Morgunblaðið - 03.09.1996, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
ÞRIÐJUDAGUR 3. SEPTEMBER 1996 41 ,
1
j
í
4
i
4
I
S
í
(
(
(
i
<
(
i
i
(
i
i
i
i
i
i
i
ODDNY FRIÐRIKKA
HELGADÓTTIR
+ Oddný Frlð-
rikka Helga-
dóttir fæddist á
Þórshöfn á Langa-
nesi 22. ágúst 1947.
Hún lést á Land-
spítalanum föstu-
daginn 23. ágúst
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Háteigskirkju
30. ágúst.
Ég hef lengi þekkt
Oddnýju vinkonu mína.
Ég man fyrst eftir
henni, þegar hún kom
í Eiðaskóla. Þá var ég í barnaskóla.
Ég horfði á þessa litlu, laglegu og
fjörugu stelpu frá Þórshöfn úr fjar-
lægð. Þó aðeins þriggja ára aldurs-
munur væri á okkur var ég barn
en hún unglingur. Síðar, að loknu
kennaranámi, urðum við samkenn-
arar í rúman áratug_við Breiðholts-
skóla í Reykjavík. Á þessum tíma
urðum við ágætar vinkonur. Oddný
naut útiveru og ferðalaga og seint
gleymast páskarnir þegar skíða-
kennsla fyrir kennara hófst. Oddný
var farsæll kennari og hafði marga
þá kosti sem koma sér vel í erfiðu
starfi, var greind, ákveðin og hafði
góða kímnigáfu. Þegar ég flutti í
Hlíðarnar 1983 urðum við Oddný
nágrannar og tengdist hún þá fjöl-
skyldunni nánari böndum.
Heimsóknir og gönguferðir í
Öskjuhlíðinni urðu margar og
skemmtilegar og þeirra sakna ég
meira en orð fá lýst. Oddný hafði
djúpan skilning á tilfinningum ann-
arra og kunni að hlusta. Ef erfiðleik-
ar steðjuðu að -var gott að tala við
hana, fá huggun og góð ráð sem
hún gaf með sinni einstaklega fal-
legu rödd. Hún talaði opinskátt og
af raunsæi um veikindi sín sem hún
tók af fádæma stillingu. Hugarró
og jákvæða hugsun taldi hún væn-
lega í baráttunni við þann vágest
sem sótti að henni og fram á síð-
asta dag nýtti hún gleðistundir og
tækifæri til að sækja myndlistasýn-
ingar og leikhús til þess að lyfta
andanum. Okkur vinum hennar
gleymist ekki kveðjustundin, afmæl-
isboðið, kvöldið fyrir andlát hennar.
Oddný var svo geislandi glöð, brand-
arar flugu og um stund gleymdum
við að yndislegri konu var skammt-
aður alltof naumur tími. Næsta
morgun var hún öll. Við vinir henn-
ar hryggjumst en þökk-
um samverustundirnar
á alltof stuttri vegferð.
ídu Margréti og Helga
Erni börnum hennar,
Dunnu systur hennar
og öðrum ástvinum
biðjum við blessunar og
stuðnings.
Valgerður G.
Björnsdóttir
(Valla).
Hvað er langlífi?
Lífsnautnin fijóva
alefling andans
og athöfn þörf.
(Jónas Hallgrimsson)
Oddný Helgadóttir vinkona okkar
hafði ekki lagt mörg ár að baki. En
í skilningi listaskáldsins Jónasar
Hallgrímssonar hafði hún þó öðlast
meiri reynslu en margur sá sem
eldri er. Hún kunni að takast á við
lífið með þeirri frjóu lífsnautn, rækt-
un góðra hæfileika og eljusemi sem
allir þeir er kynntust henni litu upp
til hennar fyrir.
Stórt skarð er nú höggvið í hóp
okkar vinkvenna hennar. Við kynnt-
umst fyrst við kennslu í Breiðholts-
skóla og þó að leiðir skildu síðar,
er Oddný hóf kennslustörf í Hlíða-
skóla, var vináttan söm. Nærveran
við hana var líka alltaf jafn gefandi
og skemmtileg. Hún hafði einstaka
frásagnarhæfileika og geislandi per-
sónutöfra, sem skiluðu sér vel á síð-
kvöldum, þegar við hittumst vinkon-
umar að loknu hversdagsamstrinu.
