Morgunblaðið - 08.09.1996, Blaðsíða 36

36 SUNNUDAGUR 8. SEPTEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HERDIS JONSDOTTIR
BIERING
+ Herdís Jóns-
dóttir __ Biering
fæddist á ísafirði 6.
október 1919. Hún
andaðist 2. septem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Jón Hróbjarts-
son kennari, f. 14.
júlí 1877, d. 29. ág-
úst 1946, og Rann-
veig Samúelsdóttir,
f. l.júní 1878, d. 14.
janúar 1945.
Herdís giftist
Gunnari Biering
lækni 25. apríl 1958.
Dætur þeirra eru
tvær: Hulda, kennari, gift Mar-
geiri Gissurarsyni, og Rann-
veig, sjúkraliði og búfræðingur,
gift Sveini Þorsteinssyni. Synir
Huldu eru tveir: Jón Gunnar og
Bjarni. Dætur Rannveigar eru
þrjár: Herdís, Kristín og Lára.
Herdís lauk námi við Hjúkrun-
arskóla íslands 1952. Hún starf-
aði við Landspítalann um eins
árs bil en fór því næst til Banda-
ríkjanna. Þar starfaði hún við
hjúkrun við Midway Hospital,
St. Paul. Minnesota 1953-1954
Ég vil minnast tengdamóður
minnar Herdísar Jónsdóttur Biering,
sem verður sárt saknað. Ég kynnt-
ist Heddu, eins og hún var jafnan
kölluð af sínum nánustu, fyrir um
20 árum, er ég kom í Hvassaleitið
þar sem þau hjónin hún og Gunnar
þá bjuggu. Ljóst var frá fyrstu
kynnum að þar færi stórveldi sem
geislaði af kímni, gleði og hlýju.
Það var alltaf gott að heimsækja
Heddu og Gunnar. Oftar en ekki
vár blásið til matarboðs þar sem
er hún hóf nám í
barnahjúkrun,
barnasálarfræði og
deildarstjórnun við
University of Min-
nesota Hospitals.
Lauk því námi 1956
en hún starfaði
áfram við sjúkra-
húsið fram til ársins
1957 og hóf þá aftur
störf við Midway
Hospital fram til
vorsins 1958. Herdís
kenndi barnahjúkr-
un við Hjúkrunar-
skóla íslands 1959-
1960. Hún var í
sjúkrahúsnefnd Reykjavíkur
1960-1963. Hún var ein af fyrstu
kennurum við Námsbraut í
hjúkrunarfræðum við Háskóla
Islands og kenndi þar verklega
hjúkrun. Jafnframt vann hún
almenn hjúkrunarstörf við
Borgarspítalann í Reykjavik og
Landakotsspítala ásamt með
erilsömum húsmóðurstörfum.
Útför Herdísar fer fram frá
Dómkirkjunni á morgun, mánu-
daginn 9. september, og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
fjölskyldan hittist og farið var yfir
gang mála. Hedda var þá jafnan
hrókur alls fagnaðar og óspör á að
láta sínar skoðanir ljós á milli þess
sem hún töfraði fram hinar dýrustu
kræsingar. Ef einhver móðgaðist,
var það allt fyrirgefið að máltíð lok-
inni. Slíka töfra hafði hennar matur.
Á erfiðum tímum var yfirleitt leit-
að til Heddu og Gunnars þar sem
sest var yfír kaffibolla og máiin
rædd. Hún hlustaði, skildi og gaf
manni svo aukinn kraft tii að takast
STEINAR WAAGE
á við vandann á nýjan leik. Oftar
en ekki var þó einungis sest niður
og dægurmálin rædd. Þessara heim-
sókna mun ég sakna þar sem Hedda
gaf manni nýja vídd í málefnin.
Herdís var Isfírðingur fram í fíng-
urgóma þó svo hún hafí einungis
búið þar stuttan hluta ævinnar.
Henni var einkar lagið að tengja
ættir manna til ísafjarðar og ósjald-
an voru ættir heilu ríkisstjómanna
og helstu ráðamanna þjóðfélagsins
raktar til þess svæðis. Það má vel
vera að ekki sé nauðsynlegt að eiga
ættir að rekja til norðanverðra Vest-
fjarða til að vera stórmenni, en engu
að síður var Herdís lifandi sönnun
þess að það er ekkert verra.
