Morgunblaðið - 08.09.1996, Side 30

30 SUNNUDAGUR 8. SEPTEMBER 1996
MORGUNBLAÐIÐ
GOÐRARVONARHOFÐI - TROLLASKAGI - 5. AFANGI
Síðast var skilið við
.. íslensku fjölskylduna,
sem nú ekur norður eftir
Afríku, þar sem hún
strandaði í trúboðsstöð
vegna bilunar í farar-
tæki fjölskyldunnar. Við
tók sex vikna bið eftir
varahlutum, en til að
. sitja ekki allan þann
tíma með hendur í
skauti sér, brugðu þau
Friðrik Már Jónsson,
Birna Hauksdóttir og
bömin Andri, Rannveig
og Stefán sér í könnun-
arleiðangur til ævin-
týraeyjunnar Zanzibar
úti fyrir austurströnd
Afríku.
ÞEGAR við vorum búin að
vera á trúboðsstöðinni
Kibidula í tvær vikur,
var ákveðið að taka rútu
til Dar es Salaam og fara þaðan
með feiju til Zanzibar. Litla hug-
mynd höfðum við um hvað við
vorum að fara útí með því að fara
J tanzaniska rútu.
Með rútuglönnum
Rudy keyrði okkur niður á
vegamót og þar stöðvuðum við
næstu Scania rútu. Flestir rútu-
bílstjórar í Tanzaníu eru ungir
menn sem telja það köllun sína
að fara frá stað A til staðar B á
eins stuttum tíma og hægt er, og
þar af leiðandi er sjaldan farið
undir 120.
Á leiðinni til Dar er farið niður
bratt gljúfur með fullt af kröppum
beygjum. Bremsurnar voru ekki
mikið notaðar og í sumum beygj-
unum var eins gott að halda sér
í sætið ef maður vildi ekki enda
'fciJhinni hlið rútunnar. Það var áð
tvisvar á leiðinni og þá fóru allir
út til að létta á sér, bæði kvenkyn
og karlkyn.
Karlarnir stóðu í röð með bakið
að rútunni og konurnar sátu á
hækjum sér fyrir aftan þá. Birna
og Rannveig harðneituðu að
fylgja fordæmi kvennanna og
bentu réttilega á, að konurnar
voru allar í kjólum sem skýldu
þeim, meðan þær væru í buxum
og myndu verða ansi berskjaldað-
ar. Eftir sex taugastrekkjandi
klukkustundir komum við til Dar.
Dar es Salaam var höfuðborg
landsins þar til ákveðið var að
géra Dodoma, borg í norðurhluta
landsins, að höfuðborg. Dar er
þó ennþá aðalborg landsins að
mestu leyti. Borgin er í mikilli
niðurníðslu og í fljótu bragði séð
virðist hún vera eitt stórt fá-
tækrahverfi. En pálmatrén sem
mikið er af á leiðinni inn í borgina
gefa henni heillandi og skemmti-
legan svip og trúlega eru til betri
hverfi í borginni þó svo við sæjum
þau ekki.
Rútan endaði ferð sína á leigu-
bflastöð inni í borginni, þar sem
rJ!?öpuðust um okkur leigubílstjórar,
allir með einhver kostatilboð ,just
for you, my friend“. Við völdum
einn úr þvögunni og létum hann
aka okkur á Hjálpræðisherinn, þar
sem við gistum um nóttina.
Til kryddeyjunnar
Morguninn eftir fórum við til
Zanzibar með hydrofoil-feiju.
Á LEIÐ út í Changuu eyju.
Þetta var nýleg norsk feija með
norska yfirmenn og tók ferðin
ekki nema rúman einn tíma. Við
vorum ekki komin úr feijunni í
Zanzibar þegar nokkrir ákafir
menn voru búnir að líma sig á
okkur. Það var búið að segja okk-
ur að þegar maður kæmi til Zanzi-
bar birtust strax einhveijir menn
sem byðust til að aka manni frítt
á hótel. Þó svo maður þiggi það
ekki, þá fylgja þeir þér samt eftir,
því ef þeir koma með fólk á hótel-
ið fá þeir borgað fyrir að „koma
með gesti“. Þess vegna ákváðum
við, frekar en að labba um allan
bæ með þessa fugla i eftirdragi,
að þiggja boð eins þeirra um að
aka með okkur ókeypis á gisti-
heimili.
Gistiheimilið Lail Noor var hið
vinalegasta með skemmtilegan
garð og fullan af hænum. Reynd-
ar fækkaði hænunum í hvert
skipti sem við fengum okkur að
borða þar. Við notuðum tvo daga
í að ganga um Stone Town og
njóta andrúmsloftsins og að því
búnu var ákveðið að fara í svokall-
aðan Spice Tour eða Kryddleið-
angur.
Þetta ,er heitið yfir ferð sem
farin er um vesiurhluta eyjarinnar
og skoðað það sem ræktað er þar
um slóðir. Fararstjórarnir voru
tveir, eldri maður, Indverji að
nafni Mitu, og ungur frændi hans
sem er hjá honum í starfsþjálfun.
Við ferðalangarnir vorum alls um
30.
ÞAÐ er ekki fyrir lofthrædda að ná í kókoshneturnar.
Það var lagt af stað kl. 9 um
morguninn og byijað á að fara í
gamalt kvennabúr eins súltans-
ins. Þar hélt Mitu ræðu um sögu
Zanzibar og var heill hafsjór af
fróðleik. Hann greindi frá því að
hann hefði þekkt eina af hjákon-
um súltansins. Að vísu hafði hann
verið ungur drengur þá og hún
að sama skapi mjög gömul en
samt mundi hann margar sögur
frá henni. Einnig sagði hann að
þó Zanzibar væri hluti af Tanza-
níu væru Zanzibarbúar mög stolt-
ir af uppruna sínum og nytu viss
sjálfstæðis. Til að mynda verða
ferðamenn að fara í útlendingaeft-
irlitið á Zanzibar og láta stimpla
í vegabréfið, þó svo búið sé að
fara í gegnum útlendingaeftirlitið
á meginlandinu. Zanzibarbúar
halda efnahag sínum aðskildum
frá fjárhag meginlandsins og
menntun og heilbrigðiseftirlit er
ókeypis á eyjunni.
Eftir þessa viðkomu í kvenna-
búrinu var farið af stað að skoða
það sem ræktað er á eyjunni.
Zanzibar er stundum kölluð
kryddeyjan og ber nafn með
rentu. Meðal þess sem við skoðuð-
um var tré með kínin-laufblöð
(kínín var notað við malaríu),
alohe vera jurtir, bananatré, kó-
koshnetupálmar, kanilstönglar,
mangóávöxtur, „passion“-ávöxt-
ur, karrý, græn piparkorn, jurtir
gegn allskyns kvillum svo sem
höfuðverk, niðurgangi og hægða-
tregðu, kaffitré, te og svo auðvit-