Þessir hæfileikar nýttust þó ekki
síður við kennslu, sem varð starfs-
vettvangur hennar. Þar kom sér vel
að geta fangað hugi barnanna með
látlausri en hrífandi framkomu og
halda athygli þeirra með hinni eðli-
iegu frásagnargleði sem einkenndi
hana jafnt í leik og starfi. Kennslan
var henni í senn starf og áhuga-
mál, enda hún einstaklega natin við
börn. Hún var afar vel meðvituð um
mikilvægi kennslustarfsins og þá
miklu ábyrgð sem kennari hefur að
leiða lítil börn fyrstu skrefín í þekk-
ingaröflun lífsins. Fyrir vikið varð
henni það eiginlegt að leggja sig
mjög fram í kennslunni og að vera
virk í starfi sínu í hvívetna.
Það er því ekki að undra að okk-
ur sem unnum með henni þætti
samstarfið við hana gott og gef-
andi. Að kenna með henni var lær-
dómsríkt og ánægjulegt, rétt eins
og segja má um öll samskiptin við
MINNINGAR
hana fyrr og síðar. Natni hennar
og hæfileikar til þess að vera með
börnum nýttust henni ekki síst yið
uppeldi hennar eigin barna, ídu
Margrétar og Helga Arnar. Nú þeg-
ar sorgin grúfir yfir þeim við móður-
missinn, er styrkur að minningunni
um góða og göfuga móður sem
ætíð vakti yfir velferð þeirra. Að-
stæður hennar voru ekki alltaf auð-
veldar; einstæð móðir í krefjandi og
oft slítandi starfi að ala börn sín upp.
Það kom sem reiðarslag yfir okk-
ur þegar hún greindist með krabba-
mein - sjúkdóminn sem síðar dró
hana til dauða iangt um aldur fram.
Veikindum sínum tók hún með
miklu æðruleysi og af fádæma
dugnaði. Hún átti mörgu ólokið og
leit fram á veginn með jákvæðu
hugarfari, þess albúin að sigrast á
þessum vágesti. Svo virtist líka um
tíma sem það hefði tekist. Oddný
breytti lífsstíl sínum í kjölfar veik-
indanna, lagði sig fram um að rækta
sjálfa sig og þroska. Til hinstu
stundar var hún staðráðin í að lifa
lífinu og takast á við það.
Það er sárt að sjá á bak góðri
vinkonu sem átti svo mörgu ólokið.
Hún fékk hægt andlát nóttina eftir
afmælisdaginn sinn. Hetjulegri bar-
áttu tápmikillar og góðrar konu var
lokið. Sárastur er þó harmur barn-
anna hennar, þeirra ídu Margrétar
og Heiga Arnar. Þeim og ástvinum
hennar öllum flytjum við innilegar
samúðarkveðjur og þökkum þau
forréttindi að hafa átt vináttu henn-
ar.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
Anna, Ásta, Hafdís, Laufey,
Sigrún og Sigurlín.
Kveðja frá nemendum 7. OH
veturinn 1995/96
Við nutum flest þeirra forréttinda
að vera nemendur Oddnýjar í fimm
ár og stigum því okkar fyrstu spor
á námsbrautinni undir hennar hand-
leiðslu. Við viljum færa fram þakkir
okkar fyrir að hafa fengið að þekkja
Oddnýju og fengið að standa í skjóli
af henni þegar eitthvað bjátaði á og
við þökkum líka fyrir allar ánægju-
stundirnar með henni, stundir sem
við gleymum aldrei.
Nú höldum við áfram í unglinga-
deild Hlíðaskóla og minnumst um
leið þessa góða vinar okkar og kenn-
ara.
Við sendum börnum hennar og
fjölskyldu okkar dýpstu samúðar-
kveðjur.
LÚCINDA
ÁRNADÓTTIR
+ Lúcinda Árnadóttir fæddist
á Saurbæ í Vatnsdal 14.
apríl 1914. Hún lést á Landspít-
aíanum 17. ágúst síðastliðinn
og fór útför hennar fram frá
Þingeyrarkirkju 31. ágúst.
Mig langar að minnast hennar
Döddu, Lúcindu Árnadóttur, með
nokkrum orðum. Hjá henni og
manni hennar, Vigfúsi Magnús-
syni, frænda mínum var ég í sveit
í 6 sumur. Að fara til sama fólks-
ins í 6 sumur, 3 mánuði í senn
segir sína sögu. Þarna var gott að
vera og gaman. Ég var nefnilega
ekki eina barnið sem fékk að vera
sumarlangt á Skinnastöðum.
Dadda sagði mér seinna frá því
að hún hafi vorkennt okkur kaup-
staðarbörnunum að þurfa að vera
þar allt árið um kring svo hún gat
ómögulega neitað okkur um vist á
sumrin.
Mér telst til að í einhver skiptin
hafi dvalið þarna um 10 börn í
einu, sumarlangt.