Þegar kemur að hinstu kveðju er
margt sem kemur í hugann og
manni finnst að stundir okkar sam-
an hefðu mátt vera fleirri, sérstak-
lega síðustu daganna. En þær
stundir sem við áttum voru ánægju-
legar og þeirra mun ég minnast af
þakklæti.
Blessuð sé minning Herdísar.
Margeir Gissurarson.
Elsku amma.
Manstu gömlu góðu dagana í
Goðheimunum? Þær stundir sem við
áttum saman þegar við fengum að
snúa stofunni við og leika okkur og
ærslast, þess á milli gafstu okkur
nammi og sýndust birgðirnar aldrei
þverra.
Við eigum eftir að sakna þín í
öllum ferðalögunum og matarboð-
unum sem við eigum eftir að fara
í. Þó eigum við mjög mikið eftir að
sakna þess að fá ekki fiskirönd og
brauðið þitt góða.
Þær síðustu stundir sem við átt-
um með þér munum við varðveita
vel í minningu okkar um þig og
erum við fegin að hafa getað kvatt
þig-
Við elskum þig heitt og mun sú
tilfinning aldrei dofna.
Þegar einhver minnist á þig eða
talar um þig munum við alltaf muna
eftir þér sem bestu ömmu og besta
vini sem nokkur manneskja getur
eignast.
Með kveðju frá barnabörnunum
þínum.
Jón Gunnar og Herdís.
Á kveðjustund vinkonu minnar,
Herdísar Jónsdóttir Biering, hjúkr-
unarkonu, koma fram í hugann
myndir og minningar, sem ná yfir
47 ára tímabil.
Upphaf af okkar kynnum var
veturinn 1949 þegar við vorum báð-
ar nemendur í Hjúkrunarskóla ís-
lands á heimavist. Við bjuggum á
þriðju hæð Landspítalans og urðu
samverustundirnar margar og
skemmtilegar og mjög náinn vin-
skapur.
Það var á haustmánuðum 1957
sem ég hóf störf sem hjúkrunarkona
á Midway Hospital í St. Paul, Minne-
sota, en þar vann Herdís og var hún
í miklum metum vegna frábærrar
þekkingar og góðrar menntunar
sem hún hafði notið bæði hér heima
og úti í Minnesota. Herdís var í
mörg ár vestan hafs og bjó þá hjá
Guðrúnu systur sinni og manni
hennar, Valdimar Bjömssyni, fjár-
málaráðherra í Minnesotaríki.
Sérnám Herdísar var bamahjúkrun,
HÁALEITIS APÓTEK
Háaleitisbraut 68
VESTURBÆJAR
APÓTEK
Melhaga 20-22
eru opin til kl. 22
—(h—
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Háaleitis Apótek
enda var hún með afbrigðum barn-
góð og elskuð af öllum sínum systra-
börnum og dætmm, þeim Huldu og
Rannveigu og bamabörnum.
Herdís giftist eftirlifandi manni
sínum, Gunnari Biering, bama-
lækni, 25. apríl 1958 og um vorið
það ár fara þau til íslands með litlu
dóttur sína Huldu og hafa búið hér
í Reykjavík síðan. Þau eignuðust
fagurt heimili og aðra dóttur, Rann-
veigu.
Herdís vann við hjúkmnarstörf
bæði á Landakotsspítala og á Borg-
arspítalanum, eins við kennslu við
Hjúkmnarskóla íslands og Náms-
braut í hjúkrun við Háskóla íslands.
Mér fannst Herdísi prýða allir
þeir eðliskostir sem nauðsynlegir
em góðri hjúkmnarkonu. Herdís var
einstaklega góð kona, elskuð og virt
af öllum sjúklingum og starfsfólki
sem kynntust henni.
Að leiðarlokum er söknuðurinn
sterkastur, baráttunni er lokið við
ólæknandi sjúkdóm, en Herdís lést
á heimili sínu 2. september sl.,
umvafin fjölskyldu sinni, eiginmanni
og dætrum.
Megi algóður Guð blessa minn-
ingu Herdísar J. Biering.
Guðrún Margeirsdóttir.
Nú er elsku vinkona mín, hún
Hedda Biering, búin að fá hvíldina.
