Morgunblaðið - 08.09.1996, Síða 35
Aft
MORGUNBLAÐIÐ
MIIMNINGAR
SUNNUDAGUR 8. SEPTEMBER 1996 35
* BJÖRN
ÞORKELSSON
lega mikið. Megið þið hvíla í friði
og Guðs nafni.
Ykkar barnabörn,
Jón Kristófer Jóhannsson,
Kristjana Margrét
Jóhannsdóttir.
ÞÓRIR
BENEDIKTSSON
»
»
»
»
»
»
■■■)
»
»
j
i
i
]
i
i
i
f
+ Björn Þorkels-
son fæddist við
Grensásveg hér í
Reykjavík 16. ág-
úst 1925. Hann lést
á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 29.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Ástríður Ingi-
björg Björnsdóttir,
f. í Reykjavík 10.
janúar 1902,
húsfrú á Litlu-
Grund við Grensás-
veg, d. 30. júlí 1951
og maður hennar
19. apríl 1924 Þorkell bóndi,
f. 10. desember 1900, Helgason
í Litlabæ á Akranesi, d. 20.
desember 1986. Börn þeirra
voru: Guðrún Helga, Björn,
Þorkell Máni, Þorgeir, Sigríð-
ur, Þormóður, Gunnvör, Hann-
es og Auður Sesselja.
Útför Björns fer fram frá
Bústaðakirkju mánudaginn 9.
þessa mánaðar kl. 13.30.
Björn Þorkelsson verkstjóri, vin-
ur og venslamaður, á höfuðdags-
morgun kvaddir þú okkur öll, son
þinn Jóhann Dag og barnaböm,
systur þínar, bræður og vini og
hélst inn í eilífðina. Sumarið var
allt í einu liðið og komið haust
hljóðlátt eins og þú en svolítið svalt
og þungbúið fyrir þá sem eftir lifa
og sakna hér vinar í stað. Svo feg-
in hefðum við viljað fá að njóta
návistar þinnar sem lengst því
þannig varst þú af guði gerður.
En undir vissum kringumstæðum
vitum við ekki hvers biðja ber.
Andlát Guðmundu Guðmundsdótt-
ur, konu þinnar, og allt hennar
stríð áður en yfir lauk, svo og þitt
eigið heilsuleysi tóku smátt og
smátt að móta viðhorf þitt til lífs-
ins í þessum harða heimi. Forsjón-
in leggur sumum svo þungar byrð-
ar á herðar að við þær verður
tæpast ráðið. En þú varst ekki einn
af þeim sem lagðir árar í bát strax
þótt á móti blési, heldur kaust þú
að heyja þitt stríð sem hetja til
hinstu stundar. Það stendur ein-
hvers staðar að dauðinn verði
uppsvelgdur í sigur. Ég skil það
svo að lífið hafi alltaf sigur yfir
dauðanum og sé það rétt, sem við
verðum flest að vona, ert þú kom-
inn heim til hennar sem þú unnir
mest allra manna og þar hefur hún
tekið fagnandi á móti þér eftir
þónokkurn aðskilnað og erfiðleika
þína við einsemd og ólæknandi
sjúkdóm. Ég held að við höfum
sumir hveijir fundið eins og þú að
hveiju fór, þótt þú segðir aldrei
neitt. Sonur þinn og barnabörn
hafa að sjálfsögðu stytt þér stund-
ir með léttu hjali og glaðværum
hlátri á meðan þú hafðir heilsu til
að tileinka þér það því oftast er
nú huggun að brosmildum börnum.
Við vorum svilar, Björn, eins og
það er orðað og kynni okkar urðu
því náin og þótt við fengjumst
ekki við sömu störfin unnum við
samt hjá sama fyrirtækinu í ára-
tugi. Hitaveita Reykjavíkur varð
okkar starfsvettvangur, þinn frá
því að þú hófst störf sem ungur
maður og þar til starfsævinni lauk
fyrir tveimur árum, minn frá því
að ég og ijölskylda mín flutti til
borgarinnar árið 1958, að tveimur
árum undanskildum og til starfs-
loka.
Er ég kom þarna til starfa varst
þú þegar orðinn verkstjóri í einum
af vinnuflokkunum sem unnu við
undirbúning að hitaveitulögnum
og allt sem þú komst nærri fór þér
vel úr hendi, bar smekkvísi þinni
ljósan vott. Þú þoldir ekki fljót-
færnislegan frágang og að öðrum
ólöstuðum var alltaf auðvelt að
koma timburmótunum fyrir á þeim
svæðum sem þú og
þinn flokkur höfðuð
undirbúið.