Á bænum voru líka börn þeirra
hjóna, kaupamenn og 2 tamninga-
menn voru í fæði hjá þeim í nokk-
ur sumur, fyrir utan gesti og gang-
andi. Það þarf ekki að vera miklum
gáfum gæddur til að geta ímyndað
sér þvílík vinna það var að halda
slíkt heimili og hafa stjórn á
hlutunum.
En Dadda var af þeirri kynslóð
sem þótti þetta sjálfsagt og gekk
til vinnu sinnar inni við, af sama
eldmóði og eiginmaður hennar úti
við. Við krakkarnir á bænum vor-
um hins vegar svo heppnir að vera
af þeirri kynslóð sem naut góðs
af þessum eldmóði og ósérhlífni.
Það veit ég nú sem fjögurra barna
móðir og þarf að finna börnum
mínum verkefni á sumrin, stjórna
þeim og hafa ofan fyrir þeim.
Allt sem við lærðum í gegnum
hin ýmsu verkefni sem við þurftum
að inna af hendi, þroskinn sem við
tókum út við að vera í tengslum
við náttúruna og dýrin. Reynslan
af því að vera fjarri sínum nánustu
sumarlangt. Allt er þetta ómetan-
legt.
En til þess að njóta alls þessa
þarf góða aðhlynningu og hana
fengum við. Dadda sá til þess. Mér
hefur alltaf þótt gott að borða en
aldrei hef ég borðað eins mikið og
í sveitinni. Það var enginn hafra-
grautur neyddur ofan í börnin hjá
Döddu. Við fengum ristað brauð
og kakó á morgnana.
Ef einhver fékk slæma heimþrá,
þá sá Dadda um að hugga og lækna
þrána. Það reyndi ég einu sinni.
Þegar eitthvað kitlaði hláturtaug-
arnar, sem gerðist æði oft við mat-
arborðið hjá okkur krökkunum svo
gusumar gengu yfír borðið, þá hló
Dadda með. Ef henni fannst hins
vegar leikurinn æsast um of og
allt stefndi í áflog, þá skipaði hún
okkur út á hól, þar ætti að slást.
Dadda var ekíri skaplaus mann-
eskja og hún agaði okkur til, en
það var aldrei gert með hávaða og
látum. Hún notaði orðin og talaði
okkur til. Hún var félagslynd mann-
eskja og af því nutum við líka góðs
af því hún hafði mjög gaman af
að spjalla við okkur og segja frá.
Hin seinni ár hefur ferðum mín-
um norður í land fækkað og tæki-
færin til að hittast verið færri.
Sambandið hefur þó aldrei rofnað
og ég á eftir að sakna hennar
Döddu, innilegs faðmlagsins þegar
við hittumst, gestrisninnar, umræð-
anna um heima og geima og þess
að rifja upp gamlar minningar.
Ég vil nota tækifærið og þakka
þeim hjónum og börnum þeirra
fyrir yndisleg sumur sem hafa skil-
ið eftir sig góðar og sterkar minn-
ingar.
Blessuð sé minning Döddu,
Lúcindu Árnadóttur.
Kristín Sverrisdóttir.
t
Hjartkær eiginmaður minn,
JÓN SÍMON MAGNÚSSON,
Fellsmúla 2,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
þriðjudaginn 3. september kl. 13.30.
Þeir, sem vildu minnast hans, láti
Hjartavernd njóta þess.
Jóhanna Sigurbjörg Aðalsteinsdóttir.
t
Faðir okkar,
BALDVIN JÓNSSON
hæstaréttarlögmaður,
er látinn.
Jón Baldvinsson,
Hlín Baldvinsdóttir
og Gisli Baldvinsson.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
ESTHER JÓNSDÓTTIR,
Haðalandi 9,
Reykjavfk,
verður jarðsungin frá Bústaðakirkju
fimmtudaginn 5. september kl. 13.30.
Þeim sem vilja minnast hennar er bent
á heimahlynningu Krabbameinsfélagsins.
Ari Einarsson,
Kristín Aradóttir, Sigurpáll Guðjónsson,
Guðrún Aradóttir,
Ragnheiður Aradóttir, Jón S. Þórðarson
og barnabörn.
Es-fléBfkkim
Islenskur efniviður
íslenskar steintegundir henta margar
afar vel í legsteina og hverskonar
minnismerki. Eigum jafnan til fyrir-
liggjandi margskonar íslenskt efni:
Grástein, Blágrýti, Líparít og Gabbró;
Áralöng reynsla.
Leitið
upplýsinga.
Sf
S. HELGASON HF
STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 . SÍMI 557 6677

■■I