Herdís Jónsdóttir Biering lést að-
faranótt mánudagsins 3. september,
í faðmi fjölskyldunnar, Gunnars
Biering og dætranna Huldu og
Rönnu. Það var hennar hjartans ósk
að eiga þessar síðustu hljóðlátu og
kærleiksríku stundir með þeim.
Kynni okkar Heddu hófust árið
1949, þegar við báðar, „komnar af
táningsaldri" ákváðum að við vild-
um gera hjúkrun að lífsstarfi okk-
ar. Við fundum báðar fyrir sterkum
tengslum, eins og við hefðum alltaf
þekkst, þessi tengsl héidust í gegn-
um öll þessi ár. Að loknu námi, átti
fyrir okkur að liggja að eiga mörg
góð ár í Bandaríkjunum. Þar bætt-
um við við okkur námi og starfi,
sem kom okkur að góðu haldi síðar.
Þrátt fyrir að æði langt væri á milli
okkar, Hedda í Minneapolis en ég
í Baltimore, náðum við að hittast
og vera snaman í sumarfríi í New
York í tvær vikur árið 1954. Þá
endurnýjaðist vináttan og styrktist,
þetta var ógleymanlegt ævintýri.
Hedda var gædd þessari sterku
kærleiksríku vináttu, sem gleymist
aldrei. Jafnframt var hún svo lífs-
glöð og skemmtileg, að það var eins
og alltaf væri sólskin í viðurvist
hennar. Sem hjúkrunarfræðingur
og sem eiginkona og móðir átti hún
alltaf ráð til að leysa úr öllum vanda-
málum, bjartsýn og þrautseig, þótt
eitthvað bjátaði á. Það lék líka allt
í höndunum á henni, hún var svo
listfeng og flink í höndunum, að
unun var að. Hún saumaði kjólana
á dæturnar, bjó til dúkkur sem ekki
gleymast og smábarnaskó svo eitt-
hvað sé nefnt, og allt var þetta svo
gaman. Þegar ég kom heim 1966,
voru Hedda, Gunnar og Hulda litla
nýkomin heim. Ekki leið á löngu
þar til Ranna litla bættist í hópinn.
Égvar strax eftir heimkomuna boð-
in til þeirra á Þorláksmessu, en þá
voru þau á Hringbrautinni, þar sem
þau bjuggu fyrst. Síðan hafa þessi
tengsl styrkst gegnum árin og ávallt
síðan höfum við náð að vera saman
þetta kvöld. Ógleymanlegar eru all-
ar þær stundir sem ég hef notið
með fjölskyldunni gegnum árin. Ég
bið Guð að blessa þessa yndislegu
fjölskyldu, Gunnar, dæturnar og
barnabömin og styrkja þau í sökn-
uði sínum. Við vitum jafnframt að
við höfum öll þessar dýrmætu minn-
ingar um þær mörgu stundir sem
hún var með okkur.
Með innilegum kveðjum,
Guðrún Marteinsson.
Herdís Jónsdóttir Biering er látin.
í mínum huga er og verður Herdís
Jónsdóttir Biering ávallt Hedda og
það meira að segja HEDDA með
stórum stöfum.
Ég man hana fyrst sem vígreifan
hjúkrunarfræðing á Landspítalan-
um, hjúkrunarfræðing, sem hafði
ráð undir rifi hverju, geislaði af lífs-
orku en var á sama tíma barmafull
af umhyggjusemi og kærleika við
sjúklinga. Það sópaði ávallt að
Heddu, hvar sem hún fór og sjúk-
lingar áttu ávallt hjá henni skjól og
hún reyndist undantekningarlaust
sem klettur fyrir þá, sem stóðu höll-
um fæti og voru að missa vonina
eða voru búnir að missa hana.
Það var ekki fýrr en löngu seinna,
að Hedda trúði mér fyrir því hvaða
lífsreynsla hefði ýtt henni út á hjúkr-
unarbrautina, og þá fyrst skildi ég
til fulls, hve mikil alvara fylgdi val-
inu og hvers vegna hún sinnti starf-
inu af slíkri alúð og hjartans ein-
lægni. Hins vegar var mér frá byij-
un ljóst, hver fýrirmynd hennar var
á hjúkrunarsviðinu, en það var móð-
ursystir hennar, Bjarney Samúels-
dóttir, sem starfaði ævilangt í bar-
áttunni við berklana, fyrst á Líkn
en síðar á berkladeild Heilsuvernd-
arstöðvar Reykjavíkur, enda var
Bjarney þjóðkunn fyrir starf sitt að
berklavömum.