Nokkru síðar létu
svo forráðamenn
stofnunarinnar breyta
aðferðunum við
skurðgröftinn, hakinn
og skóflan urðu smátt
og smátt að víkja fyr-
ir stórvirkum vinnu-
vélum og þar með var
vinnuflokkunum líka
fækkað. Nokkrir
stóðu þó þessar breyt-
ingar af sér og þar á
meðal þú. Stærstu
verkin voru svo boðin út og brátt
fóru að birtast ný andlit sem komu
og fóru, allt eftir því hvaða tilboð-
um var tekið. Eftir þessar breyt-
ingar var sem svifi annar andi
yfir vötnunum, kynni manna urðu
einhvern veginn öðruvísi. Þó mun
þessi breyting hafa flýtt mjög fyr-
ir því að koma hitalögnunum sem
víðast um borgina á styttri tíma
en með gömlu aðferðinni. Bylting,
sögðu menn og byltingar eru
kannski góðar en þeim hættir til
að hrifsa eitt og annað með sér
sem við megum helst aldrei án
verða.
En allar þessar breytingar eru
löngu liðin tíð og þýðingarlaust að
fást um það. Lífið fer sína leið,
fleygir hinu gamla en fær sér í
staðinn eitthvað nýtt til að fást við.
Ég minntist hér að framan á
smekkvísi þína, en þér var einnig
í blóð borin listhneigð, sást hana
stundum í ólíklegustu hlutum og
bjóst til margs konar skreytingar
úr járni og kopar, þurrkaðir blóm
og blöð og breyttir þeim í eins
konar skrautmuni, sem þú gafst
svo vinum og kunningjum. Munu
margir eiga slíka muni eftir þig
og hafa ánægju af.
En bak við allt okkar bjástur í
þessum heimi býr dauðinn og bíð-
ur þess að flytja okkur eitt og
eitt yfir landamærin, hvernig sem
okkur hefur vegnað hérna megin.
Hann fer ekki í manngreinarálit
og vinnur verk sitt oft þá mann
varir síst. Og nú ert það þú, Björn
minn^ sem hann hefur gripið með
sér. I lífinu varst þú lítið gefinn
fyrir orðaglamur og þess vegna
þykist ég vita að þú kærir þig lít-
ið um langt mál varðandi ævi þína
og störf. Ég þakka þér því hér
með fyrir samveruna á þessari
jörð og fyrir mildina sem þú sýnd-
ir í hveiju máli. Guð fylgi þér og
gefi ástvinum þínum öllum sinn
frið.
Haraldur Stígsson.
Bjössi, eins og allir kölluðu afa,
var besti afi sem hugsast getur.
Alltaf tilbúinn að hjálpa okkur þó
stundum gæti hann verið þreytandi
og leiðinlegur. Við systkinin
elskuðum hann ofurheitt og sökn-
um hans mikið. Afi var mikið fyrir
föndur og má nefna helst áhuga
hans á fiskroði, en úr því bjó hann
til m.a. rósir, bókamerki og fiðr-
ildi. Fórum við oft með afa og
ömmu í ferðalög og er okkur í
fersku minni ferð austur fyrir Sel-
foss, þar sem við vorum í sumarbú-
stað með þeim. Var farið í bíltúra
og margt sniðugt og fallegt skoð-
að. Var gist í eina nótt í gömlum
torfbæ en morguninn eftir var
mjólkin frosin þannig að ekki var
hægt að nota hana út á morgun-
kornið eða fulamatinn eins og afi
kallaði það. Einnig sáum við bát
sem keyrði á þurru landi og fannst
okkur það mjög skrýtið.
Amma okkar hún Munda lést
15. október 1992, þannig að tæp
fjögur ár liðu þangað til afi hitti
hana aftur.
Afi og amma! Ef þið heyrið í
okkur söknum við ykkar ofboðs-
Fyrstu kynni mín af Bjössa voru
þegar ég var lítill snáði að koma
til Reykjavíkur með foreldrum
mínum og systkinum, en móðir
mín og kona Bjössa, Munda, voru
systur. Strax þá varð maður var
við góðmennsku hans, ekki ein-
göngu gagnvart mér, heldur öllum,
að mér fannst. Og þegar maður
þurfti að skreppa suður var oftast
gist hjá þeim hjónum og alltaf
fannst manni maður jafn velkom-
inn og minnist ég þess alltaf hve
mikið þau gerðu fyrir mig er ég
þurfti að dveljast í Reykjavík eftir
slys sem ég varð fyrir hér fyrir
vestan, þá aðeins unglingur, og
má segja að með okkur Bjössa
hafi myndast djúp vinátta á þess-
um tíma sem hefur haldist æ síð-
an. Ekki minnkaði gestrisnin eftir
að ég var búinn að fá mér konu
og eignast barn, við vorum alltaf
jafn velkomin.
Bjössi var mjög handlaginn og
dundaði sér við að gera ýmsa
muni úr sjávarfangi, þó aðallega
úr steinbítsroði og ekki vantaði
sköpunargáfuna. Þessa muni var
hann ekki að búa til til að selja,
heldur gaf hann þá og prýða
nokkrir munir íbúð okkar hjóna.
