustundina.
Elsku Dísa, við Helga biðjum
góðan Guð að styrkja þig og ijöl-
skyldu þína í sorg ykkar.
Gunnar Bragason.
Með fáum orðum langar mig til
að kveðja móðurbróður minn Emil
Gíslason og þakka honum sam-
fylgdina. Hann andaðist á Grensás-
deild langt um aldur fram aðeins
56 ára gamall. Emil var um ferm-
ingaraldurinn þegar ég fæddist,
hann er því tengdur mínum fyrstu
bernskuminningum á ýmsan veg
allt frá því að vera barnapía eða
við leiki og síðar sem góður vinur,
seinna varð hann svo meistari að
húsi fyrir fjölskyldu mína. Emil
lærði húsasmíði hjá Ólafi Magnús-
syni afa mínum. Síðar stofnuðu
þeir faðir minn og hann saman
byggingarfélag, það fór alltaf vel á
með þeim sem mágum og sam-
starfsmönnum. Af öllum þessum
ástæðum urðu tengslin við þennan
frænda minn svo náin sem hér hef-
ur verið lýst.
Emil var hávaxinn maður og
gjörvilegur ásýndum, en hann kom
aldrei með neinum asa heldur var
alltaf hljóður og prúður í fram-
komu. Hann kom oft til mín á vinnu-
stað eftir að vinnudegi hans lauk
til þess að spjalla og heyra hvernig
mér og minni fjölskyldu liði. Emil
EMIL
GÍSLASON
var mjög sáttur við það starf sem
ég lagði fyrir mig sem er bílavið-
gerðir. Hann hafði gaman af að
koma og fylgjast með þeim nýjung-
um sem alltaf eru að koma í stétt
okkar iðnaðarmanna. Hann furðaði
sig oft á því hvernig við breyttum
svo og svo mikið skemdum bílum
þannig að þeir urðu sem nýir aftur.
Emil kunni vel að meta góða bíla
og hafði gaman af að spjalla um
það sem var nýtt á því sviði. Við
áttum fleiri áhugamál sameiginleg
en bílana, má þar nefna golfið sem
hann var mikill áhugamaður um
og alltaf ætluðum við nú að spila
meira saman en úr varð. Mér er
minnistætt atvik sem gerðist á golf-
vellinum á Hellu. Á elleftu braut
er rafmagnsstaur í brautaijaðrin-
um, Emil sagði mér að miða bara
á staurinn til þess að vera viss um
að kúlan lenti ekki í „röffinu“ en
ég var svo hittinn að kúlan lenti
beint á staurnum og fannst ekki
eftir það og skemmti Emil sér mik-
ið yfir þessari tilsögn. Emil hafði
gaman af skotveiði og fór til ijúpna
þann fyrsta dag sem veiðin var
leyfð. Hann fór alltaf á sama stað-
inn austur i Hekluhraun og varð
oft vel til fanga. Hann vildi kenna
mér að veiða á þessum stað en þá
vildi nú þannig til að það hafði ver-
ið snjókoma og skafið í skafla. Við
festum fljótlega bílinn, þó við vær-
um nú vel tækjum búnir. Fór dagur-
inn í það að losa hann og komast
heim fyrir mýrkur, veiðiferðin okk-
ar breyttist því í jeppaferð sem við
höfðum nú báðir gaman af á endan-
um og aldrei þessu vant kom hann
ijúpulaus heim í það skiptið, bless-
aður. Ég veit að Emil frændi minn
var drengur góður og á því góða
heimvon á öðru tilverustigi. Ég
þakka honum allt sem hann gerði
fyrir mig og geymi um hann hug-
ljúfar minningar. Ég sendi eigin-
konu hans, dætrum og fjölskyldum
þeirra samúðarkveðjur frá mér og
fjölskyldu minni. Friður Guðs veri
með honum.
Gísli Örvar Ólafsson.
Látinn er hér í borg Emil Gísla-
son húsasmíðameistari. Hann var
fæddur í Reykjavík 9. ágúst 1940
og var því aðeins liðlega 56 ára er
hann lést 22. ágúst sl. eftir erfið
veikindi. Emil var maður athafna
fremur en orða og kom því víða við
og skildi eftir sig spor sem seint
munu mást.
Ég kynntist Emil í ársbyijun
1977 þegar ég tók við af honum
sem gjaldkeri Iþróttafélagsins Fylk-
is, en hann hafði gegnt því starfi
undangengin þijú ár. Hann reyndist
mér ráðagóður og hollur vinur í
raun, ekki svo að skilja að erfitt
væri að taka við fjárreiðum og bók-
haldi af Emil, því þar var allt með
góðum brag. Á árinu 1975 fékk
Fylkir heimild til að reisa lítið timb-
urhús á landi borgarinnar við mal-
arvöllinn og skyldi húsið bæta úr
brýnni þörf hins unga félags fyrir
félagsaðstöðu og samastað. Kosin
var byggingarnefnd en hana skip-
uðu Emil Gíslason og Jón H. Guð-
mundsson, báðir húsasmíðameist-
arar, sem hönnuðu húsið og stjórn-
uðu framkvæmdum ásamt Ólafi
Loftssyni húsasmíðameistara,
þriðja manni í nefndinni. Bygging
hússins hófst 20. september og
húsið var formlega opnað við hátíð-
lega athöfn 10. janúar 1976. Emil
og félagar settu sér það markmið
að greiða engin vinnulaun og var
húsið byggt algjörlega í sjálfboða-
vinnu og án allra opinberra styrkja.
Þáttur Emils Gíslasonar í þessu
máli var stór og hann ber að þakka.
Þó Emil hyrfi úr stjórn Fylkis fyrir
tæpum tuttugu árum var hugurinn
áfram hjá félaginu og ekki stóð á
stuðningi, væri eftir honum leitað.
Ágæti vinur og félagi hafðu þökk
fyrir allt sem þú varst Iþróttafélag-
inu Fylki.
Við sendum Ásdísi, dætrunum
og fjölskyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúðarkveðjur. Megi minn-
ingin um góðan dreng verða ykkur
styrkur í sorginni og guð blessi
ykkur öll.
Jóhannes Óli Garðarsson.