Ég missti sjónar af Heddu um
árabil, þegar hún hvarf af landi
brott og fór til Bandaríkjanna til
frekara náms og starfa. Hún bjó
þá á heimili Guðrúnar, systur sinnar
í Minneapolis, en hún var gift Valdi-
mar Björnssyni. Við hittumst ekki
aftur fyrr en ég fór í heimsókn til
Gunnars Biering, æskuvinar míns,
og eiginkonu hans, Eddu Ólafsdótt-
ur, í Minneapolis. Édda var hjúkrun-
arfræðingur, líkt og Hedda og þær
voru nánar vinkonur frá fyrri tíð.
Börn Valdimars og Gullu hændust
mjög að Heddu og hún að þeim og
nutum við þess öll ríkulega að vera
saman.
Það leið samt ekki á löngu, þar
til alvara lífsins kvað ég hljóðs og
það af fullum þunga. Gunnar og
Edda lentu í alvarlegu bílslysi með
þeim afleiðingum að Edda lést en
Gunnar slasaðist alvarlega. Þau
höfðu fyrir skömmu eignast dóttur-
ina Huldu, sem nú varð móðurlaus.
Enn á ný sýndi Hedda hveijum sál-
arkröftum og þreki hún var gædd.
Gunnar hafði misst eiginkonu sína
og Hedda nánustu vinkonu sína og
bæði áttu um sárt að binda. Sá sam-
eiginlegi söknuður leiddi þeirra vegi
saman á nýjan hátt, meðal annars
vegna þess að Hedda var sú sem
lagði allt það fram, sem hún átti til
innra með sér til að hjálpa og styðja.
Það lá því alveg beint við að Gunn-
ar og Hedda gengju í hjónaband og
Hedda gengi Huldu í móðurstað.
Hulda var það ung, að Hedda er í
raun sú eina móðir, sem Hulda get-
ur munað, þó ég viti með vissu, að
sá kærleikur, sem ríkti á milli Heddu
og Eddu, var grunnurinn, sem
tengzlin á milli fósturmóður og
barns byggðust á í upphafi, þó að
þau hafi svo sannarlega þroskast
yfir í sinn eigin farveg síðar.
Eftir heimkomuna frá Bandaríkj-
unum tóku Gunnar og Hedda yngri
dóttur sína, Rannveigu, í fóstur. Og
myndin af þeim foreldrunum með
Rannveigu í fanginu og Huldu sér
við hlið mun aldrei líða mér úr minni.
Sælan var algjör og öll geisluðu þau
af gleði og ánægju, enda þróaðist
samband Heddu og Rannveigar á
alveg sérstakan hátt. Þær áttu á
einhvern hátt samleið, sem er sjald-
gæf manna í milli, jafnvel milli
móður og barns.
Heimili Heddu og Gunnars var
alla tíð einstakt heim að sækja.
Húsmóðurhæfileikar og gestrisni
Heddu fóru vel saman við rótgrónar
hefðir Biering-fjölskyldunnar, sem
Gunnar lagði með sér í búið, og ekki
mátti á milli sjá hvort hjónanna hafði
meiri ánægju af að taka á móti vin-
um og vandamönnum. Þangað var
að sækja gleði á gleðinnar stundum,
hátíðum og tyllidögum, en ekki síður
styrk og stuðning, þegar eitthvað
bjátaði á, og bæði hjónin voru jafnf-
ús og samtaka við að leggja sig fram
við að veita þann stuðning, sem á
annað borð var völ á.
Fyrir allt þetta kann ég þeim hin-
ar beztu þakkir. Sambúð þeirra og
samstarfi hefur fylgt blessun frá
upphafi.
Ég geri mér fulla grein fyrir því,
hve mikið Gunnar, Hulda og Rann-
veig hafa misst, en veit samt að
áhrif Heddu lifa áfram innra með
þeim og eiga jafnvel eftir að magn-