Bjössi missti konu sína, Guð-
mundu, 1992, eftir langvarandi og
erfið veikindi og lýsir sá mikli
stuðnignur sem hann veitti henni
á sjúkrabeði meir en nokkur orð
hans innra manni og góðmennsku.
Bjössi vann hjá Hitaveitu
Reykjavíkur fyrst þegar ég man
eftir honum, þá sem verkstjóri úti
og eftir að hann fór að kenna
krankleika var honum fengin létt-
ari vinna inni. Bjössi starfaði hjá
Hitaveitunni til 70 ára aldurs. Þá
voru veikindi farin að taka tölu-
verðan toll af starfsþreki hans en,
rólyndi og æðruleysi minnkaði
ekki.
Eftir að Bjössi missti konu sína
1992 kom hann einu sinni í heim-
sókn til okkar til Bolungarvíkur
og fórum við til Skálavíkur í sum-
arbústað, sem fjölskylda mín á
þar. Þá fór hann með mér einn
sjóróður á handfæri og þótti gam-
an. Hann dáðist mjög að vest-
firskri náttúru og að sjá fjöllin him-
inhá og snarbrött koma í Ijós út
úr þokunni. Hann átti ekki til orð
og allir þessir fuglar sem hringsól-
uðu kringum bátinn eða biðu á
sjónum eftir því að fiskur veiddist
og hann yrði slægður, því þá hæf-
ist kapphlaupið hver næði því sem
sjómaðurinn henti.
Við kveðjum mjög góðan og
náinn vin. Blessuð sé minning þín.
Þá vottum við þér, Jóhann Dagur,
og börnum þínum okkar dýpstu
samúð.
Bæring, Grazna
og Einar Patrick.
Suðurlandsbraut 10
108 Reykjavík • Sími 553 1099
Opið öU kvöld
til kl. 22 - cinnig um hclgar.
Skreytingar tyrir öll tilcfni.
Gjafavörur.
+ Þórir Bene-
diktsson iðn-
verkamaður fædd-
ist á Hlíðarenda í
Bárðardal 28.
nóvember 1913.
Hann lést á Landa-
kotsspítala 28. ág-
úst síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju
4. september.
Elsku afi, það er
erfitt að horfast í
augu við að þú sért
ekki hér lengur. Þegar ég kem í
heimsókn næst í Melgerðið verður
þú ekki þar. En afi minn, ég veit
að þér líður vel þar sem þú ert
nú, og þar er engan
sársauka að finna. Ég
geymi þig í minning-
unni eins og þú varst
meðan þú varst heiil
heilsu. Ég vildi samt
að ég hefði getað hitt
þig áður en þú fórst,
faðmað þig og sagt
þér hversu mikið mér
þykir vænt um þig.
Þakklátust er ég þó
fyrir að þú gast séð
litla strákinn okkar
Valgeirs, Gabríel
Dag, sem biður guð
að geyma langafa
sinn. En við eigum eftir að hittast
aftur, afi minn. Hvíldu í friði og
takk fyrir allt.
Ingibjörg Gunnlaugsdóttir.
t
Hjartans þakkir sendum við öllum þeim
sem auðsýndu okkur vinsemd, samúð
og hjálpsemi við andlát og útför,
SIGURÐAR ARNÞÓRS ANDRÉSSONAR
Stapasíðu 5,
Akureyri,
Guð blessi ykkur.
Sigríður Garðarsdóttir og fjölskylda.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför fósturföður
míns, tengdaföður, afa og langafa,
ÓSKARS EYJÓLFSSONAR
húsasmfðameistara,
Grenimel 4.
Sæmundur Bjarkar Áreliusson,
Ása Laufey Sæmundsdóttir,
Jón Óskar Sæmundsson,
Ingibjörg Þóra Sæmundsdóttir,
Stefanía Guðrún Sæmundsdóttir,
og barnabarnabörn.
Ásdfs Hildur Jónsdóttir,
Sigríður Ólöf Sæmundsdóttir,
Karólína Einarsdóttir,
Jón Ari Helgason,
Bragi Vilhjálmsson
-j-
Þökkum öllum sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför mannsins
míns, föður, tengdaföður og afa,
dr. med. STEFÁNS HARALDSSONAR
fyrrverandi yfirlæknis,
Laufásvegi 63,
Reykjavfk.
Sveinrún Árnadóttir,
Sigrún Stefánsdóttir, Hjörtur Sigvaldason,
Stefán Hjartarson,
Andri Hjartarson.
t
Innilegar þakkir til allra sem sýnt hafa
okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför
EMILS GÍSLASONAR.
Guð blessi ykkur.
Ásdís Gunnarsdóttir,
Hulda Emilsdóttir, Jón Einarsson,
Þóra Emilsdóttir, Helgi Briem,
íris Ingunn Emilsdóttir, Sigurður Grétarsson,
Auður Ósk Emilsdóttir, Eirfkur Árnason
og barnabörn.